Μια λυχνία ανάμεσα στα κεριά

Σε ένα μακρινό χωριουδάκι κατοικούσαν εκατοντάδες κεριά. Όλα ζούσαν χαρούμενα και ευτυχισμένα, συνήθως άναβαν το βράδυ και έκαιγαν μέχρι το πρωί. Παντρεύονταν και έκαναν μικρά κεράκια τα οποία μεγάλωναν και ο κύκλος επαναλαμβανόταν.

Ένα ζευγάρι αρκετά φωτισμένων κεριών μια μέρα γέννησε ένα περίεργο παιδί. Στην αρχή φοβήθηκαν όταν το είδαν, αντί για φυτίλι στο κεφάλι, είχε ένα μικρό μεταλλικό νήμα το οποίο περικλειόταν σε μια γυάλινη σφαιρική φύσιγγα.

Η μητέρα πανικοβλήθηκε, δεν ήξερε τι να κάνει, θεώρησε το παιδί της τέρας της φύσης, ο πατέρας όμως, κερί των γραμμάτων, καθησύχασε τη μητέρα και κάλεσε ένα γιατρό για να αξιολογήσει το νεογέννητο. Ο γιατρός τους είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει από τι έπασχε το νεογέννητο αλλά ήταν σίγουρα άρρωστο.
 
Το βράδυ η μητέρα ενώ ήταν στο κρεβάτι της σκεφτική και λυπημένη αντιλήφθηκε ένα πολύ ισχυρό φως να βγαίνει από το δωμάτιο του νεογέννητου. Ούτε εκατό κεριά μαζί δεν θα μπορούσαν να φωτίσουν το δωμάτιο τόσο πολύ. Έτρεξε να δει τι συμβαίνει και είδε το πιο φωτεινό κερί που είχε δει ποτέ, δεν πίστευε στα μάτια της όμως ήταν το παιδί της. 
Ενθουσιασμένη φώναξε τον πατέρα ο οποίος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα από την χαρά του. Αποφάσισαν να το ονομάσουν λυχνία.

Τα νέα μαθεύτηκαν γρήγορα στο χωριό και όλοι μιλούσαν για το πεφωτισμένο παιδί. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν αλλά οι περισσότεροι ανησύχησαν. Η ανησυχία ήταν τόσο μεγάλη που πολλά κεριά μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι της οικογένειας και διαμαρτύρονταν.

Για να καθησυχάσουν τα πνεύματα οι αρχές αποφάσισαν να καλέσουν σε συνεδρία το συμβούλιο των φωτισμένων κεριών.

Το συμβούλιο αποτελείτο από τα εφτά φωτεινότερα κεριά του χωριού. Το θέμα κρίθηκε ως υψίστης σημασίας και έτσι η συνεδρία πραγματοποιήθηκε αμέσως. Αποφάσισαν ότι το νεογέννητο έπασχε από κάποια άγνωστη και ίσως μεταδοτική ασθένεια και ότι πιθανό να κινδύνευε ολόκληρο το χωριό.

Μονάχα ένας γέροντας, ο οποίος έλαμπε περισσότερο από όλους τους άλλους, τόνισε πως το παιδί αυτό ίσως να είναι το μέλλον στο παρόν. Ότι η ιστορία του έθνους τους ήταν μεγάλη και ότι οι πρόγονοι τους ξεκίνησαν από μικρές εστίες φωτιάς, εξελίχθηκαν σε πυρσούς, μετά σε λύχνους, οι οποίοι τελικά εξελίχθηκαν στα σημερινά κεριά. Η λυχνία ίσως να είναι η νέα εξέλιξη. “Η εξέλιξη που θα μας αντικαταστήσει όλους για ένα φωτεινότερο μέλλον”, είπε, και με αυτά τα λόγια έκλεισε τον λόγο του.

