Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης
Η περιοχή της Μέσης Ανατολής ονομάστηκε, όχι τυχαία, χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, αφού οι θρησκευτικές ζυμώσεις στην περιοχή τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια γέννησαν τις δυτικές μονοθεϊστικές θρησκείες και άλλα μεταφυσικά συστήματα που επηρέασαν διαχρονικά τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις.
Η Μέση Ανατολή απασχολεί συνεχώς την κοινή γνώμη πολλούς αιώνες τώρα, καθώς κάθε αναταραχή ή αλλαγή του status της επηρεάζει, εξαιτίας της γεωπολιτικής της θέσης, και –ειδικά στα σύγχρονα χρόνια– του πετρελαίου, όλο τον πλανήτη.
Την τελευταία περίοδο η γνωστή «αραβική άνοιξη» έχει σημάνει την αρχή μιας νέας περιόδου, σηματοδοτώντας τρομερές αλλαγές στον παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό χάρτη. Υπάρχει γενικά η τάση των πολιτικών αναλυτών να βλέπουν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή υπό το στενό πρίσμα της ανάγκης των Αράβων για ανεξαρτησία, της δίψας των Εβραίων για περισσότερη επιρροή στην περιοχή, των ευκαιριακών πολιτικών πλουτισμού της Δύσης και συγκεκριμένα των Η.Π.Α., και της αναμενόμενης απαίτησης της Ρωσίας να παίζει ολοένα και περισσότερο ρυθμιστικό ρόλο στα πράγματα. Παραγνωρίζουν, όμως, το κίνητρο που ωθεί τους κατοίκους της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής να συμμετέχουν στα θανατηφόρα παιχνίδια της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή τους.
Οι Άραβες και οι Ιουδαίοι είναι αυτόχθονες κάτοικοι και παραδοσιακά ρυθμιστές, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, της πολιτικο-οικονομικής κατάστασης της συγκεκριμένης περιοχής, όπου για τους Ισραηλινούς ένα μέρος της, η Ιερουσαλήμ και τα εδάφη γύρω από αυτήν, ήταν μέχρι το 1946 η ιερή αλύτρωτη πατρίδα τους. Άλλωστε, η κινητήρια δύναμη και των δύο απέχει πολύ από τα κίνητρα των δυτικών, αφού, ενώ οι δυτικοί αποσκοπούν περισσότερο στην αύξηση της επιρροής τους στο πλανητικό παιχνίδι, οι εντόπιοι πληθυσμοί θεωρούν ότι μάχονται για συγκεκριμένα μεταφυσικά ιδεώδη.
Οι δυναμικές συνιστώσες αυτών των κινήτρων έγιναν καθ’ όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα ο σημαντικότερος καταλύτης των παγκόσμιων πολιτικών εξελίξεων, καθότι από τη μία ο σκληρός πυρήνας του Ισλάμ συγκρούστηκε έντονα, μετά την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, με τον Ιουδαϊκό Μεσσιανισμό, την ιδέα της Γης της Επαγγελίας και φυσικά με τις εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις. Αυτές προσπαθούν συχνά να θέσουν στην υπηρεσία τους τόσο το μεγαλοϊδεατισμό των εβραίων όσο και τις μεταφυσικές πεποιθήσεις του πολεμικού θεού των μωαμεθανών, ξεχνώντας όμως τον παγιωμένο χαρακτήρα του Ισλάμ, την αδυναμία του να μεταρρυθμιστεί ουσιαστικά, αφού ο πυρήνας του είναι συγκεκριμένος και δεν επιδέχεται αλλαγής, και φυσικά την ιδιότυπη μεσσιανική οπτική των Ιουδαίων.
Ο Οίκος του Ισλάμ εναντίον του Οίκου των Απίστων
Ο ισλαμικός κόσμος και ο θρησκευτικοπολιτικός χαρακτήρας του δεν μπορεί να εξελιχθεί, αφού ολόκληρη η κοσμοθέασή του είναι εσχατολογική, και βασίζεται στη νίκη του πολεμικού θεού επί της γης, και στο «δίκαιο» ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) του Οίκου του Ισλάμ προς τον Οίκο των Απίστων, μέχρι που κανείς από αυτούς να μην μείνει στον κόσμο. Σύμφωνα με την Χαντίθ, την προφορική εξηγητική παράδοση του Κορανίου, στο τέλος των ημερών θα δημιουργηθεί αυτό που ευαγγελίστηκε ο προφήτης Μωάμεθ, το ιερό κράτος του Θεού!
