ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ, ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Στο Τάγμα χρησιμοποιούμε πολύ συχνά όρους με μη συνηθισμένη σημασία. Έτσι μιλάμε για το Κακό, για τον Καταστρεπτικό ή Μεταμορφωτικό παράγοντα και για τον Εωσφόρο, τον οποίον χαρακτηρίζουμε επίσης και με το όνομα του Αντιπάλου.

Θα σας μιλήσω λοιπόν απόψε, για την έννοια που πρέπει να αποδίδουμε στους τρεις αυτούς όρους, έννοια η οποία απορρέει αποκλειστικά από τα κείμενα της διδασκαλίας μας, καθώς και από σχετικές διευκρινήσεις, τις οποίες μας έδωσε ο Διδάσκαλός μας.

Όπως θα δείτε, πρόκειται για τρία πράγματα τελείως διαφορετικά, τα οποία δεν θα πρέπει να συγχέουμε.

Πρώτα απ' όλα,

α) τι είναι Κακό:

Το Κακό αποτελεί μέρος μιας δυάδας και αντιτίθεται προς το Καλό. Έτσι έχουμε την δυάδα του Καλού και του Κακού.

Το Κακό δεν είναι μια αλήθεια, δεν είναι κάτι που έχει υπόσταση αυτό καθ' αυτό. Το Κακό είναι μια έλλειψη. Μπορούμε να κάνουμε τις ακόλουθες παρατηρήσεις για να κατανοήσουμε όχι την φύση του -αφού το Κακό δεν έχει δική του φύση- αλλά τα αίτια και τις καταστάσεις που μπορούν να το εκδηλώσουν.

Ως άτομα ευρισκόμενα στον κύκλο Κόσμο, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα πράγματα, παρά μόνον εντός του χρόνου και του διαστήματος. Από το γεγονός αυτό, συλλαμβάνουμε την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου, ως υψηλότερο και κατώτερο, ότι θεωρούμε τέλειο και ατελές, πλήρες ή ελλιπές, ως ευρισκόμενο πλησιέστερα της Πηγής ή μακριά από αυτήν.

Ο θεός τον οποίο συλλαμβάνουμε ως απόλυτο, δεν μπορεί παρά να έχει και να εκδηλώνει παρά το υπέρτατο Καλό. Το ίδιο ισχύει για όλες τις αρετές, τις οποίες μπορούμε να συλλάβουμε ή μη, ως ανήκουσες στον Θεό. Έχουν όλες τον χαρακτήρα του απολύτου, του τέλειου, του πλήρους και ως τέτοιες αποκλείουν κάθε έλλειψη. Επειδή όμως η εκδήλωση συνεχίζεται, καταλαβαίνουμε εύκολα ότι τα διάφορα επίπεδα εκδηλώσεως, αποτελούν καταστάσεις που είναι λιγότερο τέλειες και περισσότερο ελλιπείς, αφού δυο απόλυτα δεν δύνανται να υπάρξουν.

Για τον θεό λοιπόν, κάθε εκδήλωση που λαμβάνει χώρα εκτός Θεού, δεν μπορεί να εκφράσει το απόλυτο κατά κανέναν τρόπο και θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι για τον Θεό, το Κακό συνίσταται στην διαφορά μεταξύ του Καλού που εκδηλώνουν τα δημιουργήματά του και του υπέρτατου Καλού, το οποίο ανήκει στον Θεό.

Το συμπέρασμα αυτό, δεν νομίζω ότι είναι δικαιολογημένο και θα εξηγήσω γιατί:

Κάθε δημιουργημένο ον, είναι απόλυτο στην κατηγορία του και σχετικό προς τον Θεό ή προς καταστάσεις όντων, ανώτερων αυτού. Κανένα εκδηλωμένο ον δεν μπορεί να συλλάβει και να εκδηλώσει το υπέρτατο καλό ή το απόλυτο Καλό, εκτός των όρων της Αγ. Τριάδος και θα ήταν σφάλμα να πιστέψουμε ότι επειδή ένα δημιουργημένο ον εκδηλώνεται σχετικώς, εκδηλώνει το Κακό. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε από κανένα ον να εκδηλώσει, παρά μόνον την ποσότητα του καλού που η φύση του επιτρέπει.

