Εκεί που το πουθενά μετατρέπεται σε χώρο
αρπάζει το μηδέν το σωσίβιο της ύπαρξης
κι επεκτείνεται η στιγμή του επινοητή στο χρόνο.
Τότε χύνεται στη σκέψη η έμψυχη ενέργεια
που ανάβει στον ουρανό της παντοσύνης,
μια πράξη συγκρίσιμη με την καρδιά του ανθρώπου.
Εκεί που το πουθενά μετατρέπεται σε χώρο
αρπάζει το μηδέν το σωσίβιο της ύπαρξης
κι επεκτείνεται η στιγμή του επινοητή στο χρόνο.
Τότε χύνεται στη σκέψη η έμψυχη ενέργεια
που ανάβει στον ουρανό της παντοσύνης,
μια πράξη συγκρίσιμη με την καρδιά του ανθρώπου.