Παρ’ όλο που το Κοράνιο μιλά σε πολλά του σημεία για φιλανθρωπία και καταδικάζει τη βία, εντούτοις η αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιερά κείμενα είναι εμφανής και στο ίδιο, αφού συνδυαστικά προτρέπει τους πιστούς μουσουλμάνους να μάχονται υπέρ πίστεως ώσπου να αποσοβηθεί ο κίνδυνος του πειρασμού και να μην δεν υπάρχει άλλη λατρεία πλην του ενός και μοναδικού Θεού (Κοράνιο, Η Βους).
Φυσικά, αυτή η αντίφαση χρησιμοποιήθηκε από τους ηγέτες του Ισλάμ, αλλά και από την Δύση, για πολιτικούς λόγους. Την προηγούμενη δεκαετία το πολιτικό Ισλάμ βρέθηκε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος δημιουργώντας, με τις βομβιστικές του επιθέσεις και το μεγάλο πλήγμα που έφερε στο γόητρο της Αμερικάνικης πολιτικής η θεαματική κατάρριψη των δίδυμων πύργων, μία δυτική αντιτρομοκρατική συμμαχία με ηγέτη τις Η.Π.Α. συνεπικουρούμενη από την Ε.Ε.
Αυτό, με αφορμή την επικίνδυνη επιθετικότητα των ισλαμιστών και την επιδιωκόμενη πάταξη της τρομοκρατίας, είχε ως αποτέλεσμα την ψήφιση των πιο σκληρών και αντίθετων με την έννοια της ανθρώπινης ελευθερίας νόμων, που γνώρισε η ανθρωπότητα από την πτώση του φεουδαρχικού συστήματος διακυβέρνησης.
Έτσι, ο ευαγγελισμός των ανοικτών συνόρων και της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων και ιδεών πήγε περίπατο, αφήνοντας στη θέση αυτών των ιδεωδών υπερεθνικές φοβικές οντότητες όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την άλλη οι ισλαμιστές ηγέτες, προκειμένου να πείσουν τους οπαδούς του Ισλάμ να γίνουν ανθρώπινες βόμβες, διακήρυσσαν την τιμή της συμμετοχής στο στρατό των… μαρτύρων της πίστης του Αλλάχ.
Εξάλλου, η εσχατολογία των Μουσουλμάνων στηρίχθηκε πάνω στην έννοια του ενεργητικού και όχι του παθητικού μάρτυρα των χριστιανών ο οποίος πέθαινε ομολογώντας την πίστη του μπροστά σε έναν «αντίθεο» ηγεμόνα.
Ο μουσουλμάνος μάρτυρας είναι πολεμιστής του War-God, του Πολεμικού Θεού, και το να πεθάνει για να διαδώσει ή να διασώσει την πίστη του, είναι εισιτήριο για τον κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωση παράδεισο, βάσει των επιθυμιών ενός νομαδικού λαού όπως οι Άραβες.
Αυτή η ισλαμική εσχατολογική πεποίθηση έγινε όπλο στα χέρια τόσο των ισχυρών ηγετών του Ισλάμ όσο και των υπόλοιπων παικτών του παγκόσμιου παιχνιδιού.
Η Δύση μέχρι σήμερα επιμένει να παίζει με την ωρολογιακή βόμβα της πίστης των μωαμεθανών, όπου οι δαίμονες του χθες, η μουσουλμανική αδελφότητα, οι Σαλάφι και άλλες πολιτικές εξτρεμιστικές ομάδες οι οποίοι είχαν επικηρυχθεί παγκόσμια για περισσότερο από δέκα χρόνια ως επικίνδυνοι τρομοκράτες, σήμερα αποκαλούνται από τις Η.Π.Α., όχι πάντα φανερά, εγκάρδιοι σύμμαχοι. Και αυτό γιατί την βοήθησαν μέσω των πολλαπλών εξεγέρσεων στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης (Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία) να απαλλαγούν από τα «κακά παιδιά» όπως ο πρώην Λίβυος ηγέτης Καντάφι.
