Αυτοχειρίες

Το θέμα αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό για κάθε εποχή. Κάποιες στατιστικές ειδικών επιστημόνων τής ιατρικής πάνω στο θέμα των αυτοκτονιών, που μού αναφέρθηκαν, μιλούσαν για έναν πολύ μεγάλο αριθμό. 

Μάλιστα, εάν ελέγξουμε τις εποχές που διανύουμε, τα πάντα δείχνουν ότι ο άνθρωπος έχει πάρει μια γραμμή έγκρισης αυτής τής πράξης, η οποία μπορεί να φέρει μεγάλη αύξηση των περιστατικών.

Γι’ αυτό θέλω οπωσδήποτε να αναφερθώ σήμερα σε αυτήν την ενέργεια που είναι πολύ άσχημη για όποιον την αποφασίζει. Η αυτοκτονία δεν έχει καμία σχέση με τις αναφορές που κάνουν οι πολλοί, όταν συμβαίνει το γεγονός.

 Αναφέρονται με προχειρότητα και συνάμα

με την συγκλονισμένη έκπληξη τού ανθρώπου που τρομάζει στο άκουσμα τέτοιων γεγονότων, επειδή τον εγκλώβισε το ασυνείδητό του στον κανόνα τής τοπογονικής αρχής που τού λέει ότι η ζωή, τα πάντα, είναι εδώ. 

Προηγουμένως, όμως, το ασυνείδητο τού έπαιξε άλλα παιχνίδια. Επηρέασε το ορμονικό του και σιγά-σιγά τον έφερε να διαμορφώσει ονειροπλασίες και παραδείσιες αιωνιότητες εδώ στην Γη. Πολλοί είναι που οδηγήθηκαν σε αυτήν την αυταπάτη και μάλιστα κάποιοι από αυτούς στήριξαν πάνω της μιαν ολόκληρη κοσμολογική αρχή, γύρω από την οποίαν έπλασαν διάφορες παραμυθολογίες.

Αλλά ας έλθουμε να δούμε πώς παγιδεύεται ο άνθρωπος κάτω από τον ψευδαισθησιακό του κόσμο και πώς στο τέλος φθάνει να τοποθετήσει ασυνείδητα την αυτοχειρία ως τρόπο εκδίκησης και συνάμα ψευδοαπόλαυσης. Αναπτύσσονται μέσα στον ενδόμυχο κόσμο τού ατόμου κάποιες θεματολογικές συστοιχειώσεις που καταφέρνουν να τον απομονώσουν, να τον δεσμεύσουν και να τον καθοδηγήσουν σε ένα φασματικό χάσμα, το οποίο στην αρχή τού δίνει χαρά και ελπίδα, αλλά μετά τον φέρνει σε μιαν απόλυτη αβεβαιότητα, που το άτομο την βιώνει τυραννικά. 

 Κατά τον χρόνο αυτόν αναπτύσσει την νοητική σκέψη -που μετατρέπεται σε βεβαιότητα- ότι για όλα όσα νοιώθει, για τις πιέσεις στις οποίες υπόκειται φταίνε οι άλλοι. Σε κάποιαν ενδόμυχη, αλλά και απροσδιόριστη, λογική πιστεύει ότι οι άλλοι φταίνε, επειδή σχηματοθέτησαν μέσα του διάφορα επιθυμητά, τα επιθυμητά αυτά ζητούσαν κάποια ικανοποίηση και οι άλλοι δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. 

Έτσι ο άνθρωπος στρέφεται με μιαν ελκομαγνητική επιθετικότητα εναντίον τους. Αλλά, επειδή δεν μπορεί να τούς αγγίξει, λόγω τής υπόκωφης δειλίας που τον διέπει, ανακαλύπτει έναν άλλον τρόπο: να τούς εκδικηθεί με την αυτοχειρία. Πρόκειται για ένα τεχνούργημα που το ασυνείδητο διαμορφώνει μέσα στην ανθρώπινη σπλαχνικότητα. 

