Τζον Μπάιρον: Οι Βρετανοί Αξιώνουν τα Νησιά Φόλκλαντ ως Βρετανική Υπεράκτια Κτήση.

  Μετά την επικράτηση τους το 1763 στον Επταετή Πόλεμο και έχοντας πλέον υπό την κυριαρχία τους όλα τα εδάφη της Βόρειας Αμερικής ανατολικότερα του Ποταμού Μισισιπή, οι Βρετανοί, έστρεψαν το βλέμμα τους στην επέκταση του θαλάσσιου εμπορίου. Ο Ειρηνικός Ωκεανός, εκείνη την περίοδο, εκτός του ότι αποτελούσε μια εναλλακτική διαδρομή για τα Νησιά των Μπαχαρικών μέσω του Πορθμού του Μαγγελάνου, ήταν ένας ανεξερεύνητος στο σύνολο του ωκεανός από τους Ευρωπαίους, με την θεωρία της Άγνωστης Νότιας Γης (Terra Australis) να προσελκύει το ενδιαφέρον των εξερευνητών της εποχής. Μετά την λήξη του πολέμου με τους Γάλλους, το Βρετανικό Ναυαρχείο όρισε τον Πλοίαρχο Τζον Μπάιρον να πλεύσει προς τον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό και να βρει το ακατοίκητο Νησί Πέπις το οποίο είχε ανακαλύψει ο Άμπροουζ Κάουλι το 1683 στα ανοιχτά των ακτών της Παταγονίας, ώστε οι Βρετανοί να ιδρύσουν εκεί έναν οικισμό που θα λειτουργεί σαν λιμάνι ανεφοδιασμού για τα Βρετανικά πλοία, πριν την είσοδο τους αλλά και μετά την έξοδο τους από τον Ειρηνικό Ωκεανό.   

   Τον Ιούνιο του 1764, ο Μπάιρον απέπλευσε από την Αγγλία με το πλοίο Ντόλφιν, συνοδευόμενο από το πλοίο Τάμαρ, για να βρει το νησί. Όταν όμως έφτασε στις γεωγραφικές συντεταγμένες στις οποίες ο Κάουλι είχε αναφέρει την ύπαρξη του νησιού Πέπις, ο Μπάιρον δεν βρήκε τίποτα περισσότερο από θάλασσα. Συνεχίζοντας την εξερεύνηση στην περιοχή, τον Ιανουάριο του 1765 έφτασε στα ακατοίκητα τότε νησιά Φόλκλαντ, αξιώνοντας τα ως βρετανικό έδαφος. Καθώς δεν υπάρχει κάποιο άλλο νησί στην ευρύτερη περιοχή, ο Κάουλι πιθανότατα να είχε ανακαλύψει κάποιο από τα δυτικότερα Φόλκλαντ και να υπολόγισε εσφαλμένα την γεωγραφική τους θέση. Όταν ο Μπάιρον έφτασε στο βορειοδυτικό νησί Σάουντερς των Φόλκλαντ, άφησε μία μικρή καλλιέργεια στο σημείο που οι Βρετανοί αργότερα θα ιδρύσουν τον οικισμό του Πορτ Έγκμοντ ώστε να την βρουν τα επόμενα βρετανικά πλοία που θα φτάσουν για να αποικίσουν τα νησιά. Έπειτα, μέσω του Πορθμού του Μαγγελάνου, έπλευσε προς τον Ειρηνικό Ωκεανό σε μία προσπάθεια να ανακαλύψει την Άγνωστη Νότια Γη. Αφού πρώτα πέρασε από το Αρχιπέλαγος Τουαμότου (σημερινή Γαλλική Πολυνησία), στις 24 Ιουνίου του 1765 ανακάλυψε  το ακατοίκητο νησί Ατάφου του Αρχιπελάγους Τοκελάου, το οποίο ονόμασε Νησί του Δούκα της Υόρκης. Στις 2 Ιουλίου, έφτασε στο νησί Νικουνάου των Νησιών Κιριμπάτι και από εκεί, μέσω του νησιού Τινιάν των Βόρειων Μαριάνων Νήσων, συνέχισε να πλέει δυτικά όπου μέσω της Ιάβα και του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, επέστρεψε στην Αγγλία τον Μάιο του 1766, έχοντας πραγματοποιήσει τον συντομότερο - μέχρι τότε - περίπλου της Γης ο οποίος διήρκεσε είκοσι δύο μήνες. 

  Το 1690, ο Άγγλος θαλασσοπόρος Τζον Στρονγκ, κατά το ταξίδι του προς τις Νοτιοαμερικανικές ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού, ήταν ο πρώτος που διέπλευσε τον Δίαυλο των Φόλκλαντ ονομάζοντας τον έτσι προς τιμή του Άντονι Κάρι, Πέμπτου Υποκόμη της Σκοτσέζικης Κομητείας Φόλκλαντ ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει την αποστολή του. Κατά την άφιξη του Στρονγκ, καταγράφεται και η πρώτη αποβίβαση στα νησιά από το πλήρωμα του προς αναζήτηση προμηθειών για να συνεχίσει το ταξίδι του χωρίς να προχωρήσει σε κάποια περαιτέρω αξίωση των νησιών.  Όταν ο Μπάιρον είχε φτάσει στα Φόλκλαντ αξιώνοντας τα ως Βρετανική Υπεράκτια Κτήση, τα νησιά είχαν ήδη αξιωθεί ως Γαλλική Κτήση από τον Μπουγκενβίλ οχτώ μήνες περίπου πριν την άφιξη του Μπάιρον και ήδη στην αντίπερα ανατολική μεριά των νησιών είχε δημιουργηθεί ο Γαλλικός οικισμός του Πορτ Λουί. Στις 31 Ιανουαρίου του 1767, για οικονομικούς και διπλωματικούς λόγους, οι Γάλλοι πούλησαν τα νησιά στους Ισπανούς. Στις δυτικές ακτές των νησιών όμως, ο Τζον Μακ Μπράιντ, είχε ήδη έναν χρόνο που είχε φέρει τους πρώτους αποίκους στον Βρετανικό οικισμό του Πορτ Έγκμοντ. Από τότε, άρχισε η διαμάχη μεταξύ των Βρετανών και των Ισπανών για την κυριαρχία των απομακρυσμένων αυτών νησιών, μια διαμάχη, που αν και πλέον έχει περάσει σε ρητορικό επίπεδο, συνεχίζει μέχρι και τις μέρες μας. 

greatnavigators

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