Βιώνουμε την κατάρρευση ενός μοντέλου ζωής

Ένας ψεύτικος « κόσμος» καταρρέει .Η «αόρατη επανάσταση» γεννά το νέο αληθινό κόσμο. Εμείς είμαστε οι φορείς της ανατροπής που νομοτελειακά έρχεται.

Έχουμε υποστεί τη μεγαλύτερη καταστροφή σε καιρό «ειρήνης» από οποιονδήποτε άλλον λαό κι όσο συντονιζόμαστε με τις «συχνότητες» της μιντιακής χυδαιότητας, τόσο ο φόβος, η ανασφάλεια κι η σύγχυση διατρανώνονται  εξαιτίας ενός εικονικό κόσμου, που μας δείχνουν ως «πραγματικό». Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα και βουλιάζουμε στη σύγχυση ,καθώς δεν έχουμε «εξασκηθεί» να ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας  μετά από ελεύθερη κι αδογμάτιστη σκέψη. Είναι κι αυτά τα προσωπικά μας αδιέξοδα, που  μας αποπροσανατολίζουν και δε μας βοηθάνε να ξεδιαλύνουμε το θολό «τοπίο». Κουρασμένοι από την άοκνη-αλλά με λάθος κριτήρια- αναζήτηση, εγκλωβισμένοι στη «λογική»(;)του «λιγότερου κακού» και μη δεχόμενοι την κρισιμότητα και τον τελεσίδικο χαρακτήρα της καταστροφής που ζούμε, ενοχοποιηθήκαμε και στέκουμε απαθείς –προς το παρόν-αλλά μέσα και γύρω μας  η μεταμόρφωση, η «επανάσταση» φουντώνει .Ναι, αυτό που συμβαίνει είναι ασύλληπτα «σύνθετο» για τα δεδομένα του μέσου ανθρώπου. Με «δούρειο ίππο» ένα τεχνηέντως παραφουσκωμένο χρέος  και το ευρώ των τοκογλύφων οδηγηθήκαμε στην παγίδευση, την καταδολίευση όλης της οικονομικής υπερπροσπάθειας χωρίς εθνικό σχέδιο και στόχο, γιατί έχουμε το πιο ξεπουλημένο καθεστώς στον κόσμο!

Εν μέρει ισορροπούμε, κατανοούμε πτυχές της πραγματικότητας, εν μέρει τα καταφέρνουμε, καθώς δεν είμαστε και ειδικοί επί παντός επιστητού.

Στο μεταξύ περισσεύει το ψέμα, η κτηνωδία, η ωμότητα, ο παραλογισμός και η επιβολή των πιο αδιανόητων και βάρβαρων «πολιτικών», που καταλύουν στην πράξη κάθε έννοια δικαίου, κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και την ίδια τη δυνατότητα επιβίωσης.

Πού βρίσκουν «έδαφος» και συμβαίνουν τόσες συμφορές, αφού υποτίθεται ότι είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι-ή μήπως δεν μας άφησαν ποτέ να είμαστε; Τόσο πολύ ξιπάστηκαν οι άνθρωποι, τόσο πολύ απαξιώθηκε η ζωή εξαιτίας ενός παράνομου τοκογλυφικού χρέους, που μόνο εμείς δε δημιουργήσαμε; Πού βρίσκει «έδαφος» και θεριεύει τόση βαρβαρότητα; Μήπως στο εσωτερικό κενό, που γεννά την ανασφάλεια και το φόβο λόγω άγνοιας; Πάνω στο εσωτερικό κενό, στην «απορρύθμιση»- λόγω της πολυεπίπεδης κρίσης -επικάθεται εύκολα ο φόβος, που αδρανοποιεί κι απολιθώνει την εσωτερική μας δύναμη .

Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που ο Δαρβίνος μας κι όλη η παρωχημένη «επιστημονική» σκέψη μας έδειξε. Ο άνθρωπος της (αυτο)γνώσης είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ικανός να αναταχθεί πνευματικά, να ζήσει με την ψυχή του, ερωτώντας από την αρχή –σαν το μικρό παιδί-για όλα, αλλάζοντας τη  «λάθος ματιά» που είχε χρόνια για την ατομική και κοινωνική ύπαρξή του και να ελευθερωθεί από τις πεποιθήσεις, τα στερεότυπα, τις αγκυλώσεις που του φόρτωσε το καθεστώς της υποτέλειας.

Αυτή η αόρατη «επανάσταση» ήδη συμβαίνει μέσα μας, αλλά για να εκφραστεί πολιτικά, δηλ. κοινωνικά, πρέπει πρώτα να γίνει έρως, φιλότης προς το διπλανό, πέρα από διαιρέσεις, κατηγοριοποιήσεις ή περιχαρακώσεις «ρατσιστικές» ,ιδεολογικές ή άλλες ,πρέπει να γίνει ενότητα, αδερφοσύνη, όραμα κοινό εθνικοαπελευθερωτικό!

