Γιατί οι άλλοι δεν εκτιμούν αυτά που τους δίνουμε;

Της Σταυρούλας Γεωργακοπούλου, Ψυχολόγου, Ειδίκευση στη Γνωσιακή-Συμπεριφορική Θεραπεία, Υπεύθυνη Διεύθυνσης Psychopedia.gr

Αρκετά συχνά συναντάμε ανθρώπους που απογοητεύονται από τους γύρω γνωστούς-οικείους και φίλους. Αν είμαστε και εμείς μέσα σε αυτούς πιθανότατα να έχουμε σκεφτεί κάποιες φορές πόσο αχάριστοι μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι. Μας ενοχλεί που εμείς έχουμε κάνει τόσα πολλά για αυτούς και αυτοί δεν το εκτιμούν και ζητούν όλο και περισσότερα. Ακόμα και αν τελικά απομακρυνθούμε από μια τέτοιου είδους σχέση αργά ή γρήγορα θα βρούμε τον εαυτό μας σε μια άλλη παρόμοια κατάσταση. Να αναζητάμε συνεχώς να είμαστε αρεστοί με το να γινόμαστε υπερ-δοτικοί.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαφωνήσει με όσους προσπαθούν να μας σταματήσουν από το να δίνουμε. Δεν είναι άλλωστε κακό να δίνουμε. Εκεί που αρχίζει να δημιουργείται περισσότερο αρνητικό συναίσθημα από ότι θετικό είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν έχουμε κάνει καλή αξιολόγηση της δοτικότητας μας. Συναισθήματα όπως η απογοήτευση, η ενοχή και ο θυμός δείχνουν ότι χρειάζεται να εξετάσουμε καλύτερα την κατάσταση. 

Ας δούμε πιο αναλυτικά τα συναισθήματα αυτά:

Απογοήτευση: Συχνά τη βιώνουμε όταν έχουμε δώσει τόσα πολλά, έχουμε επενδύσει υπερβολικά σε μια σχέση κι αναμένουμε από τον δέκτη μια ανάλογη συμπεριφορά.

Ενοχή: Όταν ξέρουμε ότι οι πράξεις μας δεν θα εκτιμηθούν, αποφασίζουμε να μη δώσουμε, νιώθουμε ενοχές και φόβο ότι το άτομο θα απομακρυνθεί από εμάς και τελικά ενδίδουμε και ανταποκρινόμαστε.

Θυμός: Θυμώνουμε με το άτομο που δεν εκτιμά αυτά που κάνουμε για το ίδιο. Θυμώνουμε ακόμη περισσότερο με εμάς που αφήνουμε να μας «ξεγελάσει» ο καθένας.

Τελικά γιατί συνεχίζουμε να θέλουμε να ευχαριστούμε τους άλλους;

Τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από όσο νομίζουμε. Το να συνεχίζουμε μια τέτοια συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα μάθησης. Έχουμε μάθει να ευχαριστούμε τους άλλους γιατί αυτό τον ρόλο μας δώσανε από πολύ παλιά. Τα «ΠΡΕΠΕΙ» είναι τόσο βαριά και ατελείωτα μέσα μας που πιστεύουμε ότι αν παρεκκλίνουμε από αυτό το ρόλο κάτι κακό θα συμβεί. Επίσης έχουμε μάθει να ευχαριστούμε τους άλλους γιατί κερδίζουμε από αυτό. Κερδίζουμε τη συμπάθεια, κερδίζουμε το ενδιαφέρον, κερδίζουμε την υποχρέωση κάποιου απέναντι μας.

Από μικρή ηλικία δημιουργήθηκαν χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα μας τα οποία μας οδηγούν στο να αναζητούμε συνεχώς επιβεβαίωση. Το αίσθημα του «αξίζω» μάθαμε να το ψάχνουμε από εδώ και από εκεί γιατί ίσως να μην το πήραμε από μικροί από τους δικούς μας. Μπορεί να μας καλλιεργήθηκε από την άλλη τόσο έντονα το «τι θα πουν οι άλλοι» λες και αν δεν κερδίσουμε και το τελευταίο μπράβο θα μας αφήσουν μόνους και έρημους.

Σίγουρα η απόρριψη και το αίσθημα της μοναξιάς πονάνε αλλά χρειάζεται να ξέρουμε τα εξής:

-Δεν μας ζήτησε κανείς να είμαστε τόσο υπομονετικοί και υπερ-δοτικοί. Έτσι δεν κάνουμε ξεκάθαρα τα όρια μας στους άλλους και θα συνεχίζουν να μας ζητούν όλο και περισσότερα.

-Όσα και να δώσουμε σε έναν άνθρωπο δεν μπορεί να μας δώσει πίσω ακριβώς τα ίδια ούτε μες τον ίδιο τρόπο, όχι απαραίτητα γιατί δεν θέλει. Μπορεί να μην έχει μάθει να δίνει με τον τρόπο που θέλουμε εμείς ή μπορεί να μην πιστεύει κατά βάθος ότι αξίζει την τόση αγάπη που του δίνουμε.

-ΠΟΤΕ δεν ήμασταν πραγματικά μόνοι, ούτε θα είμαστε αν το θέλουμε.

Το να είμαστε δοτικοί είναι ένα μεγάλο δώρο που δεν το έχουν όλοι. Αυτός που δίνει δεν πρόκειται να στερέψει ποτέ από αγάπη. Αρκεί να κρατά φροντίδα και για τον ίδιο. Αρκεί να κάνει και λίγο πίσω και να επιτρέπει και στους άλλους να του δώσουν (γιατί αξίζει και ο ίδιος φροντίδα). Αρκεί να μην έχει προσδοκίες για αυτά που θα δώσει.

Αν δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε όσα μας δυσκολεύουν μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια ενός κατάλληλα καταρτισμένου ειδικού Ψυχικής υγείας. Το να ζητάμε βοήθεια δε σημαίνει ότι παραδεχόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι και ανίκανοι να κάνουμε καλά τον εαυτό μας. Αντίθετα σημαίνει ότι πιστεύουμε στον εαυτό μας και επιθυμούμε πραγματικά να γίνουμε καλά.

Ακόμη και αν έχουμε προσπαθήσει να ζητήσουμε βοήθεια και δεν έχουμε δει γρήγορα αποτελέσματα χρειάζεται να έχουμε υπομονή. Όσο διάστημα έχουμε αφήσει να πονάμε θέλει τον κατάλληλο χρόνο να επουλωθεί.

Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τον κόπο της διαδικασίας και ας συνειδητοποιήσουμε ότι:

ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ.

psychopedia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