ΣΤΗΤΩ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΤΑ ΓΑΒΑΩΝ

Η ιεροποίηση
της επιπεδότητας της Γης στο χριστιανισμό

- Η Γη είναι επίπεδη και έχει όρια, τα οποία ίσως είναι παραλληλόγραμμα, ενδεχομένως κυκλικά, η Γη όμως, σίγουρα δεν είναι σφαιρική. - Ο ουρανός είναι η οροφή επάνω από τη Γη. Ένα σταθερό αδιαπέραστο φράγμα, που προστατεύει, τόσο τους πιστούς, όσο και τους άπιστους από τα ύδατα, που υπάρχουν εκείθεν. - Τα αστέρια επάνω στον Ουρανό (η λέξη επάνω δεν είναι τυπογραφικό λάθος) είναι πολύ μικρότερά της Γης. Η Βίβλος, οι Άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας, τα λειτουργικά βιβλία, που ακόμα και στις ημέρες μας ψάλλονται στις εκκλησίες περιγράφουν ένα κόσμο, που λίγοι από εμάς αναγνωρίζουμε σήμερα. Ένα κόσμο, όπου η Γη είναι σταθερή, ακίνητη και στην μέση των πραγμάτων, ενώ ο Ήλιος είναι εκείνος που κινείται. Αρχαίες γνώσεις για τη σφαιρικότητα της Γης Παρατίθενται ενδεικτικά oρισμένα από τα διασωθέντα αποσπάσματα έργων αρχαίων φιλοσόφων - επιστημόνων, στα οποία φαίνεται ότι είχαν άριστη γνώση τόσο της σφαιρικότητας της Γης, όσο και του ηλιοκεντρικού συστήματος. Ο «Πυθαγόρας λέγει τον κόσμο σφαιροειδή», μας πληροφορεί ο Διογένης Λαέρτιος («Πυθαγόρας», 19). Πολλές πληροφορίες για τη σφαιρικότητα της Γης μας διασώζει ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» και κυρίως στα δυό πρώτα βιβλία του: «Η επιφάνεια της Γης είναι σφαιροειδής» (Α’ 20). «Η Γη ολόκληρη είναι σφαιροειδής» (Β’ ΙΙ,1). Ολοστρόγγυλη; Όχι βέβαια: «Σφαιροειδής η σύμπασα ουχ ως εκ τόρνου, αλλ’ έχει τινάς ανωμαλίας». (Α΄ ΙΙΙ,3). Ο Στράβων επίσης στο Α’ 21 αναφέρει το εξής εκπληκτικό: «Αυτός που έχει στα χέρια του και μελετά το παρόν σύγγραμμά μου, δεν πρέπει να εμφανίζεται στα μάτια του κόσμου μέχρι τέτοιου σημείου απαίδευτος κι οκνηρός, ώστε να μη φροντίσει να δει ποτέ του ούτε μία σφαιρική αναπαράσταση της Γης, ούτε τους περιγεγραμμένους σ' αυτή κύκλους, άλλους μεν παράλληλους ήτοι ίσο διάστημα απέχοντας τον ένα εκ του άλλου, άλλους δε κάθετους ήτοι προσπίπτοντας στους ανωτέρω με ορθή γωνία...». Αυτό σημαίνει, ότι την εποχή του Στράβωνα (α αι. π.Χ.) υπήρχαν σφαιρικές αναπαραστάσεις της Γης, όπου ήσαν σημειωμένοι παράλληλοι και μεσημβρινοί. Ο Στράβων είχε υπολογίσει τον Ισημερινό της Γης, αφού τη χώρισε σε 360 τμήματα: «επτακοσίων είκοσι σταδίων έκαστον των τμημάτων» (Β’ E-132), δηλαδή ο Ισημερινός κατά το Στράβωνα ήταν 360x720=259.200 στάδια. Ο Στράβων όχι μόνο είχε ταξιδεύσει σε πάρα πολλούς τόπους, αλλά και είχε διαβάσει πολλούς προγενέστερούς του συγγραφείς, τους οποίους αναφέρει στα έργα του. Στο Β΄ ΙΙ,2, αναφέρει: «Λέει λοιπόν ο Ποσειδώνιος, ότι ο Παρμενίδης είναι εισηγητής της διαίρεσης σε πέντε ζώνες»· αμέσως μετά παραθέτει τις σχετικές απόψεις του Αριστοτέλη κι ακολούθως τα ονόματα των ζωνών (διακεκαυμένη, εύκρατος κ.