Η γνώση είναι δύναμη

Ποιοι είμαστε και πού πάμε; Ποτέ δεν γνωρίσαμε την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας. Ποτέ δεν μας προσφέρθηκε η γνώση ως δύναμη πνευματική και ηθική, ως πηγή ελευθερίας. Μόνο  χρησιμοθηρικά μας έμαθαν να την προσλαμβάνουμε –και μάλιστα εξειδικευμένη-για να είμαστε καλά «εργαλεία» του καθεστώτος πολτοποίησης και διαμόρφωσης αναλώσιμων, εγωπαθών συνειδήσεων, αποξενωμένων από τον ίδιο τους τον εαυτό κι από τους άλλους.

Το έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας ως φορέα πληρότητας εσωτερικής, ως αρωγού ουσιαστικής κοινωνικοποίησης, χαράς και ολοκλήρωσης κατακερμάτισε κάθε έννοια εσωτερικής αρμονίας και προκάλεσε μόνο σύγχυση, διχασμό και εσωτερική σύγκρουση. Έχουμε στρεβλή «εικόνα» κι άγνοια για την ίδια την έννοια του ανθρώπου.

Θυμάστε τον Οδυσσέα, που προτίμησε να παραμείνει άνθρωπος και να ξαναβρεί την ψυχή του, την Πηνελόπη του, παρά να γίνει αθάνατος; Προτίμησε το νόστο από την αθανασία, γιατί γνώριζε πόσο γοητευτικό ον είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος κι όχι θηρίο. Και είναι άνθρωπος όταν απλά υπάρχει σε αρμονία με τον εαυτό του και τη φύση ,ενωμένος-άτμητος ,έχοντας ανακαλύψει μέσω  και της  αυτογνωσίας την εσωτερικό του πόθο για ελευθερία, για κοινωνικό-πολιτιστικό προσδιορισμό, για τη δική του πατρίδα.

Αυτός ο «νέος» απελευθερωμένος άνθρωπος σήμερα υπάρχει ήδη κι έχει υπερκεράσει το «σοφό» άνθρωπο που «θέωσε» την ύλη. Ψάχνει την αλήθεια μέσα του και γύρω του για να λυτρωθεί επιτέλους από την οδύνη και τη ντροπή και να ανακαλύψει πάλι τον εαυτό του.

Ο εικονικός κόσμος, οι παλιοί φόβοι ,τα στερεότυπα κι οι μύθοι καταρρέουν, όπως και τόσες πλάνες που μας φόρτωσαν ως  απόλυτες «αλήθειες», για να ελέγχουν τις συνειδήσεις των «σκλάβων» ,που ποτέ δεν έπαψαν να υπονομεύονται, να εξαντλούνται και να μοχθούν για το «δυτικό» ψεύτικο «όνειρο», που ήδη καταρρέει ως τέτοιο.

Ο δομικός παραλογισμός του καθεστώτος δε μπορεί να αντέξει τη νέα συνείδηση του «είναι», αυτήν της ενότητας .Ο παραλογισμός  του συνίσταται στο βαθύτερο στόχο του, που είναι το «να διαιρεί και να βασιλεύει», να χειραγωγεί, να ελέγχει την κοινωνική συνείδηση, που σήμερα εξ ανάγκης απελευθερώνεται. Σε συνδυασμό με τα οικονομικά αδιέξοδα και την ανεργία η νέα κοινωνική συνείδηση είναι πια η «βόμβα» που αποδομεί και  διαλύει ένα καθεστώς υποτέλειας, που πια δεν απαντάει στις ανάγκες της κοινωνίας.

Πληρώνουμε ακριβά παλιές αυταπάτες, «αγάπες» ψεύτικες, που μας έκλεψαν κάθε πνοή ζωής, που μας αδίκησαν κατάφωρα και μας πρόδωσαν. Και τώρα πώς να γεμίσουν το κενό οι καρδιές, που ξοδεύτηκαν σε μια ψευδαίσθηση ;Πώς να πάρουν πίσω τη δύναμή τους, όταν για τόσους αιώνες πίστεψαν στην πλάνη και γέμιζαν το εσωτερικό κενό με ψεύτικα είδωλα ,με καθρεφτάκια και χρωματιστές  χάντρες; Το «εγώ» είναι μια ψευδαίσθηση του νου, γέννημα φόβου κι ανασφάλειας λόγω άγνοιας της ανθρώπινης «ουσίας» κι ο πιο μεγάλος «εχθρός» της εσωτερικής λύτρωσης και ελευθερίας.