Τότε το ενδοκρινικό σύστημα αρχίζει να λειτουργεί κάτω από αυτήν την κραδασμικότητα έως που φθάνει μια μέρα στο σημείο να μπλοκάρει το κυκλοφορικό. Κατά τις στιγμές εκείνες, το άτομο βιώνει μιαν απροσδιόριστη ένταση και πίεση που το οδηγεί στα άκρα τής εσωτερικής του οξύτητας και έτσι αποφασίζει να γίνει αυτόχειρας.

Αλλά ας δούμε το θέμα μέσα στην φυσιογένεσή του και όχι στην αναθεματογένεση των ανθρώπων. Η φυσιογένεση έχει μεγάλη διαφορά από την αναθεματογένεση. Η φυσιογένεση αναφέρεται στην συναρμολόγηση των στοιχείων και στην συναρμολόγηση των ατόμων βάσει των Νόμων τής Φύσης. 

Η αναθεματογένεση εκδηλώνει την ανεύρεση διαφορών για την σύγκρουση και για ό,τι το χειρότερο. Η φυσιογένεση, λοιπόν, τής ζωής στην Γη έχει ως εξής: όταν ο άνθρωπος έρχεται εδώ, συναντά μια διαμορφωμένη Φύση με πλεονάζουσα αντινομική και ελάσσονα νομική συστοιχείωση. 

Η περιορισμένη επιρροή τής Νομίας τοποθετείται ως τοποτηρητής και βοηθός τού ατόμου, εάν βέβαια την αναζητήσει το άτομο. Όμως, υπάρχουν γύρω του τόσα άλλα εκκρεμή θέματα που τα υπηρετούν οι άλλοι, στα οποία προστίθεται και η αγανάκτησή τους, που το αρνητικό εύκολα φέρνει τον άνθρωπο σε σύγχυση. 

Τον αφοπλίζει και μέσα από πολλαπλούς παρασιτικούς επηρεασμούς τον φέρνει σε μια κατάσταση απόλυτης υποδούλωσης. Τον καθοδηγεί όπως θέλει και τού αναπτύσσει επαγωγικά, στην ενδόμυχη λειτουργικότητά του, ερεθισμούς και οξύτητες, που όταν φθάσουν στα άκρα ο άνθρωπος οδηγείται στην αυτοχειρία.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η καθοδήγηση τής Αντινομίας καταλήγει πάντοτε στο ίδιο αποτέλεσμα. Όλοι, όμως, όσοι υποδουλώνονται σε αυτήν καταλήγουν σε μιαν επιβάρυνση τής θέσης τους, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Έτσι, κάποιος που βλάπτει κάποιον άλλον και πάλι ανήκει στην κατηγορία τού αυτόχειρος, επειδή θα υποστεί την ίδια επιβάρυνση έναντι τού Νόμου.

Ας έλθουμε τώρα στην βιολογία τής συστοιχειωμένης κατάστασης τού ανθρώπου. Βέβαια, για να αποτυπώσει κάποιος μέσα του αυτά χρειάζεται μια μεγάλη προσπάθεια. Όμως, η προσπάθεια αυτή είναι εργασία για τον ίδιον και το κέρδος θα είναι δικό του. Επομένως, όσο μεγάλη κι αν είναι η προσπάθεια, θα είναι μικρότερη από τον κόπο που έκανε στην ζωή του για κάποιο άλλο έργο.

Ποια είναι, λοιπόν, η αρχή μιας τέτοιας ακρότητας στην οποίαν καταλήγουν κάποιοι άνθρωποι; Έχουμε το ενδοκρινικό σύστημα με τις ορμονικές του παραγωγές, έχουμε το νευρικό και το κυκλοφορικό σύστημα, που εργάζονται για να έχει ο οργανισμός τις γραμμικές πορείες και τροφοδοσίες των επιμέρους συστημάτων, στοιχείων και λειτουργιών του. Μέσα σε αυτά ο εγκέφαλος τού ανθρώπου κατέχει έναν σπουδαιότατο ρόλο.

Οι ορμονικές παραγωγές με τις διαφοροποιημένες τους ποιότητες, ταχύτητες και κραδασμικότητες, επιτελούν τεράστιες διεργασίες. 

