Ο όρος φιλοσοφία αρχικά σήμαινε την αγάπη για την σοφία, την αγάπη για μάθηση, για γνώση. Σοφία και μάθηση ήταν το ίδιο και ο φιλόσοφος ήταν ο άνθρωπος της μάθησης, που αρχικά, όπως ήταν φυσικό, στράφηκε να μάθει τη φύση. Αυτό έγινε στην Ιωνία, στην Κάτω Ιταλία και στη Σικελία.
Το χρονικό διάστημα (750-550 π.Χ.), οι Έλληνες που κάνουν εξόρμηση σε όλες τις ακτές της Μεσογείου, ιδρύουν αποικίες στα παράλια της Θράκης και του Εύξεινου Πόντου, στη Σικελία και στην Κάτω Ιταλία, καθώς και στα παράλια της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Βόρειας Αφρικής, αφήνουν τους παραδοσιακούς κανόνες της ζωής τους και γίνονται πιο δημιουργικοί. Αναζητούν και βρίσκουν νέους δρόμους στη σκέψη και στην τέχνη τους.
Οι Ίωνες της Μ. Ασίας γίνονται πρωτοπόροι στο ξύπνημα των Ελλήνων και του ερευνητικού πνεύματος. Αυτοί που επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τους γεννιούνται για την αρχή του κόσμου, το σχήμα της γης, της σχέσης της με τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, ονομάζονται «φιλόσοφοι».
Οι πρώτοι φιλόσοφοι ζουν στις Ιωνικές πόλεις της Μ. Ασίας και γι’ αυτό ονομάζονται «Ίωνες φιλόσοφοι», όπως ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Ξενοφάνης που ιδρύει δική του Σχολή στην Ελέα (πόλη της Κάτω Ιταλίας), την «Ελεατική Σχολή», και πρώτοι κάτω από τον φωτεινό Ιωνικό ήλιο μπόρεσαν και αποκαθάρισαν τους μύθους και τις παραδόσεις και χρησιμοποίησαν τα νοημονέστερα και ηθικότερα τους στοιχεία.
Ο Αριστοτέλης ήταν ο μεγαλύτερος, μαζί με τον Πλάτωνα, φιλόσοφος της αρχαιότητας, με πνεύμα ευρύτατο και πλατιά γνώση, θεμελιωτής όλων των επιστημών και ιδρυτής του θετικισμού στην ελληνική φιλοσοφία. Η επίδραση του στη διαμόρφωση της παγκόσμιας σκέψης ήταν και είναι μοναδική. Φιλόσοφοι διατύπωσαν τις θεωρίες τους έχοντας για βάση τον Αριστοτέλη. Επιστήμονες που επιθυμούσαν να προχωρήσουν στην έρευνα και να καταλήξουν με βεβαιότητα σε ένα θετικό συμπέρασμα απ’ αυτόν ξεκίνησαν. Υπήρξε δάσκαλος του Μ. Αλεξάνδρου για 9 χρόνια και καλλιέργησε στην ψυχή του τη λατρεία για την ελληνική ηρωική παράδοση με βάση τα ομηρικά έπη και τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Βαθιά ήταν η επίδραση του στο μεγάλο μαθητή του. Για το μεγάλο δάσκαλο του ο Μ. Αλέξανδρος είχε πει: «Στον πατέρα μου χρωστώ τη ζωή και στο δάσκαλο μου την καλή (σωστή) ζωή».
Επηρεασμένοι κατά πολύ ήταν οι Άραβες και οι Εβραίοι από τον Αριστοτέλη. Ένας από τους συνεχιστές του ήταν ο Αβερρόης, ο οποίος ήταν βαθιά επηρεασμένος από την ελληνική φιλοσοφία. Ο Αβερρόης ήταν διάσημος Άραβας φιλόσοφος, γιατρός και σχολιαστής του έργου του Αριστοτέλη. Γεννήθηκε το 1126 στην Κόρντοβα της Ισπανίας και πέθανε το 1198 στο Μαρόκο. Σπούδασε Θεολογία, Νομικά και Φιλοσοφία. Διατέλεσε δικαστής στη Σεβίλη και στην Κόρντοβα. Ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια και ονομαζόταν Ιμπν Ροσντ, αλλά ο ίδιος άλλαξε το όνομα του σε Αβερρόη. Τιμήθηκε με πολλά αξιώματα και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, στην οποία διδασκόταν ο Αβερροισμός. Οι φιλοσοφικές αντιλήψεις του ήταν πολύ προοδευτικές και ξεσηκώθηκαν εναντίον του οι μουσουλμάνοι θεολόγοι, που πέτυχαν τη φυλάκιση του. Όμως κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και πήγε στο Φεζ του Μαρόκου. Τον ξανάπιασαν και τον ανάγκασαν να αποκηρύξει τις ιδέες του και μπροστά στο τέμενος έβαλαν το λαό να τον προπηλακίσει και να τον ταπεινώσει. Του δήμεψαν την περιουσία, έκαψαν τα συγγράμματα του και κατέστρεψαν όλη του τη βιβλιοθήκη. Σημαντική θεωρείται η προσφορά του σοφού Άραβα στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Σπουδαίο θεωρείται το έργο του «Σχόλια στον Αριστοτέλη». Τα «Σχόλια στον Αριστοτέλη» αποτελούνται από τρία βιβλία, όπου ο Αβερρόης παραθέτει παράγραφο προς παράγραφο μεταφρασμένα και σχολιασμένα τα κείμενα του φιλόσοφου. Οι βασικές φιλοσοφικές αντιλήψεις του Αβερρόη είναι πολύ επηρεασμένες από την αριστοτελική σκέψη.
