ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕ – ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ? ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΤΡΥΠΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ – ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ – ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ

Τα πάντα είναι δυνατά για τον Θεό και τους μεγάλους πιστούς Του. Στην ανάσταση του Ιησού έχουμε τη διαβεβαίωση του Δημιουργού μας ότι οι πιστοί που συνειδητοποίησαν τον Θεό, αν το επιθυμήσουν, μπορούν να βρουν όχι μόνο την αθανασία της ψυχής αλλά και του σώματος.

Ολόκληρο το δράμα της ζωής του Ιησού ήταν μια μαρτυρία της κυριαρχίας του πνεύματος του ανθρώπου πάνω στην ύλη. Ενσαρκώθηκε πρόθυμα σε ανθρώπινη μορφή, συμμετέχοντας στους σύμφυτους περιορισμούς της, για να δείξει στις δεμένες με την ύλη ψυχές τον τρόπο να υπερνικούν κάθε μορφή αυταπάτης που επιβλήθηκε σ’ αυτές από τη δύναμη του Συμπαντικού Σατανά που είναι κυρίαρχη στους συνηθισμένους ανθρώπους. Η ανάσταση του Ιησού επέδειξε την αποκορύφωση αυτής της νίκης: «Ο τελευταίος εχθρός που θα καταστραφεί είναι ο θάνατος» (Προς Κορινθίους Α’ ΙΕ:26. Βλ. επίσης τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τον Ιησού στην Επιστολή Προς Εβραίους Β:14-15: «Επειδή λοιπόν τα παιδιά πήραν από σάρκα και αίμα, και αυτός παρομοίως πήρε από τα ίδια, για να καταργήσει μέσω του θανάτου τον έχοντα τη δύναμη του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο, και να ελευθερώσει εκείνους όσους λόγω του φόβου του θανάτου ήταν για πάντα στη ζωή τους υποκείμενοι εις την δουλεία».)

Ανάσταση σημαίνει «να εγερθεί κάποιος ξανά». Τι εγείρεται ξανά – και πώς? Αν και η αποκατάσταση της ζωής σ’ ένα νεκρό σώμα, όπως έκανε ο Ιησούς στον Λάζαρο, είναι πράγματι μια μορφή ανάστασης, αυτό που απέδειξε ο Ιησούς μετά τη σταύρωσή του ήταν κάτι πολύ ανώτερο. Ήταν η ανάσταση της ψυχής σε ενότητα με το Πνεύμα – η ανάβαση της ψυχής από τον απατηλό εγκλεισμό στη σωματική συνειδητότητα στην έμφυτη αθανασία της και την αιώνια ελευθερία της. Ο Λάζαρος και οι άλλοι των οποίων τα σώματα ανέστησε από τους νεκρούς ο Ιησούς κέρδισαν μια καινούργια ζωή, μια νέα ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη. Η ανάσταση του Ιησού όμως ύψωσε τη συνειδητότητά του πέρα απ’ όλες τις σχετικότητες της δονητικής δημιουργίας και συγχώνευσε τον Εαυτό του με τον υπερβατικό Πατέρα, το Απόλυτο Πνεύμα.

Αφού ο Ιησούς έφτασε στην ενότητα με το Απόλυτο, εμπότισε τη διευρυμένη στο Πνεύμα ψυχή του πίσω στο σταυρωμένο σώμα του, καθιστώντας το αθάνατο, και έτσι επέστρεψε στους μαθητές του που τον στερήθηκαν σε υλική μορφή. Ο Ιησούς κατόρθωσε αυτή την ανάληψη (που σημαίνει ανάβαση στο Πνεύμα) μέσω συγκεκριμένων βημάτων μετά τη σταύρωσή του. Στη Μαρία τη Μαγδαληνή, η οποία ήταν η πρώτη από τους μαθητές που τον είδε το πρωί του Πάσχα, είπε: «Μη με αγγίζεις, διότι δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου. Αλλά πήγαινε προς τους αδελφούς μου, και πες προς αυτούς ότι ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας».
Γιατί είπε στη Μαρία να μην τον αγγίξει? Τι εννοούσε λέγοντας: «δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου»? Εδώ υπάρχει βαθύ νόημα. Ο Ιησούς είχε προφητεύσει ότι θα εγείρονταν και πάλι μετά «τρεις μέρες» ή «την τρίτη μέρα» μετά τη σταύρωσή του: «“Καταστρέψτε τον ναό τούτον, και σε τρεις ημερών θα εγείρω αυτόν” […] Εκείνος όμως έλεγε για τον ναό του σώματος αυτού» (κατά Ιωάννη Β:19-21. Επίσης έκανε πολυάριθμες παρόμοιες προφητείες στα άλλα τρία Ευαγγέλια. «Τρεις ημέρες» σημαίνει σε τρεις περιόδους).