Μια από αυτές είναι η στοιχειακή-ενεργειακή τροφοδοσία που έχει ανάγκη ο οργανισμός, προκειμένου να παραχθούν και να διακομιστούν τα κατάλληλα στοιχεία στις κατάλληλες οργανικές περιοχές, που να δίδουν την δυνατότητα εκκίνησης τής αντίληψης για το κάθε έργο και το αποτελέσμά του. 

Μέσα σε αυτήν την διαδικασία τον πρώτο ρόλο παίζει η ορμονική τάξη και, εν συνεχεία, ειδική θέση έχει η λειτουργία τού νευρικού συστήματος και τού κυκλοφορικού. Πάνω σε αυτά τα λειτουργήματα σταθεροποιείται, ή αποσυντίθεται, η οργανικότητα τού ανθρώπου. 

Το ορμονικό στοιχείο δίδει την πρωταρχική εκκίνηση τής οργανικής ενεργοποίησης. Τα ενεργειακά κινητικά θεσμικά λειτουργήματα τού οργανισμού στηρίζονται πάνω στην επενέργηση των επιμέρους ορμονικών συστάσεων και ταχυτήτων. 

Όμως ο ενδοκρινικός παράγοντας ενεργοποιεί την όλη σχέση μεταξύ τού υγρού και τού αιθερικού στοιχείου τού οργανισμού. Διακινητής, διανομέας, σταθεροποιό λειτούργημα και ενεργειακό υποστήριγμα είναι το νευρικό σύστημα.

 Το δε κυκλοφορικό-αιματικό επενεργεί την τροφοδοσιακή ισοστάθμιση στον οργανισμό με τους υδατάνθρακες και όλα εκείνα τα άλλα στοιχεία που χρησιμεύουν στην οργανοποίηση τής κάθε μηχανιστικής λειτουργίας. 

Εάν όλα αυτά τα επιμέρους λειτουργήματα έχουν μιαν αρμονική παραγωγικότητα και σχέση, ο οργανισμός θα λειτουργεί καλά, επειδή θα καλύπτονται όλες οι ανάγκες του, σε όλες τις επιμέρους ενεργειακές τους πορείες.

Μέσα σε όλη αυτήν την διακλαδωτική κυκλοφορική κατάσταση διακινείται και το υδατανθρακικό στοιχείο. Αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο φορέας τής αντινομικής επιρροής. Βέβαια, οι υδατάνθρακες δεν αντιπροσωπεύουν κάτι το κακό για τον οργανισμό. Αντιθέτως, ο οργανισμός τούς χρειάζεται ως χημειοσυστατική θέση που τού δίδει την δυνατότητα να ενεργοποιείται.

Για να έχει όλο αυτό το συντεχνιακό λειτούργημα αρμονική συνεργασία αποδοχής και προσφοράς, θα πρέπει το άτομο, βάσει τής νοητικής του αντίληψης, να λειτουργεί κάτω από μιαν ειρηνική κατάσταση συνεργασίας με τον εαυτό του και να μην έχει διασπαστικές επιθετικότητες και εκρηκτικότητες εναντίον των άλλων. 

Οι επιθετικότητες αυτές διαμορφώνονται κατά την απαίτηση τού ατόμου για εκπλήρωση κάποιων επιθυμιών του. Οι επιθυμίες αυτές γεννώνται και οξύνονται με την συμμετοχή τής ορμονικής τάξης, στις αρνητικές της επενεργήσεις. 

Το ορμονικό στοιχείο, σε κάποιες υπεραυξημένες του ταχύτητες επενέργησης, διαμορφώνει στον άνθρωπο μιαν εκρηκτική εκκίνηση να προσφέρει στον εαυτό του την ικανοποίηση που είχε προηγουμένως σχηματοθετήσει μέσα του ως κάτι το απαραίτητο για αυτόν.

