Κάνε ένα συμβόλαιο με τον εαυτό σου

Να είσαι ακριβής με τις λέξεις σου.  
 Μίλα με ακεραιότητα. 
Λέγε μόνο ότι εννοείς. 
Απόφευγε να χρησιμοποιείς τις λέξεις για να μιλήσεις άσχημα για τον εαυτό σου ή να κουτσομπολέψεις τους άλλους. 
Χρησιμοποίησε την δύναμη των λέξεων στην κατευθυνση της αλήθειας και της αγάπης.   
Μην παίρνεις τίποτα προσωπικά. 
Για τίποτα που οι άλλοι κάνουν δεν είσαι αιτία εσύ.
 Ό,τι λένε και κάνουν οι άλλοι είναι μια προβολή της δικιάς τους πραγματικότητας.
Όταν δεν σε επηρεάζουν οι απόψεις και οι πράξεις των άλλων δεν θα γίνεις θύμα αχρείαστου πόνου.  
Μην βγάζεις συμπεράσματα 

Την Αγάπη Θα Την Βρεις Μέσα Σου Πρώτα...

H Αγάπη είναι πολύ κοντά...

Έχεις σκεφτεί... γιατί ότι κι αν κάνεις, υπάρχει πάντα μέσα σου, ένα αίσθημα κενού?

Γιατί παρόλο, που οι επιτυχίες στη ζωή σου, μπορεί να διαδέχονται η μία την άλλη, δεν είσαι απόλυτα ικανοποιημένος μέσα σου?

Γιατί παρόλο, που μπορεί να τα έχεις όλα, νιώθεις ότι κάτι σου λείπει?

Γιατί απλά, δεν έχεις βρει την αληθινή αγάπη!

Γιατί ψάχνεις την αγάπη, χωρίς να γνωρίζεις τι "είναι αγάπη"...

Πως θα βρεις κάτι, που δεν ξέρεις να το αναγνωρίζεις?

Η αγάπη είναι ορατή και αόρατη.
Η αγάπη είναι φως, το πρωταρχικό φως...
Η αγάπη είναι σκοπός, ο πρωταρχικός σκοπός...

"Η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός εκδηλωμένος, βρίσκεται παντού μέσα μας, και παντού γύρω μας, και για να νιώσεις την πληρότητα της αγάπης, θα πρέπει να τη βιώσεις μέσα σου πρώτα, μέσα στον Εσώτερο Αληθινό Εαυτό σου".

Σκέφτηκες ποτέ, πόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται η αγάπη?

3 επίπεδα εξέλιξης της Συνειδητότητας. Εσύ σε ποιο βρίσκεσαι;

art: michal-mozolewski

Tου Frank M. Wanderer

Υπάρχουν τρεις μεταμορφωτικές διεργασίες για την εξέλιξη της Συνείδησης. Είναι τρία επίπεδα ανάπτυξης. Σε αυτά τα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης η κατάσταση και οι λειτουργίες της συνείδησης είναι τελείως διαφορετικές. Αν έχουμε επίγνωση αυτών των χαρακτηριστικών διαφορετικών σημείων, μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε σε ποια κατάσταση ανάπτυξης της συνείδησης βρισκόμαστε: τυπική Συνείδηση, αφύπνιση ή στο επίπεδο της πλήρους ελευθερίας.

Το επίπεδο της τυπικής συνείδησης

Πρόκειται για το χαμηλότερο επίπεδο της εξελικτικής διαδικασίας της Συνείδησης. Η τυπική συνείδηση έχει τις ρίζες της σε, και τρέφεται με, το παρελθόν. Η παρούσα στιγμή είναι λιγότερο σημαντική γι 'αυτήν, είναι μόνο μια πύλη που οδηγεί σε ένα μέλλον που επιθυμούμε. Το μέλλον δεν είναι παρά μια βελτιωμένη και ωραιοποιημένη εκδοχή του παρελθόντος, ένα μέλλον στο οποίο θα είμαστε επιτυχείς σε όλα τα πράγματα στα οποία έχουμε αποτύχει στο παρελθόν. Για την τυπική συνείδηση υπάρχουν μόνο παρελθόν και μέλλον, ζει απ’ αυτά και τρέφεται με αυτά.

Σε αυτήν την κατάσταση της συνείδησης η εκτίμηση και η γνώμη των άλλων είναι πολύ σημαντικά για εμάς. Θέλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των άλλων, μας αρέσει να παίζουμε τους ρόλους που υπαγορεύονται από το περιβάλλον μας. Προσπαθούμε να είμαστε καλοί γονείς, καλοί σύζυγοι, χρήσιμοι εργαζόμενοι και νομοταγείς πολίτες. Η προθυμία μας να αναλάβουμε ρόλους προκαλείται από την απόλυτη ταύτιση μας με αυτούς τους ρόλους. Ολόκληρη η ταυτότητά μας βασίζεται σε αυτούς τους ρόλους. Δεν αναζητούμε αληθινές απαντήσεις στο ερώτημα «Ποιος είμαι;". Είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που θα μας πουν οι άλλοι.

Η τετραπλή μάζα

Ο δρόμος του Θεού και τα βήματα Του μπορεί να μοιάζουν δύσκολα, αλλά δεν είναι. Για να συναντήσουμε τον ίδιο τον Θεό το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε για πάντα το εγώ μας, για να βιώσουμε τον Θείο Έρωτα.

Τι θα πει έρωτας είμαι σίγουρη πως όλοι ως ένα σημείο το έχουμε ζήσει. Όταν ερωτευόμαστε δεν μας νοιάζει τίποτε άλλο από το να είμαστε με τον ή την αγαπημένο/η μας. Ο χρόνος εκείνη την ώρα σταματά, παγώνει και το μόνο που μας νοιάζει είναι να είμαστε μαζί.

Έτσι και όλος ο δρόμος του Θεού έχει την ανάλογη λαχτάρα. Γιατί αν δεν είναι λαχτάρα, είναι επιβολή και κάθε μορφή επιβολής οδηγείτε από το εγώ- μυαλό και φόβο.

