9. Κ' αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα

30. Πρώτο βήμα, στο δρόμο για την Ένωση, είναι η συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση, σε γήινο επίπεδο, ακολουθεί μία έντονη συναισθηματική βίωση. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως τα συναισθήματα παίζουν ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ψυχική εξέλιξη, επομένως δεν πρέπει να επιζητούμε την απάθεια. Όσο ο άνθρωπος ανέρχεται, ο ψυχισμός του γίνεται πιο ευαίσθητος και «προσβάλλεται» ευκολότερα. Αυτό δεν πρέπει να το ταυτίζουμε με αδυναμία ψυχική αλλά με αλλαγή στο φάσμα των δονήσεων: η ευσυγκινησία είναι ένα χαρακτηριστικό διεύρυνσης του πεδίου ταύτισης του ανθρώπου· προϋποθέτει ένα μεγάλο παρελθόν πορείας για την ανθρώπινη ψυχή και οδηγεί προς πράξεις βοήθειας και συμπαράστασης.

Νοσείς. Είν' η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος.

Η απάθεια είναι μία κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζουν με την αναλγησία. Η απάθεια είναι, αντιθέτως, μία ψυχική κατάσταση πλήρους εγρήγορσης και ευαισθησίας, συνειδητής συμ-πάθειας, αλλά ταυτόχρονα αποταύτισης από τις υποθέσεις εκείνες που μπλοκάρουν το νου και το σώμα. Με άλλα λόγια, το να είναι κανείς απαθής σημαίνει πως συμμετέχει ενεργά στα γήινα σενάρια ζωής που εκτυλίσσονται γύρω του ή και μέσα του και επενδύει σ' αυτά σκέψη και συναίσθημα, όμως ταυτόχρονα αναγνωρίζει την επικαιρικότητά τους. Έτσι, η απάθεια τον προστατεύει από τη διάβρωση του πυρήνα της ύπαρξής του, και τον κάνει να συνειδητοποιεί πως ανήκει στην αιωνιότητα, ενώ εκείνο που πάσχει είναι το υλικό μέρος του, εκείνο που δανείστηκε από το υλικό σύμπαν για να οικοδομήσει το «ναό της ψυχής του», το όργανο που θα υλοποιήσει τη μελωδία του πνεύματός του στη συγκεκριμένη ζωή.

Προσοχή, λοιπόν, σε όσους χρησιμοποιούν την απάθεια για να νομιμοποιήσουν την αναισθησία. Η απάθεια λειτουργεί ακόμα και υποσυνείδητα για εκείνους που πιστεύουν στην Αιώνια Ζωή, όσο εκείνοι σε κάποιες φάσεις είναι εμπλεγμένοι σε γήινες ταραχές. Δεν πρέπει να την επιζητάμε, λοιπόν, διότι εκείνη δρα και χωρίς την εντολή μας ως δικλείδα ασφαλείας, που προστατεύει την ψυχή από τον πανικό. Ας μη φοβόμαστε να βιώνουμε όσα μας παρουσιάζονται σε βάθος, γιατί τότε θα έχουμε χρησιμοποιήσει σωστά και πλήρως τη γήινη υπόστασή μας.

Χωρίς τον ενθουσιασμό - μέσα στον ενθουσιασμό βάζω και την οργή - δεν μπορεί να δουλέψει η ανθρωπότης. Επάνω στον ενθουσιασμό όμως δεν δουλέβη καλά. Πρέπει να περάσει ο ενθουσιασμός, δια να εργασθεί αποτελεσματικά, αλλά και τότε - στην νηφαλία κατάσταση - κάμνει έργα που πηγάζουν από την περίοδο του ενθουσιασμού. Όποιος ενθουσιάζεται πάρα πολύ, δεν μπορεί να κάμει καλή εργασία· όποιος δεν ενθουσιάζεται ποτέ, μήτε.