Άρα ένα ον πρέπει να θεωρείται τέλειο, αν κατορθώσει να επιτύχει την πλήρη και ολοκληρωτική απάνθιση των ικανοτήτων του, δηλαδή των δυνητικοτήτων του με τις οποίες προικίσθηκε κατά την δημιουργία του.

Αν πάρουμε ως παράδειγμα τον άνθρωπο, θα πρέπει να πούμε ότι ως ον που ανήκει σε μια βαθμίδα της πνευματικής ιεραρχίας, δεν μπορεί παρά να εκδηλώσει ορισμένο βαθμό του Καλού ή των άλλων θετικών αρετών. Όσο περισσότερο πλησιάζει τον βαθμό αυτό που του επιτρέπει η δυνητικότητά του, τόσο λιγότερο θα εκδηλώνει το Κακό.

Το κακό λοιπόν για τον άνθρωπο, συνίσταται στην διαφορά μεταξύ του καλού το οποίο εκδηλώνει και του καλού που σύμφωνα με την φύση του, μπορεί να εκδηλώσει.

Λόγω του ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε και να εκδηλωνόμαστε στον κύκλο Κόσμο, έχουμε πολλές φορές ανάγκες να εκπληρώσουμε.

Η υπερβολική ή ελλιπής ικανοποίηση των αναγκών αυτών, μπορεί να μας εξαπατήσει και συνήθως μας παρεμποδίζει από το να εκδηλώσουμε όλο το Καλό ή όλη την τελειότητα που είμαστε ικανοί να εκδηλώσουμε.

Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονούμε, ότι όπως ολόκληρη η φύση και εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε εν τω γίγνεσθαι ή καταγινόμαστε να πραγματοποιούμε προοδευτικά τις φυσικές, ηθικές και πνευματικές συνθήκες, οι οποίες θα μας επιτρέψουν να εκδηλωθούμε κατά ένα τέλειο τρόπο.

Από αυτό το γεγονός καθώς και λόγω των αδυναμιών μας, δεν μπορούμε συνήθως, παρά να εκδηλώσουμε ένα καλό, σχετικό προς το καλό που είμαστε ικανοί να εκδηλώσουμε.

Εκδηλώνουμε δηλαδή τόσο κακό, όση είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των δυο καλών.

Το κακό λοιπόν, δεν έχει δική του υπόσταση και δεν βρίσκεται πουθενά κρυμμένο, έτοιμο να μας επιτεθεί. Αντιθέτως είναι συμφυές με την κατάσταση του “είναι” μας και το εκδηλώνουμε σε σχέση με τις αδυναμίες μας.

Εκτός των ανθρώπων και των δημιουργημένων όντων, το Κακό δεν υπάρχει. Όταν η η φύση και τα δημιουργημένα όντα θα έχουν εξελιχθεί αρκετά, ώστε να εκδηλώνουν όλο το καλό το οποίο είναι σε θέση να εκδηλώσουν, τότε το Κακό δεν θα έχει καμία εκδήλωση και τα όντα δεν θα το γνωρίζουν.

Ελπίζω με τις λίγες αυτές παρατηρήσεις , να έχω τοποθετήσει το ζήτημα του κακού στο πλαίσιο του ανήκει. Σε εμάς εναπόκειται, με τις συνεχείς προσπάθειές μας με στόχο να τελειοποιηθούμε και να εφαρμόζουμε τις αρχές της ζωής και της πνευματικής αληθείας που μας δίνονται στο Τάγμα, να εκδηλώνουμε όλο και λιγότερο το κακό και να βοηθούμε τους ομοίους μας, να πράξουν το ίδιο.

β) Περί του Καταστρεπτικού Παράγοντα:

Σύμφωνα με την διδασκαλία μας, δυο νόμοι της φύσεως ασκούν στον άνθρωπο ίση επιρροή. Είναι οι νόμοι του δημιουργικού και του καταστρεπτικού ή μεταμορφωτικού παράγοντος.

Είναι πιο σωστό να λέμε του “μεταμορφωτικού”, διότι το παν στην δημιουργία μεταμορφώνεται και δεν καταστρέφεται.

Για να καταλάβουμε την φύση των δυο αυτών νόμων , πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας τον σκοπό που επιδιώκουν αυτοί οι νόμοι.

