Ο θάνατος δεν έχει πόνο

Σύμφωνα με όλα όσα έχω διαβάσει και μάθει, ο θάνατος δεν πονάει. Μια αξιόπιστη πηγή με την οποία πιθανόν όλοι να είστε εξοικειωμένοι, είναι η Εμπειρία Θανάτου.

Διαβάσατε ποτέ για κάποιον που πεθαίνει στο χειρουργικό κρεβάτι, έχει μια θαυμαστή εμπειρία στα αστρικά πεδία και τελικά τον πληροφορούν ότι πρέπει να γυρίσει πίσω;

Η εμπειρία του αυτή είναι τονωτική, προσφέρει έμπνευση και μαγεία. Κανείς μέχρι τώρα από όλους όσους έχουν διηγηθεί ότι πέρασαν στην Άλλη Πλευρά δεν είπε ότι κάποια στιγμή βίωσε πόνο. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι να βγαίνουν από το σώμα τους και …τέλος… αυτό ήταν.

Αν συναντήσετε κάποια αναφορά που λέει ότι το «πέρασμα» ήταν δύσκολο, αφήστε ένα σχόλιο, σας παρακαλώ. Στο μεσοδιάστημα, μια δεύτερη αξιόπιστη πηγή είναι οι αναφορές εκείνων των ατόμων που επικοινωνούν με την άλλη πλευρά. Ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς περιγράφουν τη μετάβαση από το φυσικό στο αστρικό πεδίο.

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Τζούλια Έιμς αναφέρει: «με μένα η αλλαγή ήταν ολότελα χωρίς πόνο».

Ο Καναδός Γκόρντον Μπέρντικ επισημαίνει: «αν γνώριζαν οι άνθρωποι ότι η ακριβής στιγμή της μετάβασης γίνεται χωρίς το άτομο να μπορεί καν να ξεχωρίσει τη διαφορά από το ένα πεδίο στο άλλο, ο φόβος του θανάτου που στοιχειώνει τόσο πολύ κόσμο, θα έπαυε να υπάρχει».

Ο Βρετανός Φρέντερικ Μάιερς, πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, εμπιστεύτηκε ότι «ο θάνατος είναι ένα απλό συμβάν που αντιμετωπίζουμε με τρυφερότητα και καθόλου πόνο… η στιγμή εμπεριέχει την ακινησία της βύθισης στην ανάπαυση».

Το σώμα μπορεί να σφαδάζει και παρόλ’ αυτά ο κάτοχος του σώματος έχει ήδη αναχωρήσει και δεν αισθάνεται καμία σχέση με το σώμα ή τον πόνο του, λέει ο επικοινωνών ψυχικός John Scott:

«Δεν υποφέρουν οι άνθρωποι, στο πέρασμά τους στην άλλη πλευρά. Νομίζω ότι μερικές φορές οι φίλοι τους υποφέρουν περισσότερο, όταν βλέπουν το σώμα  να σφαδάζει με εμφανή αγωνία, ενώ στην πραγματικότητα το πνεύμα ήδη γεύεται την πρώτη ελευθερία από τον πόνο, ή βρίσκεται σε μια ευλογημένη μη-αίσθηση».   

Ο "Sigwart" ήταν ο πρώτος στρατιώτης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που σκοτώθηκε στη μάχη. Ένιωσε ένα στιγμιαίο πόνο και στη συνέχεια έφυγε.

«Το τελευταίο λεπτό ήταν φοβερό, αλλά μόνο για μια στιγμή και στη συνέχεια πέρασε, πράγμα που σημαίνει ότι ο ύπνος του θανάτου με απάλλαξε από τον πόνο».

Ο ψυχικός Άρθουρ Φορντ μας λέει ότι ο θάνατος είναι τόσο σύντομος που πολλοί δύσκολα θα τον παρατηρήσουν.

