Οι ανάρχιδοι

-Η δική μου άποψη είναι ότι οι σημερινοί φαύλοι ή οι ρέποντες προς τη φαυλότητα έχουν χάσει το τρένο της «Βασικής Καλοσύνης» τους, όπως το έθεσες. 

Είναι σχεδόν αδύνατον υπό τις παρούσες συνθήκες να δι- ορθωθούν, να βρουν τις μύχιες βάσεις και θεμέλια του είναι τους. 

Διψούν για χρήμα, αίμα, σπέρμα και στέμμα και είναι το ίδιο δύσκολο να τους θεραπεύσεις όπως το να γιατρέψεις ένα νεκρό. 

Δεν μπορείς να κάνεις, να επιτύχεις τίποτα μαζί τους. 

Το μόνο ίσως που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να τους αδρανοποιήσουμε, να τους καταστήσουμε ανενεργούς αλλάζοντας το κοινωνικό τους περίγυρο και τους κανόνες του κοινωνικού ανταγωνισμού. 

Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε πραγματικά τη κοινωνία, να καταργήσουμε τη συσσώρευση πλούτου και δύναμης, να θεμελιώ- σουμε ισχυρούς, αδιαφιλονίκητους θεσμούς που θα κατοχυρώνουν πλήρως της κοινωνική και οικονομική ισότητα και τη μόνη διάκριση που θα επιτρέπουν θα είναι μόνον ως προς τη σοφία, τη γνώση και την αρετή και την προσφορά προς τους άλλους, τότε θα μπορούσαμε, ναι, να α- τροφήσουμε και να ξεριζώσουμε με το καιρό την εξωτερική τους κακία κάνοντας να αναδυθεί σιγά-σιγά η εσωτερική τους βασική καλοσύνη. 

Όσο όμως οι όροι του κοινωνικού παιχνιδιού παραμένουν οι ίδιοι, όταν η ίδια η κοινωνία θεσπίζει και υποστηρίζει την χωριστικότητα, την απληστία, την ιδιοτέλεια, τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό και τους νόμους της ζού- γκλας, τότε τα περισσότερα φύσει πρόβατα μετατρέπονται σε λιοντάρια, λύκους, ύαινες και τσακάλια για να επιβιώσουν και για να δημιουργήσουν γύρω τους ένα περιβάλλον σιγουριάς και ασφάλειας, ώστε να μπορούν να ικανοποιούν άμεσα και αβίαστα τις βασικές ανάγκες κι επιθυμίες τους. 

Κι επειδή ποτέ δεν μπορούν να αισθανθούν απόλυτα ασφαλείς, εφόσον καραδοκούν πάντα άλλοι που επιβουλεύονται τα αποκτήματά τους ή αγωνίζονται να διευρύνουν τα δικά τους σε βάρος των δικών τους, η αρπακτικότητα κι επιθετικότητά τους συνεχίζεται, χωρίς όρια και φραγ- μούς, μέχρι να μπορέσουν να γίνουν οι απόλυτοι κύριοι και άρχοντες των πάντων, με ευνουχισμένους και αλυσοδεμένους όλους τους άλλους, ώστε να μην μπορέσει να αμφισβητήσει ποτέ κανείς τη κυριαρχία τους ή να επιβουλευτεί την ασφάλειά τους. 

Ναι, η κινητήρια δύναμη για όλον αυτόν τον παρανοϊκό αγώνα κατί- σχυσης και κυριαρχίας των πάντων είναι ο φόβος και η δειλία, με άλλα λόγια ο «αναρχιδισμός», η έλλειψη balls, όπως το θέτεις εσύ. 

Μόνον η σοφία και η αρετή διαθέτουν αρχίδια. 

Η μωρία και η αδελφή της, η πο- νηρία, είναι πάντα δειλές και ανάρχιδες! 

Αυτές είναι που δημιουργούν το όλον κακό. 


Η αρετή είναι μία πολεμική ιδιότητα, άμεσα συσχετισμένη με την ανδρεία - η ίδια η ετυμολογία της άλλωστε προέρχεται από τον Άρη, το θεό του πολέμου. -Ναι, και η δειλία είναι ύπειξις, δηλαδή υποχώρηση, της ψυχής εκ φόβου, όπως μας λέει ο Θεόφραστος. 

Η λέξη «δειλός» προέρχεται ακριβώς από τη λέξη «δέος, που σημαίνει φόβος ή μάλλον το υποκειμενικό αίσθημα του φόβου. 

