Ιστορίες Επιτυχιών σε Επικό Εφιάλτη

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Παραλύει το χέρι του δημοσιογράφου (από αηδία) στην ιστορική επιταγή να συνθέσει ακόμη μια ραψωδία, αφιερωμένη στα νέα πολιτικά τρόπαια, που τεντώνουν σε πλατιά χασκόγελα τις λαστιχένιες πρωθυπουργικές παρειές:

Την Κυριακή, με την συμπαγή πλειοψηφία των 153 -για τον σφαγιασμό, με ηλεκτροπρίονο, μισθών, συντάξεων και ταμείων περίθαλψης των ασθενέστερων και την αφαίμαξη του ό, τι τους απομείνει ,με φόρους σαδιστικής επινοητικότητας, ως και στον καφέ της παρηγοριάς.

Και τη Δευτέρα, με τις δάφνες κάποιων νέων σκοτεινών χρησμών περί χρέους και ένα ακόμη διάγραμμα μνημονιακού λαβυρίνθου -πολλών δεκαετιών οικονομικής φυματίωσης – με αυτόματη λαιμητόμο οποτεδήποτε οι δαπάνες ξεπερνούν το απαραίτητο για την πληρωμή τόκων και χρεωλυσίων στους δυνάστες.

΄Αλλοι, νεώτεροι και με στομάχι ανθεκτικώτερο , θα σας ξεναγήσουν ( όσο τους επιτρέψουν οι κραυγές από τους Αυλωνίτου, Μανιό και λοιπές μαινάδες προστασίας της «επαναστατικής αλήθειας») στους λαβυρίνθους γερμανικών σχεδιασμών, που μοναδικό στόχο έχουν τη διατήρηση της χώρας σε θέση συρόμενου επαίτη στη διάρκεια του αιώνα -αποικία του κυρίαρχου στην Ευρώπη.

Εδώ απλώς, σαν έξωθεν μαρτυρία, ένας υπότιτλος ανάλυσης της «Europe Today» :«Ένα πρόγραμμα που δεν τελειώνει ποτέ».

Και η φράση- κλειδί για την αποκρυπτογράφηση του φλύαρου γρίφου:

«Κάποιοι βλέπουν αυτή την ελάφρυνση χρέους (μετά το 2018) ως ένα τρόπο να δομηθεί ένα πρόγραμμα ατέρμονης λιτότητας, που θα εγκλωβίσει την οικονομική κυριαρχία της Ελλάδας.»

Στον πάτο της λογικής του κατήφορου

Η εορταστική αναγγελία του κ. Τσίπρα τη Δευτέρα θύμιζε εκείνη της 20 Φεβρουαρίου 2015, που σηματοδότησε την απαρχή ξηλώματος της προεκλογικής σκηνοθεσίας: «Η Ελλάδα πέτυχε μια σημαντική επιτυχία στην Ευρώπη.» ΄Ετσι ανήγγειλε τότε την υπογραφή με την οποία επισφράγιζε τη δέσμευση σε χρέος και μνημόνια –αυτών που είχε δεσμευθεί στον λαό να ξεσχίσει.

THE EMPIRE STRIKES BACK!

Γενική αντεπίθεση της Cabal σε όλα τα μέτωπα. Μέχρι που φρόντισε να κερδίσει η Ουκρανία τον διαγωνισμό της Eurovision με το ανεκδιήγητο τραγούδι των Τατάρων για να ερεθίσει τους Ρώσους..

THE EMPIRE STRIKES BACK!

- Προσπαθεί να ανατρέψει την κυβέρνηση της Βραζιλίας πετυχαίνοντας δύο στόχους. Να αποδιοργανώσει τους BRICS και να εξασφαλίσει την δίοδο διαφυγής των μελών της προς την Ανταρκτική. Ήδη η πρόεδρος της Βραζιλίας παραπέμπεται σε δίκη ενώ θα την αντικαθιστά ο αντιπρόεδρος, πράκτορας και μαριονέτα των Αμερικανών. Σειρά τώρα παίρνει η κυβέρνηση της Βενεζουέλας ενώ για τους ίδιους λόγους πλευροκόπησε και την κυβέρνηση της Ινδίας.

- Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η πρόσφατη επίσκεψη της Mandεleine Albright στην Λευκωσία, όπου έθεσε στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας την ωμή απαίτηση των ΗΠΑ όπως διακόψει κάθε σχέση με την Ρωσία και εκδιώξει τους Ρώσους από το νησί.

- Στέλλει συνεχώς στρατεύματα και εξοπλισμό στην Ευρώπη σερβίροντας το παραμύθι στους Ευρωπαίους ότι κινδυνεύουν από την Ρωσία.

- Εξοπλίζει και προτρέπει τους Ουκρανούς να επιτεθούν για να "ελευθερώσουν" την Κριμαία.

- Προκαλεί τους Κινέζους στον Ειρηνικό Ωκεανό.

ΑΙΜΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Από τα επιφανή καθάρματα της Ιστορίας. Εξουσιαστής, βέβαια. Δεν γίνεται να απλώσεις την κτηνωδία σου, αν δεν είσαι βασιληάς, ένας αυτοκράτορας, κάποιος ηγεμόνας. Και επειδή έχεις καθήκοντα απέναντι στην ανθρωπότητα και πασχίζεις για τα πιο υψηλά ιδανικά, τα εγκλήματά σου δικαιολογούνται. Και η Εκκλησία, δηλαδή το παπαδαριό, σε αποδέχεται για προστάτη και υπερασπιστή κι άλλα τέτοια πομπώδη.

Θεοδόσιος, ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτωρ πριν από τη «διάσπαση», σε ανατολική και δυτική επικράτεια. Οι γιοι του, από διαφορετικές γυναίκες, έγιναν οι συνεχιστές του, ο Ονώριος αυτοκράτωρ της Ρώμης, ο Αρκάδιος στο κομμάτι που αργότερα ονομάστηκε Βυζάντιο.

