Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία ΙΙΙ

Ομιλία ΙΙΙ

Σαν αχλή που αναδύεται απ' το βάλτο, οι νεκροί πλησίασαν και φώναξαν : Μίλησέ μας κι άλλο για τον υπέρτατο θεό.

Δύσκολο να γνωσθεί η θεότητα του Αμπραξά. Η δύναμή του είναι υπέρτατη όλων γιατί ο άνθρωπος δεν τη συλλαμβάνει. Αυτός αντλεί από τον ήλιο το summum bonum (υπέρτατο καλό)· από το διάβολο το infinum malum (αιώνιο κακό)· από τον Αμπραξά, όμως, καθολικά απεριόριστη τη ΖΩΗ, τη μητέρα του καλού και του κακού.

Πιο μικρή και πιο αδύναμη φαίνεται η ζωή από το υπέρτατο καλό· επομένως είναι και δύσκολο να συλλάβουμε το ότι ο Αμπραξάς υπερβαίνει σε ισχύ ακόμα και τον ήλιο, αφού αυτός είναι η ακτινοβολούσα πηγή όλης της δύναμης της ζωής.

Ο Αμπραξάς είναι ο ήλιος και, ταυτόχρονα, ο αιώνιος αγωγός αναρρόφησης του κενού, ο υποτιμητής και αποδομητής τού κακού.


Η δύναμη του Αμπραξά είναι διττή· δεν τη βλέπετε, όμως, επειδή στα μάτια σας τα αντιμαχόμενα αντίθετα αυτής της δύναμης έχουν εξαλειφθεί.

Αυτό που λέει ο θεός-ήλιος είναι ζωή.

Αυτό που λέει ο διάβολος είναι θάνατος.

Ο Αμπραξάς, όμως, λέει την αγία αυτή και καταραμένη λέξη, που είναι ζωή και θάνατος ταυτόχρονα.

Ο Αμπραξάς δημιουργεί την αλήθεια και το ψέμα, το φως και το σκοτάδι μέσα στην ίδια λέξη και στην ίδια πράξη. Υπ' αυτή την έννοια ο Αμπραξάς είναι τρομερός.

Είναι υπέροχο, όπως το λιοντάρι τη στιγμή που βάζει κάτω το θύμα του.

Είναι όμορφο σαν ανοιξιάτικη μέρα.

Είναι ο ίδιος ο μέγας Παν και ο μικρός.


Είναι ο Πρίαπος.

Είναι το τέρας του κάτω κόσμου, ένας χιλιο-αρματωμένος πολύποδας, στριφτός κόμπος από φτερωτά φίδια, φρενίτιδα.

Είναι το ερμαφρόδιτο της απαρχής της δημιουργίας.

Είναι ο κύριος των φρύνων και των βατράχων, που ζουν στο νερό και ανεβαίνουν στη γη, το τραγούδι των οποίων αναπέμπεται στο φεγγάρι και το μεσονύχτι.

Είναι η αφθονία, που επιζητά την ένωση με την κενότητα.

Είναι η ιερή δημιουργία.

Είναι η αγάπη και ο φόνος της αγάπης.

Είναι ο άγιος και ο προδότης του.

Είναι το λαμπρότερο φως της μέρας και η σκοτεινότερη νύχτα της τρέλλας.

Να το κοιτάξουμε, είναι τυφλότητα.

Να το γνωρίσουμε, είναι αρρώστια.

Να το λατρέψουμε, είναι θάνατος.

Να το φοβόμαστε, είναι σοφία.

Να μην του αντιστεκόμαστε, είναι λύτρωση.

Ο θεός κατοικεί πίσω απ' τον ήλιο, ο διάβολος πίσω απ' τη νύχτα. ΄Ο,τι ο θεός εκδηλώνει μέσα απ' το φως, ο διάβολος το απορροφά μέσα στη νύχτα. Ο Αμπραξάς, όμως, είναι ο κόσμος, η γέννησή του και ο θάνατός του. Σε κάθε δώρο που έρχεται απ' το θεό-ήλιο, ο διάβολος εναποθέτει την κατάρα του.

Ο,τιδήποτε ικετεύεις απ' το θεό-ήλιο προκαλεί μία πράξη του διαβόλου.

Ο,τιδήποτε δημιουργείς με το θεό-ήλιο δίνει αποτελεσματική ισχύ στο διάβολο.

Αυτό είναι ο τρομερός Αμπραξάς.

Είναι το ισχυρότερο των όντων, και μέσα του το ον φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι η εκδηλωμένη αντίθεση της creatura στο πλήρωμα και τίποτά του.

Είναι ο τρόμος του γιού για τη μητέρα.

Είναι η αγάπη της μητέρας για το γιό.

Είναι η χαρά της γης και η αγριότητα των ουρανών.

Στη θέα του ο άνθρωπος πετρώνει.

Ενώπιόν του δεν υπάρχει ούτε ερώτηση ούτε απάντηση.

Είναι η ζωή της creatura .

Είναι η λειτουργία της χωριστικότητας.

Είναι η αγάπη του ανθρώπου.

Είναι ο λόγος του ανθρώπου.

Είναι η μορφή και η σκιά του ανθρώπου.

Είναι η ουτοπική πραγματικότητα.

Οι νεκροί τώρα ούρλιαξαν και οργίστηκαν, επειδή ήταν ατελείς.

to-en

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