Η αρχική σημασία του «φόβου» ήταν η τροπή σε φυγή, ο τρόμος που κινεί κάποιο σε φυγή, δηλαδή η εξωτερική εκδήλωση του τρόμου και γι’ αυτό αντιδιαστελλόταν με το «δέος», που ήταν το υποκειμενικό συναίσθημα του φόβου. 

Ο φόβος είναι ένα από τα πιο αρνητικά συναισθήματα ή, σύμφωνα με το Δρόμο του Πολεμιστή, μαζί με την «ελπίδα», οι δυο μεγάλοι στρατηγοί του εχθρού μας, ο οποίος δεν είναι άλλος από τα αρ- νητικά μας συναισθήματα, εναντίον του οποίου βασικά πρέπει να στραφούμε και να νικήσουμε κατακτώντας την αφοβία. 

Πολλούς πρέπει να φοβάται αυτός που τον φοβούνται πολλοί.. 

Όσο παράξενο και να φαίνεται, οι δειλοί και οι ανάρχιδοι, αυτοί που φοβούνται πιότερο από όλους τους άλλους, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν το ίδιο το μέσο, το φόβο, για να τρομοκρατήσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους πιθανούς εχθρούς ή αντιπάλους τους.

 Όλα τα συστήματα εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής, αστυνομικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής, χρησιμοποιούν την τρομοκρατία για να «επιβάλλουν την τάξη», την υποταγή και τη συμμόρφωση. 

Οι κατεξοχήν δειλοί και αμαρτωλοί, άμεσα τρομοκρατούμενοι με την ιδέα του διαβόλου και της κολάσεως, ιερείς και αρχιερείς, είναι αυτοί που προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν με τα ίδια ακριβώς φόβητρα και τις σαδιστικές τιμωρίες της μέλλουσας κρίσης.

 Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος νουθετεί στην Α΄ Επιστολή του προς Τιμόθεον «τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι».

Με άλλα λόγια υπακοή δια φόβου. 

Και στην προς Εφε- σίους Επιστολή προτρέπει: «οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου»... Πώς συμβιβάζεται τώρα αυτός ο φόβος ή η προπαγάνδιση της δουλείας ή ακόμα ο «Φόβος του Κυρίου», ουράνιου ή γήινου, με τη Χριστιανική «αγάπη» είναι ακατανόητο. 

Πώς τότε στην Καθολική Επιστολή του Ιωάννου μαθαίνουμε ότι Θεός είναι αγάπη και ότι «ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν» ή ότι «Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη απορρίπτει το φόβο, διότι ο φόβος έχει αγωνία και αυτός που φοβάται δεν είναι τέλειος στην αγάπη»; Απλά μπορούμε να ξεχωρίσουμε καθαρά ότι ο Παύλος ήταν ένας μεγάλος Ανάρχιδος και ο Ιωάννης όχι. 

Οι ανάρχιδοι είναι οι ίδιοι σκλαβωμένοι μέσα στους φόβους τους κατά το αρχαιοελληνικό ρητό «αφέντης δείται (έχει ανάγκη) δούλου και δούλος αφέντου». 

Η ελευθερία προϋποθέτει την αφοβία ή όπως είπε ο Καζα- ντζάκης και γράφτηκε στον τάφο του «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος». 

Από τη μεριά του ο Επίκουρος είχε θέσει σα σκοπό της ζωής την απόλαυση και την απολύτρωση από το πόνο. 

Απο- φατικά: η αταραξία, η αφοβία και η απονία και θετικά: η ευθυμία, η χαρά και η ευφροσύνη. Θεωρούσε σαν πραγματική ευτυχία τη γαλήνη που προκύπτει από την κατάκτηση του φόβου των θεών, του θανάτου και της μετέπειτα ζωής. 

Ο σκοπός όλου του στοχασμού του για τη φύση είναι να απαλλάξει τους ανθρώπους από αυτούς τους βασικούς φόβους. 

Κατά την άποψή του η διάλυση του σώματος στο θάνατο οδηγεί και στη διάλυση της ψυχής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει ξέχωρα από το σώμα και δεν είναι έτσι δυνατή καμιά μετέπειτα ζωή. 

Εφόσον ο θάνατος σημαίνει πλήρη εξάλειψη, αυτός δεν έχει κανένα νόημα ούτε για τους ζωντανούς, ούτε για τους νεκρούς, διότι «όταν υπάρχουμε, δεν υπάρχει θάνατος και όταν υπάρχει ο θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς». 

Η αφοβία είναι η έσχατη εμπειρία του θάρρους, ενώ το απλό θάρρος είναι να συνεχίζεις να προχωράς παρ’ όλους τους φόβους σου. Στην αρχή δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του δειλού και του θαρραλέου. 