Ταυτόχρονα η σύγχρονη επιστήμη απέδειξε ότι τα πάντα είναι ένα, μια ολότητα αδιαίρετη, άτμητη και συμπαγής, κι επικοινωνούν ,υπάρχουν ως σχέσεις ,ως μια ενιαία συνείδηση. Επομένως κανένας  μας δεν είναι καλά, αν το Όλον πάσχει. Αν αυτή η αποδεδειγμένη  πια αρχαία γνώση δεν είναι ένα «επαναστατικό» (προ)μήνυμα ενός καινούριου ειρηνικού κόσμου, τότε τι άλλο είναι; Όλη η εξωτερική εικόνα που θεωρούμε ότι υπάρχει με υλικούς όρους, είναι γέννημα των αισθητηρίων οργάνων, της ανθρώπινης φυσιολογίας μας κι οι όποιες «οδύνες» είναι αποτέλεσμα της δυσαρμονίας των ανθρώπινων επιλογών με τους συμπαντικούς νόμους, τη φυσική μας κοίτη, που είναι η ελευθερία μέσα από την ενότητα, το Όλον. Και τώρα τι κάνουμε με την αίσθηση του κενού, που γιγαντώνει το φόβο, την οδύνη μας; Το κενό γεμίζει μόνο με τη λυτρωτική γνώση του ωραίου, του αληθινού, των αιώνιων και απαραβίαστων συμπαντικών νόμων, που μόνο τη σύμπνοια, την αμοιβαιότητα, τη συμπόνια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, και την ειρήνη «διδάσκουν».

Κι όλη αυτή η γνώση  των προσωκρατικών ξανά αποκαλύπτεται για να αποτυπώσει τη λυτρωτική έξοδος από τη βαρβαρότητα του νεοναζισμού, που ποτέ δεν ξαναέζησε με  τόση ένταση ο άνθρωπος ως αντανάκλαση της άρνησης του νόστου στην πραγματική μας «κοίτη», που είναι η ένωσις(ώση προς τα μέσα, στο Έν, που περιλαμβάνει τα πάντα)-Έν το παν έλεγε κι ο Παρμενίδης. Θέλουμε δε θέλουμε εμείς είμαστε οι φορείς του νέου κοσμοειδώλου που απελευθερώνει από  τα δεσμά του σκοταδισμού όλο τον πλανήτη, γιατί είμαστε φορείς του Ελληνικού πολιτισμού, που κι άλλοτε «φώτισε» την ανθρωπότητα.

Όσα κακά ακόμα ζούμε είναι η αντανάκλαση του κακού μας εαυτού, που αρνιέται να δεχτεί το «φως», αλλά είναι κι η πρόκληση για να βρούμε την α-λήθεια μας. Ο καθένας πια γνωρίζει ότι «καθαρίζοντας» το δικό του «πεδίο» συμβάλλει στη συλλογική κάθαρση και στην εσωτερική αναγέννηση, που όλοι έχουμε ανάγκη. Βρίσκουμε τον τρόπο και το δρόμο να υπερβούμε την κληρονομημένη «αρρώστια», το Μεγάλο ψέμα. Κι ο άλλος νόμος του σύμπαντος, «ό,τι σπέρνεις, θερίζεις», επιβεβαιώνεται μέσα από την αναγκαιότητα της εσωτερικής αναμόρφωσης ,που ήδη συμβαίνει ως «επανάσταση» συνείδησης.

Επιτέλους απενοχοποιείται  ο «μικρός» άνθρωπος και απομυθοποιείται ο «μεγάλος», που έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα πληρότητας και ανύπαρκτη εσωτερική ισορροπία, γιατί εμμένει στη διαίρεση, στο διαχωρισμό, στην πλάνη των αισθήσεων και στη θεοποίηση του υλικού τίποτα, χάνοντας την ψυχή του. Οι συμπαντικού νόμοι δεν επιβάλλουν, δεν παραχωρούν τίποτα, αλλά σέβονται πάνω από όλα την ελευθερία και υπαγορεύουν τη λυτρωτική πράξη της δημοκρατίας σε όλων των ειδών τις σχέσεις ,που μόνο όταν αυτές υπάρχουν. Η αυτογνωσία και το μέτρο είναι η αρχή της απελευθέρωσής μας από τα εσωτερικά δεσμά, από το φόβο και την ανασφάλεια. Υπαγορεύουν τον νέο κόσμο, που όσο κι αν απειλούν για το αντίθετο κάποιοι, είναι ήδη εδώ και γεννιέται στις καρδιές των πιο απλών ανθρώπων πρώτα-κι όχι των «φτιασιδωμένων» νάρκισσων –εργαλείων ενός καταδικασμένου άκομψου και μασκαρεμένου επιβαλλόμενου από το σύστημα «κόσμου». Η ώρα της αλήθειας και της ευθύνης μας είναι εδώ για όλους. Ή αλλάζουμε οπτική και στάση ζωής ή «βουλιάζουμε»!

Αυτή τη φορά θα νικήσει ο άνθρωπος κι όχι το «εμπόρευμα» των λίγων «ισχυρών» του πλούτου. Αυτή τη φορά η ίδια η δύναμη της ανάγκης θα επιβάλλει τα «θέλω» των πολλών κι όχι το ψέμα των τεράτων της φρίκης! Αυτή τη φορά θα γίνει το αδιανόητο ,θα νικήσει  ο λαός, θα νικήσει ο άνθρωπος, η αλήθεια και το δίκαιο!

Έλλη Διαμαντοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