Ο κύκλος της ζωής..

Περίπου δυο χρόνια μετά, ανάμεσα σας και πάλι. Να παιδεύομαι και να εκπαιδεύομαι. Προσπαθώντας να βρω τον εαυτό μου. Φθινόπωρο και τότε. Η ζωή είναι ταξίδι. ‘Eνα ταξίδι γεμάτο κύκλους. Ξαναπερνάς πάντα από τα ίδια μέρη. Τα πρόσωπα αλλάζουν. Κι εσύ άλλαξες. Ανάθεμα κι αν κατάλαβες τι σ’ έφερε πίσω. Τι στο καλό σε πήγε μπροστά κι αυτή τη φορά. Μια απόφαση. Μια απόφαση της στιγμής. Που καθόρισε μια ολόκληρη ζωή..

Να προσέχετε τις αποφάσεις της στιγμής.. Είναι επικίνδυνα τα παιχνίδια του μυαλού. Θέλω να πατήσω ένα μαγικό κουμπί και να βάλω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα, στην πρώτη τους τάξη. Και το κουμπί είναι ένας περίπλοκος συνδυασμός που με κερδίζει.

Τι έμαθα αυτά τα δύο χρόνια; Ότι αυτό το ταξίδι είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις μόνος. Δεν έχει συνοδοιπόρους. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Και κάπως έτσι κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός και η προσωπική του ανεξάρτητη ευτυχία. Πόσο σημαντικό είναι να στηρίζεσαι μόνο στα δικά σου πόδια, όσο κοντά η μακριά μπορούν να σε φτάσουν και εν τέλει, πως υπάρχει ένα επίπεδο, ένα πλατό, ευτυχίας, τόσο προσωπικής, που μένει  και οφείλει να παραμένει αναλλοίωτη από όλους τους άλλους παράγοντες, ανθρώπινους και μη. Κι έτσι, κατάλαβα πως η πηγή των πάντων καλών και δεινών είμαι εγώ, και πως η δική μου και μόνο στάση αλλάζει τη ζωή μου. Και αφού αλλάζει τη ζωή μου, έχει αλλάξει και όλο μου τον κόσμο. Και έχει αλλάξει τον κόσμο, γενικά. Γιατί ο κόσμος δεν είναι παρά αναπαράσταση του δικού μου μυαλού.

Και μέσα από αυτό, τώρα πια, προσπαθώ να μάθω πως αυτόν τον μοιραίο συνταξιδιώτη θα τον φιλιώσω και θα τον ημερώσω. Που ώρες ώρες, θέλω να τον πετάξω καταμεσής του πελάγους να χαθεί. Κι αν έχετε διαβάσει, εκείνο το παραμυθάκι του μικρού πρίγκιπα (αν όχι, σας το συστήνω, μαζί με τη συμβουλή να διαβάζεται όσα περισσότερα παραμύθια μπορείτε, για να μη παραμυθιάζεστε ποτέ!), θα θυμάστε πως μόνο μια δύναμη υπάρχει που ημερώνει, η αγάπη. Αυτό το ατημέλητο συναίσθημα που ανασταίνει ανθρώπους, τους κάνει όμορφους ή ομορφότερους. Κι έτσι προσπαθώ, να αγαπήσω εμένα. Όσο δύσκολο κι αν μου μοιάζει. Αν εγώ είμαι η πηγή αυτού του κόσμου, τότε αν αγαπήσω τον εαυτό μου, θα ζω σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο από αυτήν. Και αυτή, κατ’ επέκταση, θα είναι η εικόνα του δικού μου κόσμου, σε αυτόν των υπολοίπων.

‘Ολα αυτά όμορφα ακούγονται. Κι όλα τα όμορφα, είναι δύσκολα. Να μη σας περάσει στιγμή από το μυαλό η σκέψη του εγωκεντρισμού. Γινόμαστε καλύτεροι για έναν καλύτερο κόσμο. Όλα τα άλλα, είναι απλώς υποκρισία. Πίστευα πως δε θα έβρισκα τον τρόπο να ξαναγράψω ποτέ πια. Κι όμως μια απόφαση της στιγμής και κάτι κουρασμένα μάτια έφτασαν για σήμερα. Να θυμάστε μπορεί να είμαστε μόνοι, αλλά δίπλα μας, μπορεί να ταξιδεύουν πολύ σπουδαίοι άνθρωποι. Δυστυχώς, όχι πολλοί… Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Να παρατηρείτε, να μαθαίνετε, να διαβάζετε και να γελάτε ή να κλαίτε… αλλά όλα το ίδιο δυνατά.

ΥΓ “Αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορέσω να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι μεγάλη αμαρτία να το εξευτελίζουμε, θα είναι αρκετό”. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που έγινες χάρτης στην πιο δύσκολη διαδρομή…

κείμενο: Π. Νανά – επιμέλεια: Α. Βίνος

ingolden

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