Το αιώνιο Πρόβλημα...

...Είναι ο Άνθρωπος...

Άρα Εγώ, Εσύ, Εμείς, Εκείνοι.

Από την πρώτη κι όλας μέρα που ο άνθρωπος συνειδητοποίησε τον εαυτό του και απέκτησε αυτεπίγνωση, τόσο του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και της μοναδικότητας/ατομικότητάς του, άρχισε να έχει προβλήματα, ενώ κατ' ουσίαν, ο ίδιος ήταν το πρόβλημα.

Θα αρχίσω με μια κοινή παραδοχή... Δεν έχουμε συναίσθηση του τόπου και του χρόνου.

Ως είδος, εμείς οι άνθρωποι, ζούμε εδώ



Ως Ελληνόφωνοι, εμείς ζούμε εδώ



Ο Πλανήτης μας, ταξιδεύει, εξελίσσεται, υπάρχει, εδώ



Το Ηλιακό μας σύστημα, ταξιδεύει, εξελίσσεται και υπάρχει εδώ



Ο Γαλαξίας μας φιλοξενεί στα σπλάχνα του δισεκατομμύρια όμοιων ή διαφορετικών ηλιακών συστημάτων με το δικό μας.

Αυτή την απλή σκέψη, την κάνω σχεδόν καθημερινά. Σχεδόν μπορώ να βιώσω πως βρίσκομαι πάνω σε ένα πλήρες βιο-μηχανισμό και σε ένα ανακυκλώμενο βιο-περιβάλλον, την Γη, το οποίο ταξιδεύει μαζί με το ηλιακό σύστημα, μέσα στα πλαίσια του Γαλαξία μας. Σχεδόν μπορώ να βιώσω την ύπαρξη άλλων ηλιακών συστημάτων, σαν γείτονες, οι οποίοι με την σειρά τους εξελίσσονται και ταξιδεύουν εντός του Γαλαξία μας. Σχεδόν μπορώ να κατανοήσω το ταξίδι του Γαλαξία στα δισεκατομμύρια των Γαλαξιών. Αυτή η σκέψη, αυτή η "απλή" για εμένα συνειδητοποίηση, μου δίνει συναίσθηση του τόπου, του χώρου και του χρόνου. Μου δίνει συναίσθηση της πραγματολογικής μου αξίας και έναν διαφορετικό τρόπο θέασης της "πραγματικότητας". Μα, θα πει κάποιος, υπάρχει τέτοιο πράγμα, όπως η πραγματικότητα;Δύσκολο ερώτημα, στο οποίο απαντάω θετικά. Απαντάω θετικά, ενώ δεν θα έπρεπε... Και γιατί δεν θα έπρεπε; Γιατί για το ψευτο-εξελιγμένο πιθηκοειδές στο οποίο η συνείδησή μου κατοικεί, η κοινή πραγματικότητα είναι σχεδόν αδύνατον να "συλληφθεί". Ο Άνθρωπος είναι τόσο βλαξ, που νομίζει πως μπορεί να κατανοήσει, πόσο μάλλον δε να ερμηνεύσει, κάτι τόσο γιγάντιο, αχανές και άπειρο όπως το σύμπαν, το χάος, το αιώνιο. Θεωρεί πως με τον μικρό του λογισμό, θα κατανοήσει, θα κάνει κτήμα του το Άπειρο. Επειδή η τεχνολογία του επέτρεψε να "δει", έστω και λίγο, στις εσχατιές του Γαλαξία, θεωρεί πως μπορεί και να ερμηνεύσει το κατ' εξοχήν ανερμήνευτο ή να βιώσει το κατ' εξοχήν αβίωτο. Προσπαθεί όμως, όπως κι εγω τώρα, να αποδώσει ορισμούς, να ερμηνεύσει, να καταλάβει... Έτσι άλλωστε έφτασε μέχρι εδώ το ανθρώπινο γένος. Με πολύ προσπάθεια, κόπο και υψηλό κόστος.