Ο Ιησούς εδώ δεν εννοούσε με την κυριολεκτική τους έννοια τις είκοσι τέσσερις ώρες κάθε ημέρας, αλλά τις τρεις φάσεις έκφρασης που απαιτούνταν για να απελευθερώσει την ψυχή του 1) από το υλικό πεδίο και 2) να την οδηγήσει προς το αστρικό πεδίο και 3) μετά προς το πνευματικό ή αιτιατό πεδίο, και από εκεί σε πλήρη συγχώνευσή της με τη Συμπαντική Συνειδητότητα του Πατέρα. Ο Ιησούς γνώριζε τη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΣΤΗ ΣΑΡΚΑ που ήταν προαπαιτούμενο για την ενσάρκωση στη γη της ήδη λυτρωμένης ψυχής του, και με τη γνώση και τη δύναμη αυτή, χρειαζόταν απλώς να εφαρμόσει τις δημιουργικές αρχές οι οποίες ΘΑ ΑΝΕΣΤΡΕΦΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
Όταν ο Ιησούς εισήλθε στο μαχασαμάντι, δηλαδή, έχοντας συνειδητοποιήσει τον Θεό, στη συνειδητή ανάβαση της ψυχής από το υλικό σώμα την ώρα του θανάτου, συγχώνευσε τη συνειδητότητά του στη μακάρια παρουσία της Συμπαντικής Συνειδητότητας του Θεού του Πατέρα (συγχωνεύθηκε με τον Ίδιο τον Θεό), και από εκεί επέστρεψε στην ουράνια περιβολή της αστρικής του μορφής, που προοριζόταν κι αυτή στη συνέχεια να εγκαταλειφθεί. Μέσα σ’ αυτήν άρχισε να λύνει γρήγορα τους δεσμούς της ζωής και της συνειδητότητας, οι οποίες, και οι δύο, κατέστησαν εφικτή τη γήινη ενσάρκωσή του και ήταν απόρροια της γήινης ενσάρκωσής σου. Η απελευθέρωση από τα τρία σώματα ήταν οι τρεις φάσεις ή «ημέρες».

Όταν ο Ιησούς αρχικά εμφανίστηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή, είχε εγείρει το σώμα του από τον τάφο, εντούτοις είπε: «Μη με αγγίζεις, διότι δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου». Δηλαδή, η ψυχή του δεν είχε ακόμη ολοκληρώσει την αποδέσμευσή της από το αστρικό και το αιτιατό σώμα του, ώστε να μπορεί να εγκαταλείψει τους περιορισμούς τους και να ενωθεί με το Πνεύμα. Όταν το κατόρθωνε, θα διέθετε την ελευθερία και την παντοδυναμία του Πνεύματος να παραμείνει συγχωνευμένος στην Άπειρη Συνειδητότητα ή να πάρει πάλι την αθάνατη πλέον οικεία μορφή του, την αισθητή μεν στις θνητές αισθήσεις αλλά μη υποκείμενη στους περιορισμούς της ενσάρκωσης. Μέχρι να αναστηθεί πλήρως κατ’ αυτόν τον τρόπο στο Πνεύμα, δεν ήθελε οποιαδήποτε υλική δόνηση με την υλική της χονδροειδή φύση να έρθει σε επαφή με την εκδηλωμένη μορφή του που ήταν υψηλά πνευματική από αστρικές ενεργειακές δονήσεις. Τέτοια ήταν η υπερφυσική φύση του σώματος του Ιησού που η Μαρία αρχικά δεν αναγνώρισε καν ότι η μορφή αυτή ήταν ο Ιησούς.