τ.λ.), το πλάτος τους, τις περιοχές στις οποίες αντιστοιχεί κάθε μία από αυτές και το κλίμα τους. Οι απόψεις του Αριστοτέλη για τη σφαιρικότητα της Γης είναι διατυπωμένες στο έργο του «Περί Ουρανού» (297β - 298α).   Η σφαιρικότητα της Γης ήταν γνωστή από πανάρχαιες (μυθολογικές) εποχές. Στη φωτογραφία αρχαίο μαρμάρινο άγαλμα του Άτλαντα, που υποβαστάζει τη (σφαιρική) Γη, από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ναπολης. Διακρίνονται παράλληλοι χαραγμένοι στην πραγματική τους θέση.  Αρχαίες γνώσεις για το ηλιοκεντρικό σύστημα Στους Ορφικούς Ύμνους ο ηλιοκεντρισμός λαμβάνεται ως δεδομένος, διότι μεταξύ πολλών σημαντικών πληροφοριών ο Ήλιος λαμβάνεται ως «κοσμοκράτωρ» και «δεσπότης του κόσμου», αφαιρώντας έτσι από τη Γη το προνόμιο της ηγετικής θέσης της στον κόσμο: «Κόσμου τον εναρμόνιον δρόμον έλκων». «Αρίσταρχος ο Σαμιος υποτίθεται τα μεν απλανέα των άστρων και τον Ήλιον μένειν ακίνητον, την δε Γην περιφέρεσθαι περί τον Ήλιον κατά κύκλου περιφέρειαν, ος έστι εν μέσω τω δρόμω κείμενος». Ο Στοβαίος γράφει: «Αρίσταρχος τον Ήλιον ίστησι» («Φυσικά», Α,25). Ο Πλούταρχός μας πληροφορεί: «Αρίσταρχος τον Ήλιο ίστησι μετά των απλανών, την δε Γη κινείν περί τον ηλιακό κύκλο» («Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης»). Στο ίδιο έργο αναφέρεται: «Σελευκος ο μαθηματικός την Γην, και αυτός κινεί... Τινές δε άλλοι μέσον πάντων τον Ήλιον». Ο Αριστοτέλης στο «Περί Ουρανού» έργο του αναφέρει: «Οι πυθαγόρειοι... λένε, ότι γύρω από το κεντρικό πυρ (Ήλιο) η Γη ένα από τα αστέρια (πλανήτες), γυρίζει σε κύκλο και γίνεται η ημέρα και η νύκτα» (Β,13). Ο Σιμπλίκιος σχολιάζοντας το έργο αυτό του Αριστοτέλη, λέει ότι: «Η Γη ως είναι ένα εκ των άστρων περιφερομένων περί το μέσο, σχηματίζει τη νύκτα και την ημέρα ανάλογα της προς τον Ήλιον θέσεών της». Πολλοί άλλοι αρχαίοι σοφοί είχαν αναπτύξει θεωρίες σχετικά με τον ηλιοκεντρισμό. Ο Θαλής υπολόγισε τη διάρκεια του έτους σε 365 ημέρες, θεμελίωσε τη σφαιρικότητα της Γης, βρήκε τη λόξωση της εκλειπτικής, εξήγησε ότι η Σελήνη δεν είναι αυτόφωτος αλλά αντανακλά το φως του Ήλιου, ερμήνευσε την έκλειψη και τις τροπές κ.τ.λ. Το σημαντικότερο απ’ όλα θεωρείται ο υπολογισμός της έκλειψης του Ηλίου της 28ης Μαίου 585 π.Χ., τον οποίο έκανε πολλούς μήνες πριν. (Προκειμένου να γίνει υπολογισμός έκλειψης Ηλίου, πρέπει να υπάρχη ασφαλώς γνώση του ηλιοκεντρικού συστήματος, των αποστάσεων Γης - Ηλίου - Σελήνης, των μεγεθών τους, των τροχιών τους, των ταχυτήτων τους κ.