Δρόμος για σένα

Λεωφορείο. Δρόμος. Χιλιόμετρα. Άγνωστα πρόσωπα, εναλλασσόμενα τοπία.
Εγώ να έρχομαι. Να φεύγω. Να σε συναντώ και να σε χάνω. Τα μάτια μου να μαρτυρούν τις αποστάσεις, το χαμόγελο να μαρτυρά το σμίξιμο, το φτάσιμο στον προορισμό,  τα δάκρυα να μαρτυρούν τον πόνο του αποχωρισμού.

Δρόμος.

Επανάληψη. Πάντα. Όλα είναι κύκλος.

Νιώθω τις ίδιες τις ροδές να γυρνούν. Να πατούν σκασμένα κράσπεδα. Να διασχίζουν ανισόπεδα εδάφη, να  πατούν χρωματισμένες γραμμές· ανθρώπων έργα στης γης το φλοιό. 

Βλέπω τις σταγόνες της βροχής που η ταχύτητα πολλαπλασίασε τη δύναμή τους και τις έριξε σφοδρά πάνω στο τζάμι. Βλέπω τους σχηματισμούς των σύννεφων -ενοχικά παλεύω να τους προσδιορίσω, τα χρώματα του κόσμου που ξεθωριάζουν πίσω από βρόμικα τζάμια, την αντανάκλασή μου με φόντο το πρόσωπο της φύσης. 

Ακούω τον αέρα να σφυρίζει. Χορδές να πάλλονται σαν να εκφράζουν την τρεμάμενη ψυχή μου. Πουλιά που κελαηδούν. Τους ψίθυρους από τα μέρη που περνάμε. Τον αέρα που σχίζεται στα δύο από προκλητικά διερχόμενα οχήματα. Το αγκομαχητό του οδηγού που καμουφλάρει τη μονότονη ρουτίνα του ατέρμονου ταξιδιού  του.  

Και μέσα σε όλο αυτό το παράλληλο σύμπαν, το μέσο για την επίτευξη του σκοπού μου, φαντάζομαι να προχωρώ βήμα-βήμα πιο κοντά σε σένα.

Να ακούω τους παλμούς σου ολοένα και πιο δυνατά, να αρχίζω να διακρίνω τη μορφή σου να προβάλλει πασχίζοντας να υπερισχύσει του πλήθους που μας χωρίζει, να φτάνει στα ρουθούνια μου το επιβλητικό άρωμά σου, τη φωνή σου να τρυπώνει από χαραμάδες, να προσπερνά περαστικούς και να ηχεί στα αυτιά μου.

Και η φαντασία καλεί απελπισμένα την πραγματικότητα. Σπρώχνει τους δείκτες, ωθεί τις ρόδες. Για να σημάνει η ώρα η επιθυμητή. 

Ταξίδι. Πάντα ταξίδι. Προσμονή. Αισθήματα και παραισθήσεις. Γραμμικές σχέσεις και ψευδαισθήσεις. Κίνηση που κουβαλά σώματα και συναισθήματα, προσδοκίες, φόβους και ελπίδα. 

Δρόμος. Ξανά. Δρόμος για να’ ρθω σε σένα. Δρόμος που με χωρίζει από σένα. Επιστροφές και αφίξεις. Χιλιόμετρα που πληθαίνουν, καταγράφονται, στιγματίζουν χαραγμένα χιλιόμετρα στην καρδιά, το μυαλό, την αντοχή, την πίστη. Που δεν υπόσχονται  μπόνους και δώρα ευχαριστήρια. Χιλιόμετρα με αντίκτυπο που προσμετράται αλλιώς. Χαμένα; Άδικα; Αναγκαία; Τολμηρά; Χιλιόμετρα για σένα.

Και η σκέψη μου τρέχει πιο γρήγορα από το μέσο που ναυλώνω στην αβάσταχτη ρεαλιστικότατα του τώρα μου. Στο αύριο έχουμε κιόλας ανταμώσει.

Χαρά Κουλοπούλου

anthologion + o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