Του Στρατή Μαζίδη.
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, πέρα από το να έβαφα ξανά γαλάζια τη θάλασσα θα ήθελα να μπορώ να παγώνω το χρόνο. Κακά τα ψέμματα, σε μια οικογένεια, σε ένα σπίτι, δε θα είναι ποτέ όλοι μαζί για παντά. Κάποιος θα φύγει πρώτος και θα κάνει την αρχή.
Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πότε πέρασαν τα χρόνια και πως φτάσαμε στο τέλος μιας κοινής πορείας. Πως οδηγηθήκαμε στην ώρα του αποχωρισμού. Κι όμως η καλή μου φίλη δεν κοιμάται πια έστω και άρρωστη στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της. Εδώ και λίγες ώρες πήγε να συναντήσει
στην αυλή την υπόλοιπη παλιοπαρέα που με την αγάπη και την αφοσίωσή της μας δίδαξε αρκετά.
Θυμάμαι σα να ταν χθες όταν την επισκεφθήκαμε. Μικρή σε ηλικία, λίγων μόλις μηνών αλλά τεράστια σε μέγεθος λυκοσκυλίνα που βρέθηκε στο δρόμο και αναζητούσε ένα σπίτι να την αγαπήσει. Τότε γνωριστήκαμε με τη Μοίρα. Μοίρα όνομα και πράγμα. Δε θέλαμε πάλι λυκόσκυλο γιατί έχουν κακά γεράματα και είχαμε προηγούμενη εμπειρία. Όμως αυτό το μελαγχολικό κορίτσι δεν μπορούσες να το αγνοήσεις. Ήσυχη, σοβαρή, εκλεκτική και καναπεδάτη.
Δύο μερόνυχτα πέρασαν δίχως να κουνηθεί εκατοστό από τη θέση της. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε. Τελικά όμως κατάλαβε ότι εδώ θα έμενε. Αυτή ήταν η μοίρα της! Σα να ήταν χθες που αφού χάσαμε την άλλη φίλη της από καρκίνο κι έμενε μόνη στο σπίτι τα βράδια που βγαίναμε, μας τιμωρούσε τρώγωντας μαξιλάρια, κατεβάζοντας κουρτίνες, σκορπώντας τα σκουπίδια παντού και αφαιρώντας μύτες – μάτια από τα λούτρινα. Ζήλεια! Ζήλεια παθολογική που την ξεπέρασε λίγο αργότερα όταν η παρέα μεγάλωσε με το καινούριο τότε φιλαράκι μας που το γλυτώσαμε από το καλαζάρ. Κι άντε 03:00 τη νύχτα να μαζεύεις το βομβαρδισμένο τοπίο. Κι όμως πόσο θα ήθελα να ξαναγυρίσω και να βρω το σπίτι άνω κάτω. Τα μαξιλάρια σκισμένα, το αφρολέξ γύρω γύρω, σκουπίδια παντού και λούτρινα χειρουργημένα.
Στα δύσκολα, δίπλα να κάθεται να σε κοιτάζει. Στα παιχνίδια και τις χαρές, να ξεκλέβει από λίγο. Και γενικά πάντα δίπλα. Βράχος. Να μας φυλάει, να μας αγαπάει, να μας φροντίζει και να μας προστατεύει.
Και να που το κορίτσι μεγάλωσε. Και να που τα πόδια της δε την βαστούσαν σιγά σιγά. Και να που τους τελευταίους μήνες κατέπεσε. Δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει. Κι όμως, το μυαλό και η ανάγκη γεννούσαν κάθε φορά τις λύσεις για να ξεγελάμε το πρόβλημα. Ήρθε όμως η στιγμή που δεν ξανασηκώθηκε. Στα χέρια μου έπεσες την τελευταία φορά όταν τα πόδια σου σε πρόδωσαν οριστικά.
Κι εγώ έλεγα ότι τεμπέλιαζες. Πόσα συγγνώμη να σου ζητήσω; Κι ήρθε η ώρα να σε φροντίσουν αυτοί που αγαπούσες. Και σε φρόντισαν τόσο όσο να σπάσεις κάθε ρεκόρ.
Αλλά και τι μοιραίο όταν σε πήγαμε για εξετάσεις να ανακαλύπτουμε πως ήσουν γεμάτη βλήματα από αεροβόλο. Βλήματα σφηνωμένα σχεδόν παντού. Βλήματα που σου έριξαν κάποια άλλα βλήματα, κάποια κτήνη, κάποια ζωντόβολα για να κάνουν την πλάκα τους. Κι αυτά σε οδήγησαν στην παραλυσία πριν λίγο καιρό. Ο Θεός να με συγχωρέσει αλλά ας βιώσουν κι αυτοί τον πόνο που σου προκάλεσαν. Ας γίνουν κι αυτοί ο στόχος των όπλων κάποιων που θέλουν να γελάσουν. Και τα αστεία έχουν τα όριά τους σε αυτή τη ζωή.
Μας ειδοποιούσες κάθε φορά που ήθελες κάτι. Μέσα στο βλέμμα σου φαινόταν το “ευχαριστώ”. Ευχαριστώ που μου ανταποδίδετε, ευχαριστώ που δε με ξεκάνετε με μια ένεση, ευχαριστώ που με αγαπάτε και γω από την πλευρά μου το παλεύω να μείνω κοντά σας όσο πιο πολύ μπορώ.
Η αγάπη που δένει τον άνθρωπο με το σκύλο είναι κάτι το μοναδικό. Θα έλεγα ότι μεταμορφώνει τον πρώτο. Πολλοί δεν την βιώνουν γιατί ακριβώς φοβούνται αυτό το “αντίο”.
Τι κι αν μεγαλώσεις ή κάνεις δική σου οικογένεια. Αυτά τα πλάσματα πάντα θα είναι μέρος αναπόσπαστο της οικογένειας. Κάτι απροσδιόριστο μεταξύ παιδιού και αδερφού.
Έχουμε βιώσει αρκετά από τη σχέση μας με τα σκυλιά αλλά το πιο μοιραίο, αργό, βασανιστικό και λυπηρό το ζήσαμε μαζί σου. Κάποτε θα έφευγες βέβαια αλλά 2-3 χρόνια ακόμη μπορούσαμε να τα χουμε.
Ας είναι. Μας την έσκασες κάπως νωρίς. Όμως δεν έφυγες μονάχη. Εσένα τουλάχιστον σε είχα αγκαλιά για να σε χαιρετίσω. Τουλάχιστον είσαι μαζί με την παλιοπαρέα και πιστεύω ότι το βράδυ όλοι μαζί φέρνετε βόλτες στην αυλή. Σκέπτομαι να έρθω κάποιο βράδυ να σας βρω. Να θυμηθούμε λίγο τα παλιά. Να ξανατρέξουμε για λίγο να χαρούμε που λέει και το τραγούδι. Γιατί μη νομίζεις, απέξω μπορεί να μεγάλωσα αλλά από μέσα καθόλου.
Καλό σου ταξίδι… Εμείς σε ευχαριστούμε και πάντα με αγάπη κι ένα δάκρυ θα σε θυμόμαστε… Η οικογένειά σου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.