Συμβάλλουν και οι δυο στην γενική εξέλιξη της Δημιουργίας. Γνωρίζετε ότι το μέσον με το οποίο εξελίσσεται η Δημιουργία, είναι η μορφή ζωής. Κάθε μορφή ζωής, απλή ή σύνθετη, μεγάλη ή μικρή, ακολουθεί μια εξελικτική καμπύλη και μεταμορφώνεται για να δημιουργηθούν άλλες μορφές ζωής, οι οποίες ακολουθούν και αυτές μια εξέλιξη, υφίστανται την μεταμόρφωση και ούτω καθεξής.

Η μεταμόρφωση των μορφών ζωής, επιβάλλεται στην Δημιουργία για δυο λόγους. Πρώτον διότι η ατέλεια της ύληςδεν επιτρέπει στην μορφή ζωής μια απεριόριστη διάρκεια και δεύτερον, διότι το “υλικό” της Δημιουργίας είναι περιορισμένης ποσότητας.

Γι αυτό ο νόμος της Δημιουργίας, για να δημιουργήσει νέες μορφές ζωής, πρέπει να αντλήσει το απαραίτητο υλικό από τις ήδη υπάρχουσες μορφές ζωής, για κάθε φορά που δεν διαθέτει παρακαταθήκη υλικού.

Λόγω του ότι η εξέλιξη είναι συνεχής, ο νόμος έχει σχεδόν πάντοτε την ανάγκη υλικού και το παίρνει όπου το βρει. Η διπλή κίνηση της εξέλιξης, που εκδηλώνεται μέσω της δημιουργίας μορφών ζωής, αλλά και της καταστροφής άλλων μορφών ζωής, εξασφαλίζεται από τους νόμους που αναφέραμε και οι οποίοι, σε ότι αφορούν τον άνθρωπο, εξασκούν σε αυτόν ίση επιρροή.

Η ίση αυτή επιρροή, είναι απαραίτητος όρος διότι αποκλείει την κατάχρηση ή την βιαιότητα εκ μέρους του νόμου και δίνει στον παράγοντα άνθρωπο, την δυνατότητα να διασπάσει την ισορροπία και να γείρει την πλάστιγγα προς όφελός του ή προς την βλάβη του.

Αυτό σημαίνει ότι από τον τρόπο που ζει ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει την υπερίσχυση του ενός ή του άλλου παράγοντα. Όσο περισσότερο τέλειος γίνεται, τόσο λιγότερο τρωτός θα είναι από τον μεταμορφωτικό παράγοντα.

Από τα ανωτέρω απορρέει ότι ο μεταμορφωτικός παράγοντας, είναι ένας νόμος της Δημιουργίας, ο οποίος συμβάλλει στην εξέλιξή της, αν το εξετάσουμε γενικά και ολοκληρωμένα, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι είναι αναγκαστικά ευμενής, ιδιαίτερα στην ατομική εξέλιξη.

Ο μεταμορφωτικός παράγοντας, αγνοεί τα άτομα και δεν συμβάλει στην εξέλιξή τους, αλλά παραμένει ως ένα γενικό φαινόμενο. Γι αυτό παίρνει το υλικό που του χρειάζεται όπου το βρίσκει. Τα άτομα του είναι αδιάφορα και σε αυτά εναπόκειται να προφυλαχθούν από την δραστηριότητά του. Ο μεταμορφωτικός παράγοντας δεν έχει ηθική, γιαυτό θα πρέπει εμείς οι άνθρωποι να έχουμε.

Ο νόμος αυτός όμως δεν είναι το Κακό, αλλά όταν αυτό εκδηλώνεται (το κακό) από τον άνθρωπο, ο νόμος το χρησιμοποιεί για να δράσει μέσω αυτού. Αυτή είναι και η μόνη του σχέση με το Κακό.

Όπως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον νόμο της βαρύτητας, που μας ρίχνει και μας συντρίβει στο έδαφος αν μας πιάσει η τρέλα να πηδήξουμε στο κενό, έτσι δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον μεταμορφωτικό παράγοντα, επειδή είχαμε την απρονοησία να βρεθούμε στον δρόμο του.

Ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, γύρω από το οποίον κινούνται τα πάντα. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι μπορεί να γνωρίσει τις δυνάμεις της Φύσεως που τον υπερβαίνουν και να προφυλαχθεί από την δραστηριότητά τους, όσο μπορεί πιο συχνά και πιο πολύ, για να του δίνεται η ευκαιρία να πετύχει την ατομική του εξέλιξη.