α.). Ο Θέων ο Σμυρναίος λέει, ότι ο Αναξίμανδρος πρέσβευε το ηλιοκεντρικό σύστημα: «Αναξίμανδρος δε, ότι η γη μετέωρος και κινείται περί το του κόσμου μέσον» (σ. 118, 18, εκδ. Χίλλερ). Ο Πλάτων στον «Τίμαιο» και αλλαχού τάσσεται υπέρ του ηλιοκεντρικού συστήματος, λέγει δε μεταξύ άλλων: «Τη δε Γη, που είναι τροφός μας, την περιστρεφόμενη περί τον άξονα του κόσμου, φύλακα δε δημιουργό της νύκτας και της ημέρας». Η παρότρυνση του Πλάτωνα στον Εύδοξο τον Κνίδιο να ερμηνεύσει μαθηματικά τις ανωμαλίες των φαινομένων ανωμαλιών στις κινήσεις της Αφροδίτης και του Ερμή καταδεικνύουν άριστη γνώση των τροχιών των πλανητών και του ηλιοκεντρικού συστήματος. Ο Εύδοξος εξήγησε το φαινόμενο με τη βοήθεια αστρονομικών παρατηρήσεων και της Ευκλείδειας Γεωμετρίας. Οι υπολογισμοί αυτοί βρίσκονται αποτυπωμένοι στον Υπολογιστή των Αντικυθήρων. Ο Ερατοσθένης είχε υπολογίσει με εξαιρετική ακρίβεια την περίμετρο της Γης. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, στο βιβλίο του «Εις τον βασιλέα Ήλιον» γράφει τα εξής : «Οι τε γαρ πλάνητες εύδηλον ότι περί αυτόν(δηλαδή τον Ήλιον) ώσπερ βασιλέα χορεύοντες». Η χριστιανική αντίληψη για τον Κόσμο αποτυπώνεται καθαρά στο έργο του μοναχού Κοσμά του Ινδικοπλέυστη (στ αι. μ.Χ.), «Χριστιανική Τοπογραφία»: Η Γη, κατασκευασμένη όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, «κολυμπάει» μέσα σε ένα τετράγωνο ωκεανό. Από τις τέσσερις πλευρές της εκτείνονται προς τον ουρανό τέσσερις τοίχοι, έτσι ώστε το όλο οικοδόμημα να μοιάζει σα θόλος. Ο κόσμος χωρίζεται σε δυό χώρους: Το ισόγειο, όπου κατοικούν οι άνθρωποι και έχει σαν πάτωμα τη Γη και σαν στέγη τον ουρανό και τον επάνω όροφο (τη Βασιλεία των Ουρανών), όπου κατοικούν ο θεός, ο Χριστός και οι άγγελοι, με πάτωμα τον ουρανό και σκεπή το στερέωμα. Μάλιστα έχει κι εκείνος ο χώρος τοίχους και καμαροειδή στέγη! Βίβλος: Ο Ήλιος κινείται γύρω από τη Γη Η Βίβλος περιέχει πάρα πολλά εδάφια, στα οποία φαίνεται καθαρά, ότι οι συγγραφείς της θεωρούσαν, ότι η Γη είναι επίπεδη και βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος: «Εωσφόρος δε είδε την εαυτού τάξιν, επιλαβέσθαι πτερύγων γης, εκτινάξαι ασεβείς εξ αυτής» («Ιώβ», 38:12-13). Πως η Γη μπορεί να κρατηθεί από τις πτέρυγές της; Μια σφαίρα δεν έχει πτέρυγες. Οι πτέρυγες της Γης αναφέρονται και σε άλλα αποσπάσματα της «Παλαιάς Διαθήκης» όπως π.