Μια πολύ ιδιαίτερη συμμετοχή σε όλα αυτά έχει και η θυροξίνη. Η θυροξίνη είναι μια ορμόνη που κάνει την παρουσία της μέσα στην συνολική παραγωγή των ορμονικών θέσεων με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Όπως και κάθε άλλη ορμόνη, παρουσιάζει κι αυτή μια διαφοροποιημένη ποιότητα θεσμικής προσφοράς προς τα επιμέρους βιολειτουργήματα που την χρειάζονται, για να ενεργοποιηθούν και να αναπαραγάγουν εκείνο που χρειάζεται ο οργανισμός.

Μέσα σε όλο αυτό το σύστημα έρχονται και οι χρονικές στιγμές κατά τις οποίες ο οργανισμός διέρχεται κάποιους μεταβολισμούς. Οι μεταβολισμοί είναι μια σταθερή ανακατάταξη τής ακεραιότητας τού κάθε στοιχείου σε νεογεννητική θέση, για να συνεχίσει να διακινεί την προσφορά του προς το όλον τού οργανισμού. Αυτή η προσφορά έχει την συμμετοχή τού συνόλου των ορμονικών στοιχείων. 

Οι εκκινήσεις των συμμίξεών τους γίνονται στον εγκέφαλο, με επικεφαλής την υπόφυση που κάνει την βιοχημική της προσφορά και κατανομή, αλλά και την επίφυση που γίνεται το πέρασμα τής ατμοσφαιρικής ενέργειας προς τον οργανισμό, για να μετουσιωθεί σε βιοχημική ενέργεια και να βρίσκεται το άτομο στην εκκίνηση, στην ανάπτυξη και στην παραγωγή. 

Η ορμόνη θυροξίνη παρουσιάζει μια πολύ ειδική συμμετοχή σε όλη αυτήν την διαδικασία. Ας δούμε ακριβώς πώς.

Κατά την πορεία όλων αυτών των παγιωμένων οργανικών θεσμοθετήσεων, έρχεται κάποια στιγμή που το άτομο εισάγεται στην επιρροή κάποιου. Το τέλεσμα αυτής τής επιρροής είναι μια συστολή σε κάποιον αδένα κατά την έκκριση τής ορμονικής του παραγωγικότητας. 

Η συστολή τής έκκρισης για την ορμονική επάρκεια παραγωγικότητας μπορεί μάλιστα να επηρεάσει όχι έναν, αλλά και δύο αδένες. Τότε γίνεται μείωση στην παραγωγικότητα δύο ορμονικών κατηγοριών. 

Αυτό συχνά έχει ένα αντίκτυπο πάνω στην λειτουργία του θυρεοειδούς: Ο αδένας αυτός παρουσιάζει μια διαστολή και έτσι παράγει περισσότερα χιλιόγραμμα θυροξίνης, που τα περνά μέσα στο σύνολο τής ορμονικής χημειοστοιχείωσης για την διαμόρφωση τής βιοχημικής ενέργειας. 

 Αυτή η αύξηση τής παραγωγής τής θυροξίνης συμβαίνει στιγμιαία. Αλλά, εάν συνεχιστεί η επιρροή που φέρνει το υπόλοιπο ενδοκρινικό σύστημα σε συστολές, η διαστολή του θυρεοειδούς θα επιμείνει και μπορεί να εδραιωθεί ως μόνιμη ποσοτική παρέκκλιση. Κάτι τέτοιο μπορεί να βλάψει την οργανική ακεραιότητα. Μπορεί να παγιωθεί μια εστία μειονεκτικής ή διαταραγμένης λειτουργίας του αδένα αυτού, ή και όλου του ορμονικού δικτύου.

 Όταν αυξηθεί κατά τι η παραγωγή ή η επιρροή τής θυροξίνης, τότε μπορεί να διαστρεβλωθεί η ισορροπία ολόκληρου τού οργανισμού. Ταυτοχρόνως η διαταραχή στην έκκριση μιας ή δύο ορμονών μπορεί να φέρει σε ημιλειτουργία ή υπολειτουργία και κάποιους άλλους αδένες.

