Γιατί έχω αντίσταση από τον ίδιο μου τον εαυτό για τα όνειρά μου;

Η μελέτη και το διάβασμα γενικότερα κατ’εμέ ήταν το πιο βαρετό πράγμα που υπήρχε. Το μόνο που ήθελα να κάνω από μικρός ήταν να γίνω νέος επιχειρηματίας, αλλά ζούσα σε μία μικρή πόλη και οι επιλογές ήταν λίγες. Έτσι, έπρεπε να πάρω ένα πτυχίο για να με αφήσουν οι γονείς μου να φύγω από το σπίτι και να πάω να ζήσω σε μία μεγαλύτερη πόλη όπου μπορώ να πειραματιστώ με την επιχειρηματικότητα.

Έπρεπε να βρω κάτι που θα με εμπνεύσει να διαβάζω και να κάνω το διάβασμα πιο διασκεδαστικό.

Θυμάμαι, στα πρώτα έτη σπουδών μου ως φοιτητής, είχα πάντοτε το εξής πρόβλημα, δεν μπορούσα να διαβάσω με τίποτα, όσο και να ήθελα, όσο και να προσπαθούσα πάντα κάτι μου αποσπούσε την προσοχή, πάντα το θεωρούσα το πιο βαρετό πράγμα του κόσμου.

Η πρώτη στιγμή που άρχισα να παίρνω στα σοβαρά το διάβασμα ήταν αυτή που ξεκίνησα να προετοιμάζομαι για τις πανελλήνιες Γ’ Λυκείου.

Με το που γυρνούσα από το σχολείο κάθε μέρα, έτρωγα βιαστικά, έβγαζα τα βιβλία μου, τους στύλους μου και τα τετράδια και ξεκινούσα μελέτη. Διάβαζα περίπου τέσσερις ώρες κάθε μέρα.

Όμως δεν ήταν πάντα τόσο εύκολο.

Όσο παθιασμένος ήμουν με την επιτυχία, πριν από κάθε μελέτη, ένιωθα αυτή την παράξενη αντίσταση μέσα μου.

Αμέτρητες δικαιολογίες εμφανιζόταν στο κεφάλι μου, όπως: “δεν έχω όρεξη” ή “πρέπει πραγματικά να καθίσω τη μισή μου μέρα για να διαβάσω και να κάνω ασκήσεις; Είναι κουραστικό! Είναι βαρετό!”

Η αντίσταση είναι ο νούμερο ένα εχθρός σου όταν πρόκειται για εργασία.

Είναι αόρατος εχθρός, αλλά μπορεί να γίνει αισθητός ή διακριτός στο μοντέλο σκέψης σου. Εκδηλώνεται συχνά σε μια μορφή δικαιολογίας, κυνισμού ή και γενικής αίσθησης ερεθισμού. Στις πρώτες μέρες, λοιπόν, που επιχειρούσα να διαβάσω σοβαρά, ενέδιδα σε αυτές τις δικαιολογίες, και παρέβλεψα τόσες μέρες μελέτης που μπορώ να πω ότι ήταν επιζήμια για την πρόοδό μου αυτή η πράξη, και μάλιστα απέτυχα αμέτρητες φορές μέχρι να αναγνωρίσω τελικά ένα μοτίβο.

Κάθε φορά που θα κάτσεις να δουλεύεις το πάθος σου, η αντίσταση θα είναι ακριβώς εκεί: θα σε περιμένει, κάθε μέρα.

Και αν το ξεχάσεις αυτό το γεγονός, εάν αφήσεις τις άμυνες σου έστω και για μία μέρα μόνο, η αντίσταση θα θριαμβεύσει πάνω σου. Τις περισσότερες φορές οι δικαιολογίες γίνονται υποσυνείδητα.

Εκλογικεύεις την αντίσταση και καταλήγεις στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι η αναβολή είναι αβλαβήςκαι δεν καταλαβαίνεις καν πόσο ανόητη είναι αυτή η απόφαση.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Ήρθα σε ένα σημείο όπου έχω αμελήσει τόσες πολλές μέρες το διάβασμά μου, που το είχα “τερματίσει”. Τόσες φορές, σε σημείο που είχα πλέον εξοικειωθεί με τις δικαιολογίες μου.

Έτσι σήμερα, κάθε φορά που ακούω τον εαυτό μου να σκέπτεται δικαιολογίες, απλά σκάω, κάθομαι και κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Αυτό, γιατί είχα γίνει σαν το άθλιο, ανυπάκουο παιδί του τύπου “Μάνο, μη φας το γλυκό” και ο Μάνος θα έκανε το ακριβώς το αντίθετο.

