Χρησιμοποιώντας το ελάττωμα ως όπλο

Γράφει ο  Ανδρέας Τσιρίδης

Πίσω από το «είμαι τρελός εγώ, τα κάνω όλα πουτάνα» μέχρι το «αχ, πες που θα πάμε για φαγητό, εγώ είμαι αναποφάσιστος» ή την εθνική μας μπαρούφα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» κρύβεται η χειριστική παραδοχή ενός ελαττώματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί επιθετικά ή παθητικά-επιθετικά.

Κάποτε, όταν είχαν βγει οι LCD τηλεοράσεις και είχαν όλες καμένα pixel (με αποτέλεσμα να βλέπεις μόνιμα κάποιες λευκές ή μαύρες κουκίδες στην οθόνη) οι κατασκευαστές τηλεοράσεων αποφάσισαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αναρίθμητες επιστροφές συσκευών να βαφτίσουν το ελάττωμα, χαρακτηριστικό. Tο έγραφαν μάλιστα και στην εγγύηση!

Κάπως έτσι δεν κάνουμε κι εμείς; Ομολογούμε ένα προφανέστατο μας ελάττωμα με από παρακλητικό έως και τσαμπουκαλεμένο τόνο και απαιτούμε από τους γύρω μας να το «σεβαστούν» πιο πολύ απ’ ότι απαιτούμε από τον εαυτό μας να το διορθώσει! Αυτή η συμπεριφορά, όσο κι αν φαίνεται εξομολογητική, είναι επιθετική: Χρησιμοποιείται για να θέσει ή να προωθήσει τα δικά μας όρια.

Μα, το κάνω κι εγώ! Επειδή πάντοτε φοβάμαι πως οι άνθρωποι που σχετίζομαι έχουν την τάση να κάνουν πράγματα που με στενοχωρούν αδιαφορώντας για το πώς εγώ θα αισθανθώ έχω ουκ ολίγες φορές συστηθεί ως «ανταποδοτικός» τύπος. Στην πραγματικότητα εννοώ «εκδικητικός». Στην πραγματικότητα δείχνω νυχάκια. Προκαταβολικά. Κι αυτό, παρά το ότι γνωρίζω πως η ανταπόδοση ενός κακού το μόνο που κάνει είναι να το αναπαραγάγει. Κι όταν το κάνω, νιώθω λίγο «επικίνδυνο αρσενικό» με ολίγον από Κλιντ Ίστγουντ και Τζον Γουέιν και αυτό μου δίνει μια ψευδαίσθηση εξουσίας και ηδονής.

Γνώριζα κάποτε έναν άνθρωπο που έπινε, κάπνιζε και κυρίως έτρωγε δίχως όρια. Ζούσε με μπόλικα μικροπροβλήματα υγείας και με μια μόνιμη επωδό: «Αγαπώ τα πάθη μου, απεχθάνομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν πάθη». Έφτασε στο σημείο να ιδεολογικοποιήσει το πρόβλημά του! Για να μη χρειαστεί ποτέ να απολογηθεί γι’ αυτό, ούτε να νιώσει υποχρεωμένος να προβεί σε διορθωτική δράση παρά το ότι μόνο τον εαυτό του έβλαπτε. Από άμυνα; Ίσως. Σήμερα πάντως ζει με αγωγή για καρδιοαγγειακά.

Πρόσφατα μιλούσα με μια φίλη μου. Επ’ αφορμή του παρθενικού άρθρου μου, μου μιλούσε και διαμαρτυρόταν πως ο γάμος της δεν πάει καλά. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν κάνει κάτι γι’ αυτό, μου είπε: «Είμαι δειλή και κακομαθημένη. Μου παρέχει ευκολίες ο γάμος μου». Και όταν της είπα «ναι, αλλά τότε σταμάτα να γκρινιάζεις» μου είπε ευθαρσώς και ανερυθριάστως «μα είμαι γκρινιάρα». Οι καλοί μου τρόποι με εμπόδισαν από το να της φέρω μια κούπα με καφέ στο κεφάλι, αλλά τουλάχιστον δε με εμπόδισαν από το να τη λούσω με ποικιλία ευφάνταστων ύβρεων.

Ναι, εντάξει. Θα μου πείτε πως κουνάω το δάκτυλο. Και πως όλο αυτό είναι «ανθρώπινη συμπεριφορά». Και εφ’ όσον ομολογείται η αμαρτία, τότε συγχωρείται. Μπα;;; Από που κι ως που; Αναζητήστε τα αίτια αυτής της εξωραϊστικής λογικής στην ορθοδοξία, τη χριστιανική πίστη και την αγία ελληνική οικογένεια που «όλα τα δέχεται κι όλα τα συγχωρεί» στα παιδιά της, αρκεί να εξομολογηθούν. Ε, λοιπόν παιδιά, η εξομολόγηση και η περιβόητη συγχώρεση αν δεν αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία για επανόρθωση, δεν έχει καμία αξία. Οπότε –ακολουθεί φιλική συμβουλή– όταν ακούτε κάποιον να παραδέχεται κάποιο ελάττωμα πείτε του «χαίρομαι που το παραδέχεσαι. Κάνεις κάτι για να το διορθώσεις;»

Καλό είναι λοιπόν να παραδεχόμαστε τα ελαττώματά μας. Είναι ένα πρώτο βήμα. Αλλά ας μπαίνουμε ταυτόχρονα και στη διαδικασία να τα διορθώνουμε. Κι αν δε την παλεύουμε μόνοι, ας πάμε και σε κανέναν ειδικό. Τόσοι υπάρχουν.

 o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