1. Θλίψη Σιωπηλή - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Ο μήνας του Νιζάν ειχε σχεδόν περάσει. Εγω συνέχισα τις επισκέψεις μου στο σπίτι του Φαρίς Εφάντη, και τις συναντήσεις μου με τη Σέλμα στ' όμορφο εκείνο περιβόλι, όπου αντίκρυζα την ομορφιά της, θαύμαζα την εξυπνάδα της, και αφουγκραζόμουν τη σιωπή της θλίψης.
Ένιωθα πως ενα αόρατο χέρι με τραβούσε κοντά της. Κάθε συνάντησή μας μ' έκανε να βλέπω κάποια καινούργια πλευρά της ομορφιάς της και ν' αποκτώ νεα αντίληψη της γλυκειάς ψυχής της, μέχρι που η Σέλμα έγινε για μένα ενα βιβλίο που τις σελίδες του μπορούσα πια να διαβάζω και να τραγουδώ τους ύμνους του, χωρίς όμως ποτέ να μπορώ ν' αποτελειώσω το διάβασμά του.
Μια γυναίκα που η Πρόνοια της χάρισε ομορφιά στο σώμα και στο πνεύμα, είναι μια αλήθεια και κρυφή και φανερή ταυτόχρονα, που μπορούμε να καταλάβουμε μόνο με την αγάπη, και ν' αγγίξουμε μόνο με την αρετή. Κι όταν δοκιμάζουμε να περιγράψουμε μια τέτοια γυναίκα, εξαφανίζεται σαν ατμός.
Η Σέλμα Καράμη ειχε και σωματική και πνευματική ομορφιά. αλλα πως μπορώ να την περιγράψω σε κάποιον που ποτέ δεν τη γνώρισε; Μπορεί ενας νεκρός να θυμηθεί το τραγούδι του αηδονιού και το άρωμα του ρόδου και το μουρμουρητό του ρυακιού; Μπορεί ένας φυλακισμένος, με βαριά δεσμά στα πόδια να τρέξει πίσω απο την αύρα της αυγής; Δεν είναι η σιωπή πιο οδυνηρή απο το θάνατο;
Τάχα, να μ' εμποδίζει η περηφάνεια απο το να περιγράψω τη Σέλμα με απλά λόγια, επειδή δεν μπορώ να τη ζωγραφίσω πιστά με λαμπερά χρώματα;
Ο πεινασμένος που βρίσκεται στην έρημο δε θ' αρνηθεί να φάει ξερό ψωμί αν ο ουρανός δεν του βρέξει μάνα κι ορτύκια.
Μέσα στο λευκό μεταξένιο φόρεμά της, η Σέλμα ήταν λεπτή σαν ακτίνα του φεγγαριού που γλιστρά απο το παράθυρο. Περπατούσε με χάρη και ρυθμό. Η φωνή της ήταν απαλή και γλυκειά. οι λέξεις έπεφταν απο τα χείλη της σα σταγόνες δροσιάς που πέφτουν απο τα πέταλα των λουλουδιών όταν τα ταράζει ο άνεμος.
Αλλα, τι να πω για το πρόσωπο της Σέλμας!
Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την έκφραση αυτού του προσώπου, που αντανακλούσε πρώτα κάποια βαθιά εσωτερική θλίψη, και μετά μια ουράνια έξαρση. Η ομορφιά του προσώπου της Σέλμας, δεν ήταν κλασική.
Ηταν σαν ενα όνειρο αποκάλυψης που δεν μπορεί να μετρηθεί, να συλληφτεί, ή να αντιγραφεί απο το πινέλο του ζωγράφου ή τη σμίλη του γλύπτη. Η ομορφιά της Σέλμας δε βρισκόταν στα χρυσά μαλλιά της, αλλα στην αρετή και την αγνότητα που την περιτύλιγε. ούτε στα μεγάλα της μάτια, αλλα στο φως που πήγαζε απ' αυτά. ούτε στα ρόδινα χείλη της, αλλα στη γλύκα της λαλιάς της. ούτε στο φιλντισένιο λαιμό της, αλλα στο ανάλαφρο γέρμα του προς τα μπρός.
Και δε βρισκόταν η ομορφιά αυτή στο τέλειο παράστημά της, αλλα στην ευγένεια της ψυχής της, που έφεγγε σα λευκός πυρσός ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Η ομορφιά της σαν ενα χάρισμα ποιητικό. Οι ποιητές όμως ειναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, γιατί, οσο ψηλά κι αν φτάνουν τα πνεύματά τους, οι ιδιοι είναι πάντα τυλιγμένοι μέσα σ' ενα μανδύα δακρύων.
Η Σέλμα ήταν πιο πολύ στοχαστική, παρά ομιλητική, και η σιωπή της ήταν ενα είδος μουσικής, που σε πήγαινε σ' εναν κόσμο ονείρων και σ' έκανε ν' ακούς το σκίρτημα της καρδιάς της και να βλέπεις τα είδωλα των σκέψεων και των αισθημάτων της, να στέκονται ανάμεσα σε σένα και σε κείνη και να σε κοιτάζουν στα μάτια. Φορούσε ένα μανδύα βαθιάς θλίψης σ' ολη τη ζωή της, κι αυτο δυνάμωνε την παράξενη ομορφιά και αξιοπρέπειά της, όπως ενα ανθισμένο δέντρο που φαίνεται πιο όμορφο όταν το αντικρύζεις ανάμεσα απο την πάχνη της αυγής.
Η θλίψη ένωσε το πνεύμα της με το δικό μου, ωσάν ο καθένας μας να ειδε στο πρόσωπό του άλλου τα αισθήματα της καρδιάς του, και ν' άκουσε την ηχώ κάποιας φωνής κρυμμένης. Ο Θεός ειχε ενώσει δύο πλάσματα σε ενα, και ο χωρισμός δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτος απο αγωνία. Το θλιμμένο πνεύμα βρίσκει ανάπαυση όταν ενώνεται μ' ενα όμοιο πνεύμα. Τα ενώνει η αγάπη, ακριβώς όπως ένας ξένος που χαίρεται όταν βρίσκει εναν άλλο ξένο σε μια ξένη χώρα. Οι καρδιές που ενώνονται μέσα απο τη θλίψη δε θα χωριστούν απο τη δόξα της ευτυχίας, η αγάπη που εχει πλυθεί με τα δάκρυα θα μείνει παντοτινά αγνή και ωραία.
ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.