χ.: «Και αρεί σημείον εις τα έθνη και συνάξει τους απολομένους Ισραήλ και τους διεσπαρμένους του Ιούδα συνάξει εκ των τεσσάρων πτερύγων της γης» («Ησαίας», 11:12), «και συ, υιέ ανθρώπου, είπον· τάδε λέγει Κύριος τη γη του Ισραήλ· πέρας ήκει, το πέρας ήκει επί τας τέσσαρας πτέρυγας της γης» («Ιεζεκιήλ», 7:2.) «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν λίαν και δείκνυσιν αυτώ πάσας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών» («Κατά Ματθαίον», 4:8). Σε όσο υψηλό όρος κι αν ανεβείς, λόγω της σφαιρικότητας της Γης δεν μπορείς να δεις «πάσας τα βασιλείας του κόσμου». Θα μπορούσες να τις δεις, μόνο εάν η Γη ήταν επίπεδη. Επάνω από την επίπεδη γη ο Γιαχβέ έχει στήσει τον ουρανό, μια σκηνή σαν κάμαρα: «Ο στήσας ως καμάραν τον ουρανόν και διατείνας ωςσκηνήν κατοικείν» («Ησαίας», 40:22.) «Και είπεν Ιησούς· στήτω ο ήλιος κατά Γαβαών και η σελήνη κατά φάραγγα Αιλών. Και έστη ο ήλιος και η σελήνη εν στάσει, έως ημύνατο ο Θεός τους εχθρούς αυτών. και έστη ο ήλιος κατά μέσον του ουρανού, ου προεπορεύετο εις δυσμάς εις τέλος ημέρας μιας» («Ιησούς του Ναυή», 10:12-13.) Πρόκειται για το σημαντικότερο βιβλικό απόσπασμα, που υποστηρίζει τον ιερό γεωκεντρισμό. Ο θεός ήθελε να παρατείνει την ημέρα, προκειμένου οι εβραίοι να προλάβουν να σφάξουν τους εχθρούς τους. Έδωσε λοιπόν διαταγή να σταματήσει -όχι η Γη, που είναι αυτή, που κινείται γύρω από τον Ήλιο, αλλά- ο Ήλιος· και ο Ήλιος στήθηκε στη μέση του ουρανού και δεν πορευόταν προς τη δύση. «Και ανατέλλει ο ήλιος και δύει ο ήλιος και εις τον τόπον αυτού έλκει. Αυτός ανατέλλων εκεί πορεύεται προς νότον και κυκλοί προς βορράν· κυκλοί κυκλών, πορεύεται» («Εκκλησιαστής», 1:5.) «Φοβηθήτω από προσώπου αυτού πάσα η γη, κατορθωθήτω η γη και μη σαλευθήτω» («Παραλειπομένων Α », 16:30.) «Και ώφθησαν αφέσεις θαλάσσης, και απεκαλύφθη θεμέλια της οικουμένης εν τη επιτιμήσει Κυρίου, από πνοής πνεύματος θυμού αυτού» («Βασιλειών Β'», 22:16.) «Και ισχυρά εποίει τα θεμέλια της γης» («Παροιμίαι Σολομώντος», 8:29.) «Και η χειρ μου εθεμελίωσε την γην, και η δεξιά μου εστερέωσε τον ουρανόν» («Ησαΐας», 48:13.) «Ο σείων την υπ’ ουρανόν εκ θεμελίων, οι δε στύλοι αυτής σαλεύονται» («Ιώβ», 9:6.) «Που ης εν τω θεμελιούν με την γην; απάγγειλον δε μοι ει επίστη σύνεσιν. Τις έθετο τα μέτρα αυτής, ει οίδας; η τις ο επαγαγών σπαρτίον επ’ αυτής; Επί τίνος οι κρίκοι αυτής πεπήγασι; τις δε εστιν ο βαλών λίθον γωνιαίον επ’ αυτής» («Ιώβ», 38:4-6.) «Και διασπερεί σε Κύριος ο Θεός σου εις πάντα τα έθνη απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης» («Δευτερονόμιον», 28:64.) Μία σφαίρα δεν μπορεί να έχει δυό άκρα. «Εν αυτοίς έθνη κερατιεί άμα έως απ’ άκρου γης» («Δευτερονόμιον», 28:64.) Εδώ η Γη περιγράφεται με ένα άκρο.   