Ας ξαναγυρίσουμε πάλι εδώ

Ζούμε σε μια μικρή μπλε κουκίδα, όπως έλεγε και ο μέγας Carl Sagan. Μια κουκίδα που φιλοξενεί - ναι φιλοξενεί - 7 δισεκατομμύρια "Εγώ". 7 δισεκατομμύρια δίποδοι εγωισμοί, περπατάνε, αναπνέουν, αγαπάνε, ονειρεύονται, μισούνται, σκοτώνονται καθημερινά, πάνω σε αυτή την μικρή - μα τόσο υπέροχη- μπλε κουκίδα. Τόνισα την λεξη κλειδί. Σκοτώνονται.

Ζούμε σε έναν κόσμο-πλανήτη, που τον χαρακτηρίζουν 3 βασικά χαρακτηριστικά.

• Η "Βαρύτητα" ή ότι τέλος πάντων είναι αυτό, ως φυσική δύναμη, που παρέχει συνοχή στον πλανήτη...
• Η "Φθαρτότητα", που σημαίνει πως όλα πεθαίνουν και φθείρονται στην πάροδο του χρόνου...
• Η "Κυκλικότητα", που σημαίνει πως όλα ανακυκλώνονται και αξιοποιούνται από το οικοσύστημα...

Τα πάντα ρέουν και μετουσιώνονται στον πλανήτη. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ένας πλανήτης απίστευτα μικρός και πανέμορφος, μα τρομερά "ψεύτικος". Σχεδόν, ένας πλανήτης φυλακή.

Εφόσον όλα είναι φθαρτά και υπόκειται σε θάνατο, γνωρίζουμε ήδη τον φυσικό μας προορισμό και το μάταιο των πράξεών μας, σε υλικό υπόβαθρο. Όλες οι υλικές μας κατακτήσεις, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είναι ΗΔΗ νεκρές. Είμαστε ένα "ονειρο" μέσα σε "ονειρο" εν ολίγοις. Αυτά τα λέει ο κοινός νους και η "κοινή" φύση των πραγμάτων καθημερινά, δεν τα λέω εγω. Απλά, ελάχιστοι τα αντιλαμβάνονται κι εδώ ξεκινάει το ταξίδι ερμηνείας, του αιώνιου προβλήματος που λέγεται άνθρωπος.

Η χρήση του όρου "αιώνιος" για ένα φθαρτό ον όπως εμείς οι άνθρωποι, είναι αδόκιμος. Δεν είμαστε αιώνιοι και σίγουρα δεν είμαστε σημαντικοί. Πως να είσαι σημαντικός, όταν η μόνη κοσμική δύναμη που σε αγκαλιάζει κι ω ναι, σε αγκαλιάζει σφιχτά, είναι η ανυπαρξία; Αν κάποιος Νόας, μη γήινος ή και αστροναύτης ακόμα, βρίσκεται σε κοντινή απόσταση με την Γη, αυτομάτως, θα πει "Οι Άνθρωποι και η Ανθρωπότητα". Δεν θα πει ο Γιάννης, ο Χρήστος, ο Βασίλης, ο Antony ή ο Τσιν Γουι. Δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί δηλαδή, τον γραφών, ως ατομικότητα. Για αυτόν απλά δεν υπάρχω, γιατί απλούστατα, δεν φαίνομαι.

Θα αντιληφθεί σίγουρα τα φώτα σε εκείνες τις περιοχές του πλανήτη που δεν τις βλέπει ο ήλιος κατά τις νυχτερινές ώρες. Εκεί θα αντιληφθεί πως "κάτι" ή κάποιοι, ανακάλυψαν και δημιούργησαν "πολιτισμό". Το αμέσως επόμενο βήμα, θα είναι να δει την εξέλιξη του ανθρώπου και το πως επεκτάθηκε στο σπίτι/πλανήτη στο οποίο κατοικεί και φιλοξενείται και θα διαπιστώσει - μάλλον έκθαμβος - κάτι ουσιαστικότερο. Πως ο Άνθρωπος, αποτελεί πρόβλημα και μολύνει τον πλανήτη. Θα καθίσει ενδεχομένως να εξετάσει τα είδη ζωής που φιλοξενεί η Γη, το πως συμπεριφέρονται, μα κυρίως θα βάλει στο μικροσκόπιό του τον Άνθρωπο, εξαιτίας της μόνιμης απειλής που αποτελεί για την βιόσφαιρα και θα αναρωτηθεί "Γιατί μολύνουν και σκοτώνουν το σπίτι τους; Γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους; Γιατί θεωρούν "άλλους", τους ανθρώπους σε Δύση και Ανατολή; Γιατί άλλοι Άνθρωποι βασανίζονται, πεινάνε, πεθαίνουν πρόωρα, από άλλους ανθρώπους;". Είναι μόνο λίγα, από τα άπειρα ερωτήματα που θα δημιουργηθούν σε έναν διαστημικό ταξιδιώτη, αλλά και ερωτήματα που και ένας αστροναύτης ακόμα θα έκανε, από εκεί ψηλά. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα του αρέσει ο πλανήτης σαν σφαίρα. Για μας είναι υπέροχος, αλλά ενδεχομένως τα κριτήρια "ομορφιάς" να είναι άκρως διαφορετικά με βάση τον τόπο προέλευσης του ταξιδιώτη. Εμείς θεωρούμε - αν και την καταστρέφουμε - πανέμορφη την Γαία, αλλά για έναν "ξένο" θα ήταν το ίδιο όμορφη ή σημαντική;

