φίλες και φίλοι
OTAN λέμε ‘Αμερική’ εννοούμε άλλοτε την ήπειρο κι άλλοτε μία συγκεκριμένη χώρα της ηπείρου αυτής, τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής (U.S.A). Συνήθως μεταχειριζόμαστε τον πρώτο όρο, χάριν συντομίας, από τα συμφραζόμενα όμως κατανοούμε περί τίνος πρόκειται. Η αρχαιότερη μαρτυρία της χρήσης του όρου Αμερική, που έχω υπ΄όψει μου, είναι ο Αλέξις ντε Τοκβίλ – ένας δεδηλωμένος αριστοκράτης που πρωτοστάτησε στην καταστολή της επανάστασης του 1848 στη Γαλλία και αργότερα για λίγους μήνες υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών· το αριστούργημά του, ένα εξαίσιο, συγκλονιστικό σχόλιο πάνω στην Κυριαρχία, φέρει τον τίτλο De la Democratie en Amerique, του οποίου ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1835 και ο δεύτερος το 1840. Δεν υπάρχει όμως καμιά αμφιβολία ότι ήδη από την γένεση της Ομοσπονδίας, μετά την αμερικάνικη επανάσταση, είχε επιλεγεί το όνομα Αmerica.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ, φίλες και φίλοι, ότι η Αμερική, οι USA, είναι η μόνη χώρα που δεν έχει όνομα. Είναι η μόνη χώρα που το όνομα της είναι αυτό της ηπείρου που ανήκει. Δεν σας φαίνεται περίεργο; Εμένα μου φαίνεται. Και επειδή είναι περίεργο, πολύ περίεργο, θα διατυπώσουμε τις δύο παρακάτω εικασίες. Ή υπήρχε κάποιο άλλο όνομα αλλά παραγκωνίστηκε και επιλέχτηκε αυτό της Αμερικής ή δεν υπήρχε και το όνομα αυτό ήταν η μόνη λύση. Η μόνη λύση;
ΕΝΩ κάθε κάθε Πολιτεία έχει όντως το δικό της όνομα, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί ένα για την Ομοσπονδία. Οι βόρειοι γείτονες, Ομοσπονδία επίσης, επέλεξαν το όνομα Canada, που είναι μια λέξη κάποιας ινδιάνικης γλώσσας αλλά δεν θυμάμαι ούτε ποιας φυλής ούτε και τι σημαίνει – θα το μάθω όμως σύντομα. Για να κατανοήσουμε την επιλογή του όρου Αμερική πρέπει να πάμε πιο πίσω, πριν την αμερικάνικη επανάσταση. Οι Άγγλοι της Αμερικής ονομάζονταν Αγγλοαμερικάνοι κι όταν έλεγαν Αμερική εννοούσαν τις αποικίες τους που βρίσκονταν στην ήπειρο Αμερική. Μετά την επανάσταση και μετά την σύμπηξη της Ομοσπονδίας διατήρησαν αυτό το όνομα, ενώ θα μπορούσαν αν το αλλάξουν. Δεν το έκαναν.
ΚΑΙ δεν το έκαναν διότι με τη διατήρηση αυτού του ονόματος προβάλλονται αξιώσεις Κυριαρχίας πάνω σε ολόκληρη την ήπειρο. Οι οποίες βέβαια μετεξελίχθηκαν σε αξιώσεις Κυριαρχίας πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη – ο πρόεδρος της Αμερικής είναι γνωστός ως πλανητάρχης! Διότι, φίλες και φίλοι, κάθε Κυριαρχία δεν μπορεί να μην είναι επεκτατική στον χώρο και τον χρόνο, είναι στη φύση της να επεκτείνεται: είναι ο μόνος τρόπος να αυξάνει την ισχύ της, τον πλούτο της και τη δόξα της.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι να γνωρίσει κανείς την Αμερική. Ο ένας είναι να ζήσει αρκετά χρόνια εκεί. Ο δεύτερος, να διαβάσει το αριστούργημα του Αλέξις ντε Τοκβίλ, Η Δημοκρατία στην Αμερική. Θέλοντας και μη, επιλέγω τον δεύτερο, μιας και δεν θα πάω ποτέ εκεί – και τα αεροπλάνα φοβάμαι, και τα άπατα του Ατλαντικού φοβάμαι αλλά άλλος είναι ο κύριος λόγος: τι θα γίνουν οι κοτούλες μου, οι πάπιες μου, το αμπέλι και τα οπωροφόρα και τα φρούτα του δάσους που θα φυτέψω φέτος, πώς θα ζήσω μακριά από όλα αυτά; Όχι, όχι, θα αρκεστώ στον Αλέξις. Άλλωστε, πιο πολλά θα μάθω από τον Αλέξις παρά αν ζήσω στην Αμέρικα.
