Χριστιανικός Μυστικισμός / Οι Τρεις Εσωτερικοί Ουρανοί

 

 

Όταν Κάποιος βρίσκεται σε Πραγματική Εγρήγορση τότε Αντιλαμβάνεται ολοκληρωτικά αυτό που συμβαίνει. Αντιλαμβάνεται κατ’ αρχήν «Που» βρίσκεται, μέσα από ποιο αντιληπτικό όργανο λειτουργεί και συλλαμβάνει την πραγματικότητα. Αν Αντιλαμβάνεται Άμεσα και πραγματικά, αν παρεμβαίνει η σκέψη και διαφοροποιεί την σύλληψη της πραγματικότητας, κλπ. Αυτό είναι κάτι που μπορεί οποιοσδήποτε μέσος συνηθισμένος άνθρωπος να κάνει. Απλά πρέπει να «σταματήσει» λίγο, να μην παρασύρεται από την ροή της ζωής, όπως την ζει συνήθως, μέχρι τώρα, και να Δει, σε πραγματικό χρόνο, τώρα, εδώ, τι συμβαίνει. Έτσι θα «Διακρίνει» «Που» βρίσκεται. Μπορεί ο καθένας να το κάνει, εφόσον το θέλει βέβαια.

Συνήθως οι άνθρωποι, παρασυρμένοι από το ρεύμα της ζωής, αποροφιούνται ολοκληρωτικά σε μια κατώτερη λειτουργία, όπως η σκέψη, ταυτίζονται με αυτή την διαδικασία και νομίζουν ότι βιώνουν την πραγματικότητα. Δεν είναι όμως έτσι. Βιώνουν την πραγματικότητα όπως τους την παρουσιάζει η σκέψη, βιώνουν μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Κι επειδή αυτή η κατασκευή είναι μια κατασκευή του εγώ, της «προσωπικότητας», είναι απόλυτα ατομική. Καθένας ζει στην δική του πραγματικότητα. Απλά, επειδή όλοι χρησιμοποιούν τα ίδια περίπου εξωτερικά στοιχεία για να δομήσουν αυτή την πραγματικότητα, νομίζουν ότι ζουν σε μια «κοινή πραγματικότητα». Αλλά καθένας βλέπει από την δική του «θέση». Αλλιώς βλέπεις από την κορυφή του βουνού κι αλλιώς από την πεδιάδα, καταλαβαίνετε τι εννοούμε.

Για να «Μεταβούμε» στην Πραγματικότητα από τον φανταστικό κόσμο της σκέψης θα πρέπει να το κάνουμε εδώ, τώρα, στην αληθινή ζωή, στον αληθινό κόσμο. Είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιήσουμε, εδώ, τώρα. Όταν είμαστε ταυτισμένοι με την διαδικασία της σκέψης, με το «εγώ», αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει εμείς (το «εγώ») να μεταβούμε, να πραγματοποιήσουμε κάτι. Είναι το εγώ που θέλει να διασωθεί, να ελευθερωθεί, να φωτισθεί. Προφανώς, εφόσον ολόκληρος ο κόσμος της σκέψης, του εγώ, των αντιλήψεών του, των προσπαθειών του, των «πραγματοποιήσεών» του, είναι μια κατασκευασμένη ψεύτικη πραγματικότητα, άρα κι αυτό, το να θέλουμε να διασώσουμε το εγώ (μια κατασκευή της σκέψης), είναι μια αυταπάτη. Το εγώ δεν μπορεί να διασωθεί γιατί απλά είναι κάτι ψεύτικο, ένα φαινόμενο μιας κατώτερης αντίληψης. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι αυτός ο Δρόμος είναι αδιέξοδος. Χιλιάδες ζωές να προσπαθείς έτσι, να φωτισθείς σαν «εγώ» δεν θα το επιτύχεις. Η Αληθινή Φώτιση (σε αντίθεση με την ψεύτικη φώτιση στην οποία «προσβλέπει» το εγώ) είναι ακριβώς η διάλυση της αυταπάτης της σκέψης. Η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ.

