Ήταν στην χρονιά του 1933. Είχα απολυθεί από τη δουλειά μερικής απασχόλησης που είχα και δεν μπορούσα πια να βοηθήσω το οικογενειακό μας εισόδημα. Τα μόνα έσοδα που έμειναν ήταν ό,τι έβγαζε η μητέρα μου ράβοντας φορέματα άλλων.
Μετά όμως η μητέρα αρρώστησε για μερικές εβδομάδες και σταμάτησε να εργάζεται. Η ηλεκτρική εταιρία ήρθε και μας έκοψε το ρεύμα γιατί δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Κατόπιν ήρθε η εταιρία γκαζιού και έκοψε την παροχή. Ακολούθησε η εταιρία νερού, αλλά το υπουργείο Υγείας τους υποχρέωσε να μας ξανασυνδέσουν την παροχή του νερού, για λόγους υγιεινής. Το ντουλάπι με τα τρόφιμα άδειασε. Ευτυχώς, είχαμε ένα μικρό λαχανόκηπο και μπορούσαμε να φτιάχνουμε φαγητό, μαγειρεύοντας στην φωτιά που ανάβαμε στην πίσω αυλή.
Μια μέρα η μικρότερη αδελφή μου γύρισε χαρωπή από το σχολείο λέγοντας, «Αύριο, πρέπει να πάμε κάτι στο σχολείο για να το δώσουμε στους φτωχούς».
Η μητέρα άρχισε να μουρμουρίζει, «Δεν γνωρίζω κανέναν που να είναι πιο φτωχός από μας», όταν σκυθρωπή η γιαγιά μου, η οποία ζούσε μαζί μας εκείνο τον καιρό, τη σταμάτησε πιάνοντας την από το μπράτσο.
«Εύα», είπε, «αν σ’ αυτήν την ηλικία βάλεις στο παιδί την ιδέα ότι είναι «άπορη», τότε «άπορη» θα είναι σε όλη της τη ζωή. Υπάρχει ένα τελευταίο βάζο με σπιτική μαρμελάδα. Μπορεί να δώσει αυτό».
Η γιαγιά βρήκε ένα κομμάτι χαρτί και λίγη κορδέλα με τα οποία τύλιξε το τελευταίο βάζο μαρμελάδας που είχαμε. Την άλλη μέρα, η αδελφή μου πήγε χοροπηδώντας στο σχολείο κρατώντας υπερήφανα το δικό της «δώρο για τους φτωχούς».
Μετά από αυτό το γεγονός, όποτε εμφανιζόταν κάποιο πρόβλημα στην κοινότητα, η αδελφή μου θεωρούσε φυσικό ότι έπρεπε να συμμετάσχει στη λύση του.
Edgar Bledsoe
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Μπαρούφες.........
ΑπάντησηΔιαγραφή