“Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσωκι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα.”
Άνω Ελευσίνα ή Συνοικισμός Προσφύγων. Αρχές δεκαετίας του 60.
"Μη με μαζεύεις απ΄το δρόμο ακόμα μάνα . . ."
Ποτέ δεν τις χορτάσαμε τις αλάνες . . . οι φωνές των μανάδων ακόμη στα αυτιά μας: Γιάαααανήηηηη . . . Κώωωωωστάααααα . . . Νίιικοοοοο . . .
. . . και το ξύλο το τρώγαμε σε κοινή θέα όλων. Όταν τις έτρωγε ο φίλος μας τρομοκρατημένοι αναλογιζόμασταν αν μετά είναι και η σειρά μας ή παρηγορούμασταν που η δική μας μάνα δέρνει κάπως διαφορετικά – οι ψυχολόγοι δεν είχαν πάρει ακόμη τα πτυχία τους και δεν υπήρχε τηλεόραση για να τους δώσει βήμα νουθεσίας των γονιών μας.
. . . και το ξύλο το τρώγαμε σε κοινή θέα όλων. Όταν τις έτρωγε ο φίλος μας τρομοκρατημένοι αναλογιζόμασταν αν μετά είναι και η σειρά μας ή παρηγορούμασταν που η δική μας μάνα δέρνει κάπως διαφορετικά – οι ψυχολόγοι δεν είχαν πάρει ακόμη τα πτυχία τους και δεν υπήρχε τηλεόραση για να τους δώσει βήμα νουθεσίας των γονιών μας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το χαμένο τελευταίο κρίσιμο δεκάλεπτο του αγώνα, που μας μάζεψε η μάνα μας και χάσαμε τους πανηγυρισμούς της ομάδας μας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις τούμπες και τις ξάπλες στο γρασίδι της αλάνας την άνοιξη – η μυρωδιά της πρασινάδας ακόμη στα ρουθούνια μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την απειλητική εισβολή της "συμμορίας" από την παραπέρα γειτονιά, τα ματωμένα γόνατα, την παλαίστρα για να κάνουν χάζι στοιχηματίζοντας τα μεγαλύτερα παιδιά, το στακαμάν και τις εξορμήσεις με τα ποδήλατα σε αλάνες άλλων συνοικιών . . . ή έξω από εκείνα τα σπίτια που μεγάλωνε εκείνη που έκανε την καρδιά μας να χτυπά παράξενα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον χαρταετό που καμαρώναμε στητό και ακλόνητο σαν κουκκίδα στο γαλάζιο, ώσπου ήλθε ο άλλος μπόμπιρας να μας μπλέξει τον δικό του, να κρεμάσει τον δικό μας και να τον δούμε να καταρρέει τόσο άδοξα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τα κουτιά με την ασετιλίνη να εκρήγνυνται και τινάζονται στα ύψη, το σύρμα για τα πιάτα που το δέναμε στον σπάγκο και το ανάβαμε και το στριφογυρίζαμε τη νύχτα σαν βεγγαλικό, τα τουβλάκια λάσπη που ξεραίναμε στον ήλιο, την πετρωμένη άμμο της διπλανής οικοδομής όπου σκαλίζαμε σπηλιές και βάζαμε στρατιωτάκια να πολεμούν, το κρυφτό τα καλοκαιρινά βράδια - που θα βρω μια γωνιά να λουφάξω στενά με την γειτονοπούλα ?
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον γέρο με την τάβλα και τον πολίτικο χαλβά, τον τυροπιτά και τους παγωτατζήδες με τα τρίκυκλα ποδήλατα, τους γύφτους με το ντέφι και τις μαΐμούδες τους ντυμένες νυφούλες και το πιο φοβερό, την αρκούδα με το φίμωτρο που υπέμενε στωικά την τύχη της. Μαζευόμασταν γύρω τους με λαχτάρα και νιώθαμε κάτι σαν να μας τιμούσαν που δεν παρέκαμπταν τη δική μας γειτονιά.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον νερουλά με το κάρο και το βυτίο – μισή δραχμή η στάμνα κι αυτή χρεωμένη μερικές φορές – τον γαλατά αργά το απόγευμα, τον γανωματή, τον καρεκλά που επισκεύαζε τις ψάθινες καρέκλες.
