Απόδοση δικαιοσύνης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα τέλη του 18ου αιώνα

 

Άκουσα να έρχεται από μακριά μια μεγάλη βοή που μεγάλωνε σταδιακά. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιο πανηγύρι ή καμιά θρησκευτική γιορτή. Είδα τότε ένα μεγάλο πλήθος, κάθε ηλικίας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) να φωνάζουν δυνατά. Ανάμεσά τους ήταν μια μικρότερη, πιο συμπαγής ομάδα, που κουβαλούσαν κάτι ζυγαριές. Αυτοί που τις κρατούσαν ούρλιαζαν περισσότερο από τους άλλους.

Έπιασαν έναν και τον ρώτησα:

- Τι συμβαίνει; Γιατί πάτε βόλτα τις ζυγαριές;

Μου απάντησε στα πεταχτά, γιατί βιαζόταν να συνεχίσει να κραυγάζει μαζί με τους άλλους:

- Πρόκειται να κρεμάσουμε τον προϊστάμενο του τελωνείου, έναν Σύρο Χριστιανό. Αυτές οι ζυγαριές είναι τα εργαλεία της απάτης του.

Τον κράτησα να μη μου φύγει και τον ξαναρώτησα:

- Δηλαδή έγινε δίκη και καταδικάστηκε;

Με κοίταξε ανυπόμονα.

- Μα φυσικά καταδικάστηκε! Αφού όλοι απαιτούσαμε την καταδίκη του! Επιμέναμε ότι πρέπει να του επιβληθεί η Σαρία, η δικαιοσύνη του Θεού. Έτσι και ο ίδιος ο Καδής συμφώνησε ότι, εφόσον είμαστε τόσο πολλοί που απαιτούμε την καταδίκη του, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε λάθος. Πάμε τώρα να εκτελέσουμε την καταδικαστική απόφαση.

Με χαιρέτισε και έφυγε τρέχοντας – φοβήθηκε μην του κάνω κι άλλες ερωτήσεις και τον καθυστερήσω περισσότερο, η πομπή είχε ήδη απομακρυνθεί. Όσο για μένα, προσευχήθηκα μέσα μου στον Αλλάχ να με προστατεύει από τη δικαιοσύνη του. Ειδικά στην Αλεξάνδρεια.

[Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Thomas Hope, “Anastasius, or, Memoirs of a Greek” (London: John Murray 1819). Η μετάφραση δική μου. Η σκηνή διαδραματίζεται στην Αλεξάνδρεια τη δεκαετία του 1780. Αφηγείται ένας Έλληνας από τη Χίο, ο Αναστάσιος.]

 

Aristides Hatzis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