Συνεπώς; Συνεπώς τίποτα. Όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες (μέσα από την σκέψη, το εγώ) καταλήγουν σε αποτυχία. Τι θα κάνουμε; πέρα από όλα αυτά. Απλά πρέπει να Εμπιστευθούμε την Φύση μας (Αυτή την Φύση που Υποστηρίζει η Θεία Δύναμη, την Αληθινή Ουσία μας). Θα πρέπει να Εγκαταλειφθούμε Ολοκληρωτικά στην Πραγματικότητα, στο Θέλημα του Θεού, στην Πραγματική Ζωή. Να φτάσουμε στο σημείο να πούμε όπως είπε ο Ιησούς λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο «Πατέρα, ας γίνει, όχι το δικό μου θέλημα, παρά το Δικό σου Θέλημα», («πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ», Κατά Ματθαίον κστ΄, 39).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι Πρέπει να Εγκαταλειφθούμε Ολοκληρωτικά στην Πραγματική Ζωή, Εδώ, Τώρα, και σε Πραγματικό Χρόνο να Αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να «παρεμβαίνουμε» στην διαδικασία της αντίληψης, χωρίς να «μεροληπτούμε» υιοθετώντας μια εγωιστική θέση (υποστηρίζοντας ένα δήθεν εαυτό). Είναι ακριβώς αυτή η εγωιστική ορμή κι η υποστήριξη μιας τέτοιας διαδικασίας, το «προπατορικό αμάρτημα» που μας βαραίνει ακόμα και μας διαχωρίζει από τον Θεό. Είναι η Εγκατάλειψη αυτής της «εγωιστικής διάθεσης» η Αληθινή Ταπεινότητα, η Μεγαλύτερη των Αρετών, που μπορεί να μας Οδηγήσει πίσω στον Θεό. Αυτόν τον Δρόμο της Αληθινής Ταπεινότητας, που θυσιάζει το ψεύτικο εγώ για να Αναδειχθεί Μέσα μας η Πραγματικότητα της Ενότητας της Ύπαρξης, η Παγκόσμια Συνείδηση, που Έζησε ο Ιησούς, που Δίδαξε και που μας καλεί να Ακολουθήσουμε, Πρέπει να Ακολουθήσουμε αν θέλουμε να Ανυψωθούμε Πάλι ως την Πηγή μας, ως την Αληθινή Ζωή.

Πρακτικά, πως μπορούμε να «φτάσουμε» σε αυτή την διάλυση του εγώ; Ασφαλώς όχι μέσα από προσπάθειες του εγώ. Απόκτηση γνώσεων, πρακτικές, προσευχές, διαλογισμός (όταν γίνονται σαν προσπάθεια του εγώ) είναι όλα μάταιες δραστηριότητες. Το εγώ που προσεύχεται, που διαλογίζεται, που ασκεί οποιαδήποτε πνευματική άσκηση δεν μπορεί να φτάσει ποτέ τον στόχο του, γιατί ό,τι κι αν «πραγματοποιήσει» θα είναι επίτευξη ενός εγώ, μια επίτευξη μέσα στον φανταστικό κόσμο της σκέψης. Η Αληθινή Προσευχή Γίνεται στην Σιωπή όλων των δραστηριοτήτων, στην Απόλυτη Προσοχή και στην Πλήρη Εγρήγορση. Κανένας υποτιθέμενος δάσκαλος, «πατέρας», ή γκουρού, δεν μπορεί να σε καθοδηγήσει. Τους δασκάλους τους μαθητές, την καθοδήγηση, την πνευματική εξέλιξη, τα δημιουργεί όλα η σκέψη. 

Ο Αληθινός Δάσκαλος λειτουργεί έξω από το σύστημα της σκέψης, στην Πραγματική Ζωή. Ο Ιησούς ήταν Αληθινός Διδάσκαλος. Αντιμετώπιζε τους «μαθητές» του όχι σαν μαθητές μέσα στο σύστημα της σκέψης αλλά σαν Ζωντανά Πρόσωπα μέσα στην Αληθινή Ζωή, σαν Αδελφούς. Και για να σπάσει τελείως τον μύθο του Δασκάλου τι έκανε; Λίγες ώρες πριν τον σταυρώσουν οι καλοί άνθρωποι έπλυνε τα πόδια των «μαθητών» του, δίνοντάς τους το Υπόδειγμα της Απόλυτης Ταπεινότητας, της πλήρους εξάλειψης του εγώ. Πως είναι δυνατόν να μην Αναγνωρίζεις ότι Ένα Τέτοιο Ον σαν τον Ιησού Είναι Θεός, Ένα με τον Θεό, όταν μέσα του δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος εγώ, αλλά Απόλυτη Ταύτιση με Την Συνείδηση του Πατέρα; Έτσι αυτό που είπε «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε Ένα» είναι μια ομολογία της πραγματικότητας μέσα από την Απόλυτη Ταπεινότητα κι όχι κομπασμός κάποιου εγώ.