Ένας καλόγερος του Μεσαίωνα ακολουθώντας τις βιβλικές περιγραφές βρίσκει το σημείο, όπου συναντώνται η Γη και ο ουρανός. (L'atmosphere: meteorologie populaire, Camille Flammarion, 1888).   Εκτός από τη Γη, έχει κι ο ουρανός ένα άκρο: «Και τότε αποστελεί τους αγγέλους αυτού και επισυνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ' άκρου της γης έως άκρου του ουρανού» («κατά Ματθαίον», 13:27.) Η «Αποκάλυψις» επισημαίνει, ότι η Γη έχει τέσσερις γωνίες: «Και μετά τούτο είδον τέσσαρας αγγέλους εστώτας επί τας τέσσαρας γωνίας της γης» (7:1), «και εξελεύσεται πλανήσαι τα έθνη τα εν ταις τέσσαρσι γωνίαις της γης» (20:8.) Από το πρώτο κεφάλαιο της Βίβλου καθίσταται σαφές, ότι υπάρχουν νερά τόσο επάνω από τον ουρανό, όσο και κάτω από την Γη. Ο θεός έβαλε τη Γη να επιπλέη στα νερά, που υπάρχουν από κάτω της: «Και είπεν ο Θεός· γενηθήτω στερέωμα εν μέσω του ύδατος και έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος και ύδατος. και εγένετο ούτως. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του ύδατος, ο ην υποκάτω του στερεώματος, και αναμέσον του ύδατος του επάνω του στερεώματος. Και εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα ουρανόν. και είδεν ο Θεός, ότι καλόν, και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, ημέρα δευτέρα. Και είπεν ο Θεός· συναχθήτω το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν, και οφθήτω η ξηρά. και εγένετο ούτως. και συνήχθη το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις τας συναγωγάς αυτών, και ώφθη η ξηρά. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν γην» («Γένεσις» 1,6:10.) «Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης» («Έξοδος», 20:4 και «Δευτερονόμιον», 5:8.) «Κύριε ο Θεός Ισραήλ από των πτερύγων της γης τέρατα ηκούσαμεν, ελπίς τω ευσεβεί. και ερούσιν· ουαί τοις αθετούσιν, οι αθετούντες τον νόμον. Φόβος και βόθυνος και παγίς εφ' υμάς τους ενοικούντας επί της γης και έσται ο φεύγων τον φόβον εμπεσείται εις τον βόθυνον, ο δε εκβαίνων εκ του βοθύνου αλώσεται υπό της παγίδος, ότι θυρίδες εκ του ουρανού ηνεώχθησαν, και σεισθήσεται τα θεμέλια της γης» (Ησαίας, 24:15-18.) Αυτός που θα φύγει από τον φόβο θα πέσει στον βόθρο, αυτός που θα ανέβει επάνω από το βόθρο θα πιαστεί στην παγίδα, διότι ο Κύριος ο θεός Ισραήλ άνοιξε τις θυρίδες του ουρανού και σείονται τα θεμέλια της Γης, η οποία βέβαια έχει πτέρυγες. Ασχολίαστο. Τα ύδατα, που βρίσκονται κάτω από τη Γη έχουν και ψάρια: «Παντός ιχθύος, όσα εστίν εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης» («Δευτερονόμιον», 4:18.) Η ιερή επιπεδότητα σε κηρύγματα Αγίων Πατέρων «Εν τη χειρί