Συνέβη το 395, τότε θεωρείται ότι ξεκινάει η Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τρία χρόνια πριν, σα σήμερα, 15 Μαΐου, τον Φλάβιο Θεοδόσιο Αύγουστο Α' τον είπανε «Μέγα». Είναι ο Μέγας Θεοδόσιος. Και αφού τον έχουν καταγράψει «Μέγα» η Ιστορία και η θρησκεία, πρόκειται για μέγα κάθαρμα. Δεν τον είπανε «Μέγα» επειδή ήταν υψηλής κλάσεως ποδοσφαιριστής και κομμωτής, ποιητής και ερευνητής. Στρατηλάτης ήταν ο Θεοδόσιος, αυτοκράτωρ και στο δυτικό και στο ανατολικό κομμάτι της πολυεθνικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Έκανε πράγματι μεγάλα πράγματα αυτός ο πρώην «ειδωλολάτρης» και μετέπειτα «χριστιανός». Στα παπάρια του οι θρησκείες. Αυτά τα παραμυθάκια δεν ακουμπάνε έναν άνθρωπο του πολέμου, των πολλών πολεμικών επιχειρήσεων. Όταν είδε ότι οι χριστιανοί κερδίζουν την παρτίδα, τότε ανεγνώρισε ως επίσημη κρατική τη θρησκεία τους. Και για να μην απειλείται η εξουσία του πήρε στο κυνήγι τους «εθνικούς», τους οπαδούς της αρχαίας θρησκείας. Όποιος επέμενε στο δωδεκάθεο, στη θρησκεία των γονέων του, καιγότανε το μουνί του. Τους χαρακτήριζε «παράφρονες», «ιερόσυλους», τους έπαιρνε την περιουσία. Και συνεργεία κατεδάφισης με καλόγερους γκρέμιζαν τους αρχαίους ναούς σε Αίγυπτο, Συρία, παντού.

ΓΙΑΤΙ ΒΑΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΛΑΚΟ ΜΕ ΤΙΣ ΟΧΙΕΣ

Υπάρχει σχέδιο. Δεν χρειάζεται να στο πει κανένας. Φως φανάρι η δουλειά. Πλάνο μεθοδευμένο εδώ και χρόνια. Κανένας Έλληνας πολιτικός, πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος δεν θα με μπερδέψει. Να μου κρύψει την αλήθεια.

Και αφού το στήσανε το έργο με Παπανδρέου και Σαμαρά, σήμερα και με Τσίπρα, η Ελλάδα υποχρεώνεται να «προσαρμοστεί». Να σκύψει το κεφάλι μέχρι τους αστραγάλους.

Δεν βγαίνει το «πρόγραμμα», κι όμως αυτοί επιμένουν. Και σφίγγουν κι άλλο το σχοινί. Κι άλλο..., κι άλλο..., κι άλλο... Πόσο ακόμα, ρε; Δεν ξέρεις! Ίσως μέχρι να σε κρατάνε ζωντανό νεκρό, μόνον να αναπνέεις. Ίσως να σε τελειώσουν, οριστικά. Δεν ξέρεις!

Αυτό που ξέρεις είναι ο πόνος στο πετσί σου. Κι άλλοι φόροι.

Πείτε αντίο στα γυαλιά σας και βελτιώσετε την όρασή σας με αυτή την καταπληκτική συνταγή!

Γνωρίζετε τον Vladimir Petrovich Filatov;

Είναι ένας επιφανής Ρώσος γιατρός ο οποίος 

αφιέρωσε τη ζωή του στο να βρεθεί ένας φυσικός 

τρόπος για τη βελτίωση της όρασης. Πίσω στη 

δεκαετία του '60, συνδύασε συμβατική και 

εναλλακτική ιατρική για τη θεραπεία ατόμων με κακή 

όραση, βοηθώντας τους να την βελτιώσουν και να 

αποτρέψουν πιθανή απώλεια αυτής.

Ως εκ τούτου, δημιούργησε μια συνταγή η οποία 

αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική και αρκετοί 

άνθρωποι την έχουν χρησιμοποιήσει ευρέως από 

τότε. Δείτε την!

Συστατικά:

100 gr. Χυμό Αλόη

χυμό λεμονιού (3-4 τμχ)

500 γρ. συνθλιμένα καρύδια

300 γρ. αγνό μέλι

Ghost estate: ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ-ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Ghost estate

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ-ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Παρά την οικονομική ανάπτυξη, έπειτα από το τριετές Μνημόνιο της, η πρώην «Κέλτικη Τίγρης», η Ιρλανδία συνεχίζει να διαθέτει -μαζί μ’ ένα δυσθεόρατο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που αθροιστικά ξεπερνούν το 400% του ΑΕΠ της- ένα τεράστιο απόθεμα άδειων κατοικιών και νεόκτιστων συγκροτημάτων -δημιουργήματα της «κατασκευαστικής φούσκας» της δεκαετίας 2000-2010- που θα χρειαστει πολλά χρόνια ώστε να αποκτήσουν και πάλι ενοίκους. Ως τότε θα παραμένουν ιδανικά σκηνικά ταινιών «χολιγουντιανών θρίλερ». Αυτές είναι οι πόλεις-φαντάσματα της Ιρλανδίας κι αυτή είναι η παράξενη ιστορία τους…

Holly Park, Leitrim Village.

Ένα ερωτικό ποίημα της Σαπφούς εμπνέει επιστήμονες να προσδιορίσουν την εποχή της συγγραφής του (video)

Ο Morteza Khaledi, Κοσμήτωρ του College of Science του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Arlington (UTA), συνεχάρη τους επιστήμονες Dr. Manfred Cuntz και Levent Gurdemir από το UTA και Martin George από το Εθνικό Ινστιτούτο Αστρονομικής Έρευνας της Ταϊλάνδης, επειδή με την έρευνα που δημοσίευσαν «βοηθάνε να πέσουν τα στεγανά μεταξύ επιστήμης και κλασικών σπουδών, χρησιμοποιώντας υψηλής ακρίβειας τεχνολογία για να προσδιορίσουν με ακρίβεια τον χρόνο γραφής ενός αρχαίου ποιήματος».

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν εξελιγμένο αστρονομικό λογισμικό, το Starry Nightversion 7.3, για να προσδιορίσουν την εποχή που γράφηκε το ποίημα που έχει ως αναφερόμενο τίτλο «Ποίημα του Μεσονυχτίου», με τη βοήθεια του συστήματος Πλανηταρίου Digistar 5. «Η χρήση του πλανηταρίου επιτρέπει να προσομοιώνουμε το νυχτερινό ουρανό με μεγαλύτερη ακρίβεια στο παρελθόν ή στο μέλλον, σε οποιαδήποτε τοποθεσία», είπε ο Gurdemir και συμπλήρωσε: «Αυτό είναι ένα παράδειγμα στο πόσο είμαστε ανοιχτοί για τη χρήση του Πλανητάριου σε έρευνες σε περιοχές πέρα από την αστρονομία, όπου περιλαμβάνονται οι γεωεπιστήμες, η βιολογία, η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η ιστορία, ακόμη και η ιατρική».

Με μια ενδιαφέρουσα διαδικασία που περιγράφεται στη δημοσίευσή τους στο περιοδικό Journal of Astronomical History and Heritage, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τις πληροφορίες που περιέχει το ποίημα της Σαπφούς:

Από την εργασία των επιστημόνων του UTA

το οποίο σε μετάφραση [από το http://artpoeticacouvelis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html] έχει ως εξής:

Απαγορευμένες επιθυμίες

Η Άννα καθόταν μπροστά από τον καθρέπτη και χτένιζε τα καστανά μαλλιά της. Ήταν ταραγμένη, δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν έπρεπε να προχωρήσει, αν έπρεπε να πάει σε εκείνο το ραντεβού. Όμως, κάτι την έσπρωχνε, κάτι μεθούσε τις επιθυμίες της και την πρόσταζε να συνεχίσει. Το χέρι της έτρεμε και η καρδιά δεν προλάβαινε να ξεκουραστεί από τους ασταμάτητους χτύπους. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο του διαδρόμου και προχώρησε προς την εξώπορτα. ξαφνικά, οι ενοχές συγκρούστηκαν με τον εγωισμό και για μια στιγμή φάνηκε να κερδίζουν. Όμως εκείνος, ο άσχημος εγωισμός επιτέθηκε ύπουλα, πισώπλατα και καρατόμησε τις ενοχές με μίσος. Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα και έτρεξε βιαστικά για να βρει ταξί. Ήταν ελαφριά μακιγιαρισμένη. Λίγη πούδρα, ρουζ κι ένα απαλό, κόκκινο κραγιόν για να στολίσει τα όμορφα χείλη της. Είχε μαύρα, εκφραστικά μάτια και λευκό δέρμα. Είχε περάσει τα τριάντα και μερικά αδέσποτα, παραπανίσια κιλά, όχι παραπάνω από οκτώ, είχαν κολλήσει στο σώμα της. Έφταιγαν οι δυο γέννες; H αλλαγή του μεταβολισμού; Η ψυχολογική κατάρρευση που χτυπούσε τα συναισθήματα της; 

Όποια κι αν ήταν η αιτία, αυτή αδιαφορούσε και συνέχιζε να βυθίζεται στη ρουτίνα του γάμου της. Ήταν παντρεμένη από τα δεκαεννέα της με τον Πάμπλο, έναν υπέροχο και εργατικό άντρα. Εκείνος την περνούσε τέσσερα χρόνια και την λάτρευε όσο τίποτα στον κόσμο. Μαζί, είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, την Τζέσικα (10 ετών) και τον Πήτερ (13 ετών) Η ζωή τους είχε πάρει μια νέα, συναρπαστική τροπή και όλα κυλούσαν αρμονικά στην οικογένεια. Αυτό στην αρχή, διότι μετά όλα άλλαξαν για την Άννα. 

Άρχισε να κουράζεται, να θέλει να φύγει μακριά, να ζήσει έντονα τη ζωή της με πάθος. Είχε κουραστεί να ισορροπεί ανάμεσα στη μητρότητα και τη δουλεία. Έτσι ένιωθε. Δούλα! Μαγείρευε, έπλενε, ταχτοποιούσε το σπίτι, πήγαινε για ψώνια και διάβαζε τα παιδιά. Ο άντρας της δεν της έκανε πλέον κομπλιμέντα, δεν την άγγιζε όπως παλιά, δεν της έκανε έρωτα με πάθος. Η Άννα είχε βαρεθεί, ήθελε να νιώσει και πάλι γυναίκα, ποθητή, να φλερτάρει, να γνωρίσει τον ώριμο έρωτα της ζωής της. 

Η λογική την ταρακουνούσε, της θύμιζε πως ήταν μάνα πλέον και πως έπρεπε να αφοσιωθεί στα παιδιά και τον σύζυγο της. Όμως, ήταν και φλογερή γυναίκα, διψούσε για λίγα χάδια, λίγες όμορφες κουβέντες, τρυφερότητα και ηδονή. Δεν ήταν διατεθειμένη να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της μέσα σε αυτή τη φυλακή. Αλλιώς τον είχε ονειρευτεί το γάμο της. Αγαπούσε τον Πάμπλο, πολύ, όμως είχε χαθεί το πάθος, η φλόγα, η έλξη. Πλέον ήταν λίγος γι αυτήν, δε τον άντεχε. Όμως δεν είχε τη δύναμη, το θάρρος, να του πει να χωρίσουν. Βαθιά μέσα της δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Γι αυτό του είχε ανακοινώσει πως ήθελε να εργαστεί, για να ξεφύγει λίγο από την καθημερινότητα. Πίστευε πως με αυτό τον τρόπο ίσως άλλαζε κάτι στη ζωή της και κατάφερνε να επιστρέψει στην οικογένεια της. Εκείνος στην αρχή είχε αρνηθεί, μα έκανε πίσω για χατίρι της. Έβλεπε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη γυναίκα του και θέλησε να τη βοηθήσει. 

To αίτημα του τέλειου γάμου

«Ήταν φανερό ότι ο Ζ ικανοποιούσε τη γυναικεία πλευρά της. Την πλευρά που λειτουργούσε με το συναίσθημα και τις αισθήσεις. Η αντρική πλευρά της λειτουργούσε με τη σκέψη και τη διαίσθηση. Οι δυο αυτές «αντρικές» λειτουργίες της την ωθούσαν σε στόχους έξω από την ερωτική σφαίρα. Αλλά το συναίσθημα και οι αισθήσεις, ένιωθαν την ανάγκη μιας ζεστής, ερωτικής σχέσης που να καλύπτει τη δική τους περιοχή. Οι δυο πλευρές φαίνονταν ασυμβίβαστες. Ωστόσο, υπήρχε και ένα τρίτο κάτι στη Θ. που έτεινε να συνενώσει τις αντιθέσεις σ’ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Αυτό το τρίτο κάτι είχε αρχίσει να προκαλεί την κατάσταση του γάμου μέσα της. 

Αλλά ο εσωτερικός γάμος απαιτούσε να εκφρασθεί και εξωτερικά. Ωστόσο, τότε μόνο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν η Θ. συναντούσε έναν άντρα με φύση συγγενική με τη δική της. Μια ένωση μ’έναν τέτοιον άντρα θα δικαίωνε όλες τις πλευρές και των δυο τους. Αλλά, ως εκείνη τη στιγμή, η Θ. είχε συναντήσει βασικά τύπους που ικανοποιούσαν τη θηλυκιά πλευρά της. Τα άτομα του άλλου φύλου που είχαν τις ίδιες πνευματικές ροπές με τις δικές της, δεν άγγιζαν καθόλου τη γυναικεία φύση της. Λες και δεν υπήρχε πόλωση. Αλλά όσοι την είχαν συγκινήσει ερωτικά, δεν συμμερίζονταν τις πνευματικές της τάσεις. Ίσως να τη θαύμαζαν γι αυτές, να την έβλεπαν σαν ξεχωριστό ή ανώτερο πλάσμα, αλλά έμεναν έξω απ’την πνευματική περιοχή της και η Θ. ένιωθε ασυντρόφευτη σ’αυτόν τον τομέα, «άγαμη», αδιασταύρωτη. Αυτή η κατάσταση κατέστρεφε το αίτημα του «τέλειου γάμου» που της επέβαλε το βαθύτερο είναι της.

