Θα «είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες τα θερινά τα σινεμά, νύχτες που θα περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ' αγιόκλημα και γιασεμιά».
Τελευταία προβολή και τα φώτα θα σβήσουν.
Όμως πριν, στο τελευταίο πάρτι, σήμερα θα είμαστε όλοι εκεί, Λουκιανέ, ως ένας άλλος πολυπληθής θίασος, όπως τότε στη Βουλιαγμένη, τον Ιούλη του 83, «Γιατί είναι ένα μέρος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ήταν η πιο μακρινή παραλία που μπορούσαμε να πάμε τότε, συνήθως πηγαίναμε Άλιμο, Έδεμ, Ζέφυρο, η Βουλιαγμένη ήταν το τέρμα. Η πλαζ έχει και μία ομοιότητα με το κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου. Ο κόσμος θα ήταν σε ένα ημικύκλιο. Λογικά η ορχήστρα, το κέντρο δηλαδή του κύκλου, θα ήταν μέσα στη θάλασσα». Θύμησες δικές σου και δικές μας, Λουκιανέ!
Εκεί, μαζί με τις 50.000 κόσμο, ήταν ο Φελίνι, ο Μάρκος, οι Μπητλς, ο Σαρλώ, ο Καντίνσκι, ο Μπόρχες, ο Σινάτρα, ο Σεγκόβια, ο Πικάσο, ο Ντίσνεϋ, ο Μπρελ, ο Πρίσλεϋ, ο Μπόγκαρτ, ο Βάιλ, ο Μπρεχτ, ο Σαββόπουλος, ο Λέστερ, ο Τζέρεμυ, ο Τρυφώ, ο Τζην Κέλλυ, ο Σκοτ Τζόπλιν, ο Μακλάρεν, ο Σάτσμο, ο Γκούντμαν, ο Ρομπέν, ο Σεφέρης, ο Ρώτας, ο Μικέλης, ο Ντασέν, ο Ντίλιγκερ, ο Βέγγος, ο Γκέρσουιν, ο Μπραμ, ο Άμποτ με τον Κοστέλλο, ο Τσιτσάνης, ο Μπαχ, ο Μάνος και ένα επιτελείο από Έλληνες καλλιτέχνες.
Το τελευταίο αντίο και πριν το δάκρυ της νοτίσει το χαρτί, θα στο πει η φίλη μας η Αρσινόη Βήτα και εμείς, ως ένας πολυπληθής «θίασος», προσυπογράφουμε τις ευαισθησίες της. Χρήστος Ζουλιάτης (facebook)
Ax! Λουκιανέ μας...
Απογευματάκι στο φοιτητικό δωμάτιο χαλάρωνα ανάμεσα στο Βιργίλιο και το Θουκυδίδη, τη μεσαιωνική λογοτεχνία και την τέχνη της αρχαϊκής περιόδου ακούγοντας από το κασετοφωνάκι Λουκιανό.Σιγοτραγουδούσα κι αναστέναζα στο «φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια» κι ας ήμουν 20χρονο κορίτσι. Και κάποια στιγμή καθώς η φασαριόζικη φοιτητοπαρέα έμπαινε στο κουζινάκι για καφέ και το απαραίτητο τσιγάρο, εμείς τα κορίτσια της παρέας δυναμώναμε τη φωνή στη «Μαίρη Παναγιωταρά», κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αγοριών λες και θέλαμε να φωνάξουμε σε όλους το δύσκολο ρόλο της σύγχρονης γυναίκας. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μας να κρυβόταν ο φόβος για το μέλλον μας κι ας καμωνόμαστε τότε σαν ακραιφνείς φεμινίστριες, ότι εμείς θα γίνουμε αλλιώς.
Αχ! Λουκιανέ μας «κάτι νύχτες με φεγγάρι» και κιθαρίτσες - πριν από τις ετήσιες εξετάσεις του Ιουνίου - με όνειρα για τη ζωή που απλωνόταν κήπος ολάνθιστος μπροστά μας, να δρέψουμε την ομορφιά των λουλουδιών της. Κι έπειτα η Βουλιαγμένη. Μεθυσμένη όλη η παρέα με το κρασί του καλοκαιριού της νιότης μας να τραγουδάμε μαζί σου, να χορεύουμε, να γευόμαστε της ζωής τον έρωτα.
Μεγαλώσαμε πια, το κασετοφωνάκι χάλασε. Παραπεταμένο βρίσκεται ανάμεσα σε κιτρινισμένες φωτογραφίες στο μπαούλο των ενθυμίων μαζί με τα φοιτητικά, τα νεανικά μας χρόνια. Αλλάξαμε στυλ, αλλάξαμε ζωή, γίναμε ίσως κυριλέ, μα, πάντα, πάντα θα μοιραζόμαστε το καπέλο του μοναχικού μας καουμπόι. Κι εγώ πάντα θα γυρίζω με ένα κρυφό νοσταλγικό δάκρυ στη γωνιά μου τη φοιτητική. Τότε που με έπαιρνες από το χέρι και μου έδειχνες, πως η μουσική ξαστερώνει ξεκουράζει το μυαλό και την ψυχή, πως η νεότητά μας είναι μια επιλογή. Ξανατραγουδώ από το πρωί «φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια» και συγκατανεύω πια με την εμπειρία της ωριμότητας, μα και χαμογελώ, σαν για μια στιγμή μαζί σου πετάγομαι στο μικρό μου φοιτητικό δωμάτιο.
Αντίο Λουκιανέ μου και να ξέρεις πως προσπάθησα να μη γίνω «Μαίρη Παναγιωταρά».
Το έγραψε η Αρσινόη Βήτα (facebook)
«Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα, όταν το σύνθημα δώσω εγώ
σ’ ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι, να συνεχίσουμε στον ουρανό!»
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.