Δέκα μικρές μεγάλες ενοχλήσεις!!

Εντάξει. Εδώ δεν είμαστε σοβαρό blog. Δεν θα ασχοληθούμε με τις μεγάλες ενοχλήσεις όπως η ακρίβεια, η μιζέρια, η ξενοφοβία, η εφορία, η τρόικα κ.ο.κ. Μόνο με μερικές μικρότερες που κάνουν την καθημερινότητά μας λίγο χειρότερη κάθε φορά. Without further ado, ας μοιραστώ μαζί σας κάποια απ’αυτά που με εκνευρίζουν, σε τυχαία ή όχι και τόσο τυχαία σειρά :

10. Αυτοί που λένε την πλατεία Μαβίλη “πλατεία Μαβίλης”

Συνήθως ταρίφες το κάνουν αυτό. Οκ. Δεν έχω την απαίτηση ένας Νεάτερνταλ να ξέρει τον Επτανήσιο λυρικό ποιητή Λορέντζο Μαβίλη, που συνέθεσε σκακιστικά προβλήματα και σκοτώθηκε στους βαλκανικούς πολέμους. Αλλά γα@ώ το κέρατο, δεν έτυχε ποτέ να ακούσεις κανέναν να το λέει σωστά;

9. Το επίμονο ψιλόβροχο, ή αλλιώς η βροχή του μα@άκα.

Είναι το είδος βροχής που συναντάς συχνά αν συνηθίζεις να κυκλοφορείς με τα πόδια (ειδικά φέτος, υπερβολικά συχνά) Η σφοδρότητά της δε, εύκολα μπορεί να σε ξεγελάσει ούτως ώστε να πείς φεύγοντας “έλα μωρέ, τί να την κάνω την ομπρέλα, δεν βρέχει πολύ” και να καταλήξεις φτάνοντας να αναφωνήσεις “πάλι βράχηκα ο μαλάκας” εξ ου και το όνομα.

8.Αυτοί που μιλούν δυνατά στο κινητό.

Και δή, σε δημόσιο χώρο. Συνηθέστερα ηλικιωμένοι. ‘Η αλλοδαποί. ‘Η ηλικιωμένοι αλλοδαποί. Πράγμα που το κάνει ακόμα πιο εκνευριστικό, γιατί δεν καταλαβαίνεις και τί λένε. Με κάνει να θέλω να πάω να γκαρίξω μέσα στο αυτί τους ΣΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΙ ΕΤΣΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΦΩΝΑΖΕΙΣ;!

7. Αυτοί που στο λεωφορείο κάθονται στην “απέξω” θέση, ενώ η “από μέσα” είναι κενή

Και πάλι, συνήθως ηλικιωμένοι το κάνουν. Ναι, μάλλον έχω ένα θέμα με τους ηλικιωμένους. Γιατί όμως; Δύο λόγους υποψιάζομαι: είτε δεν θέλουν να τους δεί κανείς γνωστός απέξω οτι χρησιμοποιούν λεωφορείο, είτε δεν θέλουν κανείς να κάτσει δίπλα τους. Either way, they suck.

6. Τα οικονομικά ρεπορτάζ στην τιβί

Δεν φτάνει που είναι ψυχρά κι ανάποδα τα νέα από μόνα τους, κάνουν και το εξής πολύ εκνευριστικό πράγμα: την ώρα που απαγγέλει ο ρεπόρτερ το οικονομικό του ποίημα, 9 φορές στις 10 δείχνουν ή ταμίες να ξεφυλλίζουν μάτσα με λεφτά, ή μηχανές της τράπεζας που μετράνε λεφτά, ή κέρματα να πέφτουν από έναν διάδρομο σαν χρυσή βροχή. Ναι οκ είμαστε μαλάκες και ηλίθιοι για πολλούς λόγους, αλλά όταν ακούμε για “φοροεισπρακτικά μέτρα” και “περικοπές¨ ξέρουμε οτι αφορούν λεφτά, δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε κιόλας  διάολε. Θα μου πείς, και τί να δείχνουν; Ξέρω κι εγώ, μονόκερους και ουράνια τόξα, να μας απαλύνουν τουλάχιστον κάπως το σόκ.

Θα μου επιτρέψετε να είμαι λίγο πιο πικρόχολος, γιατί όσο πλησιάζουμε στην κορυφή της λίστας μεγαλώνει και η ενόχλησις. Πάμε στρέιτ λοιπόν στο

5. Οι νεολογισμοί – οι εκφράσεις του συρμού

Ως νεολογισμός θεωρείται κάθε αμερικανιά του στύλ «θα σε πάρω πίσω» – μετάφραση του I’ll call you back προφανώς.  Από τις εκφράσεις που συνηθίζονται τελευταία, ξεχωρίζω δύο ως πιο εκνευριστικές: α. «αχαχαχαχαχα κλαίω» και β. «πιό [κάτι] πεθαίνεις»   Η δεύτερη έγινε και τραγούδι, από μια από αυτές τις ξεβράκωτες τραγουδίστριες της νέας γενιάς. Anyway αν χρησιμοποιείτε κάποια από τις δύο, I hate you.