Αν ένας άνθρωπος είναι κλειδωμένος σ’ ένα δωμάτιο, χρειάζεται να ξεκλειδώσει μια φορά για να βγει έξω. Αν όμως κάποιος τον κλειδώσει σε τρία δωμάτια (το ένα μέσα στο άλλο), χρειάζεται το ξεκλείδωμα τριών κλειδαριών για να τον ελευθερώσει. Με τον θάνατο η ψυχή αποσύρει τη ζωή της και τη νοημοσύνη της από το υλικό σώμα, αλλά συνεχίζει να παραμένει κλειδωμένη μέσα στο αστρικό και το αιτιατό σώμα. Η ψυχή, εγκλωβισμένη στο αστρικό και το αιτιατό σώμα της, εισέρχεται στο υλικό σώμα μέσω του προμήκους μυελού, «του στόματος του Θεού», οι δυνατότητες του οποίου βρίσκονται στο πρωταρχικό κύτταρο της ζωής που σχηματίζεται κατά τη σύλληψη. Είναι τα όργανα της συνειδητότητας και της νοημοσύνης του αιτιατού σώματος της ψυχής και τα όργανα του αστρικού σώματός της της ζωικής δύναμης, της νοητικής αντίληψης και της πράξης αυτά που δίνουν ζωή και συντηρούν τη σαρκική μορφή. Η ψυχή και το αστρικό και το αιτιατό σώμα της είναι ενωμένη με το υλικό σώμα στα επτά λεπτοφυή εγκεφαλονωτιαία κέντρα (τσάκρα). Όταν η θνητή καρμική περίοδος ποινής που καθορίζει τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου τελειώσει, η ψυχή με το αστρικό και το αιτιατό σώμα αποκολλάται απ’ αυτό το δέσιμο στα επτά κέντρα που την κρατούσαν δεμένη με το υλικό σώμα.

Όταν ο συνηθισμένος άνθρωπος πεθαίνει, η ζωή του και η συνειδητότητά του αποσύρονται από την υλική σπονδυλική στήλη και βγαίνουν από το υλικό σώμα μέσω του προμήκους μυελού – παραμένοντας σ’ ένα αστρικό σώμα στον αστρικό κόσμο μέχρι το κάρμα του να αποφανθεί αν θα αναβαθμιστεί στον ανώτερο αιτιατό κόσμο ή θα μετενσαρκωθεί στο υλικό πεδίο. Ο ενωμένος με τον Θεό όμως αντιλαμβάνεται ότι στην υλική σπονδυλική στήλη είναι κρυμμένοι τέσσερις ομόκεντροι σωλήνες ή σήραγγες –τρεις ενεργειακοί (από πράνα) και ένας από ιδεατό μαγνητισμό– μέσω των οποίων η ψυχή του κατήλθε στο αιτιατό σώμα, στο αστρικό σώμα, και τελικά στο υλικό σώμα. Ο ειδήμων στη μεταφυσική αντιστρέφει αυτήν την κάθοδο, περνώντας την ψυχή του μέσα απ’ αυτές τις τέσσερις σήραγγες και τις επτά μυστικές παρεμποδιστικές πύλες ή αλλιώς κέντρα, ανεβαίνοντας στην ελευθερία πέρα από τον εγκλωβισμό της ψυχής του στα τρία σώματα (αυτός είναι ΟΛΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ).

Αυτή η υπερβατική ελευθερία μπορεί να επιτευχθεί όταν κάποιος είναι επαρκώς εξελιγμένος ώστε να αφήσει το σώμα μέσω της απόκρυφης πύλης που είναι γνωστή ως Μπραχμανάντρα, δηλαδή η Θύρα του Μπραχμά (Θεού). Αυτή είναι το έβδομο αστρικό κέντρο, το σαχασράρα ή «χιλιοπέταλος λωτός» στον εγκέφαλο. Είναι κλειστό στον συνηθισμένο άνθρωπο. Όταν όμως κάποιος είναι εξαιρετικά εξελιγμένος, η Θύρα του Μπραχμά ανοίγει. Μέσω αυτής ο πιστός φτάνει στον Θεό άμεσα. Βγαίνοντας συνειδητά μέσω αυτού του συγκεκριμένου ανοίγματος στο κέντρο του χιλιοπέταλου λωτού της Συμπαντικής Συνειδητότητας, ανέρχεται απευθείας στην περιοχή του Θεού του Πατέρα. Μόλις κάποιος ελευθερώσει την ψυχή του από το υλικό, το αστρικό και το ιδεατό σώμα, μπορεί να συγχωνευθεί με το Άμορφο Απόλυτο ή να βιώσει την ενότητα με το Μεγάλο Φως του σύμπαντος. Αυτό είναι το φως του Άπειρου Χριστού, η θεϊκή ουσία και υπόσταση ολόκληρης της δημιουργίας.

