Η ελπίδα φυσικά και είναι εδώ!

Της Μαρίας Βουζουνεράκη

Λίγο πριν τους τίτλους τέλους της χρονιάς που φεύγει! Λίγο πριν την καινούργια ανάσα, τα νέα όνειρα, τα νέα σχέδια, λίγο πριν φορέσουμε την ελπίδα με προσδοκία σε ότι μας περιμένει!

Λίγο πριν..

Το ίδιο πάλι σκηνικό στους δρόμους της πόλης που φοράει τα καλά της και μας «υποχρεώνει» να χαμογελάσουμε, να χορέψουμε, να ερωτευτούμε!

Άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο που έρχεται, μαζί με αυτούς που αγαπούν, σε σπίτια ζεστά, σε χαμόγελα ζεστά, σε αγκαλιές έτοιμες να χωρέσουν το καλωσόρισμα..

Άνθρωποι λουσμένοι από την λάμψη την χαράς και της αισιοδοξίας, την λάμψη από τα φώτα των δρόμων, από τα τραγούδια της γιορτής, που με ένα ποτηράκι παραπάνω είναι έτοιμοι να ξεδιπλωθούν, να αναπολήσουν, να δακρύσουν, να γελάσουν, να ξεφαντώσουν.

Άνθρωποι και φώτα.. άνθρωποι και λάμψη.. άνθρωποι και ζωή..

Άνθρωποι πίσω από τα φώτα, πίσω από την λάμψη,  λες και ξεχασμένοι απ’ την ζωή.. που ονειρεύονται αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα, δεδομένα, όσο λίγα και αν έχει ο καθένας μας, όσο και αν γκρινιάζουμε με το « κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Άνθρωποι στον δρόμο, στον δρόμο  που εμείς επιλέγουμε να δούμε μόνο την μαγεία του, τα φώτα του, τις στολισμένες βιτρίνες, τα πάρκα τις πλατείες. Κλείνουμε τα μάτια ή όχι , στο πρόσωπο μας πολλές φορές ζωγραφίζεται η λύπη, ο οίκτος.. μα προσπερνάμε..

Άλλες φορές ταΐζουμε την συνείδηση μας με την χαρά μιας υποτιθέμενης προσφοράς.. σε ρούχα, σε φαγητό, σε παιχνίδια.. σε ότι μας κάνει να πιστέψουμε πως κάναμε το χρέος μας!

Θα κοιμηθούμε ήσυχοι..

Θα απομακρύνουμε τον φόβο «μην συμβεί σε εμάς»..

Πόσοι από εμάς θελήσαμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε;

Δεν μας επιτρέπει ο φόβος ή έτσι μάθαμε άραγε;

Σε λίγες μέρες τα φώτα της πόλης θα σβήσουν. Όλοι θα κληθούμε να ανταποκριθούμε σε μια νέα χρονιά, στην ζωή που τρέχει. Θα πέσουμε με τα μούτρα στην καθημερινότητα μας. Δεν θα υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε τον ανθρώπινο πόνο, το δάκρυ που στέγνωσε στα μάτια των ανθρώπων που χωρίς να θέλουν βρέθηκαν «εκτός» της ρουτίνας που εμείς βιώνουμε.

Λίγο πριν..

Πριν σβήσουν τα φώτα..

Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα. Όλοι δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλοι δικαίωμα στην ζωή. Όλοι αξίζουμε την αγάπη!!

Ε Λ Π Ι Δ Α

Ας μην είναι μόνο μια ευχή για την νέα χρονιά!

Ας γίνουμε εμείς οι ελπίδα για όσους το χρειάζονται.

Για αυτούς που δε ζουν σε ένα ζεστό σπίτι.

Για αυτούς που έχουν ένα σπίτι αλλά δεν έχουν κοντά τους αυτούς που αγαπούν.

Για αυτούς που υποφέρουν ..που πονούν, που έχασαν κάποιον δικό τους.

Για αυτούς που δεν μπορούν να έχουν ότι αγαπούν.

Για αυτούς που θρηνούν για τις επιλογές τους.

Για αυτούς που δεν τολμούν να διεκδικήσουν.

Για αυτούς που έχασαν την ελπίδα!

Για όλους εμάς… και για όσο θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Αν προσφέρουμε ένα μικρό απόθεμα αγάπης, αυτής της ανεξάντλητης, υπέροχης, κινητήριας δύναμης που κουβαλάμε, θα βοηθήσουμε την ελπίδα να παραμείνει.

Μια υπόσχεση για το καινούργιο αύριο.. να μην φοβόμαστε να χαρίσουμε την αγάπη.

Είναι ότι μας έχει απομείνει …

Μια ελπίδα για την νέα χρονιά!

αναπνοές

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