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πέρασμα μέσω μιας ελκυστικής πόρτας. Είναι τόσο σύντομος, τόσο μεταβατικός που δύσκολα μπορεί να γίνει αντιληπτός, γιατί είναι αυτό που βρίσκεται πέρα από την πόρτα που μετράει. Το σώμα, ας πούμε, είναι κουρασμένο και αδύναμο. Μια ορισμένη στιγμή η καρδιά σταματά, όχι απλώς επειδή ο μηχανισμός του σώματος δεν λειτουργεί, αλλά και επειδή η ψυχή γλιστρά μέσα από το άνοιγμα της πόρτας. Κάποιοι πάνε με χαρά, κάποιοι διστακτικά, αλλά όλοι ωθούμενοι από την καθολική επιθυμία για ειρήνη και ηρεμία».

Ο επίσκοπος Ρόμπερτ Μπένσον αποκαλεί «την όλη διαδικασία της μετάβασης, την οποία τρέμουν τόσο οι άνθρωποι της Γης… μια φυσική, ομαλή και χωρίς πόνο διαδικασία. Είναι τόσο φυσική όπως όταν βγάζεις τα ρούχα που δεν θέλεις πια να φοράς».

Και συνεχίζει: «Από τότε που έφτασα στα εδάφη του πνεύματος έχω μιλήσει με πολλούς φίλους και ούτε ένας από αυτούς δεν ήταν ενήμερος ότι η μαγνητική χορδή τους (ασημένια χορδή) είχε χωριστεί από το φυσικό τους σώμα. Εν προκειμένω, η ίδια η διαδικασία της διάλυσης είναι ανώδυνη. Οποιαδήποτε οδύνη και αν υπέστησαν ήταν μόνο στο φυσικό πεδίο και ήταν καθαρά σωματική.

Δηλαδή, η αιτία του φυσικού θανάτου από νόσο για παράδειγμα ή από  ατύχημα μπορεί να προκαλέσει τον πόνο και όχι τον ίδιο τον θάνατο. Εάν οι γιατροί μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνουν, τότε η όλη πορεία της διάλυσης της χορδής θα είναι εντελώς ανώδυνη. Γιατί να πρέπει η αποκοπή της χορδής να είναι επίπονη εργασία; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σίγουρα θα ήταν σημάδι ότι υπήρχε κάποια βλάβη στο ουράνιο σχέδιο των πραγμάτων. Αλλά δεν υπάρχει καμία βλάβη και ο «θάνατος» είναι ανώδυνος».

Τέλος, ο Τζόυ Σνελ, που ήταν διορατικός, περιγράφει μια γυναίκα καθώς εγκαταλείπει το σώμα της:  "Η γυναίκα σηκώθηκε σαν ουσία χωρίς σχήμα και στη συνέχεια σχημάτισε το σώμα της, ενώ άλλοι απλά ξέρω ότι βγαίνουν από το σώμα τους:

Ήταν ο πρώτος θάνατος που είχα δει. Αμέσως μετά που η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά, είδα ευδιάκριτα κάτι που έμοιαζε με καπνό - ή σαν τον ατμό που βγαίνει από μια κατσαρόλα στην οποία βράζει νερό - να ανεβαίνει από το σώμα της. Αυτή η εκπόρευση υψώθηκε για λίγο και στη συνέχεια πήρε τη μορφή της φίλης μου που μόλις είχε πεθάνει. Αυτή η μορφή, σκιώδης σε πρώτη φάση, σταδιακά άλλαξε μέχρι που έγινε ξεκάθαρη και ντυμένη με μια περλέ λευκή σαν σύννεφο ρόμπα, κάτω από την οποία τα περιγράμματα του σχήματος του σώματος ήταν ευδιάκριτα. Το πρόσωπο ήταν της φίλης μου, αλλά ένδοξο χωρίς ίχνος από τον πόνο που ένιωθε λίγο πριν πεθάνει".

Έτσι, η πεποίθηση ότι ο θάνατος είναι επώδυνος είναι παρόμοια με την πεποίθηση ότι γεννιόμαστε μέσα στην αμαρτία… και απλά ζούμε μια ζωή γεμάτη πεποιθήσεις που έχουν δημιουργηθεί για να μας ελέγξουν, να κρατούν τις σκέψεις μας δεμένες με τη Γη - να το πω έτσι και να μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε τα πεδία δράσης της ζωής μας - ότι είμαστε τώρα και πάντα αιώνια όντα που εισέρχονται και εξέρχονται στο υλικό πεδίο στο μεγάλο ταξίδι μας πίσω, προς τη Μία και Μοναδική Πηγή.

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