Η μόνη διαφορά τους είναι ότι ο δειλός ακούει τους φόβους του και τους ακο- λουθεί, ενώ ο θαρραλέος τους θέτει κατά μέρος και προχωρά μπροστά. 

Όταν συνεχίζεις να προχωράς μπροστά, ακόμα και όταν χέζεσαι επάνω σου από το φόβο σου, οι φόβοι σου τελικά εξαφανίζονται και κατακτάς την αφοβία. 

Θάρρος σημαίνει Αθωότητα και δειλία σημαίνει Πονηρία. 

Θάρρος σημαίνει να προτιμάς να πας στην κόλαση από δική σου απόφαση από το να πας στον παράδεισο ακολουθώντας τη γνώμη κάποιου άλλου. 

Θάρρος σημαίνει να μπορείς να σκοτώσεις το παρελθόν, σου, τη παρά- δοσή σου, τη θρησκεία σου και την ιστορία σου και μετά να ξαναγεν- νηθείς με μια πρωτογενή αθωότητα κι έτοιμος να γνωρίσεις για πρώτη φορά ξανά το κόσμο. 

Θάρρος τέλος σημαίνει να ακούς τη καρδιά σου και όχι το μυαλό σου. 

Η αφοβία (αμπχάγια) είναι στη κορυφή του καταλόγου των Θείων Χα- ρακτηριστικών που απαριθμεί η Ινδουιστική Μπαγκαβάτ Γκιτά. 

Θεωρείται εκ των ουκ άνευ για την ανάπτυξη των άλλων ευγενικών ιδιοτήτων.

 Όπως τονίζεται «Η Ατραπός της Αλήθειας είναι η ατραπός των γενναίων, όχι των δειλών».. Ο φόβος του εχθρού οδηγεί στην επινόηση όλο και πιο θανατηφόρων όπλων, αυξάνοντας την έκταση και τη δυνατότητα της βίας. 

Σήμερα ολόκληρος ο κόσμος κινείται με το φόβο. Τα έθνη φοβούνται το ένα το άλλο, το ίδιο τα διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας. 

Για να οικοδομηθεί μια μη βίαιη κοινωνία, θα πρέπει να επιλυθούν τα δυο βασικά προβλήματα: της συγκέντρωσης της εξουσίας και του πλούτου σε λίγα μόνο χέρια.. Και αυτό από το οποίο πρέπει βασικά να ξεκινήσουμε είναι η κατάργηση του κληρονομικού δικαίου και της πάσης φύσεως κληρονομιάς!

 Ό,τι ιδιοκτησία αποκτά ένας άνθρωπος με την προσωπική εργασία του στη διάρκεια της ζωής του, θα του ανήκει μόνον στη διάρκεια της ζωής του και όταν πεθαίνει θα μεταβιβάζεται αυτόματα στη κοινωνία, θα κοινωνικοποιείται και θα θεωρείται πια περιουσία όλων και όχι του ενός. 

Τα παιδιά του θανόντος δε θα έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα πάνω στην περιουσία του πατέρα τους και θα πρέπει να ξεκινήσουν και αυτά, όπως και όλοι οι άλλοι, από την αρχή και να δημιουργήσουν αν θέλουν με την προσπάθεια και αξία τους τη δική τους περιουσία.

 Ό,τι έτσι συσσω- ρεύεται, θα συσσωρεύεται για χάρη όλων και όχι μόνο για χάρη των ολίγων και εκλεκτών. Με αυτό το τρόπο όλος ο συσσωρευόμενος πλούτος τελικά θα αναδιανέμεται σε όλους και θα οδηγηθούμε σε μια πολύ δι- καιότερη κοινωνία. 

Η προσωπική ιδιοκτησία δεν πρέπει ποτέ να καταρ- γηθεί, όπως υποστηρίζουν μερικές κομμουνιστικές προσεγγίσεις. 

Αυτό που πρέπει να καταργηθεί δια παντός είναι η κληρονομική ιδιοκτησία, η οποία είναι και ο βασικός τρόπος συσσώρευσης τελικά δύναμης και οι- κονομικής ισχύος σε λίγες μόνον οικογένειες 

Η κληρονομία είναι ο πιο άδικος κοινωνικός θεσμός και θα πρέπει επομένως θαρραλέα να παταχτεί, αφού προηγηθεί μια ικανή περίοδος ενημέρωσης και διαφωτισμού του κόσμου για να μπορέσει να δεχτεί μια τόσο ρηξικέλευθη κι επαναστατική κοινωνική καινοτομία.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα...ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