«Πρώιμη αναγνώριση σημείων και συμπτωμάτων επικείμενης καρδιακής ανακοπής από τους νοσηλευτές που εργάζονται σε ΤΕΠ Γενικών Νοσοκομείων.» (Μέρος Πρώτο)

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Η καρδιακή ανακοπή είναι η πιο κοινή αιτία θανάτου στις δυτικές χώρες. Τουλάχιστον το 50% της καρδιαγγειακής θνησιμότητας προκαλείται από αιφνίδια καρδιακή ανακοπή. 

Η καρδιακή ανακοπή επηρεάζει περισσότερους από ένα εκατομμύριο άτομα σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο1,2,3

Η καρδιακή ανακοπή, με τη μορφή του αιφνίδιου καρδιακού θανάτου είναι απρόβλεπτη ακόμα και όταν γίνεται εντός των ιατρικών ιδρυμάτων4 . 

Παρ’ όλα αυτά, παρατηρείται ότι πριν από το επεισόδιο της ανακοπής προηγείται κάποιος χρόνος επιδείνωσης των ζωτικών σημείων αργά και προοδευτικά, η οποία είτε περνά απαρατήρητη από το νοσηλευτικό προσωπικό είτε αναγνωρίζεται μεν αλλά δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς δε. 

Ο ρυθμός της καρδιακής ανακοπής σε αυτήν την ομάδα ασθενών είναι συνήθως μη απινιδώσιμος (άσφυγμη ηλεκτρική δραστηριότητα ή ασυστολία) και το ποσοστό επιβίωσης είναι πολύ χαμηλό. 

Η έγκαιρη αναγνώριση τους ασθενούς σε κρίσιμη κατάσταση και η πρόληψη της καρδιοαναπνευστικής ανακοπής είναι ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα της επιβίωσης. Όταν συμβεί ενδονοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή, λιγότερο από 20% των ασθενών θα επιβιώσουν και τελικά θα λάβουν εξιτήριο από το νοσοκομείο5,6,7.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΕΔΩ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