Η σχολή των Θεών.

 
''Les Miserables'' Elio D’ Anna ‘’Η Σχολή των Θεών’’
Κατάλαβα ότι η ανθρωπότητα υποφέρει επειδή ‘’βλέπει’’ τον κόσμο άνω- κάτω. ‘’Πιστεύω’’ και ‘’βλέπω’’ είναι ένα και το αυτό, αλλά οι άνθρωποι τα αντιλαμβάνονται ως ξεχωριστά, να τα διαχωρίζει ο χρόνος και περιμένουν να δουν για να πιστέψουν. Τα βάσανα και ο πόνος υπάρχουν γιατί είναι ο μόνος τρόπος που η ανθρωπότητα διαθέτει για να γεμίσει αυτό το απατηλό κενό.
Όταν τα ‘’πιστεύω’’ και ‘’βλέπω’’, συγχωνεύονται σε έναν άνθρωπο, τότε αυτός εξαλείφει κάθε βάσανο και κάθε πόνο απ' τη ζωή του, και τα εξορίζει για πάντα από το προσωπικό του σύμπαν.
«'Πίστευε για να δεις' είναι ο νόμος του δημιουργού, του ονειρευτή, είναι ο νόμος όποιου κυβερνάει, είναι ο αναπόφευκτος νόμος των βασιλιάδων — είπε, καθώς η αυλαία ήδη σηκωνόταν - Το πιστεύω, ανήκει στην τέχνη του να ονειρεύεσαι, και είναι η ενδόμυχη ιδιότητα του ονειρευτή... Στη ρίζα τού πιστεύω, υπάρχει το δημιουργώ...
Το 'όνειρο' είναι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει...».
Η φωνή Του χαμήλωσε ακόμα πιο πολύ, μέχρι που έγινε μόλις κάτι περισσότερο από ένα μουρμούρισμα. Με δυσκολία ξεχώριζα τις λέξεις, αλλά άκουσα καθαρά τον αυστηρό τόνο στην υπόδειξή Του. Αναφερόμενος στην ιστορία Οι Άθλιοι', είπε: «Πρόσεχε. Πέρα από το πάθος της εποχής τού χίλια οχτακόσια, αυτή η ιστορία περιέχει ένα μεγάλο μάθημα για τον Ανταγωνιστή... Είναι μια παγκόσμια παραβολή που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι η αφήγηση ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να 'συγχωρεθεί μέσα του'... όπως εσύ!».

Το 'Les Miserables' ήταν η διασκευή σε μιούζικαλ, της ιστορίας ενός αμείλικτου ανταγωνισμού: ένας αστυνομικός με ατσάλινη δεοντολογία, ο φανατικός Ιαβέρης, κυνηγούσε για πολλά χρόνια τον δραπέτη Γιάννη Αγιάννη, για να τον οδηγήσει σε μια δικαιοσύνη άδικη που τον είχε καταδικάσει σε 20 χρόνια φυλακή, και στη συνέχεια σε ισόβια, επειδή είχε κλέψει ένα ψωμί. Στο έργο, εκείνος ο φυγάς, ο Γιάννης Αγιάννης,
εξυψώνεται σε σύμβολο της γενναιοδωρίας, της καλοσύνης του ταπεινωμένου ατόμου,
αποκτηνωμένου από την αδικία της ανθρώπινης κοινωνίας, από την ασπλαχνία των
νόμων της. Σε δεύτερο πλάνο, εξελίσσεται η δοξασμένη και άθλια εποποιία ενός
ολόκληρου λαού, η ζωή των φτωχογειτονιών του Παρισιού, η εξέγερση του 1832, η
μάχη του Βατερλό. Από μικρό παιδί γνώριζα καλά αυτή την ιστορία, γιατί στον πατέρα μου Τζουζέπε άρεσε να μου την αφηγείται. Ακόμα θυμάμαι τη συγκίνησή του κάθε φορά που έφτανε στο σημείο που ο Γιάννης Αγιάννης, αντί ν' αφήσει τον διώκτη του να πεθάνει, και να λυτρωθεί επιτέλους από τον φανατικό Ιαβέρη, του σώζει τη ζωή, ενάντια σε κάθε λογική. Η μεγαλοψυχία αυτής της πράξης ανατρέπει τόσο πολύ την περιγραφή του κόσμου του σκληρού αστυνομικού, ώστε αυτός, ανίκανος πλέον να συμβιώσει με τις αξίες του, αφού οι βαθύτατα ριζωμένες πεποιθήσεις του περί καλού και κακού ανατράπηκαν, αυτοκτονεί.
“Javert / Val jean ακόμα και τα ονόματα είναι σχεδόν ομόηχα... Είναι το ίδιο πρόσωπο - μου αποκάλυψε έπειτα ο Dreamer - Όταν αυτός τελικά συγχωρείται εσωτερικά... όταν σώζει τη ζωή του Ιαβέρη... όταν εναρμονίζει τα αντίθετα μέσα του, τότε είναι έτοιμος για έναν πιο έξυπνο και δυνατό ανταγωνιστή. Αφού ο παλιός ανταγωνιστής ξεπεράστηκε και κατανοήθηκε, δεν έχει πλέον λόγο να υπάρχει... εξαφανίζεται... αυτοκτονεί. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ, ήταν μονάχα η υλοποίηση μιας σκιάς, μιας ατέλειας του Είναι του.:.».

ΠΗΓΗ
      ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ.