Μόνο οι εραστές μένουν

Φωτογραφία του Silentcrossing

Μου έδωσε το χέρι της. Ή έτσι νόμιζα. Καθόμασταν απέναντι στο λεωφορείο, σε αυτές τις τέσσερις πίσω θέσεις που είναι τοποθετημένες αντικριστά – δεν κατάφερα ποτέ να βρω μια λογική εξήγηση για την χρησιμότητά τους, ο μόνος κάπως πειστικός λόγος θα ήταν ίσως για να μπλέκονται τα πόδια σας ανυπόμονα, σαν προετοιμασία μέχρι να φτάσετε σπίτι και να μπλεχτούν τα σώματα κανονικά, όπως πρέπει. Εγώ ως συνήθως κοιτούσα έξω από το παράθυρο τις γκρίζες πολυκατοικίες με τις πολύχρωμες τέντες, όσο πιο γκρίζα η πολυκατοικία, τόσο πιο χρωματιστή η τέντα, στις πολύ παλιές φαίνεται ακόμα το ξεθωριασμένο σχέδιο μιας συστάδας λουλουδιών ή ενός εμπριμέ σύμπαντος.

Και εκείνη μου έδωσε το χέρι της. Στην αρχή νόμιζα ότι ζητούσε κάποιου είδους βοήθεια, χρήματα ή τσιγάρο ή ίσως ένα εισιτήριο. Μετά παρατήρησα ότι η χούφτα της ήταν κλειστή, κάτι κρατούσε στην παλάμη της και ήθελε να μου το δώσει. Έβγαλα τα ακουστικά και ψέλλισα ένα συγγνώμη; Είναι τα μάτια σου κόκκινα, μήπως θέλεις λίγο ορό; Χαμογέλασα. Όχι, δεν χαμογέλασα απλά, ένιωσα και το τελευταίο μου κύτταρο να χαμογελάει, γιατί ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, που στα λεωφορεία κυκλοφορούν υπάλληλοι με μηνιάτικο 420 ευρώ, που ξυπνούν στις 6 το πρωί και επιστρέφουν στις 7 το βράδυ, ακόμα και σήμερα, υπάρχει κόσμος που σε κοιτάει στα μάτια και όταν τα βλέπει κόκκινα ή θολά, τα νοιάζεται. 

————————–

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να την πείσω να δούμε το “Only lovers left alive“, Όχι, δεν είναι μια κλασική ταινία για ζόμπι σου λέω, είναι άλλα ζόμπι αυτά, κουρασμένα, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια τους ολόκληροι αιώνες ανθρωπότητας και λύγισαν, τους απογοήτευσε η αντιμετώπιση που επιφύλαξαν στον Νεύτωνα και τον Τέσλα, το πάρτι τέλειωσε και τώρα πληρώνουν όσο όσο για λίγο καθαρό, νοσοκομειακό αίμα, το ανθρώπινο που ρέει στις φλέβες μας δεν τους λέει τίποτα γιατί είναι μολυσμένο. Κυκλοφορούν τα βράδια φορώντας μαύρα γυαλιά για να μην φαίνονται τα κόκκινα μάτια τους, γράφουν μουσικές πένθιμες για αυτόν τον κόσμο που δεν τελειώνει ποτέ. Βγήκαμε από το σινεμά κουρασμένοι κι εμείς, με την ανθρωπότητα να λυγίζει τα γόνατά μας, αλλά χαρούμενοι που ζούμε λίγο, ίσα για να πάρουμε μια τζούρα απαγορευμένου τσιγάρου, ευτυχείς που καταλάβαμε ότι δεν χρειάζεσαι καμία αιωνιότητα, σου αρκεί η ψευδαίσθησή της, αυτή που συμπυκνώνεται σε πέντε δευτερόλεπτα κάβλας.

————————-

Τώρα που η μεγάλη Ιστορία κάνει βουτιά, τραβώντας στον βυθό λαούς ολόκληρους, τώρα χρειάζεται να τραβήξουν ψηλά οι μικρές Ιστορίες, οι προσωπικές, αυτές που παλεύουν να κρατηθούν ανάμεσα στις δυο αντίθετες δυνάμεις, την εξωτερική, που τις σπρώχνει προς τα κάτω, και την άλλη, την εσωτερική, που πάντα θα τραβάει ψηλά. Και η μόνη ελπίδα είναι ότι εκείνος που θα τα καταφέρει, θα απλώσει το χέρι και θα δώσει λίγο ορό σε εκείνον που τα μάτια του κοκκίνισαν κρατώντας την αναπνοή του.

taxamenaepeisodia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