Τρεις μονόλογοι του αυτόχειρα

 

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Πάω και έρχομαι τόσες μέρες τώρα χωρίς να τ’ αποφασίζω ένας δειλός είμαι ένας αποτυχημένος βέβαια τι άλλο για να μην μπορώ να κρατήσω μια γυναίκα κοντά μου καμία δεν με ήθελε ποτέ μόνο η Μαρία γύρισε να με κοιτάξει την ερωτεύτηκα έχουμε και το παιδί μαζί την Αγάπη αυτό σκέπτομαι πού θα τ’ αφήσω τώρα που μας παράτησε και τους δυο η μάνα της και καλά εμένα το παιδί της γιατί δεν καταλαβαίνω από την αρχή δεν το θελε το ήξερα και το αποδέχτηκα το παράτησε άρρωστη κι αυτή τι περιμένεις αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω για να έχω κολλήσει μαζί της πίνω πίνω και δεν λέω να ξεχάσω ούτε και ν’ αποφασίσω πάω και έρχομαι στο τέλος θα με πάρουν είδηση και θα με σταματήσουν έχω βρει το σωστό σημείο από κει ψηλά στο κάστρο πρέπει να πέσω από κει δεν υπάρχει περίπτωση να βγω ζωντανός θα πονέσω λογικά αλλά τι σημασία έχει αφού θα πεθάνω αλλά θα πιω πριν πέσω δεν νομίζω να το πάρω απόφαση αλλιώς να δω πώς θα ανέβω όμως εκεί πάνω θα πέσω στο κενό και τη μια στιγμή θα υπάρχω και την άλλη δεν θα υπάρχω θα κλάψει κανείς άραγε η Αγάπη είναι πολύ μικρή δεν θα καταλάβει η μάνα μου ναι αυτή η κακομοίρα καλύτερα να της πουν ότι έπαθα καρδιά ότι παραπάτησα η μικρή μου ελπίζω να την αναλάβει ο αδελφός τέσσερις κόρες έχει τι τέσσερις τι πέντε εγώ μια φορά θα πεθάνω είναι οριστικό

Απόδοση δικαιοσύνης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα τέλη του 18ου αιώνα

 

Άκουσα να έρχεται από μακριά μια μεγάλη βοή που μεγάλωνε σταδιακά. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιο πανηγύρι ή καμιά θρησκευτική γιορτή. Είδα τότε ένα μεγάλο πλήθος, κάθε ηλικίας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) να φωνάζουν δυνατά. Ανάμεσά τους ήταν μια μικρότερη, πιο συμπαγής ομάδα, που κουβαλούσαν κάτι ζυγαριές. Αυτοί που τις κρατούσαν ούρλιαζαν περισσότερο από τους άλλους.

Έπιασαν έναν και τον ρώτησα:

- Τι συμβαίνει; Γιατί πάτε βόλτα τις ζυγαριές;

Μου απάντησε στα πεταχτά, γιατί βιαζόταν να συνεχίσει να κραυγάζει μαζί με τους άλλους:

- Πρόκειται να κρεμάσουμε τον προϊστάμενο του τελωνείου, έναν Σύρο Χριστιανό. Αυτές οι ζυγαριές είναι τα εργαλεία της απάτης του.

Τον κράτησα να μη μου φύγει και τον ξαναρώτησα:

- Δηλαδή έγινε δίκη και καταδικάστηκε;

Με κοίταξε ανυπόμονα.

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΟΥΔΑΣ

 Κι όμως, σωστά διαβάσατε.

Στην φωτογραφία βλέπουμε ένα γλυπτό της ελληνιστικής περιόδου, στο οποίο απεικονίζεται ο Ηρακλής ως σωματοφύλακας του Βούδα. Πώς όμως συναντήθηκαν αυτοί οι δύο χαρακτήρες; Πώς ο ημίθεος υιός του Διός κατέληξε να συντροφεύει τον πεφωτισμένο θρησκευτικό διδάσκαλο της αρχαίας Ινδίας; Προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία του Ελληνοϊνδικού Βασιλείου των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσω τούς ανθρώπους;

 Είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς το καλό. Σε όλη μου την ζωή αναρωτιόμουν : "Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσω τούς ανθρώπους?" και είδα ότι αν μια μέρα τούς δώσει κανείς τροφή, την επόμενη πεινούν πάλι... αν τούς δώσει κανείς ρούχα, φθείρονται μετά από λίγο καιρό....αν τούς δώσει ένα σπίτι, κι αυτό κάποια μέρα πρέπει να το επισκευάσουν.... αν τούς δώσει χρήματα, σύντομα θα ξοδευτούν... Κι έπειτα, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Αν τούς δώσετε ένα σπίτι, αναρωτιούνται γιατί δεν τούς δίνετε παλάτι, κι αν τούς δώσετε εκατομμύρια, είναι θυμωμένοι που δεν είναι δισεκατομμύρια...

Είναι λοιπόν αδύνατο να βοηθήσει κανείς τούς ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο : ή αυτή η βοήθεια δεν είναι ποτέ οριστική, ή οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι γιατί περιμένουν πάντα περισσότερα.

Λοιπόν, πώς να τούς βοηθήσει κανείς?

Να γιατί οι ηλίθιοι είναι επιθετικοί (MAXIME ROVERE)

 

Να γιατί, παραδόξως, οι ηλίθιοι προτιμούν τον πόλεμο .

Απολαμβάνουν τη χαρά της καταστροφής, τουλάχιστον στη σκέψη, και η απόλαυση αυτή θέτει ολόκληρο τον κόσμο σε κίνδυνο, ακόμα και στην πραγματικότητα. Θα ρωτήσετε ίσως από πού προέρχεται αυτή η παράδοξη απόλαυση που τους προσφέρει η καταστροφή. E, λοιπόν , κατ’ αρχάς οι ηλίθιοι δεν είναι τίποτε άλλο από γιγάντια κουτορνίθια που εκπλήσσονται από την ίδια τους τη δύναμη και που την ασκούν χωρίς να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους. Όπως τα βρέφη, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να δοκιμάσουν την εξουσία τους σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως τιμήματος – κυρίως επειδή, για εκείνους, η δύναμη παραμένει προβληματική. Καθώς τις αμφιβολίες τους ενθαρρύνουν άλλοι ηλίθιοι, οι οποίοι τους εξουσιάζουν, δε σταματούν ποτέ να αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους, έτσι οι μεν ανακουφίζονται κυρίως ασκώντας εξουσία και οι δε υποτασσόμενοι. Ωστόσο, μέσα στην ίδια μέρα, η πολύμορφη ηλιθιότητά τους περνά από τη μια μεταμόρφωση στην άλλη – από την κυριαρχία στην υποταγή και την καταστροφή.

Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα. Διότι εφόσον οι ηλίθιοι κλίνουν προς την καταστροφή (και σας απειλούν, για παράδειγμα), ελάχιστα τους ενδιαφέρει εάν η δύναμη αυτή είναι δική τους. Επίσης, πολύ συχνά, ελάχιστα τους ενδιαφέρει εάν προστατεύει αυτούς τους ίδιους. Τι τους ενδιαφέρει; Ε λοιπόν, υπακούν τυφλά σε μια λογική της οικονομίας που δεν αφορά άμεσα αυτούς, αλλά μια φυσική τάση του Σύμπαντος.