Τι θα έκανε στο τέλος αυτός ο "εξωγήινος" φίλος μας; Θα σηκωνόταν και θα έφευγε. Δεν θα έμπαινε καν στην σκέψη να βιώσει την "εμπειρία" του να είσαι Άνθρωπος. Θα μας θεωρούσε κάτι σαν Orc, το λιγότερο. Ποιός αμφιβάλλει, πως τα Orc της "μυθολογίας" του Άρχοντα των Δακτυλιδιών, δεν είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Ποιός αμφιβάλλει και δεν έχει - ακόμα - ξυπνήσει από τον λήθαργό του;

Ας "κατέλθουμε" όμως με το μικροσκόπιο του Νου μας εντός των ανθρώπινων κοινωνιών και κοντύτερα στο γίγνεσθαι της γης.

Τι κυβερνάει τον Άνθρωπο;

Τον κυβερνάνε οι συνθήκες, οι οποίες επικρατούν στην επιφάνεια της βιόσφαιρας του πλανήτη.

Βαρύτητα, καιρικά φαινόμενα και εποχές, η φύση της ύπαρξής του και η Μάνα όλων των Κυβερνητών, η Ανάγκη, σε όλες τις εκφάνσεις της.

Ο Άνθρωπος, αν τον εξετάσεις "σοβαρά", δεν διαφέρει σε τίποτα από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο. Είναι θηλαστικό και έχει τις ίδιες ανάγκες. Όμως για κάποιον "ανεξήγητο λόγο", πάει "κόντρα" στο φυσικό περιβάλλον. Δεν υπάρχει άλλο θηλαστικό στον πλανήτη που να τον μολύνει ή να λειτουργεί σε πλαίσια αντιφυσικά. Δεν υπάρχει άλλο θηλαστικό που να έχει συμπεριφορά, χαρακτηριστικά και ικανότητες από το σύνολο του ζωϊκού βασιλείου. Δεν υπάρχει άλλο θηλαστικό που να περπατάει στα 2 πόδια και να μπορεί να κοιτάξει ψηλά, στον Ουράνιο Θόλο. Έχει όμως όμοιο "σώμα". Είναι ζώο και παράλληλα δεν λειτουργει ως ζώο. Έχει όλες τις λειτουργίες και τις ανάγκες ενός ζώου κι όμως, τις χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικά. Τι συμβαίνει;

