Αντιμετωπίζοντας τον Θάνατο

Δεν υπάρχει θάνατος. Μια ψυχή δεν μπορεί να πεθάνει.

Σ’ ένα σημείο, όλοι μας ερχόμαστε πολλές φορές αντιμέτωποι με τον θάνατο, όταν συλλογιζόμαστε τη δική μας θνητότητα ή κάποιου άλλου με τον οποίο είμαστε κοντά, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι αυτός δεν είναι το τέλος. Μας έχουν προγραμματίσει να πιστεύουμε ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα χάνονται όταν πεθαίνουν, όταν στην πραγματικότητα είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ άλλοτε, απλά βρίσκονται σε διαφορετικό τόπο.

Όταν φοβόμαστε το θάνατο, του δίνουμε δύναμη, όμως, μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό τον φόβο αν κατανοήσουμε ότι ζούμε σε μια βαθιά πνευματική πραγματικότητα και το πεδίο της ύπαρξής μας είναι μόνο ένα από τα πολλά που υπάρχουν, τα οποία διαθέτουν ζωή με διάφορες μορφές.

Υπάρχουν χαμηλότερες και υψηλότερες σφαίρες συνειδητότητας πέρα ​​από την δική μας πραγματικότητα στις οποίες μπορούμε να έχουμε πρόσβαση με τον διαλογισμό και άλλες πνευματικές πρακτικές. Όταν αρχίζουμε να προσεγγίζουμε τη φώτιση αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει θάνατος όπως τον αντιλαμβανόμαστε - υπάρχει μόνο η μετάβαση από το ένα επίπεδο συνειδητότητας στο άλλο.

Αν επιτύχουμε τη φώτιση σ’ αυτή τη ζωή, τότε μπορούμε να υπερβούμε τη μετενσάρκωση εντελώς και να εξασφαλίσουμε ότι ποτέ δεν θα επανέλθουμε σε αυτό το πεδίο παρά μονάχα αν το θελήσουμε… αλλά είμαι σίγουρη ότι οι πιο πολλοί από εμάς θα θέλουν να παραμείνουν στις ανώτερες δονήσεις που θα έχουμε φτάσει. Μετά από τη σκληρή δουλειά που θα έχουμε «ρίξει» για να φτάσουμε εκεί, φαντάζομαι ότι το τελευταίο που θα επιζητούμε είναι να επιστρέψουμε στη γη και να ξαναρχίσουμε τη διαδικασία από την αρχή.

Ο γιόγκι Μποντιντάρμα μας θυμίζει ότι αυτή η ζωή και όλα εντός της είναι μια ψευδαίσθηση την οποία θα κατανοήσουμε και τελικά θα ξεπεράσουμε με την επίγνωση:

«Η ζωή και ο θάνατος είναι σημαντικοί. Μην υποφέρετε μάταια. Δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα με το να εξαπατάτε τον εαυτό σας. Ακόμα και αν έχετε βουνά από κοσμήματα και υπηρέτες όσους οι κόκκοι της άμμου του Γάγγη, τα βλέπετε όταν τα μάτια σας είναι ανοιχτά… τί γίνεται όμως όταν τα μάτια σας είναι κλειστά; Τότε θα αντιληφθείτε πως όσα βλέπατε ήταν μέσα στο όνειρο της παραίσθησης».

Και μας ενθαρρύνει να αποστασιοποιηθούμε από την παραμόρφωση και την αυταπάτη:

«Μην μισείτε τη ζωή και το θάνατο ούτε να αγαπάτε τη ζωή και τον θάνατο. Κρατήστε τις σκέψεις σας χωρίς αυταπάτες και τότε, στη ζωή σας θα γνωρίσετε την αρχή της νιρβάνα, ενώ στο θάνατο θα βιώσετε την εμπειρία του να μην ξαναγεννηθείτε».

Όταν πεθαίνουμε μόνο το υλικό σώμα πεθαίνει. Η ψυχή παραμένει ζωντανή...

Για να «υπερβούμε τη ζωή και τον θάνατο» πρέπει να ανοιχτούμε σε μια υψηλότερη σφαίρα κατανόησης, μας λέει.

Κρατώντας τον νου ανοιχτό, πράγμα που καθαρίζει τις σκέψεις και επιτρέπει να αποκτήσουμε πρόσβαση στην καρδιά, θα μας βοηθήσει να αποστασιοποιηθούμε από τις αυταπάτες που προσπαθούν να μας βγάλουν από το δρόμο προς τη φώτιση και μετά θα είναι εύκολο να χάσουμε τον εαυτό μας στους περισπασμούς της γης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας προσφέρει όντως κάποια πράγματα που μπορεί να μας βοηθήσουν κατά μήκος της διαδρομής, αλλά πρέπει να μάθουμε να αποστασιοποιούμεθα από τα πράγματα που μας πληγώνουν καθώς θα κρατάμε σταθερό τον απώτερο στόχο μας – πώς να αποκτήσουμε τη συνειδητότητα της Πηγής ή συνειδητότητα του Χριστού – στο νου.