Τον Θεό δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε με τον φόβο της τιμωρίας ή με μορφή ανταμοιβής, όπως λέει και ο Καββάσιλας.

Αλλά με αγάπη, με μια αγάπη που δεν υπάρχει άλλη τέτοια. Αυτή την Αγάπη όταν κάποιος την βιώσει αυτόματα σταματά να είναι όπως ήταν πριν. Δηλαδή ως άνθρωπος, σταματά να ενοχλείτε από όλους και από όλα. Αυτόματα αυτή η Θεία Παρουσία τον οδηγεί μέσα από την Χάρι Του Θεού αυτόματα να αγαπάει τους πάντες και τα πάντα. Και μέσα σε κάθε τι να νιώθει ευλογημένος. Και κάθε τι να ορίζει ως ευλογία. 

15 Αλήθειες Για Την Ψυχοθεραπεία Που Θα Σε Κάνουν Να Την Δεις Αλλιώς.

Η θεραπεία μπορεί να είναι κάτι το μυστηριώδες και το φοβιστικό, ειδικά αν δεν ξέρετε τι να περιμένετε. Για αυτόν τον λόγο το BuzzFeed Health μίλησε με τρεις ψυχολόγους, που όλοι έχουν μεγάλη εμπειρία με την ψυχοθεραπεία.

Η Stephanie Smith, Ph.D., κλινική ψυχολόγος στο Κολοράντο, ο Ryan Howes, Ph.D., κλινικός ψυχολόγος και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Fuller Ψυχολογίας και ο Lynn Bufka, Ph.D., αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής της Πρακτικής Έρευνας και Πολιτικής του American Psychological Association σας εξηγούν τι θα ήθελαν να γνωρίζουν οι άνθρωποι για την διαδικασία της ψυχοθεραπείας.

1. Η δουλειά του ψυχοθεραπευτή δεν είναι να σου δώσει εκείνος την λύση.

Δεν είναι εδώ για να σου πουν αν θα πρέπει να πάρετε διαζύγιο, ή να παραιτηθείτε από την δουλειά σας. “Η πραγματική δουλειά του θεραπευτή είναι να σας βοηθήσουν να γνωρίσετε τον εαυτό σας καλύτερα και να αλλάξετε το τρόπο που σκέφτεστε, που συμπεριφέρεστε, ή ακόμα και τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τον κόσμο.” λέει η Smith.

Σίγουρα μπορούν να σας βοηθήσουν λέγοντας σας κάποιες στρατηγικές που θα μπορέσουν να σας βοηθήσουν να αντεπεξέλθετε σε μια ψυχική ασθένεια, όπως η κατάθλιψη, το άγχος, ή διπολική διαταραχή, αλλά όταν πρόκειται για τις προσωπικές αποφάσεις της ζωής σας: «Θέλετε να έρθετε στον θεραπευτή για να σας δώσει την δύναμη κάποιου άλλου ή να σας μάθει να χρησιμοποιείτε την δική σας δύναμη?» λέει ο Howes.

2. Επισκέπτονται και οι ίδιοι έναν θεραπευτή.

«Ποτέ δεν θα εμπιστευόμουν έναν θεραπευτή που δεν θα έκανε και εκείνος θεραπεία,» λέει ο Howes. Και σύμφωνα με τους ειδικούς, οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές βλέπουν τους δικούς τους θεραπευτές, ίσως όχι συνέχεια, αλλά τουλάχιστον σε κάποια στιγμή της καριέρας τους. Πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για ψυχοθεραπευτές απαιτούν να υπάρχει συμμετοχή σε μια ψυχοθεραπεία, λέει η Smith.

Το φαινόμενο της ερωτικής λογοτεχνίας και ο αστικός βάλτος

Γράφει ο Ραφαήλ Μπελενιώτης

Είναι γνωστό και φυσικό, η τέχνη να έπεται της κοινωνίας και κάθε αλλαγή που συντελείται στην κοινωνία να επιφέρει αλλαγή και στην τέχνη, φυσικά σε μακρά χρονικά περιθώρια μέσα από ζυμώσεις και πολλές διαμορφώσεις. Νέα λογοτεχνικά ρεύματα ξεπήδησαν μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία όφειλαν να ανταποκριθούν στο πνεύμα, στις αλλαγές της ζωής, και στις απαιτήσεις των ανθρώπων της εποχής. Άλλες επιρροές είχαν οι ρομαντικοί του 19ου αιώνα, άλλες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες, άλλες ταξικές συγκρούσεις και νέα πολιτικά ρεύματα, ανακαλύψεις και στερεότυπα τα οποία έθεσαν τις βάσεις για την εξέλιξη του κινήματος. Οι ρεαλιστές των επόμενων αιώνων, ζώντας σε μια εποχή απομυθοποίησης έχοντας ζήσει και ζώντας πολλά δεινά αποστραφήκαν τα γνωρίσματα του εύθυμου ρομαντικού και ζύμωσαν τα χαρακτηριστικά του ρεαλιστή καθημερινού τσακισμένου ανθρώπου, ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας.

Και στις δύο περιπτώσεις τα δύο λογοτεχνικά αυτά ρεύματα αντικατόπτριζαν δύο διαφορετικές κοινωνίες. Οι οποίες αποτύπωναν στην τέχνη τα χαρακτηριστικά τους.

Εν έτη 2016, είναι λίγο πολύ γνωστό τι επικρατεί όσο αφορά την λογοτεχνία στην Ελλάδα της Κρίσης. Βιβλία φαντασίας και μυστηρίου θεωρούνται πως απευθύνονται κυρίως σε μικρότερες ηλικίες, αλλά και φιλοσοφικού περιεχομένου θεωρούνται “εξειδικευμένα” ή μη αναγκαία αν δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος απασχόληση μαζί τους. Η επένδυση στο βιβλίου από μέρους της μέσης αστικής ελληνικής οικογένειας στην καλύτερη περίπτωση είναι ισχνή και στην χειρότερη ανύπαρκτη. Η ελληνική οικογένεια δεν διαβάζει. Ο μέσος Έλληνας/ηδα προτιμά ευκαιριακά βιβλία-περιοδικά αμφιβόλου και χαμηλής ποιότητας, προσμετράμε φυσικά τα κουτσομπολίστικα κίτρινα φυλλάδια και τις ομαδικές εφημερίδες-περιοδικά σε αυτά. Στην νέα γενιά, στους νέους, οτιδήποτε περιέχει πολλές σελίδες φαντάζει ανατριχιαστικό και φέρνει άσχημες μνήμες σχολείου και αποστήθισης, οπότε είναι αθέμιτο και αποκρουστικό..