Αλλά το ασυνείδητο δεν σταματά εκεί. Θα συνεχίσει να επαυξάνει την επιρροή του πάνω στην οργανική παραγωγικότητα. Αφού κατορθώσει να αναπτύξει την επιρροή του πάνω στον οργανισμό παράγοντας κάποια επιπλέον χιλιόγραμμα θυροξίνης, στην συνέχεια εισέρχεται σε μιαν επαγωγική πορεία επαύξησης τής επιρροής του πάνω στον οργανισμό, αναπτύσσει την ισχυρότητά του και διαμορφώνει και άλλες παθογονικές εστίες. 

Μία από τις σπουδαιότερες επιρροές που επιδιώκει είναι πάνω στην ορμονική ακεραιότητα των γενετικών αδένων. Εάν καταφέρει να διαμορφώσει εκεί μια δυνατή εστία, τότε το άτομο βρίσκεται σε κάποιες ενδόμυχες δυσαρέσκειες σε σχέση με την «ολοκληρωμένη» ζωή που θα ήθελε να βιώσει. 

Οι δυσαρέσκειες αυτές το κάνουν να αισθάνεται μειονεκτικά, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει ξεκάθαρα μέσα του το «γιατί». Δεν μπορεί να αναπτύξει μια συλλογιστική αντίληψη που να τού ξεκαθαρίζει ότι η μειονεκτικότητα αυτή είναι παραγόμενη από τον ίδιον. 

Το ασυνείδητο τον φέρνει στην λανθάνουσα τάση να ψάχνει έξω από τον εαυτό του να βρει ποιοι είναι υπεύθυνοι για την μειονεκτικότητά του. Από την στιγμή εκείνη διοργανώνεται μέσα του μια μεγάλη δύναμη αντιδράσεων και δράσεων, που τον οδηγούν επαγωγικά αλλά και ταχύτατα, στην πτώση τής αντίληψής του. 

Βλέπετε, η δράση και η αντίδραση μπορούν να μάς φέρουν πολύ ψηλά, αλλά και πολύ χαμηλά. Όταν το άτομο δεσμεύεται από το ασυνείδητο για να ασχολείται με κατώτερα θέματα, τότε πέφτει αντιληψιακά και η κάθε δράση και αντίδρασή του λειτουργούν εις βάρος τής ατομικότητάς του. 

Όταν όμως αναπτύσσει ειδικές αντιλήψεις, μπορεί να καταλαμβάνει τους χώρους στην κάθε λειτουργική τους έκφραση και στην παραγωγικότητα τής θετικής ή τής αρνητικής κατηγορίας, επιλέγοντας εκείνα που ωφελούν την ατομική του εξέλιξη. 

Ανάλογα με το τι θα επιλέξει, θα διαμορφωθούν και οι αντίστοιχες εστίες μέσα στην οργανικότητά του. Οι εστίες τής θετικότητας αποφέρουν μια καλή δημιουργική κυκλοφορική κατάσταση τού αίματος, δεν παρουσιάζουν οργανολειτουργικές κενότητες και έτσι η τροφοδοσία τού εγκεφάλου με ειδική ποιότητα αίματος γίνεται ανενόχλητα. 

Το αποτέλεσμα είναι η αντίληψη να αρχίσει να λειτουργεί παραγωγικά σε ανεπτυγμένες μεταγωγικές παραστασιογονίες και κρίσεις, που δεικνύουν με καθαρότητα ποια θα πρέπει να είναι η εξελικτική πορεία τού ατόμου. Οι εστίες τής αρνητικής θέσεως φέρνουν τον οργανισμό σε μια παθογονική κατάσταση. Τότε οι ορμονικές παραγωγές είναι κατώτερης ποιότητας και διαστρεβλωμένης ταχύτητας.

 Ο εγκέφαλος, βάσει των αρνητικών ατμοσφαιρικών επιρροών, δεν έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει την κατάλληλη βιοχημική ενέργεια. Έτσι, οι επιμέρους λειτουργίες έχουν ελλειμματική ενεργειακή τροφοδοσία, με αποτέλεσμα το άτομο να βρίσκεται σε μια διαρκή οπισθοδρόμηση και να μην μπορεί να αναπτύξει την αντίληψή του μέσα σε μιαν ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον. 