Είναι δεδομένο πως ο άνθρωπος δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε ζούσε στον "παράδεισο". Ποιός θα μπορούσε να είναι όμως ο παράδεισός του; Μα φυσικά, το να ζει εναρμονισμένος με το φυσικό περιβάλλον, όπως όλα τα υπόλοιπα είδη "ομοίων" του. Θα ήταν παράδεισος, γιατί η φύση προικίζει τα τέκνα της με ικανότητες και "όπλα" για να ανταποκρίνονται σε όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν. Τρίχωμα, μεγάλα νύχια και δόντια, αυξημένη ακοή και όραση, είναι μόνο μερικά από τα "όπλα" που προικίζει η φύση τα παιδιά της, προκειμένου να ζήσουν σε αρμονία, τόσο με τα υπόλοιπα είδη, όσο και στο πλαίσιο του Πλανήτη ως ολοκληρωμένου ανακυκλώμενου μηχανισμού. Είχε ο Άνθρωπος κάποτε τέτοια όπλα; Θεωρώ αυτονόητο πως ναι. Η ανθρωπολογία το έχει ήδη απαντήσει. Άρα ναι. Άρα, κάτι, κάπως, κάποτε, το "άλλαξε" αυτό. "Κάτι", διαφοροποίησε τον Άνθρωπο από το ζωϊκό βασίλειο και την μακαριότητα της άγνοιας. "Κάτι", τον καταδίκασε να νομίζει ότι είναι κάτι που δεν είναι και να φέρεται αλλοπρόσαλλα... Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Τα ζώα, δεν έχει προκύψει από κάποια μελέτη ή έρευνα, πως απολαμβάνουν το σεξ όπως ο άνθρωπος, ούτε έχει προκύψει από κάπου πως έχουν αναπτύξει διαστροφές βάση της γενετήσιας ορμής τους. Ενδεχομένως και πιστεύω ως ζώο κι εγώ, να απολαμβάνουν την πράξη, αλλά την κάνουν με μοναδικό κίνητρο την ανάγκη τους να διαιωνιστούν. Άρα μόνο για αναπαραγωγή. Είναι προγραμματισμένα τα ένστικτά τους, ανά Χ περιόδους, να αναπαράγονται. Γιατί χρησιμοποιώ την λέξη "προγραμματισμένα"; Γιατί όλη η φύση μοιάζει να είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Όλα κυλάνε ρολόι στον πλανήτη. Όλα, εκτός από τον Άνθρωπο.

Λοιπόν, ο άνθρωπος όχι απλά έχει ανάγκες, τις ίδιες ανάγκες με όλα τα ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη, αλλά έχει και την τρομακτική ιδιότητα να τα βιώνει σε βάθος, "σπάζοντας" τα όρια - χρησιμοποιόντας τον έμφυτο προγραμματισμό, για να αυξήσει της αισθήσεις του. Κανονικά δεν θα πρεπε να συμβαίνει αυτό... Τι πάει λάθος;

Κανένα άλλο είδος στον πλανήτη δεν εχει χέρια - άρα αντίστοιχο μηχανισμό - και την "άνεση" να δημιουργήσει οργανωμένο πολιτισμό, να εξερευνήσει και να επεξεργαστεί την φύση επιστημονικά, να ανακαλύψει και να αναλύσει τον περιβάλλοντα χώρο. Γνωρίζουμε πως κι άλλα είδη στην φύση έχουν νοημοσύνη, όπως και συναισθήματα. Σίγουρα όχι τόσο ανεπτυγμένη νοημοσύνη όπως του ανθρώπου, εξαιτίας της μειωμένης δυνατότητάς τους να την χαλιναγωγήσουν ή να την αναπτύξουν στο βάθος των γενεών και των αιώνων. Σίγουρα όχι συναισθήματα στον βαθμό του να γράψουν ποίηση, μουσική ή να ζωγραφίσουν, όπως ο Άνθρωπος όταν εκφράζει τον συναισθηματικό του κόσμο. Όμως τα ζώα έχουν αυτά τα 2 χαρακτηριστικά, σε σαφώς μειωμένο βαθμό. Ο Άνθρωπος για κάποιον λόγο, όπως αναρωτηθήκαμε πιο πάνω, εξέλιξε τα ζωϊκά του χαρακτηριστικά και τα ανέπτυξε. "Κάτι" του έδωσε την δυνατότητα, από εναρμονισμένο "τμήμα" του φυσικού περιβάλλοντος, να πάει κόντρα στον εαυτό του και το σπίτι του, πολλές φορές, δίνοντας την αίσθηση πως ενδόμυχα το "μισεί", λόγω της ταλαιπωρίας και της φθοράς στην οποία υπόκειται.

Άρα τον Άνθρωπο, "κάτι", από σκέτο ζώο τον έκανε "διαφορετικό". Δεν θα πω "Ανώτερο", γιατί δεν προκύπτει από πουθενά πως είναι ανώτερο είδος εφόσον παραμένει ζώο. Εφευρετικό και πλέον τεχνολογικά εξελιγμένο, αλλά ζώο.