Τα επικυρηγμένα μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Αίγυπτο πύκνωσαν ύποπτα τις επισκέψεις τους στην Αμερικάνικη πρεσβεία, ενώ ο πρώην σύμμαχος της Αμερικής στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και σφοδρός πολέμιος της αδελφότητας, Χόσνι Μουμπάρακ, έγινε εχθρός, και η αδελφότητα «σύμμαχος εξ ανάγκης».
Όσο φανερά είναι τα κίνητρα των ισλαμιστών, κι έχουν να κάνουν με την ανακατάξη των επιρροών στις χώρες του αραβικού κόσμου και της Βόρειας Αφρικής, άλλο τόσο φανερή είναι και η επιθυμία της Δύσης για αύξηση της επιρροής του δόγματος της Νέας Τάξης. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ο τρόπος που κατάφεραν οι ηγέτες των αντιστασιακών μωαμεθανών να εξαπλώσουν την εξέγερση στο πλήθος των πιστών.
Υπάρχει μια παράδοση της Χαντίθ που λέει ότι «η υψηλότερη και ιερότερη μορφή της Τζιχάντ είναι το να μιλάς ενώπιον ενός σουλτάνου ασεβούς». Αυτή η φράση δύναται να ερμηνευθεί με ποικίλους τρόπους – σε αυτήν την περίπτωση όμως όπλισε τα χέρια των επαναστατών εναντίον των ομόφυλων και ομοθρήσκων τους, έχοντας πλέον στόχο… το φόνο του ασεβούς σουλτάνου, όπως αυτός και αν λέγεται, Μουμπάρακ ή Καντάφι, δεν έχει σημασία.
Η λήθη, όμως, της Δύσης σχετικά με τον παγιωμένο χαρακτήρα του Ισλάμ θα την φέρει από εδώ και πέρα σε δύσκολη θέση. Η αρχή έγινε άλλωστε στη Λιβύη, όπου ένα βίντεο που σατίριζε τον Μωάμεθ στάθηκε ικανό να εξοργίσει το πλήθος σε τέτοιο βαθμό που να σκοτώσει με γυμνά χέρια τον… αναπληρωτή «Σουλτάνο», τον Αμερικανό πρέσβη Christopher Stevens, ο οποίος λειτουργούσε την δεδομένη στιγμή ως De Facto Αρχηγός του Λιβικού κράτους.
Ακόμα και αν μιλάμε σήμερα για μετριοπαθές Ισλάμ και δουλικό σουνιτικό μπλοκ, εντούτοις δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πυρήνας του διόλου μετριοπαθής είναι. Αντίθετα, μέσα στη μουσουλμανική καρδιά ηχούν μόνιμα τα τύμπανα του πολέμου, τα οποία θα σιγήσουν μόνο όταν εγκατασταθεί στη Γη το κράτος του Αλλάχ.
Τα ρεύματα που υποθάλπονται σήμερα από τους ηγέτες της χριστιανικής Δύσης είναι φορείς και φύλακες αυτής της παράδοσης. Το Ισλάμ είναι ασυμβίβαστο με την έννοια του δυτικού προοδευτικού τρόπου διακυβέρνησης και δεν υποτάσσεται σε άλλα μοντέλα προόδου.
Κατά τον 19ο αι. το προοδευτικό κίνημα που έλαβε χώρα στον αραβικό κόσμο με αίτημα την αλλαγή του προμεσαιωνικού καθεστώτος των αραβικών και των εξισλαμισμένων χωρών, με εξέχοντες μάλιστα εκπροσώπους όπως ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Al- AzharΣεΐχης MuhammadAbduh, περιορίστηκε σε μια μικρή διανοητική ελίτ, για να δώσει την θέση του σε ένα «ορθόδοξο» ισλαμικό κίνημα με ηγέτες ποιους λέτε;
Την Μουσουλμανική Αδελφότητα ή Al-IkhwanAlMuslim, η οποία έδρασε στην Αίγυπτο, τους Σανούσι στην Λιβύη και τους Wahhabi που επικράτησαν στη Σαουδική Αραβία. Σκοπός όλων αυτών ήταν να σταματήσουν την επιρροή της Δύσης στη μουσουλμανική παράδοση και την επιστροφή στα κλασσικά μοντέλα ηγεσίας! Βέβαια οι Wahhabiαπέτυχαν μια και η Σαουδική Αραβία σήμερα έχει γίνει κάτι σαν τις Ανατολικές Η.Π.Α.