Πρέπει να βιώνουμε όσο μπορούμε τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται, διότι κάθε συναίσθημα είναι χρήσιμο και άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος της επιστροφής μας στη γη. Να μη φοβόμαστε τη λύπη ή τον πόνο, γιατί δεν υπάρχουν «κακά» συναισθήματα: κακό είναι η απουσία καλού, άρα κακό είναι η απουσία συναισθήματος, η ψυχική αδράνεια, η αναισθησία, η αναλγησία. Ο άνθρωπος που νιώθει είναι άνθρωπος που ζει, αρκεί να μην ταυτίζει την ύπαρξή του τη βαθύτερη με τη βίωση των ψυχικών καταστάσεων. Και είναι φυσικό η βίωση αυτή να κινείται σε όλη τη γκάμα των ψυχικών αισθημάτων. Ας σκεφτούμε το κάθε συναίσθημα ως χρώμα, και ας αναλογιστούμε πόσο μονότονη θα ήταν η ζωή αν τα βλέπαμε όλα μόνο ως κόκκινα ή πράσινα. Όταν τα συνθέσουμε όλα θα φτάσουμε στο λευκό, - ο κόσμος, που εμείς δημιουργήσαμε, θα αισθηματοποιηθεί ολόκληρος για μας - και αυτό είναι η συναισθηματική κατάσταση της απάθειας - αλλά αυτό αφορά άλλη ζωή.

Μη λογοκρίνουμε, λοιπόν, αλλά και μην ταυτιζόμαστε.

Δεν με πειράζει αν απλώνηέξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.(...) Τί ωφελεί οπού φυτρώνειλουλούδια έξω η άνοιξις και σπέρνει πρασινάδα!Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονεί.(...)

Παλαιότερα, ο Σέξπιρ είχε συμπυκνώσει τον «Καλό και Κακό Καιρό» στη φράση «τίποτα δεν είναι κακό, αν δεν το κάνει τέτοιο η σκέψη» και πριν απ' αυτόν ο Επίκτητος: «ταράσσει ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα».

Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε.

31. Τα συναισθήματα είναι βιώματα που η ψυχή φέρνει μαζί της από την Αρχή του Κόσμου, και έχουν χαρακτήρα αρχέγονης δύναμης. Έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε το συναίσθημα στο αντι-κείμενο που λειτούργησε διεγερτικά, ώστε να αναδυθεί από το υποσυνείδητο, αυτό όμως είναι λάθος. Όπως ένας καταλύτης δρα ως μέσον για να αντιδράσουν χημικά δύο ουσίες, έτσι και το αντι-κείμενο δρα ως καταλύτης που δημιουργεί τελικά ένα συναίσθημα.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν προέρχεται απ' έξω: οι «κρίσεις» προέρχονται από τον ίδιο μας τον εαυτό, ο οποίος δεν έχει βρει την ισορροπία. Η ταυτότητα με τον εαυτό, δηλαδή η σύμπτωση της εσωτερικής φωνής και της συνειδητότητας, είναι αυτή που φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής. Τότε ο άνθρωπος αισθάνεται ισχυροποιημένος και κανένα εξωτερικό ερέθισμα δεν δύναται να τον ταράξει. Άλλωστε, τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι οι αφορμές και όχι οι αιτίες της εσωτερικής κατάστασης. Ακόμα και τα πρόσωπα, οι άνθρωποι, δεν είναι ικανοί να αλλάξουν στο παραμικρό την τροχιά της ψυχικής διαδρομής, ούτε να επηρεάσουν τη διακύμανση της ψυχικής ενέργειας, παρά μόνο αν επί τούτου χρησιμοποιηθούν ως αφορμές γι' αυτό.

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.Κ' αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα.

Όταν αγαπάς, εσύ είσαι ο υπεύθυνος, ο δημιουργός του συναισθήματός σου, και ο άλλος είναι απλά εκείνος με του οποίου τη συμβολή αυτό το συναίσθημα ανασύρεται στην επιφάνεια. Ακόμα κι αν εκείνος λείψει, θα μπορέσεις να δημιουργήσεις ξανά το ίδιο συναίσθημα, επειδή εσύ είσαι ο υπεύθυνος γι' αυτό, εκείνος υπήρξε απλά η αφορμή, και αφορμές μπορεί να δοθούν από πολλούς εξωγενείς παράγοντες. Όποιος είναι, λοιπόν, ικανός να αγαπάει βρίσκει πάντα «κάτι» που θα προβάλλει αυτή την αγάπη, και όποιος δεν αγαπάει δεν πρόκειται να αξιωθεί την αγάπη σε καμία περίπτωση.