Η φύση, από πουθενά δεν προκύπτει πως θα έδινε στον Άνθρωπο τέτοια "κατάρα". Δεν την συνέφερε να το κάνει. Όπως είδαμε, η Γη λειτουργεί τέλεια ως μηχανισμός. Δεν θα ήθελε, με την υπόθεση πως και αυτή η ίδια η Γη, σε κάποιο άγνωστο σε μας υπόβαθρο, "Υπάρχει" και "Βιώνει" την ζωή της. Άρα, κάποιος άγνωστος παράγοντας έκανε μια "φουρνιά" ανθρωποειδών να σηκωθεί στα 2 πόδια και να "εξελιχθεί". Διαδικασία επίπονη, αν το σκεφτεί κανείς αντίστροφα. Άντε και σηκώθηκες στα 2 πόδια. Πόσες γενιές θα χρειάστηκαν για να χτίσεις οικισμούς, να ανακαλύψεις την φωτιά, τον τροχό, μια πρωτόγονης μορφής Ιατρική/Ιαματική Εμπειρία για να μην πονάς, να φύγει το τρίχωμα και να αναγκάζεσαι να δημιουργείς ρουχισμό κ.ο.κ.. Κι όχι απλά επίπονο, αλλά και "κόντρα" προς το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό ήσουν εναρμονισμένος. Σκέτη "Κόλαση".

Δεν γράφω αυτό το άρθρο για να καταλήξω στην προσωπική μου θεωρία περί του ποιός Χ παράγοντας ώθησε τον άνθρωπο να συνειδητοποιηθεί ατομικά. Είναι δεδομένο πως κάτι μας "χάρισε" συνειδητοποίηση και πως "κάτι" προγραμμάτισε τον άνθρωπο να σταθεί στα 2 του πόδια, όπως "κάτι" τον ωθεί ακόμα και σήμερα να εξελιχθεί τεχνολογικά, όσο περισσότερο γίνεται. Είναι μια επίπονη "ανοδική" πορεία, κόντρα "ρόλος" με την φύση. Κι εδώ, είναι το αιώνιο πρόβλημα.

Ο Άνθρωπος, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να απαλλαγεί ή να ελέγξει απόλυτα - ελάχιστοι το κατορθώνουν - τα ένστικτα και τις ζωϊκές του ροπές. Σε συνάρτηση με την "Συνειδητότητά" του, η οποία του δίνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει "αλλιώς" αυτές τις ροπές και τα ένστικτά του, βλέπουμε το οξύμωρο, ανθρώπων πολλών "ταχυτήτων", των "χωριατών" και των "αριστοκρατών", των "εκλεπτυσμένων" και των "αγροίκων", των άξεστων και των ευγενών. Πολλοί λένε πως αυτό είναι αποτέλεσμα απαιδείας. Ναι είναι κι αυτό ζωτικό πρόβλημα ενδο-διαχείρισης στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όμως και πλήρη παιδεία να δοθεί στον άνθρωπο, το "πρόβλημα" πάλι θα υπάρξει.Κάποιος θα πει "αν του δώσουμε παιδεία που να τον διδάσκει να ελέγχει πλήρως συνειδητά τα ένστικτα και τις αισθήσεις του;". Εδώ κάποιος θα αντιδράσει λέγοντας πως θα είναι μια προσπάθεια ρομποτοποίησης του ανθρώπου ή πως το συναίσθημα τον κάνει μοναδικό. Βέβαια, η ζωώδης φύση σε σχέση με την συνειδητότητά του δημιουργεί και φαινόμενα όπως... της βλακείας, της ηλιθιότητας ή των απόλυτα διαφορετικών αντιληπτικών δυνατοτήτων ενός εκάστου. Η συνειδητότητα έχει κι αυτή αντίστοιχα "σκαλοπάτια" εξέλιξης και δυστυχώς αυτή, δεν εξελίσσεται με γνώμονα τον εκάστοτε πολιτισμό του ανθρώπου. Αυτή εξελίσσεται μόνο με εσωτερική και πολύ σκληρή προσπάθεια. Κόντρα ρόλος, τόσο με την φύση σου, όσο και με τους ανθρώπους, δίχως να μπορεί κανείς να εγγυηθεί και το αποτέλεσμα αυτής σου της προσπάθειας. Κάθε φυλή ανθρώπου, είναι και μια διαφορετική εκδοχή εξέλιξης του ζώου προς το "κάτι άλλο". Προσπάθεια, έως σήμερα απόλυτα αποτυχημένη, αν σκεφτεί κανείς το κβαντικό τεχνολογικό άλμα το οποίο έχει συμβεί και το πως, που και αν σκέφτονται οι Άνθρωποι...