Έτσι, η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι Σαλάφι σήμερα ανέλαβαν την ηγεσία ώστε να αποκομίσουν από την Δύση οφέλη σχετικά με τον αρχικό σκοπό τους, όμως, μιας και όπως είπαμε η εσχατολογική ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ισλάμ είναι αδύνατον να αλλάξει.
Όταν ευοδωθούν οι προσπάθειές τους για επικράτηση και ενίσχυση της μωαμεθανικής παράδοσης, τότε ούτε κανένα σουνιτικό μπλοκ ούτε η δύναμη των όπλων των Η.Π.Α. ούτε η διπλωματία της Ε.Ε θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν το κύμα της εκδήλωσης της πραγματικής επιθυμίας των μουσουλμάνων για επικράτηση και εγκαθίδρυση της Ισλαμικής πολιτείας στην γη, που έχει την ίδια σημασία που έχει για τους χριστιανούς η Δευτέρα Παρουσία!
Χαρακτηριστική όλων αυτών είναι η δήλωση του ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπάντι, ότι «η Αδελφότητα βρίσκεται πολύ κοντά στην επίτευξη του υπέρτατου στόχου της…» Ποιος είναι αυτός; «Η εγκαθίδρυση ενός δικαίου συστήματος διακυβέρνησης (σύμφωνα με τη Σαρία, το νόμο του Ισλάμ)…. που θα περιλαμβάνει μια κυβέρνηση η οποία θα εξελιχθεί σε ένα δίκαιο καθοδηγούμενο χαλιφάτο και παγκόσμια εξουσία»!
Αυτή η εσχατολογική προοπτική του θρόνου της παγκόσμιας κυριαρχίας τους φέρνει αιώνες τώρα αντιμέτωπους με έναν άλλον ισχυρό κάτοικο της Μέσης Ανατολής, το Ισραήλ, που έχει φυσικά άλλη άποψη για το ποιος πρέπει να καθίσει δικαιωματικά, ελεώ Θεού σε αυτόν το θρόνο...
Ο… Περιούσιος Λαός
Το σύγχρονο Ισραήλ, αδελφό θρησκευτικά με το ισλαμικό δόγμα, ερμηνεύει τον Πολεμικό Θεό κάτω από το πρίσμα του δικού του μεσσιανικού θεολογικού πλαισίου, και δεν θέλει απλά την υποταγή της οικουμένης στο Θεό, αλλά την υποταγή των «εθνικών», των μη Ιουδαίων, στον «περιούσιο λαό» του, τους Εβραίους.
Είναι ειδοποιός αλλά λεπτή η διαφορά μεταξύ της θεολογικής βούλησης των δύο λαών, διότι οι μεν Άραβες απαιτούν τον εξισλαμισμό όλων των λαών, ο οποίος θα τους κάνει όλους ίσους απέναντι στον θρόνο του Θεού, οι δε ισραηλινοί μιλούν για προσυλήτους, δηλαδή για πιστούς δευτέρας κατηγορίας οι οποίοι διαβιούν στην αυλή του Γιαχβέ με την ανοχή και την καθοδήγηση του εκλεκτού λαού του!
Στην γονιδιακή μνήμη του Ιουδαϊσμού είναι εντυπωμένη η έννοια της εξορίας, του διωγμού καθώς και η δικαιωματική κατοχή της Γης της Επαγγελίας, η οποία είναι όχι απλά η Ιερουσαλήμ αλλά και όλες οι περιοχές που κατείχαν προ της καταστροφής του Ναού τους από τους Ρωμαίους.
