σκέψεις για έναν άγνωστο

• Είτε είμαστε άνθρωποι είτε είμαστε αστρική σκόνη, όλοι μαζί χορεύουμε στη μελωδία ενός αόρατου ερμηνευτή Αλμπερτ Αινσταιν

Τραγούδια ,μύθοι και ικασίες ''έπλεξαν'' το πέπλο που τον σκεπάζει μέχρι τη στιγμή που θα τον γνωρίσουμε...
Πήρε κοντά του αγαπημένα μας πρόσωπα, μας βύθισε στη θλίψη και το πένθος।
Πολλές βραδυές έγινε εφιάλτης που μας πέταξε απο τον ύπνο μας।
Μιλάμε για το θάνατο...αυτόν τον άγνωστο , τον ανεπιθύμητο αλλά τόσο πολυσυζητημένο।
Γιατί ο θάνατος προκαλεί τόσο φόβο?
Γιατί μένει πάντα τόσο άγνωστος εφόσον πολλές θρησκείες μας δίδαξαν τη φύση του?
Γιατί φοβόμαστε ακόμα και να μιλήσουμε για αυτό?
Το γεγονός ότι ο θάνατος μας στερεί πρόσωπα δικά μας με την τελεσίδικη σιγουριά πως δε θα τα ξαναδούμε προκαλεί πρωτογενώς το φόβο।'Επειτα η ίδια η Θρησκεία ενώ μας περιγράφει το θάνατο και μας τον ''φωτίζει'' παράλληλα μας κάνει μέρος ενός διαγωνισμού ο οποίος αν είμαστε καλά παιδιά θα μας τοποθετήσει στο παράδεισο που θα απολαύσουμε όλα τα αγαθά ή αν στη ζωή μας υπήρξαμε κακά παιδιά(πάντα σύμφωνα με τα πρότυπα που επιτάσει η εκκλησία) θα μας στείλει στη κόλαση που θα βράζουμε παρέα με κάθε αμαρτωλό σε τεράστια καζάνια!
Θα κριθούμε απο το Θεό και θα μας ταξινομήσει στη σωστή μεριά ο ανα τους αιώνες εντεταλμένος Άγιος Πέτρος।
Και μόνο η σκέψη ότι έχουμε κάποια ελάχιστα χρόνια ζωής για να αποδείξουμε αν είμαστε καλά παιδιά προκειμένου να βρεθούμε μετά θάνατον στο πολυπόθητο παράδεισο μας τρομοκρατεί...

Βέβαια υπάρχουν και ποιο αρχαίες εκδοχές του Θανάτου όπου ο επονομαζόμενος Χάροντας με το βαρκάκι του παραλάμβανε τους νεκρούς οι οποίοι είχα στα κλειστά τους μάτια δύο κέρματα για τα ναύλα,τους πέρναγε απέναντι στα λημέρια του Άδη।
Μη μου πείτε ότι όλο αυτό δε σας τρομάζει?
Δεδομένο είναι ότι ότι γεννιέται πεθαίνει।Το ερώτημα είναι τι γινόμαστε μετά?
Για παράδειγμα ένας νεκρός καρπός απο ένα δέντρο αναδομείται και γίνεται οργανική ύλη που θρέφει πάλι το δέντρο που θα το μετατρέψει πιθανόν ξανά σε καρπό।
Κι ο άνθρωπος ομοίος γίνεται οργανική ύλη αναφερόμενοι πάντα στην υλική του υπόσταση।

Ο άνθρωπος όμως δεν αποτελείται μόνο απο τη σάρκα του...
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της ψυχής?
Όταν λοιπόν πεθαίνουμε όλο αυτό που μας αποτελεί, η προσωπικότητα,οι ιδέας μας ο ψυχικός μας κόσμος παύει να υφίσταται απο τη διακοπή της λειτουργίας της καρδιάς μας?