Έτσι λοιπόν, ανάσταση δεν σημαίνει ανάσταση του σώματος μόνο, αλλά ανάβαση της ψυχής απ’ όλους τους τρεις σωματικούς εγκλεισμούς της για να ζήσει αθάνατα σε ενότητα με το Πνεύμα το οποίο είναι εκδηλωμένο ως όλο το σύμπαν. Όταν μετά τον θάνατό του ο Ιησούς εξουδετέρωσε τα τρία σώματά του και έκαψε όλους τους καρμικούς σπόρους που είχαν προέλθει από τις συναφείς με την αιτία και το αποτέλεσμα πράξεις του κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσής του, ανήλθε από τα τρία σώματα απευθείας στην αγκαλιά του Θεού. ΤΟΤΕ ΕΙΧΕ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΟΣΗ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Από την υπέρτατη αυτή κατάσταση, ο Ιησούς μπορούσε να μπει στο σώμα του και πάλι ή να το αποβάλει κατά βούληση.

Όταν ο άνθρωπος γίνει Πνεύμα, μπορεί να υλοποιεί ένα σώμα και να περικλείει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό και μετά να το εξαϋλώνει όποτε θέλει. Αν κάποιος κατέβει μια σκάλα και ένας άλλος του κλειδώσει την πόρτα πίσω του, τότε αυτός δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Αν όμως έχει το κλειδί, τότε μπορεί να ανέβει και να κατέβει όσες φορές θέλει. Έτσι ο Ιησούς, έχοντας ξεκλειδώσει την ψυχή του από την υλική, την αστρική και την αιτιατή μορφή, μπορούσε όχι μόνο να ανέλθει στο Πνεύμα αλλά να κατέβει ξανά φέρνοντας ένα καινούργιο σώμα μαζί του. Οι πραγματικοί Δάσκαλοι, αφού εγερθούν πάνω από τα περιοριστικά όρια των τριών σωμάτων, μπορούν να δημιουργήσουν κάθε σωματική μορφή που είχαν σε οποιαδήποτε ενσάρκωσή τους, ή μπορούν να ανασχηματίσουν τα σώματα τα οποία είχαν αφήσει πίσω τους όταν πέθαναν σε οποιαδήποτε ενσάρκωση, όπως ήταν στην προκειμένη περίπτωση το σώμα του Ιησού, και να κάνουν αθάνατα. Έτσι ο Ιησούς μετά τη σταύρωση μπόρεσε να εμφανίζεται ανάμεσα στους μαθητές του για σαράντα ημέρες, υλοποιώντας και εξαϋλώνοντας τη μορφή του μπροστά τους.

Οι άνθρωποι της ορθολογιστικής σκέψης έχουν ισχυριστεί ότι όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς δεν είχε πεθάνει στην πραγματικότητα, αλλά παρέμεινε σε μια προσωρινή κατάσταση αναστολής της ζωής και μετά αναζωογόνησε τον εαυτό του (ή ότι οι μαθητές του τον σήκωσαν από τον τάφο και τον αναζωογόνησαν οι ίδιοι). Αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην αναστολή των ζωικών λειτουργιών, η ψυχή δεν εξέρχεται πλήρως από το σώμα. Η ζωική ενέργεια παραμένει στη σπονδυλική στήλη και τον εγκέφαλο, συντηρώντας το σώμα, παρόλο που η αναπνοή και η καρδιά σταματούν εντελώς. Για όσο διάστημα η ψυχή βρίσκεται στο σώμα, το σώμα δεν αποσυντίθεται, ακόμα και όταν όλες οι εξωτερικά παρατηρούμενες ζωτικές λειτουργίες παύσουν.