Δεν είμαστε εδώ για να χαθούμε στο φέγγος της ύλης που αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση. Είμαστε εδώ για να αποκτήσουμε πρόσβαση στην ανώτερη συνειδητότητά μας, αυτήν του Ανώτερου Εαυτού μας, και να χρησιμοποιήσουμε την επίγνωση που θα αποκτήσουμε για να δείξουμε το δρόμο και στους άλλους και αν παραμείνουμε επιμελείς και εργαστούμε σκληρά για να αφυπνίσουμε τον κόσμο, θα «ανταμειφθούμε» για τις προσπάθειές μας, όταν ολοκληρωθεί η αποστολή μας.

Η ανταμοιβή θα έρθει με τη μορφή μιας ανεξήγητα καθαρής, μακάριας κατάστασης ύπαρξης, και μπορούμε να εισαγάγουμε τους εαυτούς μας σε αυτή την κατάσταση με εργαλεία όπως ο διαλογισμός. Με τον τρόπο αυτό θα αρχίσουμε να «σκουπίζουμε» μακριά τις αυταπάτες που μας έχουν βγάλει από το δρόμο μας, και μετά θα βοηθήσουμε και άλλους να κάνουν το ίδιο.

Ο Ραμάνα Μαχαρίσι μας υπενθυμίζει ότι κανένας φόβος δεν μπορεί να μας αγγίξει - ούτε ο φόβος του θανάτου - όταν είμαστε πραγματικά γνώστες της πνευματικής μας φύσης και της διασύνδεσης όλων των πραγμάτων:

 «Πώς μπορεί να περιμένει ο σοφός άνθρωπος - που επιθυμεί την ηρεμία του - τα γεράματα, όταν δεν γνωρίζει πότε είναι η ώρα του θανάτου του; Όταν ο θάνατος παραφυλάει σαν κυνηγός με τόξο του το γήρας και βέλη του τις ασθένειες σαϊτεύοντας τους ζωντανούς που περνάνε σαν ελάφια στο δάσος της μοίρας, ποια επιθυμία μπορεί να έχει ο άνθρωπος για το μήκος της ζωής; Πότε σας πιάνει αυτός ο φόβος; Όταν δεν μπορείτε να δείτε το σώμα σας, ας πούμε όταν κοιμάστε ή όταν βρίσκεστε σε νάρκωση; Σας στοιχειώνει μόνο όταν είστε πλήρως «ξύπνιος» και αντιλαμβάνεστε τον κόσμο συμπεριλαμβανομένου και του σώματός σας. Αν δεν βλέπετε αυτά τα πράγματα και παραμένετε με τον εαυτό σας όπως και στον χωρίς όνειρα ύπνο, κανένας φόβος δεν μπορεί να σας αγγίξει».

Μόνο όταν είμαστε «ξύπνιοι» (δηλαδή ένα ενεργό κομμάτι του γήινου κόσμου)   φοβόμαστε τον θάνατο ή οτιδήποτε άλλο.

Όταν είμαστε βυθισμένοι σε ανώτερες καταστάσεις συνειδητότητας, που λαμβάνουν χώρα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα και σε περιπτώσεις διαλογισμού, δεν έχουμε κανέναν φόβο γιατί έχουμε επιστρέψει στο κέντρο μας.

Σχεδόν κάθε γνήσια πνευματική πηγή δια μέσου των αιώνων μας το έχει πει: ότι ο χωρίς όνειρα ύπνος είναι ένα από τα πράγματα που μας επιτρέπουν να επανασυνδεθούμε προσωρινά με τον Πατέρα, ο οποίος μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.

Ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσει η διαδικασία αποσύνδεσης από το σώμα, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πνευματικά όντα χωρίς τέλος (infinite) αιώνια συνδεδεμένοι με τον Θεϊκό Πατέρα/Μητέρα, και τα πράγματα θα αποκρυσταλλώνονται για όσο διάστημα παραμένουμε σε αυτό το μονοπάτι.

Ο Ραμάνα Μαχαρίσι τονίζει επίσης ότι δεν είναι το φυσικό σώμα που φοβόμαστε να χάσουμε - είναι η συνειδητή επίγνωση που υπάρχει μέσα και γύρω από αυτό:

«Αν εντοπίσετε αυτόν τον φόβο, θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι το σώμα που μας δίνει την επίγνωση, αλλά ο νους που λειτουργεί μέσα από αυτό και μέσω του οποίου αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και τον ελκυστικό κόσμο ως αξιοθέατα, ήχους, μυρωδιές, κ.λπ.