Αντίθετα, βρίσκεται σε μια παθογόνα οργανική κατάσταση και αρχίζει να αισθάνεται ότι μειονεκτεί εμπρός στο κάθε τι. Όμως, για όλην αυτήν την μειονεκτική κατάσταση μεταφέρει τις ευθύνες στους άλλους: γονείς, προγόνους, φίλους, συγγενείς, κοινωνικά πρόσωπα, διδάσκοντες, πολιτικούς. Θέτει συνεχώς μπροστά του εκείνους που πιστεύει ότι φταίνε και ανοίγει έναν εσωτερικό πόλεμο μαζί τους. 

Όπως ξέρουμε, όμως, ο πόλεμος δεν φέρνει ποτέ καλά αποτελέσματα. Εξαντλεί τον άνθρωπο και μηδενίζει τα ενεργειακά του αποθέματα, έως ότου φθάσει σε μια κατάσταση αναγκαστικής ακινητοποίησης τής προς τα έξω επιθετικότητάς του. Τότε μπορεί να κλειστεί σε μιαν εσωστρεφική ενδοκινητικότητα, που δεν είναι επ’ ουδενί απόλυτη αδρανοποίηση, ακόμη κι αν φαίνεται ως τέτοια. 

Το ασυνείδητό του εργάζεται εντατικά πάνω στην απόδοση ευθυνών στους άλλους για την παθογονική κατάσταση του ατόμου. Και κατά τις πολυμορφικές εσωστρεφικές εργασίες του μεταφέρει κάποια στιγμή το άτομο στην ανεύρεση ενός τρόπου εκδίκησης.

Όμως, υπάρχουν και άλλες διέξοδοι στον πόλεμο που επενεργεί ένας άνθρωπος με τους άλλους. Έτσι, κάποιοι φτάνουν ακόμη και να επιτίθενται σε άλλους, προκειμένου να αποκτήσουν υλικά αγαθά, να φτιάξουν περιουσίες, για να εκδικηθούν μετά τους άλλους επιδεικνύοντας τα αποκτήματά τους. 

Άλλοι, πάλι, επιδιώκουν με κάθε τρόπο να πάρουν θέσεις πολιτικών ή άλλων διοικήσεων, για να προβάλλουν μια κάποια δύναμη επιρροής πάνω στους άλλους. Και άλλοι χρησιμοποιούν θρησκειολογικά μέσα, προκειμένου να επηρεάσουν, να νοιώσουν κυρίαρχοι ή για να έχουν τα ιδιωτικά υποκειμενικά τους κέρδη. Προσπαθούν όλοι μέσα από αυτές τις επιδιώξεις να κρατηθούν, να στηριχτούν και να περάσουν τον εαυτό τους μπροστά, διεκδικώντας μια θέση επιτυχημένου στα μάτια των άλλων. 

Αυτά προβάλλει η κοσμοκοινωνία τής Γης ως αξιώματα, αυτά επιδιώκουν και οι άνθρωποι με μεγάλο αγώνα να αποκτήσουν, πιστεύοντας ότι έτσι θα διαλύσουν μέσα τους κάθε μειονεκτικότητα και φόβο που τούς δημιουργεί η φθαρτότητα τού φυσικού σώματος.

Αλλά ας γυρίσουμε στην ενδοκοινωνία τού αυτόχειρος. Αυτός, εφ’ όσον οι άλλοι δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του, όπως ακριβώς το ήθελε και το απαιτούσε, βρίσκεται εσώκλειστος σε μια παθογόνα κατάσταση ψάχνοντας να βρει έναν τρόπο επιθετικής σύγκρουσης, που να εξουδετερώσει τον υποτιθέμενο υπεύθυνο για την κατάστασή του. Η ενδόμυχη αυτή επιθυμία για σύγκρουση τού διαμορφώνει μιαν ενεργοποιημένη βεβαιότητα ότι ο άλλος τον έχει ανάγκη, τον θέλει κοντά του, τον χρειάζεται. Πώς λοιπόν μπορεί να τον εκδικηθεί; Με την αυτοχειρία! 