Είναι ανοησία ο ισχυρισμός ότι ο Ιησούς βρισκόταν σε κατάσταση αναστολής των σωματικών λειτουργιών. Η ζωική ενέργεια και η συνειδητότητά του έφυγαν όχι μόνο από τους υλικούς μυς και την καρδιά, αλλά και από τη σπονδυλική στήλη και τον εγκέφαλο. Παρέδωσε το πνεύμα. Η ψυχή και η ζωή ήταν εντελώς έξω από εκείνο το σώμα. Ο φρικιαστικός τρόπος με τον οποίο το σώμα του σταυρώθηκε –τρυπημένο σε πολλά μέρη, συμπεριλαμβανόμενης και της καρδιάς– κατέστησε αδύνατον να παραμείνει σ’ εκείνο το σώμα η πολυσύνθετα οργανωμένη ζωή. Γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης επιβεβαίωσε: «Ήλθαν λοιπόν οι στρατιώται, και του μεν πρώτου έσπασαν τα πόδια, και του άλλου που σταυρώθηκε μαζί του. Όταν όμως ήλθαν στον Ιησού, όταν είδαν αυτόν ήδη πεθαμένο, δεν έσπασαν αυτού τα πόδια, αλλά ένας των στρατιωτών τρύπησε με λόγχη την πλευρά αυτού, και αμέσως εξήλθε αίμα και ύδωρ. Και αυτός που είδε καταθέτει τη μαρτυρία του, και αληθινή είναι η μαρτυρία αυτού, και εκείνος ξέρει ότι αλήθεια λέει, για να πιστέψετε εσείς» (κατά Ιωάννη ΙΘ:32-35).

Δεν μπορεί να αποδειχθεί με υλικό τρόπο ότι η ψυχή έχει φύγει από το σώμα παρά μόνο όταν το σώμα έχει καταστραφεί ή τα ζωτικά όργανά του έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη, ή έχει αρχίσει η αποσύνθεση. Όταν η αποσύνθεση ξεκινά, η ψυχή συνήθως δεν μπορεί να επιστρέψει σ’ αυτό το σώμα. Ο Ιησούς όμως κατάλαβε τη σχέση μεταξύ της Συμπαντικής Ζωής και της εξειδικευμένης ζωής στο σώμα. Γι’ αυτό μπόρεσε να επαναφέρει στη ζωή τον Λάζαρο ενώ το σώμα του μαθητή του βρισκόταν σε αποσύνθεση για τέσσερις ημέρες. Και γι’ αυτό μπορούσε να πει για τον εαυτό του: «Διότι εγώ δίνω την ψυχή μου, για να λάβω αυτήν πάλι. Κανείς δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ δίνω αυτήν από μόνος μου. Εξουσία έχω να δώσω αυτήν, και εξουσία έχω πάλι να λάβω αυτήν. Αυτή την εντολή έλαβα παρά του Πατρός μου» (κατά Ιωάννη Ι:17-18). Ο Ιησούς ήταν ικανός να ξαναχτίσει το σώμα του κατά βούληση μετά τον θάνατό του μόνο διότι η ψυχή του είχε ελευθερωθεί και από τα τρία σώματα, αλλιώς δεν θα ήταν δυνατόν να το κάνει. Έχοντας επιτύχει πλήρη ανάληψη στο Πνεύμα, διέθετε τη δημιουργική δύναμη του Πνεύματος κι έτσι έφερε πίσω στο νεκρό σώμα του την εξειδικευμένη ζωή, ώστε αυτή να αναγεννήσει τα κύτταρά του και να αναστήσει αυτή τη μορφή ώστε να ζει και να αναπνέει πάλι.

Ο Ιησούς είχε την επιλογή να αναστήσει το σταυρωμένο σώμα του ή να εξαϋλώσει αυτή τη μορφή και να δημιουργήσει ένα νέο σώμα, απαρτιζόμενο από νέα άτομα για να επανεμφανιστεί μετά την ανάστασή του. Ως Πνεύμα, αντιλαμβάνονταν το παλιό σώμα του ως Άπειρη Συνειδητότητα, ιδεατώς σχηματισμένο από Συμπαντικό Φως, υπάρχον ως μια υλική ψευδαίσθηση της πιο αμυδρής ανάδευσης της σκέψης του Δημιουργού. Στον ενωμένο με το Πνεύμα Ιησού, η σωματική μορφή του ήταν απλώς η ονειρική εικόνα μιας ελαστικής σκέψης που ήταν υποκείμενη στο πρόσταγμα της θεϊκής του βούλησης. Μπορούσε να εμφυσήσει τη ζωή του μέσα στη γεμάτη πνευματικότητα μορφή του από σάρκα και οστά, και να την κατευθύνει μέσα στο σώμα μέσω του στόματος του Θεού στον προμήκη μυελό, καθ’ όλο το μήκος της σπονδυλικής στήλης και μετά προς τα ζωτικά νεύρα και όργανά του.