Ασφαλώς, η αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί από τίποτα. Εάν αποφασίσουμε να αγαπάμε κάποιον ή όχι, αυτό δεν εξαρτάται από κανένα παράγοντα του «εξωτερικού» κόσμου - όπως π.χ. το αν αποδέχεται το πρόσωπο αυτό το ρόλο που του αποδίδουμε, το αν είναι κοινωνικά αποδεκτό ή «πρέπον», κ.λ.π. - και όταν μεταξύ μας έχ' η μοίρα στήσει φοβερόν φραγμόν: γενεάς αδησωπήτους διερμηνέων και αυθεντών, τα περισσότερα λάθη γίνονται ακριβώς σ' αυτό το σημείο : αντί να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον κόσμο ως καθρέφτη του εαυτού τους αντιστρέφουν την κατάσταση, και γίνονται οι ίδιοι καθρέφτες του κόσμου - που δεν είναι άλλος από τον χαμηλότερο εαυτό τους, μια και αυτός αποτελεί ένα ακάθαρτο συνονθύλευμα τάσεων, απόψεων, διαθέσεων και κάθε είδους «πολυπλοκότητας» που απομακρύνει από το Εν.

Όσο ταυτίζεται ο άνθρωπος με την περιφέρεια της ύπαρξής του, απομακρύνεται από τον συμπαγή πυρήνα και υπόκειται σε διαρκείς στροβιλισμούς, που τελικά τον εκδιώκουν προς το άπειρο.

Η αντίθετη κίνηση ταύτισης με τον εαυτό, οδηγεί πάντα στην εσωτερική ηρεμία, την πληρότητα, την ευτυχία.

Αν ο Εαυτός είναι μία Πυραμίδα, τότε η εσωτερική εξέλιξη είναι μία σπειροειδής κίνηση με περιφέρεια που διαρκώς μικραίνει σε διάμετρο, για να καταλήξει στην μία κορυφή, δηλαδή ένα σημείο υπέρπυκνο, το οποίο περιέχει μέσα του κάθε κίνηση έως το άπειρο.

Η αντίθετη κίνηση - από το σημείο προς το άπειρο - περιγράφει τον κόσμο του αντι-πνεύματος, δηλαδή της ύλης, από τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης και μετά. Αλλά ακόμα και κάθε γεγονός της ζωής μας το οποίο βιώνουμε και έως να το κατακτήσουμε συνειδησιακά ακολουθεί την ίδια αυτή σπειροειδή πορεία. Στην πιο μεγάλη διάμετρο, τα συναισθήματα είναι πολλά και έντονα, πιο «δραματικά», και όσο προχωρεί η συνειδητοποίηση η περιφέρεια του κύκλου μειώνεται, για να καταλήξει στην απάθεια της στιγμής (σημείου), όπου περιέχονται όλα τα επιμέρους και αντίθετα, δυνάμει, δηλαδή συμπυκνωμένα στην απάθεια.

Αυτό είναι το σημείο της απάθειας, η κορυφή του σκληρού βουνού, το σημείο της Αγάπης. Ο άνθρωπος που φτάνει εκεί, ολοκληρώνει τον κύκλο που άρχισε με την πρώτη ενσάρκωσή του, περατώνει την πορεία του στη γήινη διάσταση και περνά σε άλλο επίπεδο ύπαρξης. Η ψυχή επιστρέφει στο σημείο, το Εν, κατ' αναλογία της επιστροφής του σύμπαντος στο σημείο της γέννησής του, στη στιγμή εκείνη την υπέρπυκνη, όπου όλη η μάζα του ήταν συγκεντρωμένη σε ένα σημείο.

«Ημείς ευρισκόμεθα κομμάτι πλέον υψηλά από τους λεγόμενους «ανεπτυγμένους ανθρώπους», δηλαδή η τελεία πνευματική ανάπτυξις μας έκαμε πάλι απλούς, αλλά απλούς άνευ αμαθείας. Εκάμαμε όλον τον γύρον. Όθεν φυσικώς επιστρέψαμεν εις το πρώτον σημείον. Οι άλλοι έμειναν εις τα μισά. Δεν ξεύρουν, ουδέ εικάζουν, πού τελειώνει ο δρόμος».