Ο Ζ. και όσοι άνδρες άγγιζαν τη θηλυκιά πλευρά του συναισθήματος και της αίσθησης, αντιπροσώπευαν τη γη, την ύλη, τον κόσμο της αμεσότητας και της χρονικότητας.

Η επίδραση του καπνίσματος στο πνεύμα μας και ο ρόλος του αίματος

Αρκετές φορές έχουμε διαβάσει για τις βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος στο φυσικό/υλικό σώμα μας. Ίσως πολλοί από εμάς να γνωρίζουν επίσης πως ο καπνός εισάγει ακαθαρσίες στο αστρικό και νοητικό μας σώμα, καθώς και ότι απονεκρώνει πολλές από τις δονήσεις.

Σχετικά με αυτό το θέμα ο Charles Leadbeater, στο βιβλίο του «Τσάκρας – Οι πύλες της ψυχής στους αόρατους κόσμους» αναφέρει:

«Τα βλαβερά αποτελέσματα του καπνού γίνονται εμφανή στο φυσικό, το αστρικό και το νοητικό σώμα. Ο καπνός διαποτίζει το ανθρώπινο σώμα με πολύ ακάθαρτα μόρια, προκαλώντας εκκρίσεις τόσο χονδροειδώς υλιστικές που συχνά γίνονται αντιληπτές στην αίσθηση της όσφρησης.

Αστρικώς, δεν εισάγει μόνον ακαθαρσίες, αλλά τείνει επίσης να απονεκρώνει πολλές από τις δονήσεις, και γι αυτό το λόγο ισχυρίζονται ότι «καταπραϋνει τα νεύρα». Βεβαίως, για την εσωτερική πρόοδο δεν θέλουμε να απονεκρώνονται οι δονήσεις, ούτε το αστρικό σώμα να «βαραίνει» από ρυπαρά και δηλητηριώδη μόρια.

Χρειαζόμαστε την ικανότητα να ανταποκρινόμαστε αμέσως σε όλα τα μήκη κύματος (σε όλες τις μορφές των δονήσεων). Ταυτόχρονα θα πρέπει να έχουμε απόλυτο έλεγχο, ώστε οι επιθυμίες μας να είναι σαν τα άλογα που καθοδηγούνται από έναν ευφυή νου, για να μας οδηγήσουν (ταξιδέψουν) όπου θέλουμε, και να μην καλπάζουν μαζί μας ξέφρενα, όπως μας παρασύρει η επιβλαβής συνήθεια του καπνού, μεταφέροντάς μας σε καταστάσεις όπου η ανώτερή μας φύση γνωρίζει πολύ καλά πως δεν θα έπρεπε να βρίσκεται.

Τα αποτελέσματα του καπνίσματος, μετά τον θάνατο, είναι επίσης πολύ οδυνηρά. Προκαλεί ένα είδος σκλήρυνσης και παράλυσης του αστρικού σώματος, ώστε για πολύ χρόνο (διαρκεί για εβδομάδες και μήνες) ο άνθρωπος παραμένει αβοήθητος, άτονος, σχεδόν μη συνειδητός, εγκλωβισμένος σαν σε φυλακή, ανίκανος να προσλάβει τις ευεργετικές επιδράσεις των φίλων του που προέρχονται από ειρηνικές σκέψεις και ευλαβείς προσευχές, όντας αποκομμένος για ένα διάστημα απο όλες τις ανώτερες επιδράσεις. Αξίζει να υφίσταται όλες αυτές τις επιπτώσεις για χάρη μιας ευτελούς απόλαυσης; Για έναν άνθρωπο που πραγματικά θέλει να αναπτύξει τους φορείς (σώματά) του, να αφυπνίσει τα τσάκρας του, να προοδεύσει στην Ατραπό της Αγιότητος, ο καπνός είναι αναμφίβολα κακό που πρέπει  επιμόνως να αποφεύγεται.»

Πώς να αποπλανήσετε τον άντρα σας!

Ο χρόνος συχνά φέρνει πλήγματα στο πάθος. Η καθημερινή τριβή και η -συχνά ενοχλητικά μεγάλη- οικειότητα κάνουν τις μακροχρόνιες σχέσεις κάπως... προβλέψιμες. Αν είστε χρόνια μαζί με τον σύντροφό σας σίγουρα δεν βρίσκεστε στην πρώτη άνοιξη του έρωτά σας, μπορείτε όμως κάλλιστα να δημιουργήσετε συνθήκες ερωτικές και παιχνιδιάρικες που θα δώσουν νέα πνοή τόσο στον γάμο σας, όσο και στη συμβίωση.

Σκάστε του κανένα χαμόγελο…

Όταν γυρίζει σπίτι μετά τη δουλειά (ή όταν επιστρέφετε εσείς) ένα μεγάλο, ζεστό χαμόγελο αξίζει όσο τίποτα. Φτιάχνει το κέφι, διώχνει τα προβλήματα και αυξάνει την ερωτική επιθυμία. Ποιος δεν θέλει στο πλάι του έναν άνθρωπο ζεστό, ευδιάθετο και χαμογελαστό; Κι αν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο στο πλάι σου, είναι δυνατόν να μην θέλεις να τον γεμίσεις φιλιά –τόσο τρυφερά όσο και παθιάρικα;

Φλερτάρετε!

Το φλερτ, είναι συνήθως ίδιον των «φρεσκοπαντρεμένων», αν όχι τον «φρεσκογνωρισμένων». Είναι, όμως, απορίας άξιο: Γιατί σταματάμε να φλερτάρουμε; Προφανώς, δεν γίνεται να νιώθει κανείς πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι του στα 5, 7, 13 χρόνια μετά τη γνωριμία. Μερικά γλυκόλογα, αρκετά «πονηρά» χάδια και μπόλικα έντονα βλέμματα όλο νόημα, θα κάνουν τον καλό να νιώσει και πάλι επιθυμητός και ερωτεύσιμος.

Τι Κρύβει Μυστική Συνάντηση 150 Επιστημόνων στο Χάρβαρντ που ξεσηκώνει αντιδράσεις

Περίπου 150 επιστήμονες συγκεντρώθηκαν σε κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειές τους για τη δημιουργία εκ του μηδενός ενόςσυνθετικού ανθρωπίνου γονιδιώματος μέσα στα επόμενα χρόνια.

Το σχέδιο ήδη εγείρει κρίσιμα ζητήματα βιοηθικής, όπως κατά πόσο ανοίγει ο δρόμος για την μαζική δημιουργία ανθρώπων χωρίς γονείς και με χαρακτηριστικά «κατά παραγγελία» στο απώτερο -και όχι άμεσο- μέλλον.

Η συνάντηση έγινε την περασμένη Τρίτη στη Βοστώνη και διέρρευσε στον Τύπο μετά από μερικές μέρες, σύμφωνα με δημοσιεύματα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και της «Ουάσιγκτον Ποστ». Από τους συμμετέχοντες επιστήμονες είχε ζητηθεί να μην έλθουν σε επαφή με δημοσιογράφους ή να στείλουν μηνύματα στο Twitter στη διάρκεια της μυστικής συνάντησης.

Όπως το βλέπουν οι ίδιοι οι επιστήμονες που συμμετείχαν, το σχέδιό τους είναι μια προέκταση του αρχικού Προγράμματος Ανθρωπίνου Γονιδιώματος (Human Genome Project-HGP), γι’ αυτό η αρχική ονομασία της πρωτοβουλίας τους ήταν HPG2 και μετά άλλαξε σε HPG-Write. Στόχος τους είναι να προχωρήσουν πέρα από την «ανάγνωση» (αλληλούχιση) του γενετικού υλικού του ανθρώπου, στο να «γράψουν» (συνθέσουν) το δικό τους DNA με χημικό τρόπο, όπως παραδέχθηκε ένας από τους διοργανωτές της συνάντησης, ο καθηγητής γενετικής Τζορτζ Τσερτς της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ.

Το "γκρέμισμα των τειχών" στην Αθήνα για τους Έλληνες νικητές σε διεθνή μουσικό διαγωνισμό το Μάιο του 1910

Όλοι θυμόμαστε πώς το Μάιο του 2005 όλη η Ελλάδα πανηγύρισε τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Ήταν περασμένες 1 τα ξημερώματα (βέβαια βόλευε και η μέρα, αφού ήταν ξημερώματα Κυριακής), όταν πολλοί βγήκαν στην πλατεία Συντάγματος ή στο Λευκό Πύργο, ενώ χιλιάδες υποδέχθηκαν την νικήτρια κατά την επιστροφή της από το Κίεβο. Κάποιοι τότε μίλησαν για σύμπτωμα των καιρών και για απόδειξη κυριαρχίας του lifestyle στην ζωή μας. Αναφέρεται ακόμη και σήμερα, την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ως ένα παράδειγμα υποτιθέμενης αλλοτρίωσης του πληθυσμού, που δήθεν παρασύρθηκε από τη γοητεία των στρας και πανηγύριζε για ανούσιες νίκες. Αν ανατρέξουμε στο βάθος του χρόνου, θα εντοπίσουμε παρόμοιους πανηγυρισμούς (όχι με κόρνες, αφού τότε τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα, ούτε με συγκεντρώσεις στα αεροδρόμια, αφού τότε δεν υπήρχαν καν αεροπλάνα στην Ελλάδα) με αφορμή τη νίκη της αθηναϊκής μαντολινάτας σε διεθνή μουσικό διαγωνισμό το Μάιο του 1910 - 95 ολόκληρα χρόνια πριν τη νίκη της Έλενας.

Όπως κάθε χρόνο, το Μάιο του 1910 πραγματοποιήθηκε στην Κρεμόνα διεθνής διαγωνισμός μαντολίνου. Τριάντα τρεις ορχήστρες συμμετείχαν συνολικά, προερχόμενες από την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γαλλία (Μασσαλία) και μαζί τους η Αθηναϊκή Μαντολινάτα υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Λάβδα. Δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα που να μετέδιδαν ζωντανά το διαγωνισμό κι έτσι χρειάστηκε να περάσουν δυο ημέρες για να έρθει στην Ελλάδα το τηλεγράφημα που ανήγγειλε τη χαρμόσυνη είδηση, ότι δηλαδή η ελληνική ορχήστρα κέρδισε τρία πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ συν το μέγα βραβείο τιμής (gran premio d' onore) και το μετάλλιο της βασίλισσας της Ιταλίας, Ελένης.Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι το πρώτο βραβείο διευθύνσεως απονεμήθηκε στον Ν. Λάβδα.

Οι νίκες ήταν καθαρές. Στο διαγωνισμό εκτελέσεως εκ πρώτης αναγνώσεως, η Αθηναϊκή Μαντολινάτα συγκέντρωσε 45 βαθμούς (με άριστα το 50) έναντι 40 της Μαντολινάτας Γενεύης, ενώ στον αγώνα εκτελέσεως μουσικών τεμαχίων, η ελληνική ορχήστρα απέσπασε 48 βαθμούς έναντι 45 της δεύτερης, που προερχόταν από τη Μασσαλία. Το βραβείο τιμής αντιστοιχούσε σε 700 φράγκα μαζί με δίπλωμα και χρυσά μετάλλια για τους εκτελεστές, ενώ το πρώτο βραβείο prima vista ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής του Μπατσέτα αξίας 500 δραχμών, συνοδευόμενος από δίπλωμα επίσης. 

Το άγνωστο κομμάτι, που είχε οριστεί από την επιτροπή για την ελληνική ορχήστρα, ήταν το "Στάμπατ Μάτερ" του Ροσίνι. "Αν δεν αποφασίζαμε και δεν γράφαμε εμείς οι ίδιοι το θέμα, θα λέγαμε ότι μας το έχετε κλέψει και μελετήσει", ήταν το επαινετικό σχόλιο του προέδρου του φεστιβάλ, Ουμπέρτο Νοβάτι, προς τους Έλληνες μουσικούς - σύμφωνα με τις ελληνικές εφημερίδες.
Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, που χάρισε στην Αθηναϊκή Μαντολινάτα το μεγάλο βραβείο τιμής, ήταν η εκτέλεση του "Treischutz" του Βέμπερ. Μέλος της ελληνικής αποστολής περιέγραφε σε κείμενό του στο Σκριπ τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού μετά το τέλος της εκτέλεσης: "Τι έγεινε την στιγμήν εκείνην δεν περιγράφεται· άνθρωποι ανέβησαν εις τα καθίσματα διά να μας χειροκροτήσωσιν, άλλοι έτρεχον προς την σκηνήν και ο διευθυντής της Μανδολινάτας Κρεμόνας κατεφίλει τον μαέστρον κ. Λάβδαν. Εκλήθημεν επί σκηνής και επί ημίσειαν ώραν δεν ηδυνήθημεν να αποσυρθώμεν".

Ο "αριθμός Ντάνμπαρ" και τις μας λέει για τον αριθμό των φίλων που μπορεί πραγματικά να έχει ένας άνθρωπος

Πόσους ανθρώπους θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε στον ευρύτερο κοινωνικό μας κύκλο; Κι απ' αυτούς πάλι πόσους θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πολύ καλούς φίλους - αλλιώς "κολλητούς"; Δεν έχουμε κάτσει ποτέ στα σοβαρά να κάνουμε τις μαθηματικές πράξεις, όμως λίγο πολύ όλοι έχουμε την αίσθηση ότι ο κύκλος των φίλων υπό ευρεία έννοια (ας πούμε ο κύκλος των "γνωστών") μπορεί να ανέρθει σε αρκετές δεκάδες (μη λαμβανομένων υπόψη των - ενδεχομένως - εκατοντάδων ή και χιλιάδων διαδικτυακών φίλων του facebook ή του instagram), τη στιγμή που οι κολλητοί άνετα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτήν την αίσθηση έρχεται να την επιβεβαιώσει μια έρευνα του βρετανού καθηγητή εξελικτικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Ρόμπιν Ντάνμπαρ.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, ο καθηγητής πρότεινε τον επονομαζόμενο "αριθμό Ντάνμπαρ", σύμφωνα με τον οποίο ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει περισσότερους από 148 (ή 150 λόγω στρογγυλοποίησης) φίλους και μέχρι 4 ή 5 κολλητούς. Ο λόγος; Ο συνδυασμός μιας σειράς περιορισμών στο μέγεθος του ανθρώπινου εγκεφάλου, στη διάρκεια προσοχής που μπορεί να επιδείξει ένας άνθρωπος, αλλά και στο χρόνο που απαιτείται για ν' αναπτυχθούν στενοί φιλικοί δεσμοί. 

Όταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος επιχείρησε να «απαγάγει» την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Η πληθώρα ελληνικών ταινιών που γυρίζονταν τη δεκαετία του 1960 είχε πολλές φορές την «παρενέργεια» να βρίσκονται στο ίδιο μέρος δυο «ανταγωνιστικά» συνεργεία, με αποτέλεσμα να δοκιμάζονται οι σχέσεις των συντελεστών. Όμως, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρχαν βεντετισμοί και αντιπαραθέσεις, αλλά ορισμένες φορές αυτή η συνάντηση έδινε την αφορμή για παιχνίδια μεταξύ των ανταγωνιστών. Κάτι αντίστοιχο συνέβη το καλοκαίρι του 1961, όταν συναντήθηκαν τα συνεργεία δύο ταινιών, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος.

Η Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Η Λίζα και η άλλη», ενώ ο Ηλιόπουλος ήταν ο «Ατσίδας» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο η Αλίκη είχε συνεργαστεί στη «Μουσίτσα». Υπήρχε γενικά ένα κλίμα οικειότητας, το οποίο μεταφράστηκε με μια παιχνιδιάρικη διάθεση. Οι άνδρες του «Ατσίδα» αποφάσισαν να απαγάγουν την «βασίλισσα της ελληνικής οθόνης», όπως θα περιγραφόταν η Βουγιουκλάκη στο διαφημιστικό της ταινίας της λίγους μήνες αργότερα. Όμως δεν θα μπορούσαν άνθρωποι του θεάτρου να επιχειρήσουν μια κανονική απαγωγή. Θα έπρεπε αυτή να έχει ένα θεατρικό, θεαματικό περιεχόμενο.

Εμπεδοκλής: Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος που πίστευε ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά θεός -

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής πίστευε ότι δεν ήταν άνθρωπος, αλλά θεός. Για να το αποδείξει αυτό στους σκεπτικιστές, ορκίστηκε να πάει στην Αίτνα και να επιστρέψει σώος και αβλαβής. Το πρώτο το κατάφερε… το δεύτερο όχι.

Το 1979, ο Robert Williams έγινε ο πρώτος άνθρωπος που σκοτώθηκε από ρομπότ, όταν τον χτύπησε ένας υδραυλικός βραχίονας σε ένα εργοστάσιο της Ford Motor Company στο Μίτσιγκαν.

Ο Franz Reichelt, ένας Αυστριακός ράφτης και δημιουργός του αλεξίπτωτου, δοκίμασε την εφεύρεσή του στις 4 Φεβρουαρίου του 1912, όταν πήδηξε από την κορυφή του Πύργου του Άιφελ… στο θάνατό του.

Η Beatriz Robledo μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τον έντρομο σύζυγό της, όταν σε μια προσπάθειά της να σταματήσει το λόξιγκα του, έπεσε πάω του κρυφά με μια μάσκα.

Ο Αισχύλος, ο πατέρας της τραγωδίας, πέθανε όταν ένας αετός μπέρδεψε το κεφάλι του με βράχο και του πέταξε μια χελώνα γιατί ήθελε να σπάσει το κέλυφος της.

Ποια περίεργη επίδραση έχει στους ανθρώπους το έντονο ροζ χρώμα;

Τι μπορεί να συνδέει τα κελιά για βίαιους κρατούμενους, τα ειδικά μέτρα για βάνδαλους, τη φιλανθρωπική δράση, τη δίαιτα και τη σωματική δύναμη; Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, όλα τα παραπάνω έχουν ως κοινό τη χρήση του έντονου, επιδεικτικά θηλυκού ροζ χρώματος, που θέλγει τα κορίτσια και εκνευρίζει τα αγόρια. Το γιατί θα το διαβάσεις στη συνέχεια.

Ροζ κελιά και φιλανθρωπικές δράσεις

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 Αμερικανοί ψυχολόγοι έψαχναν να βρουν έναν καλό τρόπο για να κατευνάσουν την επιθετική συμπεριφορά των κρατουμένων στις φυλακές, αλλά και όσων είχαν συλληφθεί υπό την επήρεια μέθης και βρίσκονταν στο κρατητήριο. Βασισμένοι σε κάποια επιστημονικά πειράματα, δοκίμασαν να βάψουν τα κελιά σε έντονο ροζ χρώμα. Αμέσως παρατήρησαν ότι αυτή η απόχρωση ηρεμούσε τους βίαιους φυλακισμένους. Την ιδέα έσπευσαν να ακολουθήσουν κάποιοι προπονητές ποδοσφαίρου, που έβαψαν στο ίδιο χρώμα τα αποδυτήρια της αντίπαλης ομάδας με σκοπό να μειώσουν την απόδοσή της και να κάνουν τους παίκτες παθητικούς. Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν λεωφορεία με καθίσματα στο χρώμα της ροζ τσιχλόφουσκας και πράγματι τα ποσοστά βανδαλισμού στις αστικές συγκοινωνίες μειώθηκαν.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία VII