Remember...

     Είναι μεγάλη κατάρα να θυμάσαι, είναι μεγάλη κατάρα να χάνεις, ανθρώπους, το χαμόγελο, την ανθρωπιά. Εκεί έξω γίνεται πόλεμος, το ίδιο και μέσα. Μερικές φορές φτάνει ένα μικρό αγκαθάκι για να κάνει την καρδιά σου να μαυρίζει. Μόνο η αγάπη γιατρεύει τα πάντα μα είναι και η ίδια που σε κάνει να πονάς. Εκεί έξω βομβαρδίζουν σπίτια, πόλεις, χώρες μα στ' αλήθεια τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία, μόνο εκείνες οι καρδιές που προσπαθούν να μείνουν φωτεινές. Όλα εκείνα τα παιδιά που ρωτούν τους γονείς τους πότε θα γυρίσουν σπίτι και εκείνοι που κλαίνε κρυφά τα βράδια γιατί δεν υπάρχει πια σπίτι, αυτό είναι το άδικο.

   Μόνο η μουσική είναι που με κάνει να ξεχνάω πια αλλά είναι και εκείνη που με κάνει να τα θυμάμαι όλα. Ειδικά εκείνο το σ' αγαπώ κάπου στα Εξάρχεια και μετά όλα τα σ' αγαπώ στα πεζοδρόμια και κάτω από τα σκεπάσματα. Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν σπίτια πια και γω βρίσκομαι μέσα στο σπίτι μου μα νιώθω πως το σπίτι μου έφυγε μακριά. Είναι άδικο να αισθάνομαι έτσι.

    Έχουμε μείνει μόνοι μας μέσα στα σπίτια μας, οι πλατείες και τα μπαρ μετατράπηκαν σε μέσα μαζικής δικτύωσης και η φυσική μας παρουσία καλοφτιαγμένα άβαταρ. Είναι τόσο λυπηρό να βλέπω καθημερινά ατελείωτες σελφι, ανθρώπους να αυτοφωτογραφίζονται επιδεικνύοντας τη μοναξιά τους, νιώθοντας περήφανοι γι' αυτήν.

Μιλώντας για την αυτοπεποίθηση....

Ο μέσος άνθρωπος επιζητά τη βεβαιότητα στα μάτια του θεατή και αυτό το ονομάζει αυτοπεποίθηση. 

Ο πολεμιστής επιδιώκει να είναι άψογος στα μάτια του και αυτό το ονομάζει ταπεινότητα. 

Ο μέσος άνθρωπος κρέμεται από τους γύρω του, ενώ ο πολεμιστής κρέμεται μόνο από τον εαυτό του. 

Η αυτοπεποίθηση σημαίνει να γνωρίζεις κάτι σα σίγουρο, η ταπεινότητα σημαίνει να είσαι άψογος στα έργα και τα αισθήματα σου.

Εντάξει ίσως δεν είμαι ο καλύτερος απ' όλους αλλά σίγουρα είμαι ο καλύτερος εαυτός μου, αυτό είναι το να είσαι άψογος;

Νομίζω ότι χρειάζεται να κάνεις κάτι ακόμα καλύτερο. Πρέπει νασπρώχνεις συνέχεια τον εαυτό σου πέρα από τα όρια του.

Ένας πολεμιστής δέχεται την τύχη του όπου και αν είναι και τη δέχεται με την υπέρτατη ταπεινότητα. Δέχεται με υπέρτατη ταπεινότητα αυτό που είναι, όχι σα βάση για οίκτο αλλά σα ζωντανή πρόκληση.

Ιστορίες Δύναμης

Οι συνάνθρωποί μας είναι μαύροι μάγοι. Και όποιος τους ακολουθεί γίνεται αυτομάτως κι αυτός ένας μαύρος μάγος.

Σκέψου:

Μπορείς να παρεκκλίνεις από το δρόμο που έχουν χαράξει για σένα οι συνάνθρωποί σου;

Αν παραμείνεις μαζί τους, οι πράξεις σου και οι σκέψεις σου θα είναι πάντα εγκλωβισμένες στους όρους που αυτοί έχουν θέσει. Αυτό είναι σκλαβιά. Από την άλλη, ο πολεμιστής είναι ελεύθερος από όλα αυτά.

Η ελευθερία κοστίζει ακριβά, αλλά δεν είναι αδύνατο για μας να πληρώσουμε το τίμημα της.

Να φοβάσαι αυτούς που σε περιορίζουν, αυτούς που θέλουν να λέγονται αφέντες σου. Μη σπαταλάς το χρόνο σου και τη δύναμη σου φοβούμενος την ελευθερία.

Δεν γαβγίζω στο κουδούνι

Από την εκπαιδεύτρια Έφη Παπαδοπούλου

Χαλάει τον κόσμο κάθε φορά που κάποιος χτυπάει το κουδούνι; Σταματήστε την ενοχλητική συµπεριφορά ακολουθώντας 4 απλά βήματα.

Photo courtesy of northern green pixie | www.everystockphoto.com

Αντικειμενικά, είναι ένας φυσιολογικός τρόπος να σας ειδοποιήσει ότι κάποιος είναι απέξω. Επιπλέον, θέλει να συμμετάσχει στα δρώμενα: ξαφνικά υπάρχει κινητοποίηση στο σπίτι, εσείς σηκώνεστε από την καρέκλα, παρατάτε ό,τι κάνετε και τρέχετε προς την πόρτα. «Κι εγώ! Κι εγώ! Κι εγώ!» σκέφτεται.

