Γιατί δεν μιλάνε οι καλλιτέχνες

Πιτσιρίκο γεια σου,

Νομίζω πως έχω μια ικανοποιητική απάντηση στην ερώτηση γιατί ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν μιλάει για όλα αυτά που γίνονται. Πιστεύω ότι αυτά που κάνουν οι πολιτικοί τους καλύπτουν τόσο, ώστε δεν έχουν να πουν κάτι παραπάνω ή να διαμαρτυρηθούν για κάτι.

Παρατηρώ με δέος τον Αρκά στο Facebook να κάνει κριτική ξαφνικά στην «εξουσία» από τότε που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και, προς Θεού, δεν είμαι ούτε συριζαίος ούτε χριστιανός.

Στα σκίτσα του χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα με την προπαγάνδα των καναλιών. Το δημόσιο, το ότι θα μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη, οι τωρινοί κλόουν πολιτικοί, λες και δεν είναι οι ίδιοι με τους προηγούμενους, η ανάπτυξη που δεν έρχεται στην Ελλάδα, λες και αλλού, όπου εφαρμόζουν ανάλογες πολιτικές, πηγαίνει κλπ. κλπ.

Φταίει δηλαδή ο Τσίπρας άλλα όχι οι πολιτικές του.

Τώρα, αν συνυπολογίσεις κάτι καλλιτέχνες καλεσμένους στον Πρετεντέρη, κάτι Μπέζους, Πορτοκάλογλου, Θηβαίους και δεν συμμαζεύεται, πιστεύεις ότι όντως είναι δισδιάστατα όντα και ζούνε μέσα στην τηλεόραση.

Η κριτική τους σκέψη είναι η σύνθεση των επιχειρημάτων των δελτίων ειδήσεων. Καμία επιρροή από τον κανονικό κόσμο. Το μότο τους είναι «να κοιταχτούμε στον καθρέπτη».

Ποτέ δεν κατάλαβα το επιχείρημα να κοιταχτούμε στο καθρέπτη.

Θα δω εκεί τα σκάνδαλα των επιχειρηματιών και των κομμάτων που στηρίζουν όλοι αυτοί;

θα δω τις ανακεφαλαιοπήσεις των τραπεζών; Το αφορολόγητο των εφοπλιστών; τα χαμένα δισεκατομμύρια των ασφαλιστικών ταμείων;

Αυτά τι είναι, φυσικά στοιχεία που δεν αλλάζουν;

Δεν μας πειράζουν τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων και μας πειράζει η σύνταξη των 500 ευρώ.

Τα δισ. των μεγάλων είναι τόσα πολλά δεν τα χωράει το μυαλό μας και τα παραβλέπουμε.

Πού είναι η δικαιοσύνη για αυτά όλα που λες και εσύ;

Δεν έχουν ακούσει για ανισότητες αυτοί που ευαγγελίζονται αριστεία και ελεύθερο ανταγωνισμό;

Δεν έχουν καταλάβει ότι ήταν πιο εύκολο ένας σκλάβος στην αρχαία Ρώμη να αγοράσει την ελευθερία του από ότι είναι σήμερα ένας φτωχός να γίνει πλούσιος;

Εν πάση περιπτώσει, έχουν καταπιεί όλη αυτήν την ρητορική και τώρα περιμένουν να αποδώσουν τα μέτρα των μνημονίων.

Και όταν βέβαια δεν αποδώσουν, την ξέρουν την απάντηση: φταίει το κακό το ριζικό μας, ως μοιραίοι που είμαστε.

Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που τα έκανε όλα αλλά δεν τα πίστευε.

Ενώ, οταν έρθει η ΝΔ με τον Γιακουμάτο, θα γίνουμε Silicon Valley.

Αστεία πράγματα να τα λέει και ένα παιδί.

Βέβαια, δεν νομίζω ότι μπορούν να εξαιρεθούν και οι καλλιτέχνες που είχαν επαναστατικό λόγο προεκλογικά και τώρα που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ «ε τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι ο κόσμος».

Γνώμη μου είναι ότι η γενιά που ήταν στα πράγματα μέχρι σήμερα αλώθηκε από την τηλεόραση.

Αντικατέστησε όποια αρχή και κουλτούρα είχε με αυτό που έβλεπε στην οθόνη.

Και οι καλλιτέχνες δεν ξέφυγαν από αυτό.

Συμφωνώ πως έτσι στρώθηκε και ο δρόμος προς τον φασισμό, όπως το περιγράφεις.

Μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας το στερεότυπο του Χατζιδάκι που ήταν συστημικός αλλά με αυτόνομη σκέψη και να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο σήμερα, αλλά δεν φαίνεται να γίνεται.

Αυτοί που θα μας εκφράσουν ίσως είναι κάποιοι αντίστοιχοι των πρώτων ιμπρεσιονιστών.

Οι ιμπρεσιονιστές διεκδίκησαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους και κρίθηκαν ως αδαείς και ανεπαρκείς από το κατεστημένο, πριν καθιερωθούν.

Ίσως έτσι οι bloggers, οι youtubers -και ό,τι άλλο ξεκινά από τα κάτω και θεωρείται εφήμερο και γραφικό- αποτελούν σήμερα τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Και όχι οι κρατικοδίαιτοι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς της δύσης.

Αντώνης

(Αγαπητέ Αντώνη, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα αλλά όλοι οι καλλιτέχνες της είναι «μεγάλοι». Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Όπως μου είπε ένας πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης, η Ελλάδα έχει πολλές μετριότητες με αυλές. Ίσως, φταίει η πολιτιστική απομόνωση και εσωστρέφεια της χώρας και η απουσία σύγκρισης και κινήτρων για να γίνεις καλύτερος. Πάντως, στους Έλληνες καλλιτέχνες βλέπουμε τους Έλληνες πολίτες. Κακά τα ψέματα, ακόμα και σήμερα η επιθυμία πάρα πολλών Ελλήνων είναι ένα τραπέζι στον Ρέμο. Εκεί τελειώνουν οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι πάντα απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Και πάει την κοινωνία μπροστά. Βέβαια, πρέπει να θέλει και η κοινωνία να πάει μπροστά. Η πολιτιστική ζωή στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από βαριά πλήξη και διαρκή επανάληψη. Λογικό σε ένα προτεκτοράτο. Τι πολιτισμό να έχει ένα προτεκτοράτο; Αν οι Έλληνες επιθυμήσουν να αλλάξει αυτό και αποφασίσουν να απελευθερώσουν τη χώρα τους, θα γίνει και η πολιτιστική επανάσταση. Πάντως, υπάρχουν και καλλιτέχνες που μιλάνε αλλά εδώ βλέπουμε και την σχιζοφρένεια της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μιλάνε οι καλλιτέχνες, «γιατί δεν μιλάνε οι καλλιτέχνες;». Μιλάνε οι καλλιτέχνες, «γιατί μιλάνε οι καλλιτέχνες;». Να είσαι καλά, Αντώνη.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