4. Οι ουρές

Αν έχεις σπουδάσει κάτι σχετικό με μαθηματικά, πληροφορική, οικονομικά, στατιστική, πιθανότατα κάποια στιγμή άκουσες να γίνεται λόγος για τις ουρές και τις θεωρίες αναμονής, και είναι όντως ένα αρκετά ενδιαφέρον πεδίο.  Δυστυχώς δεν μπορείς να το εκτιμήσεις ανάλογα αν είσαι μέσα στο μοντέλο, δηλαδή αν περιμένεις ο ίδιος στην ουρά. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παίζεις με το κινητό (thank you Android) και να κλαίς για τον χαμένο χρόνο σου. Και η ειρωνία είναι οτι θα μπορούσαν τα πράγματα να κυλούν πολύ πιο γρήγορα, αλλά δυστυχώς σε κάθε μηχάνημα υπάρχει μια σάπια βίδα. Είτε είναι ο υπάλληλος που βαριέται που ζεί, είτε είναι η γριά στο super market που ψάχνει μια ώρα τα ψιλά της. Ξέρετε για τί πράγμα μιλάω. Το έχετε περάσει.

3. Η γυναικεία – oh God,why- λογοτεχνία

Ή αλλιώς, συμβουλές ζωής πρός υποψήφιες αποτυχημένες, μεταμφιεσμένες σε φτηνό Άρλεκιν. Όταν διαβάζω τίτλους όπως «Άντρες: ευχαριστώ, δε θα πάρω» ή «Όχι πιά σέξ, μόνο φίλοι» θέλω να σκίσω μια-μια τις σελίδες και να βάλω την κάμπια που τις έγραψε να τις φάει. Δεν με πειράζει που γράφουν χιλιομασημένα γλυκανάλατα κλισέ. Με πειράζει που τα πλασάρουν σαν λογοτεχνία. Δεν έχει νόημα να γράψω ονόματα, πολύ εύκολα μπορείτε να τις βρείτε. Ζούν ανάμεσά μας.

           

2. H νεύρωση του ασανσέρ

Και συγκεκριμένα η πεποίθηση οτι αν πατήσεις το κουμπί πολλές φορές και γρήγορα, αυτό λειτουργεί σαν ένα είδος επίκλησης στον θεό των ανελκυστήρων που θα τον κάνει να εγκαταλείψει κάθε προηγούμενη εντολή, να μπεί σε turbo mode και να έρθει κατευθείαν σε σένα. Νομίζω οτι actually υπάρχει επιστημονική ονομασία γι ‘ αυτή την νεύρωση, δεν είμαι σίγουρος. Είμαι πάντως σίγουρος οτι όταν βλέπω κάποιον να το κάνει θέλω να του ξεριζώσω το δάχτυλο και να του το χώσω στο μάτι.

και φτάσαμε αισίως στο

1. Οι ελληνικοί υπότιτλοι που βρίσκεις στα ίντερνετς

Πονεμένη ιστορία. Φαίνεται οι μισοί Έλληνες χρήστες του διαδικτύου θέλουν να γίνουν Αμίνα Ουάσφι στην θέση της Αμίνας Ουάσφι. Δεν εξηγείται αλλιώς το οτι έχουμε τόσους επίδοξους μεταφραστές. Και δεν φτάνει που είναι hardsubbed (ενσωματωμένοι με το βίντεο που κατέβασες) και δεν μπορείς να τους αφαιρέσεις.  Είναι και με την  πιό απαίσια γραμματοσειρά που μπόρεσαν να βρούν, μεγέθους 32. Μεταφράζουν τα μισά, κι αυτά με άπειρα ορθογραφικά, γραμματικά και συντακτικά λάθη. Ακόμα χειρότερα, όταν ο μεταφραστής βάζει και κάτι από το τοπικό του ιδίωμα στο έργο του ( Να γυρίσουμε στο νησί;! Τί με λές τώρα Τζάκ;)  ή αντικαθιστά το πρωτότυπο ώστε να είναι πιο οικείο στο ντόπιο κοινό (πρωτότυπο: I saw it on Oprah,  μετάφραση: το είδα στην Τατιάνα)

maritsa όποια και να ‘σαι εύχομαι να σε πατήσει τζίπ – κίτρινο, όπως το χρώμα που διάλεξες.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