Στόχος µας είναι, κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι, ο σκύλος να πηγαίνει ήρεµα στη θέση του και να περιμένει. Μόνο τότε πηγαίνουμε να ανοίξουμε. Ένα λουρί θα βοηθήσει να τον επαναφέρουμε στη θέση του, αν δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Αν εξακολουθεί να είναι ανήσυχος μετά την είσοδο των επισκεπτών, ένα µπισκοτάκι από αυτούς -αφού βέβαια καθίσει ήσυχα- θα βοηθήσει να μην αισθάνεται ότι απειλείται.

Ας δούμε όµως πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτήν τη συµπεριφορά:

Θα είσαι πάντα το απωθημένο μου

Κυριακή Τσανικίδη 

Θα είσαι πάντα το απωθημένο μου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας που ποτέ δε θα λάβει μια ολοκληρωμένη κι ευτυχισμένη όψη. Θα έχει πάντα τη μορφή ενός ανθρώπου με σκυθρωπό και γεμάτο δυστυχία πρόσωπο. Θα απέχει από εκείνη τη γαλήνια όχθη. Θα είναι πάντα μέσα στη τρικυμία.

Κανένας δε θα με κατακτήσει όπως εσύ. Καμιά ερωτική ιστορία δε θα είναι σαν τη δική μας. Μακάρι να είχαμε ένα ευτυχισμένο τέλος. Ο δικός μας κύκλος, όμως, έμεινε μισός.Δεν μπόρεσε να πάρει την τελική του μορφή, να τρίψει λίγο τα μούτρα του στη συνήθεια.

Επέλεξα να μείνω εδώ. Ν᾽ αναπολώ όλες τις στιγμές που έζησα μαζί σου. Επιθυμώ να καταδιώκεις το μυαλό μου.

Σε κάθε πρόσωπο βλέπω το δικό σου. Τις γκριμάτσες που μου έκανες και γελούσαμε, το βλέμμα που μπορούσε να με καθηλώσει, τα χείλη σου που πάντα μου άφηναν μια γλυκιά γεύση σε κάθε επαφή.

Ξέρουμε κι οι δυο πως η ιστορία μας έχει τελειώσει. Πως για μας δεν υπάρχει καμιά άκρη για να την ξαναπιάσουμε από την αρχή. Επιμένω, όμως, να μένω εδώ. Να σε κρατάω δέσμιο της σκέψης μου.

Έρως! Ο γιορτινά ντυμένος θάνατος...

Σε λίγες ώρες ξημερώνει Κυριακή. Μια ακόμη νύχτα με το δικό σου ονοματεπώνυμο προβάλει τα φώτα της στον ορίζοντα. Μόλις τέλειωσα τη βάρδια μου με τη φράση:«Θέλω να περπατήσω, καληνύχτα παιδιά!»

Άραγε που πηγαίνουν όλοι οι άνθρωποι μόλις νυχτώνει; Κάποιοι τυχεροί έχουν να πάνε κάπου, στ’ αλήθεια. Κάποιοι τυχεροί... Πόσο όμορφο είναι να σε περιμένει κάποιος στο τέλος της ημέρας; Να περιμένει την άφιξή σου, να σε νοιάζεται. Πόσο όμορφο! Αλλά είπαμε, αυτά είναι για τους τυχερούς... Η μορφή σου γυροφέρνει ώρες ατελείωτες μες το κεφάλι μου. Σα να σε βλέπω μπροστά μου, σ’ εκείνη τη χνωτισμένη, νυχτερινή, λάμψη της πόλης. Σα να σε διακρίνω κάθε φορά που κοιτάζω τα νυσταγμένα φώτα των δρόμων. Σε βλέπω ναί... Ή μάλλον φαντάζομαι ότι σε βλέπω. Πόσο ωραία με κοιτάζεις κι εσύ. Μου χαμογελάς! Καθισμένη στον παλιομοδίτικο καναπέ σου. Σπάνια χαμογελάς... Με μια χορευτική κίνηση φέρνεις στα χείλη σου, το μόνο πράγμα που σου προσφέρει ευχαρίστηση. Έτσι υποστηρίζεις τουλάχιστον. Ώ Θεέ μου, πόσο καύλα είσαι κάθε φορά που ανάβεις τσιγάρο. Για ‘κείνη τη στιγμή πουλάω τη ψυχή μου στο διάβολο.

Φτάνω έξω από το σπίτι μου, αλλά η αρρωστημένη σκέψη να έρθω στο δικό σου με κατατρώει μέσα μου. Νίκησες πάλι. Ξεκλειδώνω. Με βιαστικές κινήσεις βάζω μια αλλαξιά ρούχα σ’ ένα χακί σάκο, παίρνω τους καλύτερους μου «δαίμονες» απ’ το χέρι και κατεβαίνω με σάλτο τα δυο – τρία σκαλοπάτια που χωρίζουν το σπίτι από το δρόμο. Προορισμός μου; Να με βρεί το πρωινό της Κυριακής να σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι. Άλλωστε... μου το χρωστάς ένα Κυριακάτικο πρωινό!

«Ψυχικά ασθενείς» θα χαρακτηρίζονται οι αρνητές της Κλιματικής Αλλαγής!

Όταν η εξουσία ξεπερνάει τα όρια της λογικής, του αυταρχισμού και της δικής της ψυχικής ισορροπίας: Τρελοί και τρομοκράτες όσοι δεν συμφωνούν μαζί μας!

Το τρομοκράτες το ακούσαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να ακούσουμε και το ψυχικά ασθενείς.

Πριν δυο μέρες, μέσα σε ένα παραλήρημα και παίζοντας φτηνό δακρύβρεχτο θέατρο, ο πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε τα νέα εκτελεστικά διατάγματα σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, τα οποία έχουν σχεδιαστεί για να κρατήσουν μακριά τους «ψυχικά ασθενείς» ανθρώπους από την αγορά τα όπλων.

Μήπως όμως τα ίδια μέτρα θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την πρόληψη σκεπτικισμού σχετικά με την κλιματική αλλαγή;

Σύμφωνα με τους νέους κανόνες του Ομπάμα, οι γιατροί μπορούν τώρα να αναφέρουν άτομα που θεωρούνται “ψυχικά ασθενείς” στο FBI, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η άδεια οπλοκατοχής.

