Εἴδωλον ἔμπνουν…

Η φρίκη δεν μπορεί να διαμορφώσει παρά μονάχα εκκρεμότητες. Ο στη βιολογική ηλικία νέος, δεν ασχολείται με εκκρεμότητες και γι’αυτό είναι τόσο τυφλός όσο τα κουτάβια στην περίοδο της γαλουχίας.

Η φρίκη διαμορφώνει εκκρεμότητες αλλά δεν τις θηλάζει. Η φρίκη δεν έχει μαστάρια. Μαστάρια, αντίθετα, παρότι αρσενικός, έχει ο φόβος.

Και ο φόβος είναι ο παραφυλάττων που επωφελείται από τα γεννητούρια για να ασκηθεί στην τέχνη της παραπλάνησης. Είναι η μόνη τέχνη στην οποία είναι ανίκητος ο φόβος. Η φρίκη δεν έχει προικισθεί με κανένα τάλαντο. Ο φόβος όμως είναι δεξιοτέχνης στην παραπλάνηση.

Οι θνητοί, καμιά φορά το αποκαλούν και ευτυχία.

Η νεαύξητος οικογένεια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη και όταν οι εκκρεμότητες που έχουν γαλουχηθεί από το αχανές αλλά διαμορφώνονται στην αγκαλιά της φρίκης, γίνουν υπερ-πολλαπλάσιες του προσδοκώμενου από το φόβο αριθμού.

Ο φόβος προσδοκά την απόλυτη συντριβή του Ερχόμενου και γι αυτό φροντίζει πάντα να δημιουργεί πολλαπλά ‘ναρκοπέδια ελπίδων’. Είναι μετά την τέχνη της παραπλάνησης η μόνη εναπομείνασα δεξιότητά του. Όσες περισσότερες εκκρεμότητες, τόσο πληρέστερα ναρκοπέδια ελπίδων.

Οι ελπίδες που χρησιμοποιεί ο φόβος για να σπείρει στα ναρκοπέδιά του δεν είναι πραγματικές. Είναι είδωλα.

Μοιάζουν με ελπίδες αλλά δεν είναι.

Όμως όταν τις έχεις εμπειρωθεί είναι πλέον αργά.

Εκτός από τις εκκρεμότητες η φρίκη διαμορφώνει και την ‘απουσία ουρανού’.

Η απουσία ουρανού δεν ανήκει στις τέχνες αλλά στις εξαλλαγές της ίδιας της έκτασης της φρίκης.

Καθώς απλώνεται η φρίκη καταναλώνει όλο το διαθέσιμο ουρανό. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει ή να το αντιληφθεί παρά μονάχα όταν η φρίκη συρρικνώνεται. Τότε αποκαλύπτονται ευμεγέθη τμήματα στερεώματος και η ύπαρξη διεκδικεί ουρανό.

Και μαζί με τον αποκαλυπτόμενο ουρανό, η ύπαρξη διεκδικεί τον ίδιο τον εαυτό της…

nimertis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