Η επαφή τους με τους Βαβυλωνίους, κατά την διάρκεια της βαβυλώνιας εξορίας, ενίσχυσε το μεσσιανικό πνεύμα του Ιουδαϊσμού και ανήγαγε την αναζήτηση της εξιλέωσης από την πνευματική και υλική εξορία στην αναζήτηση του ιουδαϊκού Ιερού Δισκοπότηρου!
Η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ με τη χρήση κάθε μέσου έγινε άγιος σκοπός και η διάδοση του δόγματος του πολεμικού θεού, ο οποίος με τις λεγεώνες του φωτός θα κατατροπώσει τις λεγεώνες του σκότους, και η επικράτηση του Μεσσία, ο οποίος θα είναι ο βασιλιάς των φυλών του Ισραήλ, έγινε το μόνιμο κοινωνικο-θρησκευτικό και πολιτικό κήρυγμα ισχυρών μεσσιανικών εβραϊκών ομάδων όπως οι Εσσαίοι, η επαναστατική θεολογία και προφητείες των οποίων έβρισκαν μεγάλη ανταπόκριση στα πλήθη και υποκινούσαν συχνές εξεγέρσεις που οδήγησαν στην τελευταία καταστροφή του ναού του Σολομώντα και την καταστροφή των Ιουδαίων από τον αυτοκράτορα Τίτο το 70 μ.Χ.
Αυτό το γεγονός ενίσχυσε τη μεσσιανική διάθεση της εβραϊκής συλλογική ψυχής, αφού ήταν σαν να επαλήθευε την προφητεία για τον πόλεμο μεταξύ του φωτός και του σκότους και την τελική νίκη Μεσσία Βασιλιά.
Οι διωγμοί και η γκετοποίησή τους τα τελευταία 2000 μέχρι και τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γιγάντωσαν αυτήν τους την πεποίθηση, και η ίδρυση του νέου κράτους του Ισραήλ, το 1946, φάνηκε σαν μια θεϊκή επιβεβαίωση της εκλογής τους ως περιουσίου λαού. Το επόμενο βήμα στην ιουδαϊκή συνείδηση είναι η πλανητική επικράτηση του εκλεκτού λαού και των προσήλυτών του με παγκόσμια πρωτεύουσα την Γη της Επαγγελίας!
Με το Ισλάμ οι Εβραίοι συνυπάρχουν γύρω στους 13 αιώνες. Παρ’ όλα αυτά θεωρούν τους Άραβες και εν γένει όλους τους μουσουλμάνους σφετεριστές της γης τους, καθώς και της πίστης τους αφού το κοράνι είναι για αυτούς μια… κακή απομίμηση της Τορά (Πεντάτευχος)!
Η διακήρυξη Μπολφούρ, που υπόσχονταν ένα νέο κράτος ως δώρο της βοήθειας για την πειθώ που θα ασκούσε το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ για βοήθεια στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τις διμερείς σχέσεις Αράβων και Ισραήλ, δημιουργώντας το παλαιστινιακό πρόβλημα. Οι δύο λαοί στην ουσία μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάτω από μια διαφορετική αντίληψη. Και μπορεί να συνεργάζονται συχνά με τη Δύση, όπως τώρα η Μουσουλμανική Αδελφότητα με την αραβική άνοιξη, και το Ισραήλ διατελώντας χρέη χωροφύλακα στην ευρύτερη περιοχή της Μ.Α., είναι όμως αμφότεροι επισφαλείς σύμμαχοι, που ουδόλως μοιράζονται την ίδια οπτική με τους δυτικούς. Αντίθετα, μάλιστα, οι δυτικοί είναι και για τους δύο ξένο σώμα, Γκοΐμ τους αποκαλούν οι Εβραίοι, άπιστους οι οπαδοί του προφήτη Μωάμεθ!
Ισραήλ και Ιράν οι Θρόνοι του Μεσσία
Μπορεί σήμερα, Άραβες και Ιουδαίοι να βρέθηκαν παίκτες στο ίδιο παιχνίδι και στην ίδια πλευρά, παραμένουν όμως μεταξύ τους εχθροί θανάσιμοι, και τίποτα δεν τους εμποδίζει να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους σχέδια αλληλοεξόντωσης. Σε αυτήν την υπόθεση αρκετά ιδιότυπη παραμένει η περίπτωση του σιιτικού Ιράν, το οποίο διεκδικώντας από την μία τα ηνία της πνευματικής αλλά και πολιτικής ηγεσίας του αραβικού κόσμου, και προκαλώντας από την άλλη μεγάλα προβλήματα στα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης με τη συμμαχία τους με τους Ρώσους, έχει μπει στη λίστα του κυκλώνα τόσο για τις Η.Π.Α. όσο και για το Ισραήλ.