Άρχισα να ερμηνεύω τις σκέψεις μου ανάποδα σαν να ήμουν τρελός.Τώρα βλέπω τις δικαιολογίες ως μια αφετηρία για να καθίσω και να κάνω τη δουλειά που πρέπει.

Πιστεύω αληθινά ότι, για να επιτύχει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να είναι και λίγο τρελός.

Για να νικήσεις την αντίσταση, πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να πάει ενάντια στις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου. Εάν δεν αντισταθμίζεις την αντίστασή σου όσο είναι νωρίς, θα σε δαμάσει και δεν θα μπορείς ποτέ να κάνεις οτιδήποτε έχει σημασία για ‘σένα.

Ακόμα κι αν είσαι κουρασμένος, ακόμη και αν βαριέσαι, κάτσε δούλεψε. Θα μετανιώσεις αν δεν το κάνεις. Και να θυμάσαι, η αντίσταση θα σε περιμένει πάντα κάθε μέρα.

Η δύναμη της εστίασης στην εκκίνηση

Μέχρι στιγμής είπαμε ότι η αντίσταση εμφανίζεται σε μορφή δικαιολογίας αλλά μερικές φορές εκδηλώνεται και σε μια πολύ σαγηνευτική απεικόνιση. Το δευτερόλεπτο που σκέφτεσαι για τη μελέτη, το μυαλό σου αρχίζει να θυμάται πόσο βαρετή και κουραστική δουλειά αυτή της μελέτης ήταν χθες και έτσι σε παροτρύνει να το αναβάλλεις. Με απλά λόγια, το δευτερόλεπτο που κάνεις εικόνα για το πόσο επώδυνο είναι να διαβάζεις, έρχεται η ληθαργία.

Όταν το μοτίβο αυτό έγινε αντιληπτό σε ‘μένα, έπρεπε να σκεφτώ μία άλλη σκέψη, κάτι για να πω στον εαυτό μου όταν μου εμφανιστεί ξανά η εικόνα.

Οπότε τι έκανα; Το δευτερόλεπτο που καταλάβαινα ότι σκεφτόμουνα πόσο βαρετό ήταν να κάνω κάποια εργασία, απλώς εστίαζα την προσοχή μου σε μια άλλη σκέψη που με έσωνε σχεδόν πάντα. Ποια ήταν αυτή;

“Απλά ξεκίνα.”

Έκανα κυριολεκτικά πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου με αυτή την απλή σκέψη, και να γιατί αυτή η σκέψη είναι τόσο αποτελεσματική: εάν κάτσεις και φανταστείς όλες τις δυσκολίες που έχει αυτό που θες να κάνεις, δεν πρόκειται ποτέ να παρακινηθείς για να εργαστείς προφανώς.

Αλλά, αν απλά λες στον εαυτό σου “απλά θα πάω να ξεκινήσω” ή “θα κάτσω να ασχοληθώ μόνο για πέντε λεπτά” τώρα ξαφνικά, όλα φαίνονται πολύ πιο εύκολα.

Αν τελικά κοροϊδέψεις τον εγκέφαλό σου ότι απλά θα πας να διαβάσεις για “πέντε λεπτά“, το αστείο είναι ότι όταν ξεκινήσεις να το κάνεις, θα αρχίσεις να το απολαμβάνεις, και θα μπεις μέσα μια κατάσταση ροής και θα καταλήξεις να εργάζεσαι για ώρες και ώρες χωρίς καν να σκοπό για κάτι τέτοιο πιο μπροστά.

Όταν εισέρχεσαι σε μια κατάσταση ροής, το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη σκέψη, κυριολεκτικά κλείνει. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει περιθώριο δικαιολογίας σε αυτό το σημείο. Οι ιδέες αρχίζουν να φεύγουν από το διαισθητικό μυαλό σου.

Την στιγμή που μπαίνεις στην ροή, δεν σκέφτεσαι πια, απλά κάνεις και κάνεις.

Αλλά όταν σταματήσεις να διαβάζεις, ξεχνάς αυτό το γεγονός, ξεχνάς για αυτό το συναίσθημα της βαθιάς βύθισης στο πάθος σου.

Όταν χαλαρώνεις, ο εγκέφαλος δεν θέλει να αλλάξει ταχύτητα. Είναι κουραστικό για τον εγκέφαλό σου να μεταβαίνει από τη λειτουργία χαλάρωσης σε λειτουργία εργασίας.

Ο εγκέφαλος μας θέλει να αποθηκεύσει ενέργεια.
Γι ‘αυτό και έχεις δικαιολογίες, είναι απόλυτα φυσιολογικό, και γι ‘αυτό και ο στόχος σου πρέπει να είναι να ξεγελάσεις τον εγκέφαλό σου για να ξεκινήσεις.

Μην εστιάζεις στην εργασία, εστίασε στην εκκίνηση.

uglytruth

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