γ) Περί Εωσφόρου

Κατά τρίτο λόγο, έχουμε στην παράδοσή μας τον Εωσφόρο ή Αντίπαλο. Πάνω σε αυτό το θέμα, θα σας πω ότι απορρέει από τα κείμενα της διδασκαλίας μας, καθώς και από τις ιδιαίτερες σημειώσεις του Διδασκάλου μας, για να έχετε μια ιδέα όσο το δυνατόν πιο ακριβή, σε ότι αφορά το ζήτημα του Εωσφόρου.

Σύμφωνα με την παράδοσή μας, υπήρχαν δυο δημιουργίες. Η Εωσφορική δημιουργία και η Γιγαντική δημιουργία.

Η πρώτη συνίσταται στην δημιουργία της Χαώδους Ουσίας από τον Εωσφόρο.

 Η δεύτερη συνίσταται στην ταξινόμηση της ουσιαστικής δημιουργίας, από τους Γίγαντες.

Ο Εωσφόρος ο οποίος είναι πνεύμα ίσο με τον Χριστό, δημιούργησε την Ουσία, χωρίς να αποσπαστεί από τον Θεό. Τουλάχιστον αυτό απορρέει από το σχετικό κείμενο.

Αλλά όταν οι Γίγαντες διείσδυσαν στην Ουσία, απορροφήθηκαν από αυτήν, διότι δεν είχαν ούτε την εξουσία, ούτε την δύναμη να εισχωρήσουν και να οργανώσουν την πυκνή ύλη.

Για να κατορθωθεί αυτό, ήταν ανάγκη να οργανωθούν οι κοσμικές και οι θείες ιεραρχίες. Για να αποφευχθεί ο χαμός των Γιγάντων και να συμπληρωθεί η δημιουργία, εστάλη ο Εωσφόρος ο οποίος αποκαλείται επίσης και Δημιουργός, με την εντολή να οργανώσει την πυκνή ύλη.

Όταν διείσδυσαν στον κύκλο Κόσμο, ο εγωισμός του, του υπέβαλε την ιδέα ότι το έργο το οποίο είχε εντολή να πράξει, ήταν ανάξιο για αυτόν και συνέλαβε την ιδέα να αναθέσει την εκτέλεσή του, σε όντα κατώτερα, τα οποία θα έστελνε στον Κόσμο. Αλλά όταν θέλησε να ανέλθει από εκεί που είχε κατεβεί, ώστε από την περιοχή τους Ουσίας να μεταβεί στην περιοχή της Υπερουσίας, ο δρόμος ευρέθη κλειστός, διότι εν τω μεταξύ η ιεραρχία είχε εγκατασταθεί.

Χωρίς λοιπόν να έχει καμία θέση να καταλάβει, απωθήθηκε στον Κόσμο για να διατηρηθεί και κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της ψυχικής οντότητας, της κατωτάτης κλίμακας της ιεραρχίας αυτής, δηλαδή του ανθρώπου.

Από την πρώτη βιαιότητα που άσκησε ο Εωσφόρος επί του ανθρώπου, γεννήθηκε το Κακό το οποίο θέτει την σφραγίδα του σε όλα τα όντα και το οποίο συνίσταται στην κατάληψη των ιδιοτήτων και της δυνάμεως των μεν υπό των δε, ή με άλλα λόγια στον εγωισμό.

Έκτοτε ο Εωσφόρος, παλεύει και παρεμβάλλεται μεταξύ των ανωτέρων ιεραρχιών και του ανθρώπου, προσπαθώντας να τον εκτοπίσει για να καταλάβει την θέση του. Οι Γεννήτορες οι οποίοι διατηρούν την επαφή με τα ανώτερα επίπεδα, συγκινημένοι από αυτή την κατάσταση, παρακάλεσαν τον Πατέρα, να προστατεύσει το έργο των Γιγάντων και να σώσει τον άνθρωπο.

Ο Πατέρας υποσχέθηκε την βοήθειά του, αποστέλλοντας στον Κόσμο ένα μέρος του εαυτού του, την έκφραση της θελήσεώς του, δηλαδή τον Λόγο του ή τον Υιό του, προκειμένου να παρεμβληθεί μεταξύ του ανθρώπου και του Εωσφόρου.