Η τελεία πνευματική ανάπτυξις μας έκαμε πάλι απλούς, γιατί απλός γίνεται ο άνθρωπος όταν η συνειδητότητά του απλώνεται, διευρύνεται, διαστέλλεται, ιδιότητες του Πνεύματος. Ο άνθρωπος αυτός είναι το «νήπιο» κατά τον Ιησού, το «παιδί» κατά τον Ηράκλειτο. «Σε δοξάζω Πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γης, διότι έκρυψες αυτά από σοφούς και ευφυείς και τα εφανέρωσες σε νήπια» που «τους έχει δοθεί το να γνωρίζουν τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». (Ματθαίος 11:25, 13:11). Αυτή συμβολικά είναι η πορεία του ανθρώπου από τον Αδάμ μέχρι τον Ιησού, από τον Homo Sapiens μέχρι τον Homo Deus, τον Άνθρωπο-Θεό.

Ο άνθρωπος που θα αισθανθεί ότι ο κόσμος, το εσωτερικό του σύμπαν, το οποίο ο ίδιος δημιούργησε, αισθηματοποιήθηκε ολόκληρο γι' αυτόν, έχει αγγίξει το υπέρπυκνο σημείο της Αγάπης, τα όρια της θεϊκής του φύσης και αρχίζει να τη βιώνει. Γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο συναίσθημα που βιώνει την κάθε στιγμή είναι απαραίτητο για να αναχθεί στην απάθεια με την έννοια της υπερσύμπτυξης των συναισθημάτων. Βρίσκεται στο σημείο εκείνο της ανάβασής του, από όπου έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται στα μάτια του η κορυφή του βουνού και γνωρίζει ότι βαδίζει προς τα εκεί.

Η ακρίβεια και η επιγραμματική πληρότητα της Ποίησης - αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα - συναντά τη Φυσική επιστήμη: «Τα εντελώς διαφορετικά είδη σωματιδίων», λέει ο Χώκινγκ, «που παρατηρούμε σε μικρές ενέργειες είναι στην πραγματικότητα ένα και μόνο σωματίδιο σε διαφορετικές καταστάσεις. Έτσι, σε μεγαλύτερες ενέργειες, όλα αυτά τα διαφορετικά σωματίδια συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Το φαινόμενο αυτό μοιάζει με τη συμπεριφορά της μπίλιας της ρουλέτας. Σε μεγάλες ενέργειες, όταν δηλαδή η ρουλέτα γυρίζει γρήγορα, η μπίλια συμπεριφέρεται με έναν μόνο τρόπο - στριφογυρίζει μέσα στη ρουλέτα. Καθώς όμως η ρουλέτα επιβραδύνεται, η ενέργεια της μπίλιας γίνεται μικρότερη και τελικά η μπίλια πέφτει μέσα σε μία από τις τριανταεπτά εγκοπές. Με άλλα λόγια, στις μικρές ενέργειες υπάρχουν τριανταεπτά διαφορετικές καταστάσεις όπου μπορεί να βρεθεί η μπίλια. Αν για κάποιο λόγο μπορούσαμε να παρατηρήσουμε την μπίλια μόνο στις μικρές ενέργειες, θα νομίζαμε ότι υπάρχουν τριάντα επτά είδη μπίλιας!

Σε κάποια πολύ μεγάλη ενέργεια, την ενέργεια της Μεγάλης Ενοποίησης, όλες οι αλληλεπιδράσεις θα έχουν την ίδια ισχύ. Έτσι θα είναι δυνατόν να θεωρηθούν ως διαφορετικές εκδηλώσεις μίας και μοναδικής αλληλεπίδρασης. Σε αυτήν την ενέργεια, τα διαφορετικά σωματίδια ύλης θα είναι ουσιαστικά το ίδιο σωματίδιο.»

Ο άνθρωπος είναι, τότε ταυτισμένος με όλες τις πλευρές του εαυτού του: οποιαδήποτε πλευρά του εαυτού του και αν προκύψει μέσα από τη διαδοχή των εξωτερικών γεγονότων, του είναι αποδεκτή και μπορεί να βρει σ' αυτήν τη χαρά. Σαν τον παλαιό καθρέπτη που είχε δει και δει, / κατά την ύπαρξίν του την πολυετή, / χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα, έχει δεχθεί, αγαπήσει, και συμπεριλάβει στην ενότητα του εαυτού του τους πάντες και τα πάντα, αφού έχει βιώσει διαδοχικά όλες τις ψυχικές καταστάσεις και τις έχει συνθέσει μέσα του.