αυτού τα πέρατα της γης και, ότι επί θαλασσών εθεμελίωσεν αυτήν. Και δοκεί μεν εναντία ταύτα είναι, πολλήν δε έχει την συμφωνίαν. Ο γαρ ειπών, ότι επί των υδάτων εθεμελίωσεν αυτήν» (Ιωάννης Χρυσόστομος, «Αd populum Antiochenum», ομιλίες 1-21, τομ. 49, σελ. 108, γρ. 19-24.) «Την γην υπό των υδάτων βασταζομένην» (Ιωάννης Χρυσόστομος, «Αd populum Antiochenum», ομιλίες 1-21, τομ. 49, σελ. 112, γρ. 50.) «Ο στερεώσας την γην» (Μέγας Βασίλειος, «De spiritu sancto», 22, 53:33.) «Χριστός γαρ ο μονογενής του Θεού Υιός, ο πήξας τους ουρανούς ωσεί καμάραν, και θεμελιώσας την γην επί τω υδάτων, και στερεώσας την θάλασσαν ο πυρ, και θείον, και γέενναν, και φόβον, και τρόμον αιωνίων κριτηρίων ετοιμάσας τοις αμαρτάνουσιν» (Μέγας Βασίλειος, «Λόγος», τόμος 30, σελ. 813, γρ. 13.) «Ο στήσας τον ουρανόν ωσεί καμάραν» (Μέγας Βασίλειος, «Ομιλίαι εξαημέρον», oμιλία 1, 8:12.) Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Μ. Βασίλειος περιγράφει το «στερέωμα» ως εσωτερικά κοίλο και εξηγεί, ότι ο «ουράνιος θόλος» είναι εξωτερικά επίπεδος η κυρτός, ώστε να συγκεντρώνωνται τα νερά που πέφτουν από εκεί στη Γη με τη μορφή της βροχής κ.λπ.. Ως προς τον αριθμό των θαλασσών της Γης, που αποτελούσε για κοσμολογικούς και θεολογικούς λόγους αντικείμενο συζητήσεων, ο Βασίλειος αποφαίνεται, ότι υπάρχει μόνο μία θάλασσα, η Κασπία, η οποία πρέπει να συγκοινωνεί με τον Ωκεανό, αλλά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το ακριβές σημείο. (Σημ. Οι προαναφερόμενοι Άγιοι Πατέρες τιμώνται σήμερα ως οι προστάτες τής "παιδείας" τής Ρωμιοσύνης). «Γη δε ουκ αφ’εαυτής ερήρεισται, αλλ' επί μεν την των υδάτων ουσίαν συνέστηκεν, εμπεριέχεται δε και αυτή κατά το μέσον συνδεθείσα του παντός η τε θάλασσα και ο έξωθεν περιρρέων την σύμπασαν γην μέγας ωκεανός υπό ανέμων κινείται». Μέγας Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», τμ. 27, γρ. 46-49.)   Χάρτης της επίπεδης Γης, σύμφωνα με τη «Χριστιανική Τοπογραφία» του Θωμά του Ινδικοπλεύστη (κάτω σχεδιαστική αποτύπωση). Ο Νείλος περνά κάτω από τον ωκεανό, συνεχίζεται στη στεριά (περιοχές «ένθεν του επιγείου Παραδείσου») και φθάνει στον επίγειο Παράδεισο, από όπου πηγάζει· το ίδιο συμβαίνει και με τους τρεις μεγάλους ποταμούς της Ασίας, Ευφράτη, Τίγρη και Γάγγη.   «Ανελείν των ελληνικών υποθέσεων την πλάνην» Η επιβολή της εβραϊκής βιβλικής αντίληψης περί Κόσμου ολοκληρώθηκε από τον Κοσμά τον Ινδικοπλέυστη. Το βιβλίο του με τίτλο: «Χριστιανική Τοπογραφία» αποτέλεσε έκτοτε το μοναδικό επιτρεπτό εγχειρίδιο Κοσμολογίας. Ο Κοσμάς Ινδικοπλέυστης ήταν αιγύπτιος μοναχός, ο οποίος –όπως μαρτυρά το όνομα του– πρέπει να είχε ταξιδεύσει στον Ινδικό Ωκεανό. Στο εμπλουτισμένο με επεξηγηματικά σχέδια βιβλίο του «διαψεύδει» τους «ειδωλολάτρες» επιστήμονες και φιλοσόφους, που έκαναν λόγο για σφαιρική Γη και «επιβεβαιώνει» την επιπεδότητά της. Παρουσιάζει τη Γη σαν μία επιμήκη πεδιάδα, σαν ισόγειο δωμάτιο, που επιστεγάζεται από τον ουράνιο θόλο κατ' απομίμηση της Κιβωτού της Διαθήκης του Μωυσή και τον βιβλικό παράδεισο στο πρώτο πάτωμα. Υποστηρίζει, πως η Γη περιβάλλεται από τον ωκεανό, πέρα και γύρω από τον οποίο βρίσκεται η χώρα, που ζούσαν οι άνθρωποι πριν από τον κατακλυσμό του Νώε. Στη βορινή άκρη της, η Γη ανυψώνεται και δημιουργεί ένα κωνικό βουνό. Ο Ήλιος είναι πολύ μικρότερος από τη Γη και κρύβεται το βράδυ πίσω από το κωνικό βουνό, γύρω από το οποίο κινείται ο αστρικός κόσμος, υποβασταζόμενος από τους ίδιους τους αγγέλους. Παρατίθενται μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα από την «Χριστιανική Τοπογραφία»: «Όστις τε συν Θεώ ικανός υπάρχει, μάλιστα συν ταύτη τη βίβλω και τω τόμω εκ βάθρων ανελείν των ελληνικών υποθέσεων την πλάνην... Προς μάθησιν και κατανόησιν θείων δογμάτων και ανατροπήν ελληνικών προλήψεων, και όπως άπας ο σκοπός της θείας Γραφής εις την μέλλουσαν κατάστασιν αφορά» (Πρόλογος.) «Ει γαρ ως χριστιανός ανατρέπειν ηβούλετο την δόξαν την ελληνικήν, τας γε περί τούτου πρώτον αρχάς εχρήν εκ βάθρων ανελείν, την σφαίραν και την ταύτης περιφοράν, όπερ ημείς βουλήσει Θεού εν ετέρω συγγράμματι αιτηθέντες πεποιήκαμεν». (Χριστιανού περί διαμονής ουρανών, Λόγος Ζ , 7.1.) «Αισχυνέσθωσαν τοίνυν έλληνες οι συναΐδιον τω Θεώ τον κόσμον υποτιθέμενοι και προβιοτήν καταγγέλλοντες και ανάστασιν σωμάτων αθετούντες. Αισχυνέσθωσαν και οι τούτων επακόλουθοι, οι χριστιανίζειν μεν δοκούντες, τω δε έργω τα των ελλήνων φρονούντες, οι λέγοντες σφαιροειδή είναι τον ουρανόν. Ουδέν γαρ έτερον και αυτοί λέγουσιν, ων οι έλληνες καταγγέλλουσιν, αεί τον κόσμον ούτως εν φθορά των σωμάτων είναι και ανάστασιν σωμάτων μηδέποτε γίνεσθαι, μήτε ετέραν κατάστασιν». (Πρόλογος περί των Αποστόλων, 5.178.) Αστρονόμοι στις πυρές της Ιεράς Εξέτασης Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα οι επιστήμονες, που τολμούσαν να υποστηρίξουν κάποια θεωρία, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με τη Βίβλο αντιμετώπιζαν τις πυρές της Ιεράς Εξέτασης. Η πλέον γνωστή περίπτωση δίωξης επιστήμονα είναι αυτή του Γαλιλαίου. Η ανοικτή υποστήριξη του ηλιοκεντρικού συστήματος έφερε τον Γαλιλαίο σε οριστική σύγκρουση με την Εκκλησία, η οποία του συνέστησε να σταματήσει να διδάσκει τις «αιρετικές» ηλιοκεντρικές αρχές, οι οποίες ήταν