Εκεί που το πουθενά μετατρέπεται σε χώρο
αρπάζει το μηδέν το σωσίβιο της ύπαρξης
κι επεκτείνεται η στιγμή του επινοητή στο χρόνο.
Τότε χύνεται στη σκέψη η έμψυχη ενέργεια
που ανάβει στον ουρανό της παντοσύνης,
O Πυθαγόρας φύσηξε πρώτος τα μαθηματικά φλάουτα
και βάλθηκε να διδάξει νότες το κωφότυφλο χάος.
Παρότι οι ιδέες του, παραστάθηκαν στη γνώση κάθε εποχής,
παρουσίασαν αντιφατικά την ανθρώπινη περιπέτεια.
Ο Ίωνας μυσταγωγός, τέντωσε τη συνείδηση, μεταξύ φυσικής
και μεταφυσικής, και είδε να ακροβατεί η αλήθεια,
σε εκείνα τα όρια που αναζητούν την αιτία της κίνησης.
Για να μη χαθεί όμως ο νους στο άπειρο, έδεσε την κορδελλίτσα
της γεωμετρίας στην ουρά του παγκόσμιου κύκλου.
H κυκλική πορεία του χρόνου, ήταν πυθαγόρεια κληρονομιά .
Εν συνεχεία ο Αριστοτέλης στα “Φυσικά” του, αποτύπωσε
την ύπαρξη ενός κύκλου στην κίνηση των πραγμάτων .
Υποστήριξε δε, πως αυτό συμβαίνει, επειδή όλα τα υπαρκτά
καθορίζονται μοιραία από το χρόνο.
Όλα κινούνται προσπαθώντας να ταιριάξουν σε έναν κύκλο,
γιατί ο ίδιος ο ουροβόρος χρόνος είναι κυκλικός.
O κόσμος του, δεμένος στον κύκλο αμολάει μήκος
τρέχοντας πίσω από την απειρότητα που λυγίζει ερώκυκλη
να δαγκώσει την ίδια την ουρά της.
Ο Aριστοτέλης, παραθλώντας τις αισθήσεις στην επιφάνεια της λογικής,
διέκρινε πως σε κάθε πράγμα, ενυπάρχει δυνάμει
μια έμφυτη κίνηση που το ωθεί προς την ολοκλήρωση.
Η τυχαιότητα, δεν έχει καμιά θέση στον αιτιοκρατικό σύμπαν του.
Eδώ έχει την πρώτη ρίζα του ο “Nτετερμινισμός”
που θα ανθίσει τον καιρό του Πιέρ Σιμόν Λαπλάς,
στις αρχές του 19ου αιώνα.
O αριστοτελικός χρόνος έπαιξε κομβικό ρόλο στην ιστορία της φυσικής
και περιγράφεται σαν ένα αείζωο, μονοδρομικό φίδι
που επιβιώνει γλείφοντας ακινησία.
Στα “Φυσικά” το, ο χρόνος είναι απόλυτος και εμπεριέχεται ταυτόχρονα παντού,υπάρχοντας ανεξάρτητα από τα πάντα.
Αν ο χρόνος ήταν απόλυτος θα ατενίζαμε τα άστρα
στον ουρανό όπως είναι εδώ και τώρα.
Θα υπήρχαν δηλαδή το ίδιο παντού και ακαριαία.
Από το 1905 που ο Αϊνστάιν διατύπωσε την θεωρία
της Ειδικής Σχετικότητας γνωρίζουμε πως αυτό δεν αληθεύει .
Στην πραγματικότητα αυτό που αντικρίζουμε είναι μόνο
το παρελθόν των άστρων . Κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό,
θωρούμε τα βάθη του θερμοπυρηνικού χρόνου!
Τα άστρα σπάζουν τη αίσθηση του πραγματικού
και βάφουν με αλλόκαιρο φως, την αυταπάτη του κόσμου.
Ποίηση και επινόηση ακινητοποιούν την αιωνιότητα
προβάλλοντας πίσω απ΄το φθαρτό μυαλό, την άφθαρτη
φύση της συνείδησης.
Στην πραγματικότητα, αυτό που γεννά την αυτοκίνητη
τάση των πραγμάτων είναι η ίδια η νόηση.
Διότι μονάχα η διάνοια, κινείται πυροδοτημένη από το νόμο
των αντιθέτων και μεταβαίνει από την αίσθηση στη διάγνωση.
Mε άλλα λόγια η νοο-κίνηση του καλλιτέχνη, του επινοητή, ή του εφευρέτη,
δημιουργεί την ψυχοστασία που γεννά το ανεπανάληπτο .
