Κουραστικές οι βόλτες χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κουραστικές και οι σκέψεις που με συνοδεύουν. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι,θέλω να αφαιρεθεί βίαια αυτή μου η ικανότητα. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς.
Κοιτάζω τα φώτα της άδειας βιτρίνας,ποιος να ψωνίσει πλέον σε τέτοια εποχή; Μαγαζιά νεκρά αλλά δρόμοι γεμάτοι αμάξια. Κάτω από την κολώνα βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιέται καθώς περνάω στον απέναντι δρόμο (άραγε αυτή η βαλίτσα θα πάει μακριά ή θα χωρίσουν κι αυτοί όπως τόσοι άλλοι;). Ένα κοριτσάκι κρατά το χέρι του μπαμπά της και χαμογελά,σε αντίθεση με τον ίδιο που φαίνεται σκεπτικός και θλιμμένος. Ποιος ξέρει; Τα προβλήματα της καθημερινότητας καταβάλλουν τους "μεγάλους".
Ένας άστεγος που ζητά ελεημοσύνη και μία κυρία προχωρά ντυμένη στα "μπούρμπερι" απαξιώνοντάς τον. Φαίνεται τόσο άσχημα η αντίθεση στα μάτια μου. Και ανάμεσα στον άστεγο και την ψιλομύτα πλούσια "κυρία" βρίσκομαι εγώ. Αγκαλιά με την τσάντα που μου αγόρασες πέρσι τον χειμώνα την ημέρα των γενεθλίων μου -σου το είπα νομίζω,δεν την έχω αφήσει από πάνω μου από τότε.-
Κρατώ το τσιγάρο και νιώθω να έχω παρέα,κι ας περπατώ μόνη. Τους βλέπω όλους βιάζονται,όλοι έχουν κάπου να πάνε,κάποιον να συναντήσουν κι εγώ; Εγώ περπατώ στα μέρη σου,στην πόλη που βρωμάει απ' τα σκουπίδια και μυρίζει αίμα από τις ραγισμένες,κομμένες καρδιές των ανθρώπων. Η Πανεπιστημίου γεμάτη ως συνήθως και στου Ψυρρή κάθε λογής άνθρωπος σουλατσάρει αγέρωχος,από περιθωριακά τυπάκια κι αναρχικούς μέχρι μανάδες με μωρά και οικογένειες.
Κι αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες.
σε θυμάμαι να μου το λες και ηρεμώ*
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.