Αυτή η Ζωή έχει Εμένα και Εσένα…που δεν ήρθαμε εδώ για να ματαιώσουμε ο ένας την Ζωή του ΄Αλλου, αλλά για να εκπληρώσουμε τον θεό μέσα Μας…

Μια πολύχρωμη «κουρελού» απόψεων, πεποιθήσεων, αξιών…
Εκφράσεις και συνθέσεις των θεών που γεμίζουν τον «μικρό» κόσμο του ανθρώπου…
Ελπίδες και όνειρα που για να πραγματοποιηθούν χρειάζεται να συμμετέχουμε στην ζωή των θεών…Να γίνουμε μέρος της Ζωής τους και να τους εντάξουμε στην «απληστία» μας…Σαν την μόνη αλήθεια…


Αυτή είναι η κοινωνία του ανθρώπου...

΄Ολοι ζούμε μέσα στην "παράνοια" των ρόλων, γιατί τα παίρνουμε όλα σαν "δεδομένα" και δεν παρατηρούμε ποτέ τις "αντιθέσεις" των λέξεων με τις πράξεις μας...Δεν εμβαθύνουμε στον Εαυτό μας ποτέ...

Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα, απλά να εξευγενίσω την ζωώδη φύση μου με υποκριτικές "τεχνικές" ευγένειας...
΄Ηθελα να λέω "σ' αγαπώ" και να το εννοώ...
Και αυτό μόνο αν ανοίξει κανείς τον χώρο του θεού μέσα του, μπορεί να το καταφέρει...
Να είναι ειλικρινής κανείς με τον Εαυτό του, προϋποθέτει ότι μπορεί να τον «συναντήσει» μέσα σε εκείνο το επίπεδό του, που είναι αγνό και αθώο και δεν υποκρίνεται…Και κυρίως δεν μνησικακεί στους Νόμους μέσα του!

Η «υποκρισία» είναι αποτέλεσμα των ρόλων που παίρνουμε στην κοινωνία, ακολουθώντας μια «πεπατημένη» οδό χρόνων…Κάθε ρόλος απαιτεί και μια άλλη υποκριτική τεχνική, μας εκπαιδεύει το «σύστημα» για το δράμα, και πως θα το «παίξουμε» καλύτερα…

Μια τεράστια σκηνή η ζωή μας…

Και την εκθέτουμε στην «υποκρισία»…

Και αν δεν θέλω άλλο να παίξω τον ρόλο μου?

Υπάρχουν μέσα μας εκείνες οι ποιότητες που δεν σηματοδοτούν έναν «ρόλο», που χρειάζεται, απλά, ταλέντο…Σηματοδοτούν μια ελευθερία που έχει αυθεντικότητα και ένα αρχέγονο ΄Ηθος…

Το να ζεις με τον θεό, δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία της αγνότητας…Κι αυτό δήθεν είναι, από έναν κόσμο που ακόμα και μπροστά στον θεό είναι αλαζόνας…

Αυτός ο κόσμος του θεού συμφιλιώνει το «προσκήνιο» με το «παρασκήνιο»…Να μην χαμογελάς στο «προσκήνιο», κουβαλώντας την θλίψη στο «παρασκήνιο», σημαίνει ότι έχεις, πέρα από κάθε αμφιβολία, ενώσει τους κόσμους μέσα σου…΄Όμως για να ενώσεις δύο κόσμους, χρειάζεται να τους έχεις γνωρίσει καλά και τους δύο, αλλιώς τι να ενώσεις?

Δεν μπορείς να ενώσεις τις λέξεις «θεός» και «άνθρωπος»…Δεν ενώνονται οι λέξεις ποτέ, γιατί οι λέξεις περιέχουν «επιτήδευση», ενώ η ερμηνεία τους χρειάζεται να γίνει συνθετική…Το να αναγνωρίσεις τον Εαυτό σου σαν «σύνθεση» και όχι σαν απλό «αποτέλεσμα» σε βγάζει από τον κίνδυνο της κατηγορίας…
Ποιόν να κατηγορήσεις και σε ποιόν να αποδώσεις ευθύνες?

Δύσκολα «ξεκολλιέται» από τα κύτταρά μας η «πεπατημένη» οδός!
Αυτό το «έτσι είναι» χρειάζεται να ανατραπεί πρώτα μέσα μας…Να νιώσουμε τα συναισθήματά μας με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και να μην «ανατρέπουμε» πρακτικά, αλλά ουσιαστικά, όσα θεωρήσαμε «δεδομένα»…

Αυτή η Ζωή είναι μία σύνθεση εμπειριών και πληροφορίας…
Και ποιος μας είπε ότι «έτσι» είναι η Ζωή και «έτσι» παίρνουμε τις πληροφορίες?

Κανείς δεν μας το είπε, ουσιαστικά…Απλά είδαμε τους παλαιότερους και ακολουθήσαμε…χωρίς να πολύ-νοιαστούμε για το αν είναι αληθινή η πραγματικότητα του δεδομένου…

Αυτή η Ζωή έχει λουλούδια και ηλιοβασιλέματα, έχει άστρα και πλανήτες, έχει θάλασσες και λίμνες, έχει βουνά και πεδιάδες, έχει χώμα και άσφαλτο!
Αυτή η Ζωή έχει έναν θεό, πατέρα παντοκράτορα και έναν άνθρωπο «μικρό» που ελπίζει να γίνει «μεγάλος»!

Αυτή η Ζωή έχει και ποιότητες όμως…έχει Νόμους…έχει ΄Ηθος…έχει τον Ανθρωπο!

Αυτό γιατί το ξεχάσαμε άραγε?

Αυτή η Ζωή έχει Εμένα και Εσένα…που δεν ήρθαμε εδώ για να ματαιώσουμε ο ένας την Ζωή του ΄Αλλου, αλλά για να εκπληρώσουμε τον θεό μέσα Μας…

Αυτό γιατί το ξεχάσαμε άραγε?

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