Άρθρο:Δημήτριος Πετρούνιας
Εκπαιδευτικός-φοιτητής ψυχολογίας
Εκπαιδευτικός-φοιτητής ψυχολογίας
Επιμέλεια: Βασίλης ΜακρυδήμαςΥποψ. Διδ. Νεοελληνικής Φιλολογίας
H καλοκαιρινή ραστώνη για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τελείωσε και η επαναφορά στην καθημερινότητα μοιάζει τουλάχιστον δυσάρεστη και αποπνικτική. Παράλληλα, οι πολιτικές εξελίξεις έρχονται να δώσουν μια πινελιά αφηρημένης τέχνης στο μουντό οικονομικοπολιτικό καμβά της χώρας μας. Φωνές, διαξιφισμοί και συνεχείς χειρονομίες γεμάτες ένταση διαμορφώνουν το τηλεοπτικό σκηνικό. Σύσσωμος ο πολιτικός μηχανισμός σχεδόν επαιτεί την ψήφο σου στο όνομα της Δημοκρατίας με αποκλειστικά του εφόδια τα «θα» και τα «αν», θεωρώντας πως κατ’ αυτό τον τρόπο θα απορρυθμίσει την ψυχολογία του εκλογικού σώματος. Παρενθετικά τονίζω ότι οι τακτικές που εφαρμόζουν οι πολιτικοί και οι πωλητές εξαρτώνται κάθε φορά από το target group το οποίο προσπαθούν να πείσουν (Γαλάνης, 1999). Με τον ίδιο τρόπο που προωθούνται τα προϊόντα, έτσι προωθούνται και οι ιδεολογίες. Η διαφήμιση και η προπαγάνδα ακολουθούν τους ίδιους νόμους (Σιδέρης, 2014). Υπηρετούν και προσαρμόζονται στις δικές μας ανάγκες.
Σε μια κοινωνία ώριμων και καλλιεργημένων πολιτών οι πολιτικοί θα χρησιμοποιούσαν άλλη γλώσσα και άλλα μέσα για να πείσουν το λαό και να κερδίσουν ψήφους. Αν οι πολιτικοί γνώριζαν ότι οι πολίτες δεν ανέχονται την προπαγάνδα, δεν παρασύρονται από τις συναισθηματικές πιέσεις που ασκούν τα διαφημιστικά σποτάκια, ή δεν χειραγωγούνται από τον ακραίο, απόλυτο και επιθετικό λόγο, αναπόφευκτα θα άλλαζαν επικοινωνιακή τακτική. Όμως, ο μέσος πολιτικός είναι σαφώς πιο ώριμος και πιο καλλιεργημένος από τον μέσο ψηφοφόρο. Γι’ αυτό και είναι σε θέση να προσαρμόσει το λόγο του και τη συμπεριφορά του στον αισθητηριακό, αντιληπτικό και γνωσιακό κόσμο του ψηφοφόρου.
Η προσαρμοστικότητα αυτή που χαρακτηρίζει την εικόνα ενός πολιτικού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον αυτοέλεγχο που απαιτείται να κατακτήσει. Αναλυτικότερα, οι περισσότεροι άνθρωποι που μπαίνουν στο στίβο της πολιτικής φαίνεται ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για το προφίλ τους (κυρίως κοινωνικό και προσωπικό) παρά για την εφαρμοστική ικανότητα των προτάσεών τους. Ως εκ τούτου, αξιοποιούν όλα τα γεγονότα αλλά και τα επιχειρήματα των άλλων για να στηρίξουν και να προβάλλουν την δική τους persona ως καταλληλότερη, υποσκάπτοντας παράλληλα όσο μπορούν τους αντιπάλους. Κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό που υποστηρίζουν δεν αντιπροσωπεύει ένα αληθειακό σύστημα. Έχουν επίγνωση ότι ο ίδιοι δεν είναι σωτήρες, ότι τα μέλη του κόμματός τους δεν είναι εντιμότερα ή ικανότερα από τα μέλη του άλλου κόμματος. Είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι έχουν κάνει λάθη, τα οποία, ωστόσο, προσπαθούν να αποκρύψουν αμαυρώνοντας τυχόν επιτυχίες που σημείωσαν οι αντίθετες ιδεολογικά παρατάξεις. Κατανοούν ότι τα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά ζητήματα είναι πολυσύνθετα και πολυπαραγοντικά και δεν μπορούν να επιλυθούν με συγκυριακές αποφάσεις.
Ίσως πρέπει να μας προβληματίσει βαθύτερα γιατί αισθάνονται ότι ο λαός δεν τους παρέχει το δικαίωμα να μιλήσουν με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αν παραδεχθούν την αδυναμία τους να διευθετήσουν τα προβλήματα, ο λαός μάλλον θα τους απορρίψει. Αν πάλι ομολογήσουν ότι μπορούν μόνο να προσπαθήσουν αλλά δεν μπορούν να εγγυηθούν την ποθούμενη αλλαγή, ο λαός τότε θα απογοητευθεί. Αν αποδεχθούν δημόσια τις εγωκεντρικές φιλοδοξίες, τις αδυναμίες και την μικρότητά τους απέναντι στο μέγεθος των προβλημάτων που καλούνται να επιλύσουν, ο λαός δεν θα τους εκλέξει. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να μελετούν όλοι πια εις βάθος το πεδίο της Πολιτικής Ψυχολογίας κυρίως βάσει της εσωτερικής λογικής του κυρίαρχου πολιτικο-μιντιακού λόγου (Σιδέρης, 2014).
Ανεξαρτήτως της πολιτικής τοποθέτησης του καθενός, είμαστε υποχρεωμένοι να αναλογιστούμε την δύναμη που έχουμε ανά χείρας και να δράσουμε αποφασιστικά λακτίζοντας την αέναη μεμψιμοιρία. Η δύναμη της αλλαγής και της προόδου είσαι εσύ, εγώ, εμείς. Η ψυχολογία μας μπροστά σε ένα μονίμως αμοραλιστικό πολιτικό περιβάλλον πτοείται και πλήττεται καθημερινά. Παρ’ όλα αυτά, η συνειδητοποιημένη και ανιδιοτελής επιλογή μας, είτε αυτή είναι μπλε, ροζ, κόκκινη ή οποιαδήποτε άλλη απόχρωση, θα φέρει την, έστω ισχνή αρχικά, ελπίδα, η οποία μετέπειτα θα αναζωογονηθεί και θα δυναμώσει. Η επιλογή είναι προνόμιο και δικαίωμα, είναι λυπηρό να σπιλώνεται και εντέλει να αλλοιώνεται από άλλες παραμέτρους.
Η στιγμή της επιλογής έφτασε. Το πεπρωμένο δεν είναι θέμα τύχης, αλλά καθορίζεται από την επιλογή, η οποία δεν πρέπει να ετεροκατευθύνεται, αλλά να κατακτάται συνειδητά. Η δύναμή της αναβλύζει καθάρια από τα διαχρονικά λόγια του Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Σιδέρης, Ν., (2014). Το κατά διαβόλου ευαγγέλιο: Πολιτική Ψυχολογία της Κρίσης. Αθήνα: Μεταίχμιο.
Γαλάνης, Γ. Ν. – Moser H. (1999). Εισαγωγή στην πολιτική ψυχολογία, μτφρ. Μάνος Νομικός. Αθήνα: Παπαζήσης.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.