Ομιλία VII


Κι όμως, όταν έπεσε η νύχτα οι νεκροί πλησίασαν ξανά και με ύφος αξιοθρήνητο, είπαν υπάρχει ένα ακόμα θέμα που ξεχάσαμε να αναφέρουμε. Δίδαξέ μας για τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος είναι μία πύλη, με την οποία περνάς από τον έξω κόσμο των θεών, των δαιμόνων και των ψυχών στον εσωτερικό κόσμο· από τον μεγαλύτερο στον μικρότερο κόσμο. Μικρός και μεταβατικός είναι ο άνθρωπος. Απ' τη μια είναι ήδη πίσω σας κι απ' την άλλη ξανασυναντάτε τους εαυτούς σας στο απέραντο διάστημα, στη μικρότερη ή εσώτερη αιωνιότητα. Σε μια απέραντη απόσταση βρίσκεται ένα μοναδικό Αστέρι στο ζενίθ.

Αυτός είναι ο ένας θεός αυτού του ενός ανθρώπου. Αυτός είναι ο κόσμος του, το πλήρωμά του, η θεϊκότητά του.

Σ' αυτόν τον κόσμο βρίσκεται ο άνθρωπος Αμπραξάς, ο δημιουργός και ο καταστροφέας του κόσμου του.

Αυτό το Αστέρι είναι ο θεός και ο σκοπός του ανθρώπου.




Αυτός είναι ο ένας θεός που τον οδηγεί. Σ' αυτόν πηγαίνει ο άνθρωπος για να αναπαυτεί. Προς αυτόν κατευθύνεται το μακρύ ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο. Μέσα του λάμπουν σαν φως όλα όσα ο άνθρωπος φέρει πίσω από τον μεγαλύτερο κόσμο. Σε αυτόν τον ένα θεό ο άνθρωπος θα προσεύχεται.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία VI

Ομιλία VI


Ο δαίμονας της σεξουαλικότητας πλησιάζει την ψυχή μας σαν όφις. Είναι μισός άνθρωπος και εμφανίζεται ως σκέψη-επιθυμία.

Ο δαίμονας της πνευματικότητας κατέρχεται στην ψυχή μας σαν λευκό πουλί. Είναι μισός άνθρωπος και εμφανίζεται ως επιθυμία-σκέψη.

Ο όφις είναι μια γήινη ψυχή, μισή δαιμονική, ένα πνεύμα και συγγενεύει με τα πνεύματα των νεκρών. ΄Ετσι, όμοια με αυτά, ο όφις κουλουριάζεται γύρω από τα γήινα πράγματα κάνοντάς μας να τα φοβόμαστε είτε πειράζοντάς μας με έκλυτα πάθη. Η φύση του όφη μοιάζει με της γυναίκας. Αναζητά πάντα τη συντροφιά των νεκρών που κρατιούνται από τη μαγεία της γης, αυτών που δεν βρήκαν το δρόμο, ο οποίος οδηγεί στην ατομικότητα. Ο όφις είναι μία πόρνη. Οργιάζει με το διάβολο και τα κακά πνεύματα΄ ένας κακόβουλος τύραννος και βασανιστής, που αποπλανεί πάντοτε προς την πιο κακή συντροφιά. Το λευκό πουλί είναι κατά το ήμισυ η ουράνια ψυχή του ανθρώπου. Περιμένει με τη Μητέρα και κατά καιρούς κατεβαίνει.

Η φύση του πουλιού είναι σαν τη φύση του άντρα, είναι η αποτελεσματική σκέψη. Είναι ενάρετο και μοναχικό, ένας αγγελιοφόρος της Μητέρας. Πετά ψηλά πάνω απ' τη γη. Προστάζει μοναχικότητα.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία V

Ομιλία V  


Οι νεκροί χλεύασαν και φώναξαν : δίδαξέ μας τρελέ για την εκκλησία και τη θεία κοινωνία.

Ο κόσμος των θεών εκδηλώνεται στην πνευματικότητα και τη σεξουαλικότητα. Οι ουράνιοι θεοί εμφανίζονται στην πνευματικότητα, οι γήινοι στη σεξουαλικότητα.

Η πνευματικότητα συλλαμβάνει και περικλείει. Η φύση της είναι θηλυκή και γι' αυτό την ονομάζουμε MATER COELESTIS, ουράνια μητέρα. Η σεξουαλικότητα γεννά και δημιουργεί. Η φύση της είναι αρσενική και γι' αυτό την ονομάζουμε PHALLOS, γήινο πατέρα.

Η σεξουαλικότητα του άντρα είναι περισσότερο γήινη, η σεξουαλικότητα της γυναίκας είναι περισσότερο πνευματική.

Η πνευματικότητα του άντρα είναι περισσότερο ουράνια, τείνει προς το μεγαλύτερο.

Η πνευματικότητα της γυναίκας είναι περισσότερο γήινη, τείνει προς το μικρότερο.


Ψεύτικη και διαβολική είναι η πνευματικότητα του άντρα, που τείνει προς το μικρότερο.

Ψεύτικη και διαβολική είναι η πνευματικότητα της γυναίκας, που τείνει προς το μεγαλύτερο.

Η κάθε μία πρέπει να κατευθυνθεί στη θέση της.

Ο άντρας και η γυναίκα γίνονται διάβολοι ο ένας για τον άλλον, όταν δεν χωρίζουν τους πνευματικούς δρόμους τους, γιατί η φύση της creatura είναι η χωριστικότητα.

Η σεξουαλικότητα του άντρα έχει γήινο προσανατολισμό, η σεξουαλικότητα της γυναίκας πνευματικό. Ο άντρας και η γυναίκα γίνονται διάβολοι ο ένας για τον άλλον όταν δεν διαχωρίζουν τη σεξουαλικότητά τους.

Ο άντρας θα γνωρίσει το μικρότερο, η γυναίκα το μεγαλύτερο.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία IV

Ομιλία IV


Ο χώρος κατακλύστηκε από το μουρμουρητό των νεκρών, που είπαν :

Μιλήσέ μας για θεούς και διαβόλους, καταραμένε!

Ο θεός-ήλιος είναι το υπέρτατο καλό· ο διάβολος είναι το αντίθετο. ΄Ετσι έχετε δύο θεούς. Υπάρχουν, όμως, και πολλά υψηλά και καλά πράγματα, όπως και πολλά μεγάλα κακά. Ανάμεσά τους υπάρχουν δύο θεοί-διάβολοι· ο ένας είναι αυτός που ΚΑΙΕΙ, ο άλλος αυτός που ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ.