αντίθετες με την Αγία Γραφή. Λόγω της κυκλοφορίας του βιβλίου του «Διάλογος», όπου ο Γαλιλαίος συνέκρινε τις πλανητικές αρχές του Πτολεμαίου και του Κοπέρνικου, προκλήθηκε τεράστια αναστάτωση και τον κάλεσαν σε απολογία. Το 1633 αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημόσια τις «πλάνες» του για το ηλιοκεντρικό σύστημα, προκειμένου να διαφύγει τη θανατική καταδίκη στην πυρά από την «Ιερά Εξέταση», αλλά καταδικάστηκε σε κατ' οίκον περιορισμό χωρίς χρονικό όριο, λόγω «βαρύτατων εγκλημάτων» και «υποψίας αίρεσης». Το βιβλίο του καθώς και η «Επιτομή» του Κέπλερ προστέθηκαν στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων. Την εποχή εκείνη επιβλήθηκε η πρακτική της αναγραφής παραπομπών σε βιβλιογραφία. Κάθε επιστήμονας, που υποστήριζε κάποια θεωρία, όφειλε να σημειώσει σε παραπομπή το σχετικό εδάφιο της Βίβλου, με το οποίο εναρμονιζόταν η θεωρία του αυτή, ώστε να μην θεωρηθεί ως αιρετικός. [Ανάλογη πρακτική ακολουθούσαν ανελλιπώς και οι κομμουνιστές συγγραφείς στην πρώην Σοβιετική Ένωση τον περασμένο αιώνα, οι οποίοι έβαζαν στα συγγράμματά τους παραπομπές από κείμενα του Μαρξ, ώστε να μην κατηγορηθούν για αναθεωρητές.] Το 1633 ο Γαλιλαίος παρουσιάστηκε σιδηροδέσμιος μπροστά στην Ιερά εξέταση, από την οποία καταδικάσθηκε γιατί πίστευε και υποστήριζε «δοξασίες ψεύτικες και αντίθετες προς τις Αγίες και Ιερές Γραφές, ότι ο Ήλιος είναι το κέντρο του κόσμου και ότι δεν κινείται από την ανατολή προς τη δύση, αλλά ότι η Γη κινείται και αυτή δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου».   Η ιερή επιπεδότητα υμνείται στους ναούς ακόμα και στις ημέρες μας Η Βίβλος δεν έχει χάσει την ιερότητά της, επομένως όλα τα προαναφερθέντα αντιεπιστημονικά εδάφια για το σχήμα της Γης και του Κόσμου εξακολουθούν και σήμερα να θεωρούνται ιερά και θεόπνευστα και να ψάλλονται από τους ιερείς στους ναούς της χώρας. Ομοίως και τα διδάγματα των Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας. Στα λειτουργικά επίσης κείμενα της Εκκλησίας, αυτά που διαβάζονται καθημερινά στους ναούς, υπάρχουν πλείστα σχετικά κείμενα, τα οποία υμνούν τις αντιεπιστημονικές βιβλικές θεωρίες, όπως: Ωδή γ : «Ο στερεώσας λόγω τους ουρανούς, και την γην εδράσας επί υδάτων πολλών, στερέωσον με προς ύμνον, και δοξολογίαν σου Κύριε» («Μηναίον Ιανουαρίου».) Ειρμός: «Ο στερεώσας κατ' αρχάς, τους ουρανούς εν συνέσει, και την γην επί υδάτων εδράσας, εν τη πέτρα με Χριστέ, των εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλην σου, Άγιος μόνε Φιλάνθρωπε» («Μηναίον» Αυγούστου.) freeinquiry Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