Πολλοί άνθρωποι θα ήταν ευτυχείς αν μπορούσαν να απαλλαγούν από το άρρωστο σώμα τους και όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που τους δημιουργεί, αν ήταν σίγουροι πως η συνειδητότητα και η επίγνωσή τους θα συνεχιζόταν. Είναι η συνειδητοποίηση, η συνείδηση, και όχι το σώμα, που φοβάται να χάσει κανείς.

Οι άνθρωποι αγαπούν τη ζωή, την ύπαρξη, επειδή είναι αιώνια συνειδητότητα  η οποία με τη σειρά της είναι ο ίδιος τους ο Εαυτός. Γιατί λοιπόν, να μην απολαμβάνεις αυτήν την καθαρή, αγνή επίγνωση τώρα, ενώ βρίσκεσαι μέσα στο σώμα και να απαλλαγείς από κάθε φόβο;»

Ποτέ δεν θα χάσουμε τη συνειδητότητά μας, γιατί είμαστε συνειδητότητα.

Δεν είμαστε τα φυσικά μας σώματα - είμαστε η έμφυτη επίγνωση ​​που ζει μέσα τους. Δεν είμαστε τα πράγματα που βλέπουμε και ακούμε, οι σκέψεις που σκεφτόμαστε ή τα συναισθήματα που αναβλύζουν από μέσα μας, αν και κατά μία έννοια, είμαστε το μυαλό που τα σκέφτεται και η συνειδητότητα ​​που τα αισθάνεται.

Είμαστε η σιωπηλή, στοχαστική, βαθύτερη επίγνωση που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη κατανοήσει ή φτάσει. Το ταξίδι μας στη Γη θα γίνει ευκολότερο όταν μπορέσουμε να το συνειδητοποιήσουμε και η απελευθέρωση έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι δεν χρειάζεται να είμαστε προσκολλημένοι στο σώμα ή τις σκέψεις και τα συναισθήματα που πάνε παρέα με αυτό. Πιστεύω ότι όταν ο Χριστός έλεγε πως η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει, γι’ αυτήν την Αλήθεια μιλούσε, την οποία – εκείνη την εποχή – ήταν δύσκολο να εξηγήσει με λόγια.

Η σάρκα είναι ένα όχημα για να μπορεί η συνειδητότητά μας να εκφράζεται στον υλικό κόσμο (3^η Διάσταση) και να συλλέγει εμπειρίες και ο καλύτερος τρόπος για να βρούμε τη φώτιση είναι να επενδύσουμε στην προσήλωσή μας στο αληθινό Εαυτό μας και στο πραγματικό μας Σπίτι, και να μην «κολλάμε» στα μέρη που έχουμε έρθει ως ταξιδιώτες!

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο αλλαγή κόσμων (Παροιμία).

Ο Μαχαρίσι δείχνει την αιώνια φύση του πνεύματος σε ένα του συλλογισμό για τον δικό του επικείμενο θάνατο:

«Λένε ότι πεθαίνω, αλλά εγώ δεν φεύγω. Πού θα μπορούσα να πάω; Είμαι εδώ».  

Ο Φράνκλιν Μέρρελ-Βολφ (Merrell-Wolff) επισημαίνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν ολόκληρη τη ζωή τους προσκολλημένοι στο υλικό επίπεδο. Μπορεί να ποθούν για τη φώτιση στο τέλος της ζωής τους, αλλά τότε είναι πολύ αργά για να την επιτύχουν:

«Η προσωπική ζωή τους είναι επικεντρωμένη πάνω στο κοσμικό πεδίο, αν και είναι μια καταδικασμένη ζωή, γιατί σε κάθε περίπτωση ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, εδώ. Εντούτοις, η προσωπικότητα δεν το πολυπιστεύει και προσπαθεί – παρόλη την αδυναμία της – να συνεχίζει στον εξωτερικό κόσμο μέχρι το βαθύ γήρας, παρόλο που βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης.

Αλλά όταν η ώρα της κούρασης έχει φτάσει, είναι ήδη πολύ αργά για να επιτευχθεί η Αφύπνιση της συνειδητότητας σε αυτό το σώμα, επειδή η Αφύπνιση απαιτεί μια βαθιά και ενδεχομένως γερή πνευματική κατάσταση».

Αν περιμένει κανείς πάρα πολύ καιρό, δεν θα μπορέσει να επιτύχει την φώτιση στο τωρινό του σώμα και θα χρειαστεί να ενσαρκωθεί εκ νέου για να το ξαναπροσπαθήσει. Όλα εξαρτώνται από το βαθμό στον οποίο εμείς οι ίδιοι επενδύουμε στην πνευματικότητα μας ενώ είμαστε εδώ, και για όσους από εμάς είναι νέοι και έχουν πολλά χρόνια να ζήσουν στη γη πάλι τους χρειάζεται αφθονία χρόνου, αν είναι να αφιερώσουν τον εαυτό τους στην ανακάλυψη της Αλήθειας.

Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα πολύ πιο εύκολα να εξερευνήσουμε την υψηλότερη συνειδητότητα μέσα από το ανθρώπινο σώμα, κάτι που η πλειοψηφία των ανθρώπων στη γη στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει να κάνει. Μπορούμε να έχουμε βοήθεια από διάφορους πνευματικούς δασκάλους και ενημέρωση που προσφέρεται άφθονη μέσα από το Διαδίκτυο, και εφ 'όσον χρησιμοποιήσουμε τη διάκρισή μας και αποδεχτούμε μόνο εκείνο που διαισθητικά συνηχεί μέσα μας, οι συμβουλές τους θα μπορούσαν κάλλιστα να μας βοηθήσουν.

Έχουμε επίσης σήμερα μια πληθώρα από πνευματικούς συγγραφείς που έχουν ως αποστολή τους να γράφουν για την ανώτερη συνειδητότητα και δεν έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να βοηθήσουμε στην αφύπνιση της ανθρωπότητας, το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κολλήσουμε με αυτή μας την προσπάθεια και να παραμείνουμε επιμελείς.

Είναι σημαντικό να δουλέψουμε όσο σκληρά μπορούμε ενώ βρισκόμαστε εδώ, αν στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τους άλλους, αλλά αν θέλουμε να επιτύχουμε και τη φώτιση ευρισκόμενοι στο σημερινό μας σώμα, θα πρέπει να ενδιαφερθούμε πάρα πολύ για την προσωπική εσωτερική μας εργασία.

Ο Αdyashanti μας λέει ότι ο θάνατος δεν αντιπροσωπεύει μόνο το τέλος της υλικής ζωής, αντιπροσωπεύει και το τέλος της αίσθησης του εαυτού μας ως ξεχωριστού από το αληθινό μας Εαυτό, τον Ανώτερο, θεϊκό μας Εαυτό.

Φαντάζομαι πως ο θάνατος είναι ένα από τα πιο χρήσιμα αν και ενοχλητικά μέσα που θέτει τέλος στην αίσθηση του διαχωρισμού από τον Δημιουργό μας και με την προϋπόθεση ότι είχαμε ήδη κάποια επίγνωση στη ζωή, μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση θα εισρεύσει στο Είναι μας όταν δεν θα είμαστε πλέον ενσαρκωμένοι σε αυτή τη σφαίρα που εμποδίζει αυτή τη γνώση.

Φυσικά, το υλικό πεδίο, με όλες τις αποσπάσεις και την αβεβαιότητά του, δεν είναι απαραίτητο να μπλοκάρει την αντίληψή μας σχετικά με την ύπαρξη μιας ανώτερης συνειδητότητας μέσα μας, όμως, παρόλα αυτά, η φώτιση είναι δύσκολο να βρεθεί σε αυτό το πεδίο της χαμηλότερης δόνησης.

Με την αναχώρησή μας από την ύλη θα μπορέσουμε να εξερευνήσουμε τις υψηλότερες καταστάσεις της συνειδητότητας στις οποίες θα μεταβούμε και αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε μιαν ανανεωμένη κατανόηση του Ποιοι Πραγματικά Είμαστε, δηλαδή να θυμηθούμε ότι είμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, ότι ο Δημιουργός μας έχει εμποτίσει με την ικανότητα της δημιουργίας της ίδιας μας της ζωής, αλλά το έχουμε λησμονήσει.

Ποτέ δεν ήμασταν ξεχωριστοί από το σύμπαν - εσωτερικά και εξωτερικά - και η εξελικτική διαδικασία θα μας οδηγήσει στο επόμενο στάδιο, όταν θα αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε. Μπορούμε να εξελίξουμε τη συνειδητότητά μας από εδώ στη γη χωρίς να αναγκαστούμε να φύγουμε πρώτα, αλλά αυτό απαιτεί την προθυμία μας να ζούμε για την αγάπη, την πνευματικότητα και την επίγνωση της αθανασίας μας.

Αυτό μπορεί να απαιτήσει μια πλήρη αναμόρφωση του τρόπου που έχουμε ζήσει τη ζωή μας μέχρι τώρα, αλλά οποιεσδήποτε προσωπικές αλλαγές και αν χρειαστεί να κάνουμε θα αξίζουν τον κόπο, καθώς θα βρεθούμε βυθισμένοι στην ευδαιμονία και την συγχρονικότητα που θα έρθουν μαζί με την πειθαρχία των σκέψεών μας.

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