Το επίσημο δελτίο του Λευκού Οίκου σχετικά με τους νέους κανονισμούς ελέγχου των όπλων αναφέρει:

Από τον Παγετώνα στην Υπερθέρμανση, ένας Ροκφέλερ δρόμος!

Αν λησμονείς το παρελθόν, αυτό θα συνεχίσει να επιστρέφει…

στη μνήμη του πατέρα μου…

Αυτό που με κάνει να νιώθω σίγουρη ότι η λεγόμενη Υπερθέρμανση του Πλανήτη είναι μια από τις μεγαλύτερες απάτες που στήθηκαν ποτέ, εκτός από τη σχετική έρευνα -χημικοί αεροψεκασμοί, HAARP κ.λ.π.- είναι η καλή μου μνήμη.

Θυμάμαι, λοιπόν, όταν ήμουν στη εφηβεία, τη δεκαετία του ’70, τον πατέρα να διαβάζει έντρομος τις εφημερίδες για την επερχόμενη νέα Εποχή των Παγετώνων. Έντρομος, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ήταν… κρυουλιάρης! Κάθε φορά που υπήρχε αντίστοιχο δημοσίευμα, γινόταν θέμα συζήτησης, που κατέληγε σε απανωτά φτερνίσματα και φαντασιώσεις τύπου “από κάπου πάλι μπάζει και κάνει ρεύμα” – τόσο βαρειά ήταν η περίπτωσή του!

Πως, λοιπόν, να μην σου χαραχτεί στη μνήμη, όταν η καλπάζουσα ενδοοικογενειακή φαντασία γεννούσε αέρηδες που σφύριζαν στα αυτιά, συνεχείς χιονοπτώσεις και κρυστάλλους, τα πάντα ντυμένα στα λευκά και ο ήλιος χαμένος για μήνες;

Η εφεύρεση Ζωγράφου

εν θα είχε καμμία σημασία να προσθέσω κι εγώ τη γνώμη μου σ’ ένα πολυσυζητημένο θέμα, αν δεν διαπίστωνα πως κανένας δεν έβαλε το χέρι του επί «τον τύπον των ήλων».

Επιτροχάδην: ένας σαφώς ευφυής συμπατριώτης μας, ο κύριος Πέτρος Ζωγράφος, βρήκε μέθοδο να παράγει ηλεκτρικό ρεύμα από τη διάσπαση του μορίου του νερού. Δεν γνωρίζω αν η συσκευή του είναι στην τελική μορφή της, πάντως η κεντρική ιδέα είναι πως διασπά το μόριο του νερού με βολή συχνοτήτων. Καί τα παραγόμενα υδρογόνο καί οξυγόνο αμέσως μετά επανενώνονται με καύση, παράγοντας ενέργεια – που χρησιμοπιοιείται σε διάφορες χρήσεις. Εννοείται, δίνουμε μικρότερη ενέργεια στον «ηχοβολισμό» του μορίου, ενώ παίρνουμε περισσότερη. Αλλοιώς, δεν έχει νόημα.

Τη συσκευή του, ο εφευρέτης την επέδειξε σε τηλεοπτική εκπομπή γνωστού δημοσιογράφου, πριν δυόμιση μήνες.

Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, όμως, θαρρώ πως η δουλειά στράβωσε ανεπανόρθωτα.

 Κατ’ αρχήν, κι ο πλέον βραδύνους καταλαβαίνει πως μία τέτοια «εφεύρεση» (ο όρος είναι ανακριβής – πρόκειται γιά στοχευμένο ερευνητικό αποτέλεσμα, κι όχι «επί εύρεση»)είναι παραπάνω κι από επαναστατική. Γιατί; Διότι ανατρέπει οριστικά τους σχεδιασμούς του παγκόσμιου κατεστημένου. Κι όχι μόνο σε γεωπολιτικό επίπεδο, αλλά καί σε οικονομικό. Ένας άνθρωπος μ’ ελάχιστα χρήματα δείχνει παντού πως η γεωπολιτική του πετρελαίου… ο Β’ ΠΠ (που επέβαλε το πετρέλαιο παγκοσμίως) με τα αμέτρητα θύματα… τα παιχνίδια με τις τιμές βαρελιού στα χρηματιστήρια… το ξεπούλημα της Ελλάδας(δήθεν γιά να ξεχρεώσουμε με τα πετρέλαια του Αιγαίου), όλ’ αυτά ήταν κι είναι μάταια. Καί θα μπορούσαν ν’ αποφευχθούν, αν η εφεύρεση αυτή έβλεπε το φως κατά το 1935, ας πούμε.

Όμως, επειδή δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο παρελθόν, τότε στο μέλλον οι οβριοί με τα χρηματιστηριακά πατσαβουρόχαρτα, παρέα με τα φιλαράκια τους τους χασάπηδες Σαουδάραβες, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πετρέλαιο γιά ποδόλουτρο. Διότι άλλη χρήση του δεν θα υπάρξει.

Πριν, όμως, αρχίσω να περιγράφω τί δεν πήγε καλά, θα σας θυμίσω ότι τα τρία μεγάλα προβλήματα κάθε λαού είναι: (α) το διατροφικό, (β) το ενεργειακό, (γ) το αμυντικό. (Τα πρώτα δύο είναι καί προβλήματα ολόκληρης της ανθρωπότητας.) Όποιος λαός τα λύσει, καθάρισε. Έχει εξασφαλισμένη επιβίωση καί διαιώνιση.

Οι έρωτες των θεών στην μυθολογία μας...Δ΄ μέρος

Η ένωση θεών κι ανθρώπων δεν αποτελεί όνειδος, κάτι που πρέπει να λέγεται κρυφά, για τους αρχαίους Έλληνες. Γιατί η ένωση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα να γεννηθούν ήρωες, ευεργέτες της ανθρωπότητας και ηγέτες, που οδηγούν σε νέες πατρίδες ξεριζωμένους ανθρώπους. 