Αυτή η απόφαση δεν λαμβάνεται σε οποιοδήποτε χρόνο. Ανακύπτει σε κάποια χρονική στιγμή που το άτομο διέρχεται κάποιους ειδικούς μεταβολισμούς και νοιώθει πολύ αδύναμος για να προβεί σε εξωστρεφική επιθετικότητα. Έτσι, στρέφει την ορμή του προς τα μέσα και προβαίνει στην αυτοχειρία. Ουσιαστικά, αυτή η δράση κατά τού ίδιου του τού εαυτού, απευθύνεται στους άλλους.

Όμως το κακό δεν σταματά εδώ. Όταν το άτομο φτάσει σε αυτήν την οξύτατη οργανολειτουργική κενότητα που θα το ενεργοποιήσει για το δυσμενές αυτό αποτέλεσμα, φεύγοντας από εδώ ακολουθεί έναν άλλο δρόμο πορείας. Τι δρόμος θα είναι αυτός; 

Πού θα πάει, την στιγμή που ο ίδιος κατέστρεψε την ατομική του παρουσία, αφαιρώντας από τον εαυτό του την ευκαιρία να γνωρίσει το νόημα τού περάσματός του από εδώ; Πώς θα τον δεχτούν οι ανώτερες κοινωνίες των συμπάντων; Θα τον γυρίσουν πίσω για να συνεχίσει την ζωή, όπως την ήξερε; Όχι. Θα τον γυρίσουν πίσω, σε έναν χώρο όπου δεν θα μπορέσει να ησυχάσει ποτέ…

Εδώ θα πρέπει να εξετάσουμε και μιαν άλλη πτυχή τής ακρότητας αυτής που λέγεται αυτοχειρία. Έναν τεράστιο ρόλο παίζει και η παράδοση που επικρατεί στα διάφορα μέρη τής Γης. Υπάρχουν μέρη στα οποία η παράδοση έχει θεσπίσει την αυτοχειρία ως λειτουργικό μιας ηθικής καθ’ όλα αποδεκτής. 

Όταν κάποιος κάνει κάποιο σφάλμα που αποβαίνει εις βάρος των άλλων, αντί να βγει και να το παραδεχθεί δημόσια, θεωρεί ότι συνεχίζοντας να ζει δεν απαλλάσσεται από αυτό, γι’ αυτό και αφαιρεί μόνος του την ζωή του. Θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου σωστό ο άνθρωπος να διακόπτει το έργο τής φυσιογένεσης από τον χρονικό του ορισμό. 

Η αυτοκτονία είναι ένα έργο αντινομικής επιρροής, γι’ αυτό και τα μαγνητικά πεδία τού αυτόχειρος δεσμεύονται εδώ και η ψυχή του βρίσκεται σε μιαν ακαθόριστη κατάσταση πορείας, που θα τον βασανίζει για άγνωστο χρόνο…

Γι’ αυτό καλόν θα είναι οι άνθρωποι να μάθουν πως, όταν παρουσιάζονται φυσιογενετικά σε κάποιον χώρο, οφείλουν τον χώρο αυτόν να τον γνωρίσουν όσο καλύτερα γίνεται. Βάσει τής εργασίας που κάνει κάποιος για να αντιληφθεί την θέση του στην εδώ Φύση, να μάθει τις εκδηλώσεις τής ζωής και να ξεπεράσει τα εμπόδιά της, όταν θα φύγει, θα ακολουθήσει ανοδικές πορείες. Εάν όμως επενεργήσει για να αφαιρέσει εκείνο που είναι έργο τής φυσιογένεσης, τότε κατατάσσεται στην κατηγορία τής ðáñáöõóéïãÝíåóçò. 

Η ðáñáöõóéïãÝíåóç είναι ένα αρνητικό λειτούργημα που ορίζει πορείες σε χώρους καταστρεπτικούς. Όσοι παραλογίζονται εδώ, καταλήγουν να υπηρετούν αυτό το παραφυσιογενετικό λειτούργημα εκεί. Αλλά είναι μια υπηρέτηση που δεν μπορεί να την συλλάβει ανθρώπου νους. Το μόνο που μπορεί να την προσεγγίσει κάπως εδώ στην Γη είναι οι οδυνηρές ανίατες ασθένειες, τα νοσοκομεία, οι φυλακές των βασανιστηρίων.

