Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, σας κρατούσαν σταθερά το χέρι και σας ενθάρρυναν να κάνετε τα πρώτα σας βήματα. Σήμερα κάποιες από αυτές πιθανόν να χρειάζονται το δικό σας χέρι για να στηριχθούν.
Κάποτε έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τα μάτια σας. Σήμερα, που δε βλέπουν και τόσο καθαρά, ίσως χρειάζονται πάλι τα ματιά σας για να τους διαβάσετε «εκείνα τα ψιλά γράμματα».
Κάποτε αγωνιούσαν μη χτυπήσετε, μην αρρωστήσετε, αν είστε καλά. Σήμερα αγωνιάτε αν παίρνουν σωστά τα φάρμακα τους (αυτό το χάπι όλο το ξεχνάς, βρε μαμά!), αν είναι υγιείς και ασφαλείς.
Κάποτε σας χαρτζιλίκωναν κρυφά από τον μπαμπά, δεν αγόραζαν τίποτα για τις ίδιες για να ψωνίσουν για εσάς και, ανεξάρτητα από τα οικονομικά κάθε οικογένειας, εκείνες πάντα είχαν κάτι στην άκρη «για τα παιδιά». Σήμερα με την σύνταξή τους χαρτζιλικώνουν τα δικά σας παιδιά, τα εγγονάκια τους και σας δίνουν συμβουλές οικιακής οικονομίας.
Κάποιες έχουν κουραστεί πολύ στη ζωή τους, έχουν περάσει πολλά, έχουν αντέξει ακόμα περισσότερα. Κι όμως ακόμα και τώρα είναι δίπλα σας να σας κρατούν τα παιδιά και να βοηθούν με τις δουλειές του σπιτιού, γιατί «κουράζεσαι, παιδί μου, με τόσα τρεξίματα» και ας έχουν τρέξει εκείνες στη ζωή τους χιλιόμετρα.
Και είστε κι εσείς που κάποτε λέγατε «εγώ δε θα γίνω σαν τη μάνα μου», αλλά καθώς μεγαλώνετε μοιάζετε όλο και περισσότερο. Και περνούν τα χρόνια και ακόμα βάζετε στη τσέπη σας χαρτομάντιλα, γιατί σας το έλεγε συνέχεια και φοράτε φανελίτσα στο παιδί σας «για να μην παγώσει η μεσούλα σου, αγάπη μου» και την παίρνετε τηλέφωνο να σας πει πώς να σιροπιάσετε το γλυκό, γιατί ποτέ δεν το πετυχαίνετε όπως εκείνη.
Και μπορεί να μεγαλώσατε, αλλά θα είστε πάντα το παιδί της και το παιδί σας θα είναι «δυο φορές παιδί της» και καθώς ο χρόνος περνά για όλους, τώρα τη βλέπετε αλλιώς, την καταλαβαίνετε καλύτερα, την αγαπάτε περισσότερο, γιατί τελικά μάνα είναι μόνο μία και τώρα που γίνατε κι εσείς μανάδες το συνειδητοποιείτε απόλυτα.
Μανούλες, να χαίρεστε τις μανούλες σας!
Κάποτε έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τα μάτια σας. Σήμερα, που δε βλέπουν και τόσο καθαρά, ίσως χρειάζονται πάλι τα ματιά σας για να τους διαβάσετε «εκείνα τα ψιλά γράμματα».
Κάποτε αγωνιούσαν μη χτυπήσετε, μην αρρωστήσετε, αν είστε καλά. Σήμερα αγωνιάτε αν παίρνουν σωστά τα φάρμακα τους (αυτό το χάπι όλο το ξεχνάς, βρε μαμά!), αν είναι υγιείς και ασφαλείς.
Κάποτε σας χαρτζιλίκωναν κρυφά από τον μπαμπά, δεν αγόραζαν τίποτα για τις ίδιες για να ψωνίσουν για εσάς και, ανεξάρτητα από τα οικονομικά κάθε οικογένειας, εκείνες πάντα είχαν κάτι στην άκρη «για τα παιδιά». Σήμερα με την σύνταξή τους χαρτζιλικώνουν τα δικά σας παιδιά, τα εγγονάκια τους και σας δίνουν συμβουλές οικιακής οικονομίας.
Κάποιες έχουν κουραστεί πολύ στη ζωή τους, έχουν περάσει πολλά, έχουν αντέξει ακόμα περισσότερα. Κι όμως ακόμα και τώρα είναι δίπλα σας να σας κρατούν τα παιδιά και να βοηθούν με τις δουλειές του σπιτιού, γιατί «κουράζεσαι, παιδί μου, με τόσα τρεξίματα» και ας έχουν τρέξει εκείνες στη ζωή τους χιλιόμετρα.
Και είστε κι εσείς που κάποτε λέγατε «εγώ δε θα γίνω σαν τη μάνα μου», αλλά καθώς μεγαλώνετε μοιάζετε όλο και περισσότερο. Και περνούν τα χρόνια και ακόμα βάζετε στη τσέπη σας χαρτομάντιλα, γιατί σας το έλεγε συνέχεια και φοράτε φανελίτσα στο παιδί σας «για να μην παγώσει η μεσούλα σου, αγάπη μου» και την παίρνετε τηλέφωνο να σας πει πώς να σιροπιάσετε το γλυκό, γιατί ποτέ δεν το πετυχαίνετε όπως εκείνη.
Και μπορεί να μεγαλώσατε, αλλά θα είστε πάντα το παιδί της και το παιδί σας θα είναι «δυο φορές παιδί της» και καθώς ο χρόνος περνά για όλους, τώρα τη βλέπετε αλλιώς, την καταλαβαίνετε καλύτερα, την αγαπάτε περισσότερο, γιατί τελικά μάνα είναι μόνο μία και τώρα που γίνατε κι εσείς μανάδες το συνειδητοποιείτε απόλυτα.
Μανούλες, να χαίρεστε τις μανούλες σας!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.