32. Ο άνθρωπος λειτουργεί μέσα σε ένα φάσμα ενέργειας. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με μία μουσική οκτάβα. Αν παρέμενε συνεχώς σε μία νότα, η ζωή θα ήταν μονότονη, αλλά και κουραστική, εφόσον η κίνηση εξασφαλίζει τη διαδοχική λειτουργία όλων των μυικών, νευρικών, πνευματικών συστημάτων και τη διαδοχική απενεργοποίηση-ξεκούρασή τους. Μέσα στην αιωνιότητα του Σύμπαντος, η σπειροειδής εξέλιξη-μεταβολή διασφαλίζει την ομαλή ανάπτυξη της ζωής. Αν ανατρέξουμε στους παγκόσμιους νόμους, εκεί θα βρούμε τη σοφία. Μην αποζητάμε, λοιπόν, τη στασιμότητα σ' ένα συναίσθημα ή κατάσταση, διότι αυτό αντιβαίνει στους νόμους της Αρμονίας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ακολουθούμε τις μεταβολές, να ρέουμε μέσα στα πράγματα, με τη βεβαιότητα που έχει το ψάρι όταν αφήνεται στα θαλάσσια ρεύματα.

Την μια μονότονην ημέρα άλλημονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουντα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει· είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Όταν νιώθουμε μελαγχολία, δεν χρειάζεται να αναζητάμε πάντα κάποια λογική αιτία: μπορεί απλώς να πρέπει να δονηθούμε σε μία άλλη «νότα» της παγκόσμιας κλίμακας, ώστε ο οργανισμός μας να χαλαρώσει. Ας ζούμε απλώς την κάθε στιγμή όπως την αισθανόμαστε, χωρίς να προσπαθούμε να εκβιάσουμε συναισθήματα· όπως άλλωστε ξέρουμε, το συναίσθημα είναι η πιο γνήσια έκφραση της σύνδεσης με την Παγκόσμια Ψυχή.

Το σημαντικό είναι να διαχωρίζουμε την κούραση από την άρνηση. Το αντίδοτο στην κούραση βρίσκεται, συνήθως, σε κάτι απλό:


Όσον καταβεβλημένος και αν ήσαι, όσαι στενοχωρίαι και να σε πιέζουν, όταν έβγης και γυρίσης εις ένα κάμπον της Πόλεως ή εις μίαν ακρογιαλιάν αισθάνεσαι ότι ανεκουφίσθης κάπως - η Ψυχή της Βυζαντινής Φύσεως σοι ψιθυρίζει «έχει ο Θεός». Την νύκτα ην περιγράφω ησθάνθην την επιρροήν αυτήν ζωηρότατα.

Όσο φωτίζεται η ζωή του ανθρώπου, συνειδητοποιεί πως ακόμα και οι δυσκολότερες συνθήκες δεν του προκαλούν πια λύπη ή θλίψη, αλλά χαρά για τη ζωή, έρωτα και έκσταση για τη Δημιουργία.

Βιώνει τότε την πραγματική ευτυχία. Πολλές φορές οι άνθρωποι συγχέουμε την κατάσταση αυτή της ψυχής με συναισθήματα που αφορούν το αιθερικό σώμα: καταρχήν, η ευτυχία δεν πρέπει να ταυτίζεται με τη χαρά ή την ικανοποίηση ή τον ενθουσιασμό· αυτά είναι συναισθήματα, και ως τέτοια έχουν τα εξής χαρακτηριστικά που αντιτίθενται στην έννοια της ευτυχίας, την παροδικότητα και την εξάρτηση από αφορμές. Η ευτυχία χαρακτηρίζεται από διαχρονικότητα, είναι δηλαδή πέραν του χρόνου, εφόσον είναι κατάσταση που αφορά την ψυχή και επομένως έχει τα ίδια χαρακτηριστικά μ' αυτήν, δηλαδή δεν υπόκειται στις διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Άρα δεν εξαρτάται επίσης από οποιοδήποτε γεγονός - συμβάν μέσα στον χωροχρόνο -, και γι' αυτό διαχωρίζεται από τα συναισθήματα, τα οποία είναι προϊόντα του ενταγμένου στο χωροχρόνο εαυτού και τα οποία εξαρτώνται άμεσα από την κίνηση του εκδηλωμένου ανθρώπου (δηλαδή της «υλικής» πλευράς του) μέσα στον επίσης εκδηλωμένο κόσμο και την αλληλεπίδρασή του μ' αυτόν.

