Αυτό που μας εμποδίζει να Αγαπήσουμε το κάθε τι, είναι αυτό που νομίζουμε ότι αγαπάμε...

Πήγα στον Μεγάλο Ιερέα, αγαπημένη μου ψυχή και του ζήτησα να δώ τις επιλογές μου. 
Μου έδωσε ένα μάτσο κλειδιά… 
«Πήγαινε να τις δεις…» 
«Ω, Μεγάλε Ιερέα, που είναι οι πόρτες?» 
«Κάθε φορά που θα κρατάς κάποιο από τα κλειδιά, θα βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα του»
«Α, εύκολο μου ακούγεται…»
Ο Μεγάλος Ιερέας χαμογέλασε…

΄Επιασα στην τύχη ένα κλειδί, πάνω του έγραφε «θάρρος»
Βρέθηκα μπροστά σε μια βαριά ξύλινη πόρτα. ΄Ανοιξα με χαρά, αγαπημένη μου ψυχή…και βρέθηκα μπροστά σε έναν σκοτεινό διάδρομο γεμάτο ιστούς από αράχνες. ΄Αρχισα να ανοίγω δρόμο, προσπαθώντας να περάσω ανάμεσά τους, αλλά όσο προχωρούσα, οι ιστοί γίνονταν ολοένα και πιο πυκνοί, ολοένα και πιο στέρεοι. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να τους διαπεράσω.
Και κόλλησα πάνω τους…Κάθε προσπάθεια να ξεκολλήσω με έκανε να πονάω…Μια μεγάλη αράχνη με πλησίασε
«΄Ηρθες στον χώρο του θάρρους…που είναι τα όπλα σου?»
«Δεν έχω όπλα…»
«Τότε, λυπάμαι, δεν μπορείς να περάσεις, πρέπει να γυρίσεις πίσω…»
«Οχι, δεν θα γυρίσω πίσω…θα προχωρήσω…»
«Τότε πρέπει να με νικήσεις…» 

Πάλη? Με την αράχνη? Ω, αγαπημένη μου ψυχή, δεν είχα ούτε καν εσένα μαζί μου…

Είδα τα μάτια της…΄Εβγαζαν φλόγες! Ερχόταν απειλητικά προς εμένα, κι εγώ ακίνητη…
Την κοίταξα βαθιά στα μάτια και μέσα τους διέκρινα μια λύπη…Είδα με μιας όλου του κόσμου την λύπη, αγαπημένη μου ψυχή, και έκλαψα γι’ αυτήν την λύπη…
«Κλαις?» με ρώτησε..
«Κλαίω για την λύπη σου…κλαίω γιατί τα χέρια μου είναι δεμένα και δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω…»
«Αν ήταν ελεύθερα θα με αγκάλιαζες?»
«Ω, ναι!»

Με μιας, αγαπημένη μου ψυχή, τα χέρια μου ελευθερώθηκαν. Πήρα αγκαλιά την αράχνη, ένιωσα το τριχωτό της σώμα πάνω μου, ένιωσα την καρδιά της να χτυπά δυνατά, ένιωσα την ορμή της, το θάρρος της να λυπάται. Βρέθηκα αγκαλιά με τον «θάνατο» και είδα τα μάτια του να κλαίνε…

«Κλαις κι εσύ?» την ρώτησα..
«Κλαίω για την αγάπη που έχασα, κλαίω για το κρύο και την μοναξιά μου, κλαίω για τους ιστούς που φτιάχνω, που είναι δεσμά συμπαγή και αδιαπέραστα, για όσους ανοίγουν αυτήν την πόρτα…»
«Κοίτα όμως, τα χέρια μου είναι ελεύθερα, δεν μπόρεσαν να τα κρατήσουν οι ιστοί σου…»
«Κοίτα την καρδιά σου…»

Από την καρδιά μου έβγαιναν φλόγες, αγαπημένη μου ψυχή. Δυνατές και ορμητικές και έκαψαν όλους τους ιστούς. Ο διάδρομος ελευθερώθηκε…
Η αράχνη κοίταγε και χαμογελούσε…πήρε την μορφή σου, αγαπημένη μου ψυχή.

Με πήρες από το χέρι
«Ελα, πάμε παρακάτω…»

♥♥♥



Για όσους νομίζουν ότι ο «εχθρός» είναι έξω, γιατί δεν έχουν το θάρρος να τον αντικρύσουν μέσα τους...
Για όσους βάζουν ταμπέλες στον εαυτό τους και ξέρουν τι δεν είναι, χωρίς πρώτα να νιώσουν τι έγιναν...

Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να νομίζεις ότι αποδέχεσαι τον εαυτό σου, επειδή βάζεις την ταμπέλα του διαφορετικού και με αυτήν αντιμετωπίζεις τους άλλους...Λες "είμαι αυτό και το δηλώνω" και εκεί έχεις κάνει την πρώτη υποχώρηση στο να δεις γιατί έχεις ανάγκη να το δηλώνεις...

Το να πας κοντρα στην κοινωνία δεν είναι το ζητούμενο...Γιατί και εκεί περιέχεται το "αυτός είμαι" χωρίς εμβάθυνση στο "ποιός είμαι" και η διαφορά τους βρίσκεται στους τόνους θυμού, φόβου και ντροπής, που χωρίζουν τον Εαυτό σου, από αυτό που έγινες...

Ο κάθε άνθρωπος συμμετέχει στην κοινωνία με ένα ιδανικό πλαίσιο...Οι θρησκευτικοί το λένε "συμπόνια", οι πολιτικοί το λένε "ισότητα"...

Ο ελεύθερος ΄Ανθρωπος δεν έχει ιδανικό πλαίσιο, γιατί εκπληρώνει διαρκώς τον θεό μέσα στον Εαυτό του!

Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, είναι γιατί δίνουμε σημασία στην ένταξή μας στο πλαίσιο μας, από ότι στον Εαυτό μας...

Το να μείνεις στην σιωπή, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, γιατί από μικροί μάθαμε να δηλώνουμε τι είμαστε...
Και ο νους συνήθισε να περιστρέφεται γύρω από αυτήν την δήλωση, χάνοντας κάθε έννοια εσωτερικής κρίσης και διάκρισης...

Πάντα χρειαζόμαστε αποδείξεις γι' αυτό το πλαίσιο, λες και υπάρχουν αποδείξεις για να ορίσεις την φυλακή σου...
Ο εχθρός μας δεν είναι η αράχνη, αλλά ο ιστός της που δεν βλέπουμε μέσα μας...
Αυτό που μας εμποδίζει να Αγαπήσουμε το κάθε τι, είναι αυτό που νομίζουμε ότι αγαπάμε...

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