Κανένας δεν ήθελε να ακούσει τα λόγια του γέροντα, ίσως από φόβο για το άγνωστο, ίσως από φόβο για την θέση τους αφού αποδεδειγμένα η λυχνία έλαμπε πολύ περισσότερο από αυτούς.

Αποφάσισαν όπως παρθούν δραστικά μέτρα για την “αποκατάσταση” της λυχνίας.
Η απομάκρυνση της από τους γονείς της και ο εγκλεισμός της σε ίδρυμα ήταν το πρώτο βήμα. Επίσης θα διόριζαν ομάδα από ειδικούς για να δουν πώς θα μπορούσαν να γιατρέψουν και να επαναφέρουν την λυχνία στα φυσιολογικά επίπεδα φωτισμού. Τα φυσιολογικά επίπεδα καθορίστηκαν ως ο μέσος όρος όλων των κεριών που είχαν μετρηθεί μέχρι εκείνη τη μέρα.

Αν και οι γονείς αντέδρασαν, η λυχνία απομακρύνθηκε το ίδιο βράδυ από κοντά τους. 

Η ομάδα των ειδικών στην αρχή δεν μπορούσε να βρει κανένα ασφαλή τρόπο για γιατρειά και επαναφορά της λυχνίας σε φυσιολογικά επίπεδα.

Η μεταμόσχευση κεφαλής ήταν μια ιδέα που την είχε εισηγηθεί ένας νεαρός επιστήμονας αλλά επειδή δεν είχε δοκιμαστεί ξανά απορρίφθηκε.

Τελικά ένας άλλος επιστήμονας είχε μια φαεινή ιδέα που όπως πίστευε θα του έδινε το κέρινο βραβείο ιατρικής και καινοτομίας. 

Θα τρυπούσαν την γυάλινη φύσιγγα, θα έχωναν μέσα ένα φυτίλι και μετά θα γέμιζαν την φύσιγγα με κερί.

Έτσι η λυχνία θα γινόταν όπως και τα υπόλοιπα κεριά. “Με λίγο μεγαλύτερο κεφάλι φυσικά” όπως είχε αναφέρει ο επιστήμονας στους προϊστάμενους του, αλλά η εξίσωση προς τα κάτω θα ήταν γεγονός. 

Έμεναν μονάχα οι τελικοί σχεδιασμοί και προετοιμασίες. 

Εν τω μεταξύ στο χωριό είχαν γεννηθεί αρκετά παιδιά που έμοιαζαν περισσότερο με την λυχνία παρά με κανονικά κεριά. Οι γονείς τους φοβόντουσαν να τα δηλώσουν. 

Ώσπου εκείνο το βράδυ που γίνονταν οι τελικές προετοιμασίες για την επέμβαση στη λυχνία το μυστικό δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Το χωριό των κεριών ήταν φωτεινότερο από ποτέ, η εξέλιξη είχε έρθει παρ’ όλες τις αντιστάσεις.  

Κανένας δεν έμαθε τι έγινε εκείνο το βράδυ με την λυχνία. 

Ίσως ο επιστήμονας να μην βρήκε το κουράγιο να προχωρήσει, ίσως να κατάλαβε την ματαιότητα της προσπάθειας του. Ίσως πάλι στην προσπάθεια του να έπαθε ηλεκτροπληξία. Ίσως και να τα κατάφερε.

Άλλοι πάλι πιστεύουν πως όλο αυτό τον καιρό ο επιστήμονας μελετούσε την λυχνία όχι για να την “γιατρέψει” αλλά σχεδίαζε κρυφά την μετατροπή του ίδιου σε λυχνία. Ήθελε να γίνει το φωτεινότερο “κερί” του χωριού και να αναλάβει την προεδρία του συμβουλίου. Φήμες λένε ότι η προσπάθεια του αυτή απέβη μοιραία για τον ίδιο.

Το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι στο χωριό σήμερα κατοικούν μονάχα λυχνίες.

Αναδημοσίευση από noarmour

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