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι της αρχαιότητας ήταν επτά (7) : (7ος και 6ος αι. π.Χ.). Σόλων ο Αθηναίος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χείλων ο Λακεδαιμόνιος, Θαλής ο Μιλήσιος, Βίας ο Πρηνεύς και τα αποφθέγματα τους ήταν τα εξής: «γνώθι σαυτόν», «μηδέν άγαν», «παν μέτρον άριστον», «βία μηδέν πράττειν», «μη πάσι πίστευε», «βαρύ απαιδευσία».
Κι άλλοι ήταν οι Έλληνες φιλόσοφοι στην αρχαιότητα. Σε κάποιους από αυτούς γίνεται σύντομη αναφορά αμέσως παρακάτω:
Ανάχαρσης (6ος αι. π.Χ.) : Σοφός από τη Σκυθία, γιος του βασιλιά της χώρας Γνώρου και αδερφός του Σαύλιου, φίλος του νομοθέτη Σόλωνα. Η μητέρα του ήταν Ελληνίδα. Η δίψα του για μάθηση τον οδήγησε στην Ελλάδα. Στην Αθήνα, κέντρο του τότε πνευματικού κόσμου, συνδέθηκε με τον Σόλωνα, στην Κόρινθο με τον Περίανδρο και στις Σάρδεις της Μ. Ασίας με το βασιλιά Κροίσο. Τόσο γοητεύητκε από τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική ζωή, ώστε όταν γύρισε στην πατρίδα του, θέλησε να καθιερώσει εκεί τα μυστήρια της Δήμητρας. Γι’ αυτό το λόγο ο αδερφός του, βασιλιάς Σαύλιος, τον σκότωσε. Πεθαίνοντας από το βέλος του αδερφού του είπε: « Για την ετοιμότητα του πνεύματος μου αναδείχθηκα στην Ελλάδα, εξ αιτίας όμως του φθόνου χάθηκα μέσα στην πατρίδα…» Ο Ανάχαρσης στην εποχή του και αργότερα, θεωρήθηκε το σύμβολο της φυσικής σοφίας και αρετής. Ο Διογένης Λαέρτιος διάσωσε αρκετά αποθφέγματα του. Ο Έφορος, τον κατέταξε στους 7 σοφούς της αρχαιότητας. Ο Πλούταρχος μιλά γι’ αυτόν στους διαλόγους του «Ανάχαρσις ο Σκύθης» και ο Λουκιανός τον εκθειάζει στον ομώνυμη διαλογική σάτιρα του.
Διογένης ο κυνικός ή παραχαράκτης: Κυνικός φιλόσοφος (4ος αι. π.Χ.) από την Σινώπη. Θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της κυνικής φιλοσοφίας. Νωρίς εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα κοντά στον ιδρυτή της κυνικής φιλοσοφίας Αντισθένη. Μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε στην Κόρινθο, όπου και πέθανε γύρω στα 323 Π.Χ. Παροιμιώδης έμεινε η απλότητα, η λιτότητα και το ελεγκτικό και χλευαστικό πνεύμα του απέναντι στους άλλους.Η παράδοση λέει ότι είχε μόνιμη κατοικία ένα πιθάρι και γυρνούσε στους δρόμους, μέρα και νύχτα, με ένα φανάρι, ψάχνοντας να βρει πραγματικούς ανθρώπους. Ιστορική είναι η απάντηση που έδωσε κάποτε στον Μ. Αλέξανδρο, όταν τον επισκέφθηκε στο πιθάρι του και τον ρώτησε αν επιθυμεί να του χαρίσει κάτι: -«Ναι, τραβήξου στο πλάι μου γιατί μου κρύβεις τον ήλιο». Παίρνοντας την απάντηση αυτή, έκθαμβος ο Μακεδόνας στρατηλάτης ομολόγησε:-«Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης». Επιγραμματικό είναι και αυτό που είπε κάποτε, όταν ο Μ. Αλέξανδρος έστειλε γράμμα στον Αντίπατρο, που ονομαζόταν Αθλίας:-«Αθλίας, παρ’ αθλίου, δι’ Αθλίου προς Άθλιον», δηλ. ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Άθλιο προς ένα άθλιο. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά τη γνώμη του, θα γινόταν δυνατό, αν ο άνθρωπος επέστρεφε στη φύση. Πίστευε δηλ. πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, τη λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει.
Θεμίστιος: Έλληνας φιλόσοφος από την Παφλαγονία (320-390 μ.Χ). Σπούδασε φιλοσοφία στις σχολές του Πόντου.
Ιππόδαμος: Αρχιτέκτονας και φιλόσοφος από τη Μίλητο.
Διογένης (ο Απολλωνιάτης ή Φυσικός): Φιλόσοφος από την Κρήτη, οπαδός της Ιωνικής σχολής (5οςαι. π.Χ.)
Διογένης ο Οινοανδέας: Έλληνας φιλόσοφος, οπαδός του Επίκουρου (2ος αι. μ.Χ.). Καταγόταν από την πόλη Οινόανδα της Μ.Ασίας.
Διονύσιος: Αρχαίος φιλόσοφος από την Ηράκλεια του Πόντου (3ος αι π.Χ.), μαθητής του Ζήνωνα και της Ηρακλείδης.
Κλεάνθης: Στωικός φιλόσοφος (331-232 π.Χ.) από τον Άσσο της Τρωάδας.
Σωκράτης (470 – 399 π.Χ): Ως Έλληνας φιλόσοφος αποτελεί σταθμό για την εξέλιξη της ελληνικής φιλοσοφίας, αφού άλλαξε το περιεχόμενο και τη μέθοδο της.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.