Εδώ επεμβαίνει το μεταφυσικό στο οποίο συνήθως οι άνθρωποι των επιστημών δεν πιστεύουν।
Υποστηρίζουν ότι αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις που έχουν παρηγορητικό χαραχτήρα।
Δηλαδή χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο αλλά μόνο υλικά।Η ψυχή του συνεχίζει να υπάρχει και μάλιστα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί μαζί σου , αν εσύ έχεις τους δέκτες σου ανοιχτούς।
Τι να πω?
Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα πιστεύουν επειδή λένε πως τα έχουν βιώσει।
Η μήμπως η ανάγκη τους να τα πιστέψουν ήταν τόσο μεγάλη?
Δε μπορώ να σας απαντήσω σε αυτό αν και σε εμένα μπορεί να είχε συμβεί।
Δε μπορώ να απαντήσω τι είναι ο θάνατος και τι συμβαίνει μετά απο αυτόν γιατί δεν έχω πεθάνει!
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο θάνατος όταν γίνεσαι παρατηρητής του , όταν σου στερεί κάποιον που αγαπάς πολύ είναι οδυνηρός, σκοτεινός και μια για πάντα μη αναστρέψιμος।
Απο μικρή φοβόμουν το θάνατο όσο τίποτα άλλο। Όχι τον δικό μου αλλά των άλλων।
Δεν είναι αλτρουιστικό μα πέρα για πέρα εγωιστικό।
Δε φοβάμαι το δικό μου χαμό ούτε σκέφτομαι το πόνο που θα προκαλέσω στους δικούς μου ανθρώπους।
Φοβάμαι το χαμό κάποιου ατόμου σημαντικού για εμένα και την οδύνη που θα μου προκαλέσει η δική του έλλειψη।
Μήμπως λοιπόν σκέφτομαι τον εαυτό μου και όλο αυτό το κρύβω πίσω απο την αγάπη μου και το νιάξιμο μου για τον άλλο?


Ακόμα και σήμερα με τρομάζει αυτή η σκέψη।Μπορεί να μην έχω εκείνες τις παιδικές αντιδράσεις αλλά ποτέ δεν δέχομαι την απώλεια।Όμως αυτές τις σκέψεις που δεν είναι μόνο δικές μου αλλά των περισσότερων τις απαλύνει μια αλήθεια।
Το πόσο αγαπάμε και νοιαζόματε κάποιον το αποδεικνύουμε καθημερινώς με τις πράξεις μας και όσο βρίσκεται εν ζωή।
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και πρώτη εγώ ότι ο θάνατος είναι μέρος μας που μας ολοκληρώνει δε μας εξαφανίζει।
Όσοι βιώνουν την απώλεια πρέπει να αντλούν δύναμη απο ότι αγαπούν και να συνεχίζουν γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής।Πάντα θα γεννιούνται παιδιά, πάντα θα πεθαίνουν άνθρωποι।
Αυτή τη στιγμή ζούμε και η ζωή έχει πολλά όμορφα πράγματα φυλαγμένα για εμάς στα δρομάκια της। Έχει χαρές και συγκινήσεις, έρωτα χορό και τραγούδι।Αγάπη κάθε είδους μητρότητα, πατρότητα τρυφεράδα... έχει ταξίδια και διακοπές।έχει καλημέρες και καληνύχτες, όμορφες προσμονές και όμορφους ερχομούς.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να χαρίζουμε όμορφες στιγμές ο ένας στον άλλο όσο ζούμε। Να μην αφήνουμε μέσα μας παράπονα, να μην δημιουργούμε στους άλλους παράπονα। Να μην κλειδώνουμε στη ψυχή μας μίση και απωθημένα। Ας μετρήσουμε τα όνειρα μας ένα-ένα και να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα। Ας πούμε τα '' σ'αγαπώ '' μας σήμερα χωρίς εγωισμούς γιατί σήμερα μπορούμε। Ας πούμε τα ''ευχαριστώ'' μας σήμερα γιατί και πάλι σήμερα είμαστε σίγουροι πως μπορούμε.

Ας μη κοιτάμε πόσα περισσότερα χρήματα μπορούμε να βγάλουμε γιατί όσοι 'έφυγαν'' δεν τα πήρα μαζί τους। Εδώ μείνανε τα λεφτά, εκείνοι έφυγαν.
Ας προσπαθήσουμε όχι να ερμηνεύσουμε το θάνατο, ούτε να τον ονομάσουμε εχθρό μας।

Δεν είναι στα αλήθεια πιο χρήσιμο να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τη ζωή?

mariabiokef

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