Είναι ένα εξελικτικό ταξίδι, θα ελεγε κάποιος. Με φθαρτά υλικά και "φλόγα", να βγεί κάτι καινούργιο... Με πνοή, "χώμα" και "πηλός", ο άνθρωπος από ζώο να γίνει "Θεός". "Μα όσο είναι ζώο, δεν θα μπορέσει ποτέ να αγγίξει ανώτερα συνειδησιακά στρώματα", θα αναρωτηθεί ο συνειδητοποιημένος εσωτεριστής... Μέτρον Άριστον, απάντησαν κάποιοι, κάπως, κάποτε...

Η πραγματικότητα είναι, πως για να κάνει το "άλμα" από ζώο στο "κάτι άλλο", ο άνθρωπος θα πρέπει αυτή την φορά, να πάει κόντρα, όχι στο φυσικό περιβάλλον ή σε άλλους ανθρώπους/εμπόδια/αντιπάλους του, αλλά στον ίδιο του τον Εαυτό και την ίδια του την Φύση κι αυτό σταδιακά θα αρχίσει να αποτυπώνεται και στο DnA του, όπως συνέβη στην αρχή, όταν έψαξε για καταφύγιο στις σπηλιές και "οργανώθηκε". Θα τα καταφέρει άραγε; Θα τα καταφέρουμε;

Το όλο νόημα, για εμένα, είναι να κατορθώσουμε να αγγίξουμε την κοινή Αλήθεια και πραγματικότητα. Οι περισσότεροι, δυστυχώς, δεν έχουν κατορθώσει ακόμα να απεγκλωβιστούν από τον ανυπόφορο δυϊσμό στην σκέψη τους ή την σκέψη εκείνη που προέρχεται από τα ένστικτα και την ζωϊκή καταγωγή. Άλλοι εχουν απεγκλωβιστεί, αλλά τα ένστικτά τους παραμένουν "άγρια" και τους τραβάνε "πίσω". Κάποιοι το πέτυχαν και αποχώρησαν από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Άλλοι το πέτυχαν και το "έχασαν" εξαιτίας των χαμηλών κραδασμών που κυριαρχούν από τον "πολιτισμό" μας... Το δώρο της ζωής είναι πολύτιμο και κάποιοι, έχουν πείσει τις μάζες πως πρέπει να το ξοδεύει έτσι... Κι αυτοί οι κάποιοι ζώα είναι... αλλά τσακάλια...

Το αιώνιο πρόβλημα θα είναι μέσα μας... στην ίδια την "φύση" μας... και στην "κατάρα" του να γίνουμε αυτό το "κάτι άλλο". Να μεταμορφωθούμε και να γίνουμε όμοιοι με αυτόν/αυτούς που μας "έφτιαξαν". Να γίνουμε όμοιοι με αυτό το "κάτι", που το πιθανότερο είναι να μην έχει καν την ίδια "απτή" υπόσταση με εμάς. Είμαστε αντιληπτικά κατώτεροι, περιορισμένοι και μονίμως, η πλειοψηφία των ανθρώπων μοιάζει με κουρασμένους εργάτες που απλά ζητάνε να ξεκουραστούν, έχοντας ασυνείδητη "θύμιση" της προγενέστερης "γαλήνης" εντός του οικοσυστήματος... Έχει θυμό ο άνθρωπος... Γιατί του πήραν τον "παράδεισο" με την υπόσχεση της "Θέωσης". Κι αυτός ο θυμός, ολοένα και φουντώνει...

Όσο πολύτιμο κι αν είναι το δώρο της ζωής όμως... οφείλουμε να έχουμε συναίσθηση του που πατάμε, που βρισκόμαστε, ποιός είναι ο εχθρός και ποιός το πρόβλημα.

Εσύ είσαι το πρόβλημα Άνθρωπε...

Μέχρι να γίνεις η Λύση του προβλήματος.

knight-of-creation

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