Είναι ανάγκη ο άνθρωπος κατά την πορεία του στην Γη να προσέξει και, όσα χρόνια κι αν μείνει, να υπηρετήσει σωστά την εξέλιξή του μέσα σε ένα πνεύμα κοινωνικότητας, ανθρωπισμού, αναζήτησης των νοημάτων τής αλήθειας και τής αντίστοιχης ηθικής, αλλά και προσήλωσης στις Ανώτερες Τάξεις των Συμπαντικών Λειτουργών, με την παράκληση να αξιωθεί ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Μόνον έτσι θα επιτύχει.

Όμως δείτε που έχει φθάσει ο άνθρωπος σήμερα. Η παραφυσιογένεση που υπηρετούσε τόσους αιώνες από την μια τού έδωσε την δυνατότητα να υπάρχει, από την άλλη όμως τού παρήγαγε τόσες ασθένειες και τόσες αβεβαιότητες για την συντήρηση τής ζωής του, που, ό,τι κι αν κάνει, τον συνοδεύει πάντοτε ένας φόβος. Ακόμη κι όταν πετυχαίνει κάτι και ξεπροβάλλει μέσα του μια κάποια ελπίδα, αμέσως τού παρουσιάζεται κάποια άλλη ανησυχία που τον κάνει να μην νοιώθει καλά. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν το γνωμικό «ουδέν καλόν αμιγές κακού».

Το θέμα της αυτοχειρίας είναι πολύ ειδικό για να το καλύψει κάποιος πλήρως σε μια περιορισμένη αναφορά. Θέλω μόνο να προσθέσω ότι εκείνοι που καταλήγουν σε αυτό το λάθος μπορεί να ανήκουν και στην κατηγορία ανθρώπων με ειδικές ικανότητες. 

Όμως οι ικανότητες αυτές δεν τούς οδηγούν τελικά στην επιτυχία. Διότι ο ουσιαστικά επιτυχημένος άνθρωπος, όταν έρχεται σε μιαν εσωστρεφική ευαισθησία ή σε μια λεπτεπίλεπτη αντίληψη των δυσμενειών ή τού αρνητισμού τού χώρου, σε κάποιον χρόνο που δεν διαθέτει ισχυρότητα για δράση, αλλά νοιώθει αδύναμος, μπορεί εν τούτοις να χρησιμοποιήσει αυτήν την εσωτερική εμπειρία ως ενεργοποίηση για την ανεύρεση τής ουσίας τής ζωής εδώ. Οι ειδικές αντιλήψεις, ακόμη και της μεγαλύτερης ασχήμιας της ζωής, θα πρέπει να θέτουν τον άνθρωπο όχι στον κανόνα τής παραίτησης και τής αυτοχειρίας, αλλά στον αγώνα για την γνώση. 

Ο άνθρωπος που κρατά μέσα του μια φασματοπαράσταση για το πώς θα μπορούσε να είναι, για το τι θα μπορούσε να έχει, και δεσμεύεται πάνω σε αυτήν, δεν λέγεται έξυπνος ούτε επιτυχημένος, αλλά αποτυχημένος. 

 Οι δυσμένειες τής ζωής θα πρέπει να γίνονται έναυσμα για απόκτηση αντιλήψεων. Έτσι αποκτά ο άνθρωπος την περίφημη σοφία. Και, ας θυμάστε, η σοφία δεν είναι ένα αόριστο ευφυολόγημα∙ είναι η αντίληψη για το ορθό και για το επιζήμιο, στο κάθε βήμα τής ζωής μας.

Kεφάλαιο 19 – Αυτοχειρίες )σ. 503-515) «Η Γνώση – Αποκάλυψη», Ιωάννης Γ. Τσάτσαρης, Εκδόσεις Έπιστος, Αθήνα 2009

ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