Η ιατρική εργάζεται για την επίτευξη της σωματικής θεραπείας και της αποκατάστασης των σωματικών φθορών με εξωτερική παρέμβαση. Ορισμένες φθορές και ασθένειες όμως αντιστέκονται στη θεραπεία, και ο λόγος είναι ότι οι γιατροί δεν καταλαβαίνουν τη συνδυασμένη αλληλεπίδραση των ενεργειακών ρευμάτων η οποία σχηματίζει εκ νέου σάρκα και ιστούς. Εκείνος όμως που έχει τον έλεγχο της Συμπαντικής Ζωής και της εξειδικευμένης ζωής μπορεί να φέρει τη νοήμονα Συμπαντική Ενέργεια μέσα στη σωματική μορφή, ενδυναμώνοντας και εγείροντας τις συγκεκριμένες σωματικές ζωικές δυνάμεις. Μόλις γίνει αυτό, τα κύτταρα αρχίζουν να σφύζουν από ζωή και να αποκαθιστούν ή να διαλύουν τα φθαρμένα ή νεκρά κύτταρα. Αυτό έκανε ο Ιησούς. Και μόλις το σώμα ανανεώθηκε, έζησε πάλι στην αναστημένη μορφή του. Ο άνθρωπος θεωρεί ότι το σώμα του είναι συμπαγής, στερεά ύλη. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΩΣ ΚΥΜΑΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. Η ΥΛΗ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΥΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΦΩΤΟΝΙΩΝ.

Ποια είναι όμως η διαφορά μεταξύ φωτός και συνειδητότητας? Και ποια η σχέση συνειδητότητας και σώματος? Η αποκρυπτογράφηση αυτού του μυστηρίου της συμπαντικής ζωής είναι η κύρια πρόκληση που θα αντιμετωπίσουν οι επερχόμενες γενιές του διευρυμένου επιστημονικού τρόπου σκέψης. Το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο από ηλεκτρόνια με τα συνοδευτικά τους μαγνητικά υποατομικά σωματίδια που στροβιλίζονται μέσα στον κενό χώρο. Μπορούμε να τα απελευθερώσουμε και να διαλύσουμε αυτήν την ψευδαίσθηση της στερεάς κατάστασης, αλλά ακόμα και το πιο εξελιγμένο εργαστήριο δεν μπορεί να σχηματίσει ξανά αυτό το σώμα. Ανάσταση σημαίνει να φέρουμε το σώμα, αφότου αυτό έχει αποσυντεθεί, πίσω στην υγιή κατάστασή του με τη δύναμη της θέλησης, όπως έκανε ο Ιησούς όταν η αναστημένη μορφή του εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε επανειλημμένα ενώπιον πολλών από τους μαθητές του.

Ο ωκεανός βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα ξεχωριστά κύματα. Το ίδιο και ο Θεός βρίσκεται πίσω από τα κύτταρα του σώματός μας, πίσω από κάθε σκέψη, πίσω από κάθε αναπνοή και χτύπο της καρδιάς. Είναι το Φως, και το σώμα είναι μια αναλαμπή αυτού του Φωτός Οι ιστοί του είναι ακτίνες ακτινοβόλας ενέργειας. Αυτό συνειδητοποίησε ο Ιησούς. Μπορούσε να αναστήσει το σώμα του επειδή γνώριζε ότι τα ατομικά στοιχεία και τα υποατομικά σωματίδια που το απάρτιζαν δεν ήταν άλλο από ακτινοβολίες αυτού του Μεγάλου Φωτός. Με κυριαρχία πάνω σ’ αυτήν την Άπειρη Δύναμη και Νοημοσύνη, το συμπύκνωσε σε αστρική ενέργεια για να ανανεώσει και να ζωογονήσει τα κύτταρα και το νευρικό σύστημα του σταυρωμένου σώματός του, για να το κάνει μια κατάλληλη κατοικία στην οποία η ψυχή του θα μπορούσε να μείνει ξανά, εκπληρώνοντας τη θεϊκή επίτευξη της ανάστασης, την οποία είχε λάβει ως εντολή από τον Πατέρα του να προσφέρει στον κόσμο.

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, η ιερή επιστήμη της Κρίγια Γιόγκα

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