Το Ισραήλ έχει έναν επιπλέον λόγο να μισεί στην κυριολεξία το Ιράν, και αυτός έχει να κάνει πάλι δυστυχώς με τις μεταφυσικές πεποιθήσεις των δύο λαών. Το Ιράν είναι απόγονος αρχαίων και μεγάλων θρησκευτικών ρευμάτων, όπως ο Ζωροαστρισμός, που στην καρδιά τους ήταν μεσσιανικά, και στην ουσία τους ήταν ο πρόδρομος του μονοθεϊστικού μεσσιανισμού. Αναγνωρίζουν οι Εβραίοι, λοιπόν, στο πρόσωπο του Ιράν μια φύση συγγενική και θανάσιμη και, φυσικά, με παρόμοιους σκοπούς.
Αν η αραβική εσχατολογία είναι τροχοπέδη στα σχέδια του Ισραήλ, το Ιράν είναι ο φορέας του πιο σκληροπυρηνικού της σπόρου, και γι’ αυτό πρέπει να βγει από τη μέση. Άλλωστε η ίδια η ιρανική κυβέρνηση παίζει πολύ καλά το παιχνίδι της μεσσιανικής ισλαμικής σιιτικής εσχατολογίας με τις λαϊκές μάζες, λανσάροντας την ιδέα της λύτρωσης του Ισλάμ από του απίστους και προφανώς την παγκόσμια κυριαρχία του πολεμικού Θεού, με ηγέτη το ίδιο!
Άλλες πηγές θέλουν τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ πίσω από την ταινία «Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων» που προκάλεσε την εξέγερση στον ισλαμικό κόσμο, και οι οποίες, λένε, θέλησαν να τιμωρήσουν τον Ομπάμα που δεν επέτρεψε ως τώρα μια πολεμική επέμβαση στο Ιράν.
Η παραμονή του Ομπάμα στην εξουσία και η απογοήτευση του Ισραηλινού πρωθυπουργού για την επικράτησή του έναντι του Ρόμνεϊ θα σηματοδοτήσει πολλά προβλήματα τόσο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, αφού το παιχνίδι θα γίνει πιο σκληρό και πιο βρώμικο.
Με τον Ρόμνεϊ τα πράγματα θα ήταν ίσως πιο εύκολα για την ισραηλινή κυβέρνηση, μιας και η συμμετοχή του στην «Εκκλησία του Χριστού των Τελευταίων Ημερών» και η συνακόλουθη ιδεολογική κατάρτισή του θα ήταν σε πλήρη αρμονία με τα αποκαλυπτικά ιδεώδη των Ισραηλινών, και θα έφερνε πιο κοντά στο Ιράν τον πόλεμο.
Όμως, γενικά, η ισραηλινή ηγεσία είναι πάντοτε διατεθειμένη να κάνει υπομονή μέχρι να πετύχει τους σκοπούς της, και στη συγκεκριμένη κατάσταση η τελική κατάληξη, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, είναι ένας πόλεμος που –εκτός να γίνει κάτι πολύ ανατρεπτικό– θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες, μιας και για αυτούς τους λαούς αλλά και για πολλούς σκληροπυρηνικούς χριστιανούς θα σημάνει πυρηνικό Αρμαγεδώνα...
Πηγές :
- Ισλάμ, Αναστασίου Γιαννουλάτου, εκδόσεις Πορευθέντες
- Αποκρυφισμός και Πολιτική, Διαμαντή Κουτουλά, εκδόσεις Έσοπτρον, 2007
- www.Geopolitics.gr
- www.NYTimes.com
- www.meforum.org
- http://dailynewsegypt.com
*Η αρχική εκδοχή του παρόντος άρθρου δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Hellenic Nexus, 2013
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.