Η κάθε μας μέρα περιελάμβανε πολλά τέτοια τελετουργικά υποδοχής πλανόδιων.
Η κάθε μέρα μας ήταν γεμάτη με περιστατικά στον δρόμο και δεν θέλαμε να τελειώσει ποτέ. . .
γι αυτό σου λέω ακόμη και σήμερα στα όνειρά μου μάνα:
“μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα.”
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις τούμπες και τις ξάπλες στο γρασίδι της αλάνας την άνοιξη – η μυρωδιά της πρασινάδας ακόμη στα ρουθούνια μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την απειλητική εισβολή της "συμμορίας" από την παραπέρα γειτονιά, τα ματωμένα γόνατα, την παλαίστρα για να κάνουν χάζι στοιχηματίζοντας τα μεγαλύτερα παιδιά, το στακαμάν και τις εξορμήσεις με τα ποδήλατα σε αλάνες άλλων συνοικιών . . . ή έξω από εκείνα τα σπίτια που μεγάλωνε εκείνη που έκανε την καρδιά μας να χτυπά παράξενα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον χαρταετό που καμαρώναμε στητό και ακλόνητο σαν κουκκίδα στο γαλάζιο, ώσπου ήλθε ο άλλος μπόμπιρας να μας μπλέξει τον δικό του, να κρεμάσει τον δικό μας και να τον δούμε να καταρρέει τόσο άδοξα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τα κουτιά με την ασετιλίνη να εκρήγνυνται και τινάζονται στα ύψη, το σύρμα για τα πιάτα που το δέναμε στον σπάγκο και το ανάβαμε και το στριφογυρίζαμε τη νύχτα σαν βεγγαλικό, τα τουβλάκια λάσπη που ξεραίναμε στον ήλιο, την πετρωμένη άμμο της διπλανής οικοδομής όπου σκαλίζαμε σπηλιές και βάζαμε στρατιωτάκια να πολεμούν, το κρυφτό τα καλοκαιρινά βράδια - που θα βρω μια γωνιά να λουφάξω στενά με την γειτονοπούλα ?
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον γέρο με την τάβλα και τον πολίτικο χαλβά, τον τυροπιτά και τους παγωτατζήδες με τα τρίκυκλα ποδήλατα, τους γύφτους με το ντέφι και τις μαΐμούδες τους ντυμένες νυφούλες και το πιο φοβερό, την αρκούδα με το φίμωτρο που υπέμενε στωικά την τύχη της. Μαζευόμασταν γύρω τους με λαχτάρα και νιώθαμε κάτι σαν να μας τιμούσαν που δεν παρέκαμπταν τη δική μας γειτονιά.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον νερουλά με το κάρο και το βυτίο – μισή δραχμή η στάμνα κι αυτή χρεωμένη μερικές φορές – τον γαλατά αργά το απόγευμα, τον γανωματή, τον καρεκλά που επισκεύαζε τις ψάθινες καρέκλες.
Η κάθε μας μέρα περιελάμβανε πολλά τέτοια τελετουργικά υποδοχής πλανόδιων.
Η κάθε μέρα μας ήταν γεμάτη με περιστατικά στον δρόμο και δεν θέλαμε να τελειώσει ποτέ. . .
γι αυτό σου λέω ακόμη και σήμερα στα όνειρά μου μάνα:
“μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα.”
Νίκος Νημάς - Φλεβάρης 2012
μια πρώτη απόπειρα να ανασύρω μνήμες και εικόνες μια άλλης πατριδογνωσίας.
Ίσως εκεί ανακαλύψω περισσότερα θαμμένα στη λήθη διαμάντια ενός άλλου κόσμου που μύριζε ιδρώτα, σκόνη και κρασί, που εξέπεμπε όμως ΑΞΙΕΣ και ΑΡΧΕΣ
αφορμή το παρακάτω: Ζιγκ Ζαγκ - Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.