Οι πρόγονοί μας δεν ντρέπονται κι ούτε θεωρούν ξεπεσμό τέτοιου είδους σμιξίματα. Αντίθετα υμνούνται, όπως συμβαίνει στον Ομηρικό Ύμνο, όπου περιγράφεται η ένωση της θεάς Αφροδίτης με τον θνητό Αγχίση, καρπός της οποίας υπήρξε ο Αινείας, ο ήρωας του τρωικού πολέμου, που οδήγησε στο Λάτιο τους ξεριζωμένους Τρώες:

« Από τους άλλους όμως κανείς δεν ξέφυγε την Αφροδίτη

ούτε θεός μακάριος ούτ’ άνθρωπος θνητός.

Ακόμα και του κεραυνόχαρου του Δία του πήρε τα συλλογικά·

σαν μέγιστος που είναι, τη μέγιστη πήρε τιμή.

Κι όποτε ήθελε, ξεγέλασε τη στοχαστική βουλή του

κι εύκολα με θνητές τον έσμιξε γυναίκες,

παραβλέποντας την Ήρα, αδερφή κι ομόκλινη,

την κορυφαία στη μορφή μες στις αθάνατες θεές,

την τρισένδοξη, του συνετού του Κρόνου τέκνο

και της μάννας Ρέας· κι ο Δίας ο αλάθητος στις κρίσεις

σύζυγό του σεβαστή και συνετή την έκανε.

Αλλά κι ο Δίας, πάλι, γλυκιά επιθυμία έβαλε στης Αφροδίτης την καρδιά

με άντρα θνητό να κοιμηθεί, για να μη μείνει

ξένη κι αυτή από το ανθρώπινο κρεβάτι

κι ούτε ποτέ καμαρωτή να πει μες στους θεούς

με το γλυκό της γέλιο η χαμογελαστή Αφροδίτη

ότι θεούς με γυναίκες έχει ενώσει

- που γέννησαν κιόλας θνητούς γιους στους αθανάτους-

ή κι ότι έσμιξε θεές με άντρες που ήτανε θνητοί.

Οι έρωτες των θεών στην μυθολογία μας...Γ΄ μέρος

Από την άλλη μεριά οι αρχαίοι Έλληνες δε διστάζουν να μιλούν και για τις απιστίες των θεών τους. 

Μια απ’ αυτές ήταν το σμίξιμο της Αφροδίτης με τον Άρη. 

Την πανωραία Αφροδίτη την είχε παντρέψει η Ήρα με τον κατάσχημο Ήφαιστο. 

Ας δούμε τον μύθο: 

Στο μάτι έβαλε ο Άρης την ομορφοστέφανη Αφροδίτη και με την όμορφη θωριά του ερωτικά βλέμματα της έριξε. Μα δεν άφηνε κι αυτή ευκαιρία να μη γευτεί του ομορφοσχηματισμένου άντρα τη σφιχτή αγκαλιά, που μ’ ορμή και πόθο γύρευε να τρυγήσει και να μεθύσει με του έρωτα τους καρπούς. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, σάματις αυτή είχε διαλέξει της κλίνης της το σύντροφο, τον κουτσοπόδαρο Ήφαιστο; Μήπως η Ήρα δεν της τον είχε επιβάλει; 

Έτσι δεν πέρασε πολύς καιρός από του γάμου τη μέρα, και η θεά, που τον έρωτα ενέπνεε σε θνητούς κι αθάνατους, άρχισε να δέχεται τον Άρη στην κάμαρή της, ντροπιάζοντας του Ήφαιστου το περίτεχνο κρεβάτι. 

Μα τίποτα δε ξεφεύγει από του Ήλιου το μάτι, που τα καμώματα και τα έργα των ανθρώπων και των θεών φωτίζει. Είδε το άνομο σμίξιμο του ζευγαριού κι έκρινε πως σωστό θα ήταν να καταγγείλει στον απατημένο σύζυγο το προσβλητικό φέρσιμο της γυναίκας του. Σαν άκουσε τα πικρά νέα ο Ήφαιστος στο εργαστήρι κλείστηκε και χάλκευσε δίχτυα από μέταλλο, αθέατα και λεπτά σαν της αράχνης τα νήματα, όμοια μ’ αυτά που τη μάνα του έπιασε στου θρόνου την αόρατη φυλακή. Στ’ αμόνι σφυρηλάτησε ασύντριφτα κι άλυτα δίχτυα για πάντα να δέσει, αυτούς που το στεφάνι του γάμου του πάτησαν. Γεμάτος με οργή τράβηξε στη κάμαρα κι άπλωσε τα δίχτυα στου κρεβατιού τα πόδια, ενώ άλλα κρέμασε από τα μεσοδόκια, αραχνοΰφαντα και λεπτά, που ούτε μάτι θεού δε μπόραγε να ξεχωρίσει, κι έτσι από παντού έζωσε το ένοχο κρεβάτι με τα δολερά του δίχτυα. Μετά καμώθηκε πως θα πήγαινε στη Λήμνο, που τα νερά της θάλασσας με άσπρο αφρό στεφάνωναν, στο εργαστήρι να δουλέψει το χαλκό και το ατσάλι. 

Ο αρματοντυμένος Άρης, φλογισμένος από πόθο, παραφύλαγε, και σαν είδε τον Ήφαιστο, τον ξακουστό τεχνίτη, να φεύγει, παίρνοντας το δρόμο για το μέρος που με το σφυρί και το αμόνι έδινε μορφή στο μαλακό από τη φωτιά μέταλλο, έτρεξε στης ερωμένης του το σπίτι. Της Αφροδίτης έπιασε το χέρι και στο κρεβάτι ξαναμμένος την τράβηξε, λέγοντας:

« - Καλή μου, ευθύς ας πλαγιάσουμε, τον πόθο να χαρούμε. Δεν είναι εδώ ο Ήφαιστος, θα κοντεύει να φτάσει στους άγριους Σίντιες, στην τραχιά τη Λήμνο».
Των ρούχων το βάρος πέταξαν κι έσμιξαν τα κορμιά τους μ’ ορμή πέφτοντας στο κρεβάτι, μα νιώσαν με αθέατα δίχτυα να τυλίγονται τα φλογισμένα τους σώματα και να μη μπορούνε να κάνουν ούτε μια κίνηση. Σαν είδε ο Ήλιος το ζευγάρι μάταια να προσπαθεί, σπαρταρώντας σαν τα ψάρια, ν’ απαλλαγεί από των διχτυών το δολερό τύλιγμα, μήνυσε στον Ήφαιστο, για το θέαμα, που ήταν για γέλια. Κι ο κουτσοπόδαρος θεός, κατακόκκινος από θυμό, έτρεξε στο σπίτι του, με πόνο άνοιξε διάπλατα θύρες και παραθύρια κι αφού στο πρόθυρο στάθηκε φώναξε οργισμένος μ’ άγρια φωνή:

Οι έρωτες των θεών στην μυθολογία μας...B΄ μέρος

Θεοί έσμιξαν με θεές και νύμφες κι έφεραν στον κόσμο θεούς και θεότητες που βοήθησαν την ανθρωπότητα, ή καθόριζαν την τύχη και τον πολιτισμό της. 

Ενδεικτικά ας δούμε τους έρωτες του κεραυνόχαρου Δία:

Πρώτη γυναίκα του Δία ήταν η Χθονίη, που ο ίδιος ονόμασε Γη, και για χάρη της έφτιαξε τον κόσμο, ντύνοντάς την με ένα πέπλο, όπου πάνω του είχε σχεδιασμένες όλες τις στεριές και όλες τις θάλασσες. Δεύτερη γυναίκα του ήταν η Μήτιδα, που στο μυαλό της είχε όλη τη σοφία των αθάνατων και των θνητών. Αυτήν σαν έμεινε έγκυος την κατάπιε, γιατί υπήρχε χρησμός πως μετά την κόρη που θα γεννούσε, θα έκανε γιο που θα του έπαιρνε την εξουσία. Έτσι μετά από εννιά μήνες έβγαλε από το κεφάλι του τη θεά της σοφίας, την Αθηνά πάνοπλη. Άλλη γυναίκα του ήταν η Διώνη, απ’ όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη. Κάποτε ερωτεύτηκε την Αστερία, την κόρη του Κοίου και της Φοίβης, που του γέννησε την Εκάτη, την οποία τίμησε πολύ. Την Αστερία την έδωσε για γυναίκα στον Περσέα. Από την αδερφή της Αστερίας, την Λητώ, απόχτησε τα υπέροχα παιδιά τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, που τους είχε παντοτινά στον Όλυμπο. Πλάγιασε και με την Δήμητρα και γεννήθηκε η Περσεφόνη, που έγινε η ρήγισσα του Άδη.

Νόμιμη και παντοτινή γυναίκα του ήταν η Ήρα, από την οποία απόχτησε τον Άρη, τον θεό του πολέμου, την Ήβη, που έγινε γυναίκα του Ηρακλή, και την Ειλείθυια, που βοηθούσε στο ξεγέννημα των γυναικών. Παιδί τους ήταν και ο κουτσοπόδαρος θεών της τέχνης των μετάλλων, ο Ήφαιστος.

Ο Δίας χάρηκε τον έρωτα πολλών από τις κόρες του Άτλαντα. Έτσι από τη Μαία απόχτησε τον Ερμή σ’ ένα σπήλαιο στην Κυλλήνη. Από τη νύμφη Θύβρη ή την Αίγα γεννήθηκε ο Πάνας, που ήταν θεότητα της γης. Από τη Θέμιδα γεννήθηκαν οι Ώρες και οι Μοίρες, ενώ από την Ανάγκη η Αδράστεια. Ενώθηκε και με τη κόρη του Ωκεανού Ευρυνόμη και γεννήθηκαν οι τρεις Χάριτες, ενώ εννιά νύχτες πλάγιαζε με την Μνημοσύνη και γεννήθηκαν οι εννιά Μούσες. Πολλές νύμφες του έδωσαν τη χαρά του έρωτα.

Και για τους έρωτες μεταξύ των θεών έγραψε ο Ησίοδος στην “Θεογονία”:

Οι έρωτες των θεών στην μυθολογία μας...Α΄ μέρος

Στην ελληνική μυθολογία αναφέρονται οι έρωτες των θεών με θνητές ή θνητούς. Οι Έλληνες δεν κατέχονται από κανενός είδους σεμνοτυφία. Όλα στην φύση, στο Σύμπαν είναι αποτέλεσμα του έρωτα, του έρωτα του χιλιοτραγουδισμένου. 

Η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα ερωτικού αγκαλιάσματος, η γέννηση των θεών οφείλεται στον έρωτα, η γέννηση των ηρώων οφείλεται στο ερωτικό σμίξιμο ανώτερων δυνάμεων (θεών) με κατώτερες δυνάμεις (ανθρώπους). Αν γράφαμε τους έρωτες των θεών του Ολύμπου με θνητές ή θνητούς θα έπρεπε να γράψουμε ένα ολόκληρο βιβλίο. Ενδεικτικά θα γράψουμε σε συντομία τους έρωτες του νεφελοσυνάχτη Δία με τις θνητές:

Υπήρχαν εποχές που άναψε ο πόθος του Δία και για θνητές γυναίκες. Η Αφροδίτη τον έκανε να επιθυμήσει θεές του γαλάζιου ουρανού, νύμφες των γάργαρων νερών των πηγών και ποταμών αλλά και της βαθύκοιλης θάλασσας, νύμφες των δασόσπαρτων βουνών και τσαχπίνες θεές βαθύσκιωτων δασών. Μα αυτές οι θνητές είχαν άλλη γλύκα. Έβραζε το αίμα τους και η αγκάλη τους είχε το άρωμα της γης. Έτσι έγινε πατέρας χαριτωμένων θεών που δίδαξαν με πολλούς τρόπους στους θνητούς να καλλιεργούν τη γη και των αμπελιών την τέχνη. Να βγάζουν το γλυκό ψωμί και το μυρωδάτο κρασί. Να ζεύουν τα ζώα στ’ αλέτρι και τον τροχό, να φτιάχνουν εργαλεία και να προάγουν τον πολιτισμό. Απ’ αυτόν γεννήθηκαν και οι τρανοδύναμοι ήρωες, που απάλλαξαν την ανθρωπότητα από τέρατα και φοβερά θηρία. 

