Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Μέρος 2α - Μερικές Περίεργες Ιστορίες για το Όρος Σάστα

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Μέρος 2α - Μερικές Περίεργες Ιστορίες για το Όρος Σάστα

Σύμφωνα με το συγγραφέα Λήλαντ Λόβλεϊς, στο βιβλίο του Χαμένα Ορυχεία και Κρυμμένοι Θησαυροί, η εταιρία Mining Company του Λονδίνου, ιδιοκτησίας του Λόρδου Κάουντρεϊ, μίσθωσε το 1904 το γεωλόγο Τζ. Μπράουν να ψάξει για πολύτιμα μέταλλα στα βουνά της βόρειας Καλιφόρνια.

Ενώ ήταν στο όρος Σάστα, ο Μπράουν παρατήρησε κοντά σε έναν γκρεμό ένα κομμάτι βράχου που δε φαινόταν να ταιριάζει με το περιβάλλον γύρω του. Ενώ το εξέταζε, παρατήρησε ότι αυτό έφραζε την είσοδο μιας σπηλιάς. Αμέσως θεώρησε το όλο σκηνικό γεωλογικά αφύσικο και άρχισε να σκάβει το στόμιο της σπηλιάς που ήταν γεμάτο από διάφορα φερτά υλικά και βλάστηση. Μετά από πολύ σκάψιμο βρέθηκε μέσα σε μια στοά η οποία καμπυλωνόταν προς τα κάτω μέσα στο βουνό.

Έχοντας μαζί του φανάρια και όλα τα βασικά εξαρτήματα ενός μεταλλωρύχου άρχισε να εξερευνά τη σπηλιά. Στα πέντε χιλιόμετρα από το στόμιό της συνάντησε μια διατομή που περιείχε μετάλλευμα με χρυσό και κάπως μακρύτερα μια άλλη διατομή όπου ένας αρχαίος κατά τα φαινόμενα λαός είχε εξορύξει χαλκό.

Η κλίση του εδάφους προς τα κάτω συνεχιζόταν και στα 17,5 περίπου χιλιόμετρα μέσα στο βουνό βρήκε το «χωριό». Ανακάλυψε εκεί δυο δωμάτια, το ένα μέσα στο άλλο, γεμάτα από κάτι παράξενες χάλκινες και χρυσές πλάκες, μεγέθους περίπου 90 επί 120 εκατοστών. Οι τοίχοι τους ήταν επενδεδυμένοι με χαλκό και κρεμιόντουσαν απ’ αυτούς ασπίδες και διάφορα κομμάτια από χρυσό.

Πάνω σε μερικές από τις χρυσές πλάκες ήσαν χαραγμένα μερικά παράξενα σχήματα και ιερογλυφικά. Στο δωμάτιο υπήρχαν επίσης χάλκινες λόγχες και άλλα αντικείμενα φτιαγμένα από χρυσό. Τα δωμάτια οδηγούσαν σε άλλους θαλάμους, ένας από τους οποίους φαινόταν να είναι ένας τόπος λατρείας. Υπήρχαν σε αυτόν 13 αγάλματα από χαλκό και χρυσό και ένα μεγάλο σχέδιο του ηλίου από το οποίο προεξείχαν χρυσές ακτίνες.

Από τον τρόπο που ήταν διασκορπισμένα τα αντικείμενα είχε την αίσθηση ότι οι κάτοικοι του υπόγειου αυτού χωριού το είχαν εγκαταλείψει ξαφνικά. Μετά σε ένα άλλο θάλαμο ανακάλυψε 27 σκελετούς, ο μικρότερος από τους οποίους ήταν 2 μέτρα και ο μεγαλύτερος πάνω από 3 μέτρα. Δυο από τα σώματα ήταν μουμιοποιημένα και ντυμένα με χρωματιστά, στολισμένα ρούχα.

Ο Μπράουν έμεινε αρκετές μέρες σε αυτό το μέρος εξερευνώντας τη σπηλιά και μελετώντας τα ιερογλυφικά πάνω στις πλάκες, αποτυπώνοντάς τα ανεξίτηλα στο μυαλό του. Είχε κατενθουσιαστεί από τη μεγάλη αυτή αρχαιολογική ανακάλυψη και αποφάσισε να αφήσει προς το παρόν τα πράγματα όπως είχαν και να επιστρέψει αργότερα για να εξερευνήσει περισσότερο τη σπηλιά. Βγαίνοντας από τη σπηλιά έκρυψε πάλι έξυπνα την είσοδό της, ενώ σημείωσε στο χάρτη του την ακριβή θέση της πάνω στο βουνό.