Εκεί που το πουθενά μετατρέπεται σε χώρο
αρπάζει το μηδέν το σωσίβιο της ύπαρξης
κι επεκτείνεται η στιγμή του επινοητή στο χρόνο.
Τότε χύνεται στη σκέψη η έμψυχη ενέργεια
που ανάβει στον ουρανό της παντοσύνης,
O Πυθαγόρας φύσηξε πρώτος τα μαθηματικά φλάουτα
και βάλθηκε να διδάξει νότες το κωφότυφλο χάος.
Παρότι οι ιδέες του, παραστάθηκαν στη γνώση κάθε εποχής,
παρουσίασαν αντιφατικά την ανθρώπινη περιπέτεια.
Ο Ίωνας μυσταγωγός, τέντωσε τη συνείδηση, μεταξύ φυσικής
και μεταφυσικής, και είδε να ακροβατεί η αλήθεια,
σε εκείνα τα όρια που αναζητούν την αιτία της κίνησης.
Για να μη χαθεί όμως ο νους στο άπειρο, έδεσε την κορδελλίτσα
της γεωμετρίας στην ουρά του παγκόσμιου κύκλου.
H κυκλική πορεία του χρόνου, ήταν πυθαγόρεια κληρονομιά .
Εν συνεχεία ο Αριστοτέλης στα “Φυσικά” του, αποτύπωσε
την ύπαρξη ενός κύκλου στην κίνηση των πραγμάτων .
Υποστήριξε δε, πως αυτό συμβαίνει, επειδή όλα τα υπαρκτά
καθορίζονται μοιραία από το χρόνο.
Όλα κινούνται προσπαθώντας να ταιριάξουν σε έναν κύκλο,
γιατί ο ίδιος ο ουροβόρος χρόνος είναι κυκλικός.
O κόσμος του, δεμένος στον κύκλο αμολάει μήκος
τρέχοντας πίσω από την απειρότητα που λυγίζει ερώκυκλη
να δαγκώσει την ίδια την ουρά της.
Ο Aριστοτέλης, παραθλώντας τις αισθήσεις στην επιφάνεια της λογικής,
διέκρινε πως σε κάθε πράγμα, ενυπάρχει δυνάμει
μια έμφυτη κίνηση που το ωθεί προς την ολοκλήρωση.
Η τυχαιότητα, δεν έχει καμιά θέση στον αιτιοκρατικό σύμπαν του.
Eδώ έχει την πρώτη ρίζα του ο “Nτετερμινισμός”
που θα ανθίσει τον καιρό του Πιέρ Σιμόν Λαπλάς,
στις αρχές του 19ου αιώνα.
O αριστοτελικός χρόνος έπαιξε κομβικό ρόλο στην ιστορία της φυσικής
και περιγράφεται σαν ένα αείζωο, μονοδρομικό φίδι
που επιβιώνει γλείφοντας ακινησία.
Στα “Φυσικά” το, ο χρόνος είναι απόλυτος και εμπεριέχεται ταυτόχρονα παντού,υπάρχοντας ανεξάρτητα από τα πάντα.
Αν ο χρόνος ήταν απόλυτος θα ατενίζαμε τα άστρα
στον ουρανό όπως είναι εδώ και τώρα.
Θα υπήρχαν δηλαδή το ίδιο παντού και ακαριαία.
Από το 1905 που ο Αϊνστάιν διατύπωσε την θεωρία
της Ειδικής Σχετικότητας γνωρίζουμε πως αυτό δεν αληθεύει .
Στην πραγματικότητα αυτό που αντικρίζουμε είναι μόνο
το παρελθόν των άστρων . Κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό,
θωρούμε τα βάθη του θερμοπυρηνικού χρόνου!
Τα άστρα σπάζουν τη αίσθηση του πραγματικού
και βάφουν με αλλόκαιρο φως, την αυταπάτη του κόσμου.
Ποίηση και επινόηση ακινητοποιούν την αιωνιότητα
προβάλλοντας πίσω απ΄το φθαρτό μυαλό, την άφθαρτη
φύση της συνείδησης.
Στην πραγματικότητα, αυτό που γεννά την αυτοκίνητη
τάση των πραγμάτων είναι η ίδια η νόηση.
Διότι μονάχα η διάνοια, κινείται πυροδοτημένη από το νόμο
των αντιθέτων και μεταβαίνει από την αίσθηση στη διάγνωση.
Mε άλλα λόγια η νοο-κίνηση του καλλιτέχνη, του επινοητή, ή του εφευρέτη,
δημιουργεί την ψυχοστασία που γεννά το ανεπανάληπτο .
ΤΟΥΛΑ ΜΠΑΡΝΑΣΑ
Αλέκος Χρυσόπουλος
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.