(...) Όταν φθάνειη ευτυχία δίδει πιο μικρή χαράαπ' ότι προσδοκά κανείς. Πλην καθαράτούτο κερδήθηκε: γλυτώσαμ' απ' ελπίδαςκαι προσδοκίας.

Η ζώσα και θερμή ευτυχία είναι, λοιπόν, μία πολύ ευρύτερη κατάσταση και μπορεί να λειτουργεί ως βάση πάνω στην οποία εκδηλώνονται κάθε φορά όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα πιο «δυσάρεστα», όπως θλίψη, πόνος, αγωνία, φόβος. Η βάση αυτή, όχι μόνο δεν εμποδίζει την εκδήλωσή τους, αλλά αντίθετα τα αφήνει να εκλάβουν όλο τους το μέγεθος διότι προϋποτίθεται πως η ουσία του ανθρώπου βρίσκεται, πέρα από διαχωρισμούς στο υπερσυμπυκνωμένο Εν, όπου και υφίστανται δυνάμει άπειρες διαφορετικές αποχρώσεις και είδη συναισθημάτων, εν προκειμένω. Καμία εκδήλωση συναισθήματος δεν επηρεάζει τη βάση, εφόσον πρόκειται για δύο διαφορετικά επίπεδα. Ας δούμε τη θάλασσα: όσο και αν φυσά ο άνεμος και σηκώνει τεράστια κύματα, ο πυθμένας παραμένει ακίνητος και αμετάβλητος.

Τι τόλμη να μη μένεις μες στην υψηλή συναισθηματική σπουδαιότητα του κόσμου. Και να την ωραϊζεις, και να εργάζεσαι ως πριν για αυτήν. Ας είναι η επιφάνεια, στέκοντας που αυτήν βλέπεις και μ' αυτήν έχεις να κάμεις, και - αμαθής όπως μη λησμονείς πως είσαι - μπορεί να έχει σπουδαιότητα που δεν την ονομάζει, αλλ' ενστικτωδώς την αισθάνεται και η ανθρωπότης και όταν υγιαίνεις και συ.

Όταν αναζητάμε την ευτυχία, καταρχήν μη την ταυτίζουμε με καταστάσεις που δεν έχουν σχέση μ' αυτήν. Άλλωστε, ο άνθρωπος που δεν νιώθει θλίψη ή ανησυχία δεν είναι ευτυχισμένος, αλλά μάλλον νεκρός, διότι εξίσου δεν θα μπορεί να νιώσει ούτε χαρά, ούτε γαλήνη, ούτε κανένα άλλο συναίσθημα. Εξάλλου, η βίωση σε άλλο επίπεδο της ευτυχίας, θα είναι εκείνη που θα χρωματίσει με ενδιαφέρον - άρα και κατ' επέκτασιν με «χαρά» - ακόμα και ένα γεγονός που έφερε θλίψη και στενοχώρια.

Η πραγματική δυστυχία είναι η απονέκρωση, δηλαδή η καταστολή της λειτουργίας των κέντρων της καρδιάς (συναισθήματα) και του λαιμού (επικοινωνία).

Ο άνθρωπος που έχει βρει την ευτυχία, ακόμα κι όταν πρόσκαιρες συμφορές τον τυραννούν, ζει με τη χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια.

to-en

1. Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη - "Η Μεταφυσική στον Κ.Π. Καβάφη"

2. Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι. Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.

3. Μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία

4. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή

5. Το χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Επιθυμίας που είναι τα τελειότερα πλάσματα των τελειοτέρων θεών.

6. Έναν καϋμό βαθύ μονάχα είχε

7. Kαι καθημερινώς, την κεφαλήν της αίρει υψηλοτέραν

8. Σ' άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας

9. Κ' αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