Μετά από αυτό, για τριάντα περίπου χρόνια χάνονται να ίχνη του, αλλά αναφέρεται ότι όλο αυτό το καιρό μελέτησε τη φιλολογία σχετικά με τη χαμένη ήπειρο της Μου και το πολιτισμό των Λεμουρίων, μαζί με τις παραδόσεις για άλλες προϊστορικές φυλές. Όλα αυτά τα χρόνια έρευνας και συγκρίσεων των ιερογλυφικών και των διαγραμμάτων που είχε βρει στη στοά θεωρείται ότι τον έπεισαν ότι αυτά ήσαν πράγματι κάποιο είδος αρχείων της φυλής των Λεμουρίων. Μετά από τριάντα λοιπόν χρόνια ξαναεμφανίσθηκε στο προσκήνιο αποφασισμένος να μοιραστεί τη γνώση του με άλλους και να εξερευνήσει περισσότερο τη σπηλιά.

Έτσι παρουσιάσθηκε το 1934 σε ηλικία 79 χρονών στο Στόκτον της Καλιφόρνια με την ιδέα να οργανώσει μια ομάδα ενδιαφερομένων ατόμων που θα τον συνόδευαν με δικά του έξοδα στο όρος Σάστα και θα εξερευνούσαν περαιτέρω το αρχαίο τούνελ και τη σπηλιά. Γρήγορα εμφανίσθηκαν 80 πρόθυμοι κάτοικοι της πόλης, μαζί με τον εκδότη μιας εφημερίδας, ένα διευθυντή μουσείου, ένα συνταξιούχο τυπογράφο, πολλούς επιστήμονες και άλλους σοβαρούς κατοίκους της πόλης.

Αυτοί συναντιόντουσαν για έξη περίπου βδομάδες κάθε νύχτα σχεδιάζοντας την αποστολή τους και ακούγοντας τις ιστορίες του Μπράουν για τις χαμένες ηπείρους, τα ιερογλυφικά και τους θησαυρούς που φαινόντουσαν να είναι πια μέσα στα χέρια τους. Μερικοί μάλιστα εγκατέλειψαν τις δουλειές τους ή πούλησαν σε αυτό το διάστημα ένα μεγάλο μέρος από τη προσωπική τους περιουσία, πιστεύοντας ότι η ζωή τους θα άλλαζε εντελώς μετά τις σημαντικές ανακαλύψεις τους.

΄Όλοι λοιπόν στην ομάδα περίμεναν με ανυπομονησία την ημερομηνία και ώρα της αναχώρησης για να ριχτούν στη φανταστική και προσοδοφόρα περιπέτειά τους. Αυτή είχε ορισθεί για το απόγευμα της 19ης Ιουνίου, στις 1 μ.μ.. Είχαν συναντηθεί το προηγούμενο βράδυ για τις τελευταίες προετοιμασίες τους και ο Μπράουν τους είχε αποχαιρετήσει μέχρι το επόμενο απόγευμα.

Όμως αυτός δεν ξαναπαρουσιάσθηκε ποτέ και κανείς δεν ξέρει τι του συνέβη. Τα μέλη της ομάδας, φοβούμενα για τη ζωή του, φώναξαν την τοπική αστυνομία, η οποία όμως δε βρήκε κανένα ίχνος του. Οι 80 αυτοί άνθρωποι που τον περίμεναν μάταια εκείνο το πρωί ήσαν πεπεισμένοι για την αυθεντικότητα της ιστορίας του, αλλά ο ίδιος δεν τους είχε αποκαλύψει ποτέ την ακριβή θέση της μυστικής στοάς μέσα στο βουνό. «Ο Μπράουν ήταν ένας ευγενικός γηραιός τζέντλεμαν όταν έφτασε στο Στόκτον», έγραψε μετά από αρκετά χρόνια ένας γιατρός. «Ήμουν τότε ένας νεαρός γεμάτος περιέργεια, που ενδιαφερόταν πάντα για την απόκρυφη γνώση.

Οτιδήποτε μύριζε περιπέτεια τραβούσε αμέσως τη προσοχή μου. Οι ιστορίες του Μπράουν ήταν γοητευτικές. Θα μπορούσαν να ήταν απίθανες ιστορίες από έναν γέρο άνθρωπο που ψάχνει για συντροφιά. Με τα χρόνια. απέκτησα ένα καινούργιο σεβασμό για το γέρο αυτόν άνθρωπο. Πιστεύω ότι έλεγε την αλήθεια. Δεν ξέρω τους λόγους του, αλλά νομίζω ότι άλλαξε την απόφασή του τη τελευταία στιγμή και αποφάσισε να μην αποκαλύψει τη θέση της κρύπτης του χαμένου θησαυρού των Λεμουρίων γιγάντων».

Λυπημένοι και κατηφείς οι 80 κάτοικοι του Στόκτον επέστρεψαν τελικά στις προηγούμενες μονότονες ασχολίες τους. Το όνειρό τους, δυστυχώς, δεν είχε πραγματοποιηθεί. Το Όρος Σάστα είχε κρατήσει για μια ακόμη φορά τα μυστικά του.