Πεθαίνω, πεθαίνω αργά… Νιώθω της καρδιάς μου τα φτερά να κόβονται πια. Βλέπω το φως της ημέρας και το μυαλό μου το αντικρίζει σαν να έχει πέσει πριν την ώρα του το σκοτάδι. Τα άνθη γύρω μου μαραίνονται, τα φύλλα πέφτουν και ας είναι μήνας Ιούλης.
Η ψυχή μου κρυώνει μέσα στο θέρος. Και εσύ όσο και αν με βλέπεις να σβήνω σιγά-σιγά στέκεσαι εκεί και με αγάπη με κοιτάς. Θαρρείς πως θες να μου γεμίσεις με την άνοιξη την μισοτελειωμένη μου ζωή. Ξάφνου ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη, όσο καταθλιπτική και αν μοιάζει η δική μου μορφή. Μα εγώ δεν μπορώ στο γέλιο σου να ανταποκριθώ, το δάκρυ τρέχει γρήγορα, λες και κάνει αγώνα δρόμου, την δική σου χαρά να προλάβει.
Αντικρίζω τα παιδιά που παίζουν και με γέλια δυνατά κάθε λέξη έχουν να πουν. Τα ζηλεύω, το ομολογώ. Μα το παιδί που είχα μέσα μου εγώ με εγκατέλειψε, όταν σταμάτησα να του προσφέρω την φροντίδα που άρμοζε στην μικρή του μορφή.
Το σαπούνι στο μπάνιο παύω πλέον να ακουμπώ. Βρώμικο μοιάζει να είναι όταν αγγίζει το δικό μου κορμί. Προσπαθώ να το πετάξω, μα από τα χέρια μου ξεγλιστρά. Δεν είναι της τάξης των σκουπιδιών και για αυτό αντιστέκεται να μπει στο μέρος που αχνίζει αυτήν την έντονη άσχημη μυρωδιά.
Μερικές φορές τρέφομαι καλά, άλλες πάλι σαν το φίδι σέρνομαι, προσπαθώντας δυο βήματα πιο μακριά να κινηθώ. Λες και η τροφή έχει ταχθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο και το στομάχι μου προσπαθεί να την εκδικηθεί.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι και χάνομαι μέσα στα σκεπάσματα, ξεχνώντας ξανά να σηκωθώ. Το σώμα μου προσαρμόζεται σε αυτήν την στάση και τα πόδια μου δεν θυμούνται πώς να περπατούν. Κουρασμένα νιώθω τα χέρια μου, σαν να είναι γεωργοί και σκάβουν το χωράφι όλο το πρωί.
Η μνήμη μου με απατά, σαν τον άνθρωπο που ξεχνά πώς να αγαπά. Αγαπημένα πρόσωπα άρχισαν να μου γίνονται μισητά, χωρίς να το επιθυμώ αληθινά. Μόνη έχω την αίσθηση πως είμαι, όπως το μικρό πουλαράκι που χάνει τυχαία στον δρόμο την μητέρα του. Έτσι μοναχικά και μελαγχολικά περνούν οι μέρες βασανιστικά.
* Η Κωνσταντίνα Βουγιούκα γεννήθηκε το 1996 στην Αθήνα. Φοιτά στο τμήμα φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, διανύοντας το τέταρτο έτος των σπουδών της. Στο ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με την συγγραφή κειμένων αφηρημένου τύπου αλλά και ποιημάτων που είναι ντυμένα με το λογοτεχνικό ύφος.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.