Αυτός που καίει είναι ο ΕΡΩΣ, ο οποίος έχει τη μορφή της φλόγας. Η φλόγα δίνει φως, επειδή αναλώνεται. Αυτός που αναπτύσσει είναι το ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Βλασταίνει και, όπως αναπτύσσεται, σωρεύει έμβια ύλη. Ο έρως πυρακτώνεται και πεθαίνει. Το δέντρο της ζωής, όμως, αναπτύσσεται αργά και σταθερά στον άπειρο χρόνο.

Το καλό και το κακό είναι ενωμένα στη φλόγα.

Το καλό και το κακό είναι ενωμένα στην ανάπτυξη του δέντρου.


Στη θεϊκότητά τους στέκονται αντιμέτωπες η ζωή και η αγάπη.

Αναρίθμητοι, σαν το πλήθος των αστεριών, είναι οι θεοί και οι διάβολοι.

Κάθε αστέρι είναι ένας θεός, και κάθε χώρος που καταλαμβάνει ένα αστέρι, είναι ένας διάβολος. Η κενή-πληρότητα του όλου, όμως, είναι το πλήρωμα.

Η λειτουργία του όλου είναι ο Αμπραξάς, στον οποίον αντιτίθεται μόνο το αναποτελεσματικό.

Το τέσσερα είναι ο αριθμός των βασικών θεών, όπως είναι και ο αριθμός των διαστάσεων του κόσμου.

Το ΄Ενα είναι η αρχή, ο θεός-ήλιος.

Το Δύο είναι ο ΄Ερως, επειδή συνενώνει το ζευγάρι και διαχέει τον εαυτό του στο φως.

Το Τρία είναι το Δέντρο της Ζωής, επειδή γεμίζει το χώρο με ενσώματες μορφές.

Το Τέσσερα είναι ο διάβολος, επειδή ανοίγει ό,τι είναι κλειστό.

Ο,τιδήποτε είναι πλασμένο από ενσώματη φύση, αυτός το διαλύει· είναι ο καταστροφέας εντός του οποίου τα πάντα καταλήγουν στο τίποτα.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία ΙΙΙ

Ομιλία ΙΙΙ

Σαν αχλή που αναδύεται απ' το βάλτο, οι νεκροί πλησίασαν και φώναξαν : Μίλησέ μας κι άλλο για τον υπέρτατο θεό.

Δύσκολο να γνωσθεί η θεότητα του Αμπραξά. Η δύναμή του είναι υπέρτατη όλων γιατί ο άνθρωπος δεν τη συλλαμβάνει. Αυτός αντλεί από τον ήλιο το summum bonum (υπέρτατο καλό)· από το διάβολο το infinum malum (αιώνιο κακό)· από τον Αμπραξά, όμως, καθολικά απεριόριστη τη ΖΩΗ, τη μητέρα του καλού και του κακού.

Πιο μικρή και πιο αδύναμη φαίνεται η ζωή από το υπέρτατο καλό· επομένως είναι και δύσκολο να συλλάβουμε το ότι ο Αμπραξάς υπερβαίνει σε ισχύ ακόμα και τον ήλιο, αφού αυτός είναι η ακτινοβολούσα πηγή όλης της δύναμης της ζωής.

Ο Αμπραξάς είναι ο ήλιος και, ταυτόχρονα, ο αιώνιος αγωγός αναρρόφησης του κενού, ο υποτιμητής και αποδομητής τού κακού.


Η δύναμη του Αμπραξά είναι διττή· δεν τη βλέπετε, όμως, επειδή στα μάτια σας τα αντιμαχόμενα αντίθετα αυτής της δύναμης έχουν εξαλειφθεί.

Αυτό που λέει ο θεός-ήλιος είναι ζωή.

Αυτό που λέει ο διάβολος είναι θάνατος.

Ο Αμπραξάς, όμως, λέει την αγία αυτή και καταραμένη λέξη, που είναι ζωή και θάνατος ταυτόχρονα.

Ο Αμπραξάς δημιουργεί την αλήθεια και το ψέμα, το φως και το σκοτάδι μέσα στην ίδια λέξη και στην ίδια πράξη. Υπ' αυτή την έννοια ο Αμπραξάς είναι τρομερός.

Είναι υπέροχο, όπως το λιοντάρι τη στιγμή που βάζει κάτω το θύμα του.

Είναι όμορφο σαν ανοιξιάτικη μέρα.

Είναι ο ίδιος ο μέγας Παν και ο μικρός.

Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία ΙΙ

                                                          

Ομιλία ΙΙ

Τη νύχτα οι νεκροί στάθηκαν κατά μήκος του τείχους και φώναξαν :

Θα έπρεπε να κατέχουμε τη γνώση του θεού. Πού είναι ο θεός; Είναι ο θεός νεκρός;

Ο θεός δεν είναι νεκρός. Τώρα, όπως και πάντα, ζει. Ο θεός είναι creatura, επειδή είναι κάτι συγκεκριμένο, συνεπώς διαχωρισμένο από το πλήρωμα. Ο θεός είναι ιδιότητα του πληρώματος και όλα όσα έχω πει για την creatura ισχύουν και γι' αυτόν.


Διακρίνεται, ωστόσο, ο θεός από τα δημιουργημένα όντα ως προς το ό,τι είναι πιο αόριστος και απροσδιόριστος απ' αυτά. Ο θεός είναι λιγότερο διαχωρισμένος απ' ότι τα δημιουργημένα όντα, αφού η βάση της ύπαρξής του είναι η αποτελεσματική πληρότητα. Μόνο στο βαθμό που είναι συγκεκριμένος και διακριτός είναι creatura, αποτελεί άρα την εκδήλωση της αποτελεσματικής πληρότητας του πληρώματος.

Ο,τιδήποτε δεν διακρίνουμε πέφτει μέσα στο πλήρωμα και έτσι καθίσταται κενό από το αντίθετό του. Αν, συνεπώς, δεν διακρίνουμε το θεό, η αποτελεσματική πληρότητα για εμάς εξαλείφεται.

Επιπλέον, ο θεός είναι το ίδιο το πλήρωμα, ακριβώς όπως είναι το ίδιο το πλήρωμα το παραμικρό σημείο του δημιουργημένου και του μη δημιουργημένου.

Το αποτελεσματικό κενό είναι η φύση του διαβόλου. Ο θεός και ο διάβολος είναι οι πρώτες εκδηλώσεις του τίποτα, τις οποίες ονομάζουμε πλήρωμα. Είναι αδιάφορο αν το πλήρωμα είναι ή δεν είναι, αφού εντός των πάντων είναι ισορροπημένο και κενό.