Η Διάλυση του εγώ, αν θέλουμε να Ακολουθήσουμε τα Βήματα του Ιησού Ως τον Άκτιστο Πατέρα, οδηγεί στην Εσωτερική Κατάσταση της Παγκόσμιας Συνείδησης, Μια Κατάσταση όπου (καθώς λείπει το «εγώ») Αποκαλύπτεται ότι Όλα Είναι Μια Πραγματικότητα κι οι «διαχωρισμοί» δεν είναι πραγματικοί, αλλά προσωρινές παρανοήσεις της Βαθύτερης Πραγματικότητας.  Αυτή η Κατάσταση δεν είναι η Τελειωτική Κατάσταση αλλά Μια Διαδικασία Μετάβασης προς την Θεία Συνείδηση. Ανατομικά, ο «Χώρος» όπου συμβαίνει αυτό είναι το Κέντρο της Καρδιάς στον βαθύτερο εγκέφαλο. Εδώ Βιώνεται η Εμπειρία του Θεού, η Συνάντηση του όντος με την Πηγή του, που Οδηγεί στην Πραγματικότητα Πέραν της Δημιουργίας. Η Ανύψωση στον Εσωτερικό Χώρο γίνεται Σταδιακά μέσα από Τρεις Καταστάσεις Αντιλήψεις που Κενώνουν Τελείως την Αντίληψη για να Μπορέσει να Καθρεφτίσει Απόλυτα το Άκτιστο. Αυτοί είναι οι Τρεις Εσωτερικοί Ουρανοί. Απομένει Μια Τελευταία Μετάβαση από την Αντίληψη στο Είναι, όπου τα πάντα Διαλύονται Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα.

Βέβαια, το να μιλάμε για Εσωτερικές Καταστάσεις που δεν βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος, δεν έχει εμπειρία τους και συνεπώς διανοητική εποπτεία και διανοητική «πληροφορία», στην πραγματικότητα είναι σαν να μην λέμε τίποτα. Πρέπει κάποιος να Βιώσει αυτές τις Καταστάσεις για να Κατανοήσει για τι πράγμα μιλάμε. Αν δεν πραγματοποιηθεί η διάλυση του εγώ, πραγματικά κι όχι μέσα από προσπάθειες του εγώ, δεν μπορεί κάποιος να Εισέλθει στον Εσωτερικό Ιερό Χώρο. Δεν μπορεί να Εισέλθει στο Ιερό, μένει έξω, στην εξωτερική αίθουσα της διανοητικής προσέγγισης της Αλήθειας. Όλη η διανόηση πρέπει να ξεπερασθεί (θυμηθείτε το «να αγαπήσεις τον Θεό εξ’ όλης της διανοίας») για να Εισέλθουμε στην Καρδιά της Ύπαρξης στο πιο Ιερό Χώρο του Ζωντανού Ιερού Ναού του Ανθρωπίνου Σώματος. Όταν Περάσουμε το Κατώφλι του Ιερού κι Εισέλθουμε στον Εσωτερικό Χώρο τα πράγματα γίνονται μόνα τους γιατί υπάρχει Άνωθεν Καθοδήγηση. Αυτή είναι η Αληθινή Πνευματική Γέννηση, η Άνωθεν Γέννηση κι η Αληθινή Εν Πνεύματι Λατρεία, που δεν έχει σχέση βέβαια με τις εξωτερικές τελετουργίες και τα εξωτερικά μυστήρια που τελούν οι ιερείς στους εξωτερικούς χειροποίητους ναούς.

Αν Κάποιος θέλει να Δει τον Θεό Μπορεί να το κάνει, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Είναι η δική μας θέληση κι οι δικές μας επιλογές που μας απομακρύνουν από την Αίσθηση της Παρουσίας του Θεού, από την Αληθινή Ζωή, που είναι πέρα από τον χώρο, πέρα από τον χρόνο, η Ίδια η Αιωνιότητα

 

 wholemind8

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