Ο Χριστός ή ο Λόγος, είναι μια ακτίνα του Πατέρα, η οποία έφτασε στον Κόσμο χωρίς να διαθλαστεί, δηλαδή χωρίς να διαχωριστεί όπως οι Γεννήτορες και οι Γίγαντες.

Ο Εωσφόρος επίσης δεν υπέστη διάθλαση, εισερχόμενος στον Κόσμο. Είναι οι μόνες δυο οντότητες οι οποίες βρίσκονται σε αυτή την περίπτωση.

Λόγω του ότι ο Χριστός κατήλθε στον Κόσμο, οι θύρες έκλεισαν και η ακτίνα αποκόπηκε, ώστε ο Χριστός να είναι ο Θεός που κατέβηκε στον Κόσμο να γίνει Άνθρωπος και να παραδώσει τον εαυτό του στους ανθρώπους. Για τον Χριστό δεν ήταν μια αποστολή, αλλά μια πραγματική λύτρωση και η θυσία του δεν συνίσταται ότι πέθανε επάνω στον σταυρό, μιας και υπήρξαν άνθρωποι που υπέφεραν περισσότερο από αυτό, αλλά στο ότι έχασε την προσωπικότητά του ως Θεός, δια της διαχύσεώς του, στην ανθρωπότητα.

Ο Χριστός εργάζεται για να απωθήσει τον Εωσφόρο στην πυκνή ύλη, που αναγκαστικά θα εισέλθει για να συμπληρώσει το έργο του Δημιουργού. Και τότε ο Εωσφόρος θα εξιλεωθεί, οπότε οι ιεραρχίες θα συμπληρωθούν και ο καθένας θα έχει την θέση του.

Από τα ανωτέρω απορρέει, ότι ο Εωσφόρος δεν είναι παράγοντας της Δημιουργίας, αλλά ότι αντιθέτως είναι ταραξίας της κοσμικής τάξεως, ενώ για τον άνθρωπο αποτελεί αληθινό και πραγματικό κίνδυνο, εφόσον όλη του η προσπάθεια συνίσταται στο να εκπέσει ο άνθρωπος και να εκμηδενιστεί.

Ωθούμενοι από μια επιφανειακή ευαισθησία, τείνουμε να πιστέψουμε ότι ο Εωσφόρος είναι ον το οποίο χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα για την εξέλιξη της Δημιουργίας και των συνειδητών όντων που διαβιούν σε αυτή. Αυτό δεν είναι αληθές. Η δραστηριότητα του Εωσφόρου, είναι καθαρά αντίθετη της εξέλιξης.

Η πάλη και η προσπάθεια, δεν εξασφαλίζονται χάρις σ΄ αυτόν. Ο νόμος της πάλης και η ανάγκη της εξελίξεως, προέκυψαν από το απλό γεγονός της εισδύσεως του πνεύματος στην ύλη και της αντιστάσεως της ύλης σε αυτή την διείσδυση.

Για να ταξινομήσει την αντιστεκόμενη ύλη, το πνεύμα υποχρεώνεται να παλεύει και να πολεμά και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη της συνεχούς προσπάθειας, η οποία είναι συναφής με κάθε εξέλιξη.

Αν ο Εωσφόρος αφεθεί μόνος, θα εκμηδενίσει τον άνθρωπο για τον οποίο αποτελεί επικίνδυνο εχθρό.

Θα παρατηρήσετε ότι σε όλες τις παραδόσεις χρησιμοποιούνται πολύ σκληρές εκφράσεις για τον Εωσφόρο. Ο ίδιος ο Διδάσκαλος μας, συχνά τον αποκαλεί “ο άτιμος αντίπαλος”, ενώ τίποτα παρόμοιο δεν ελέχθη για τους Γίγαντες.

Πρέπει να προσθέσω ότι ο Εωσφόρος, έχει υπό τις διαταγές του ολόκληρη ιεραρχία αντιιεραρχικών (ως ο ίδιος) όντων, τα οποία αντιτίθενται προς τα κατώτερα ιεραρχημένα όντα, τα οποία παλεύουν για το Καλό και προς όφελος του ανθρώπου.

Σας έδωσα όλες αυτές τις εξηγήσεις για να θέσουμε τα πράγματα στην θέση τους και για να μην συγχέουμε το Κακό, τον Μεταμορφωτικό Παράγοντα και τον Εωσφόρο.

Απόδοση στην νεοελληνική και απλοποίηση: Λύκιος

katahthoniosdemon

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