ΜΑΣ λέει λοιπόν ο Αλέξις (σελ. 138) ότι η Ομοσπονδία ήταν το αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού, συμφιλίωσης λέει ο συγγραφέας, που εξηγεί και την ιδιάζουσα θέση του προέδρου. Όταν θέλησαν να καθιερώσουν το ομοσπονδιακό σύστημα
‘δύο αντιτιθέμενα συμφέροντα εκδηλώθηκαν, που γέννησαν δύο αντιλήψεις. Οι μεν ήθελαν να κάνουν την Ένωση μια λίγκα ανεξάρτητων Πολιτειών, ένα είδος συνεδρίου, όπου οι εκπρόσωποι ξεχωριστών λαών θα συνέρχονταν για να συζητήσουν ορισμένα σημεία κοινού ενδιαφέροντος. Οι δε ήθελαν να συνενώσουν όλους τους κατοίκους των πρώην αποικιών σε ένα και μοναδικό λαό, και να τους δώσουν μια κυβέρνηση που, αν και η σφαίρα δράσης της θα ήταν περιορισμένη, θα μπορούσε εν τούτοις να δράσει μέσα στη σφαίρα αυτή ως ένας και μόνος εκπρόσωπος του έθνους. . . Το πρώτο σύστημα τους έδινε (στις Πολιτείες) μια υπέρμετρη δύναμη: το δεύτερο τις εκμηδένιζε (σ. 139). ‘
ΑΥΤΑ γράφει ο Αλέξις ντε Τοκβίλ. Και συνεχίζει: ‘ Η αρχή της ανεξαρτησίας των Πολιτειών θριάμβευσε στη διαμόρφωση της γερουσίας· το δόγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, στη συγκρότηση της βουλής των αντιπροσώπων.’ Γράφει πολλά άλλα και άκρως ενδιαφέροντα. Το συμπέρασμα που αβίαστα συνάγεται είναι ότι στον συμβιβασμό αυτό επιβιώνουν πολλές πτυχές της αμερικάνικης επανάστασης, της αυτοδιοίκησης και του (αγροτικού, μεσαιωνικού) κοινοτισμού, μιας ιστορικής μορφής του ζωντανού κομμουνισμού, κληρονόμοι του οποίου είναι ο αμερικάνικος κοινοτικός αναρχισμός (Μπούκτσιν, λόγου χάριν).
Η επιβίωση αυτή ήταν, είναι και θα είναι ένα σκάνδαλο. Επιβεβαιώνει ότι η Κυριαρχία, κάθε Κυριαρχία, είναι μια μορφή διαχείρισης του ζωντανού κομμουνισμού, ότι είναι μία διαρκής άμυνα, μια διαρκής αντεπανάσταση, ότι κάθε κυριαρχική κοινωνία συγκροτείται στη βάση ενός εμμενούς κοινωνικού πολέμου, ενός λανθάνοντος εμφυλίου πολέμου, που αναζωπυρώνεται και καταλαγιάζει χωρίς σταματημό. ‘Στην Αμερική’, εξομολογείται ο Τοκβίλ, ‘βρήκα ανθρώπους που επιθυμούσαν κρυφά να καταστρέψουν τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας τους’ (σελ. 116). Διότι, εάν οι δημοκρατικοί θεσμοί, ως πολιτική μορφή του ζωντανού κομμουνισμού, συρρικνώνουν την Κυριαρχία, ο μόνος τρόπος να συρρικνωθούν (οι δημοκρατικοί θεσμοί) είναι η επιβολή της τάξης. ‘Καθώς οι κυβερνώντες έχουν πολλά να χάσουν, η τάξη έχει μεγάλη σημασία γι΄ αυτούς’ (σελ. 115).
ΟΤΑΝ ο νέος πρόεδρος της Αμερικής διατρανώνει America first, δεν εννοεί τίποτα παραπάνω από αυτό: η αμερικάνικη καπιταλιστική Κυριαρχία πρώτα!
ΤΙ σημαίνει αυτό θα το εξετάσουμε αύριο το πρωί: από δω και πέρα δεν θα βλέπουμε εφιάλτες μόνο στον ύπνο μας, θα τους ζούμε στον ξύπνιο μας!
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.