Πρώτα ζευγαρώθηκε με την Κρήτη, στο νησί όπου τον ανέθρεψε η Αμάλθεια, και γεννήθηκε ο Κάρας, αυτός που έγινε γενάρχης στους Κάρες. Στο ίδιο νησί ενώθηκε με την Ίδα κι έγινε πατέρας του Κρήτα. Από την ίδια γυναίκα απόχτησε τους Κουρήτες και τους Δακτύλους. Μετά, στην Κρήτη, μεταμορφωμένος σε ταύρο, έφερε την Ευρώπη απ’ όπου απόχτησε τον θαλασσοκράτορα Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Οι δύο πρώτοι έγιναν και κριτές των ψυχών των θνητών στον Κάτω Κόσμο. Φαίνεται πως αυτό το νησί του προκαλούσε τον πόθο, γιατί εκεί έσμιξε και με την Κάρμη, από την οποία απόχτησε τη Βριτόμαρτη, τη γλυκιά παρθενοκόρη που την έλεγαν και Δίκτυννα. 

Στην περιοχή του Άργους πρώτα ερωτεύτηκε τη Νιόβη, που γέννησε τον Άργο και τον Πελασγό, τον γενάρχη των πρώτων κατοίκων της Πελοποννήσου, των Πελασγών. Στη συνέχεια πλάνεψε την Ιώ, που μεταμορφώθηκε σε δαμάλα, απ’ όπου απόχτησε τον Έπαφο. Οι απόγονοι αυτού έγιναν οι ιδρυτές ξακουστών βασιλείων στην Αφρική, την Ασία και την Αργολίδα. Βρήκε την ευκαιρία, αφού μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, και ενώθηκε με την Δανάη, τη βασιλοκόρη που ο πατέρας της κρατούσε κλεισμένη στο υπόγειο του παλατιού. Αυτή του γέννησε τον ονομαστό ήρωα Περσέα. Λίγο πιο πέρα, στη Νεμέα, ενώθηκε με τη Σελήνη κι έγινε ο πατέρας της νύμφης Νεμέας. Στην Αρκαδία, από την Καλλιστώ γεννήθηκε ο Αρκάδας, ο γενάρχης των Αρκάδων. Στη Λακωνία ζευγαρώθηκε με την Ταϋγέτη, την κόρη του Άτλαντα, που έφερε στον κόσμο τον Λακεδαίμονα, τον γενάρχη των Λακεδαιμονίων. Αργότερα στην Σπάρτη μεταμορφώθηκε σε κύκνο κι ενώθηκε με την Λύδα, τη γυναίκα του Τυνδάρεω, που γέννησε τους Διόσκουρους και την ωραία Ελένη. 

Η χαρά της προσφοράς

Στη φύση δεν υπάρχει κτητικότητα. Όχι, η κτητικότητα δεν είναι νόμος της φύσης. Στη φύση κυριαρχεί ο νόμος του μερισμού. Η βροχή δεν κάνει διακρίσεις. Ποτίζει το ίδιο την ταπεινή μαργαρίτα όσο και την όμορφη τριανταφυλλιά στον κήπο. Το ίδιο την βραχύβια παπαρούνα όσο και την αιωνόβια βελανιδιά στο λιβάδι. Ο ήλιος βγαίνει το πρωί και φωτίζει και ζωογονεί το ίδιο την μικρή ανεμώνα όσο και το ψηλό κυπαρίσσι. Ζεσταίνει στην ύπαιθρο το ίδιο τον φτωχό ξωμάχο όσο και τον κοιλαρά εργοστασιάρχη. Δεν κάνει ταξικές διακρίσεις! Το έδαφος θα δεχτεί πρόθυμα στην αγκαλιά του τόσο τον καρπό από το χαμομήλι όσο και τον καρπό από την αμυγδαλιά. Και στους δύο θα δώσει την προστασία, την υγρασία και τα συστατικά και θα τα βοηθήσει να φυτρώσουν και να αναπτυχθούν ανάλογα με τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Η θάλασσα θα δώσει την αρμύρα της το ίδιο στον βράχο, όσο και στην άμμο της παραλίας. Όταν το αρσενικό λιοντάρι μετά από κυνήγι αρπάξει τον νεροβούβαλο θα τον προσφέρει σαν τροφή σε όλα τα λιοντάρια της αγέλης του. Ειρηνικά θα καθίζουν το ένα δίπλα στο άλλο και θα χορτάσουν την πείνα τους.

Η κτητικότητα και η απληστία που μετατρέπεται σε επιθετικότητα είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Στους πρώτους ανθρώπους των σπηλαίων η έννοια «δικό μου» ήταν άγνωστη. Ό,τι θήρευε η ομάδα των αρσενικών θηρευτών την ημέρα κι ότι καρπούς και ρίζες μάζευαν οι θηλυκές συλλέκτριες, τα μοιράζονταν όλοι τους μόλις ο ήλιος κρυβόταν κι έπεφτε το σκοτάδι. Τα δέρματα των ζώων δεν τα κρατούσαν όσοι τα σκότωναν. Τα έδιναν και στους άλλους για να μην κρυώνουν. Ο νόμος της κτητικότητας, λοιπόν, είναι προϊόν του πολιτισμένου ανθρώπου. Η απληστία του ανθρώπου εμφανίστηκε από τη στιγμή που ανέπτυξε πολιτισμό. Και μαζί με αυτήν η επιθετικότητα απέναντι στους ομοίους του για να πετύχει περισσότερα αποκτήματα.

Ξεχνάμε πολύ εύκολα πως γυμνοί ερχόμαστε στη ζωή σαν γεννηθούμε και φεύγουμε χωρίς να πάρουμε κανένα από τα αποκτήματα όταν το χώμα μας σκεπάζει. «καθὼς ἐξῆλθεν ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς αὐτοῦ γυμνός, ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡς ἥκει, καὶ οὐδὲν οὐ λήψεται ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρὶ αὐτοῦ.» (Εκκλησιαστής, ε΄, 14) [ Μετ.: Κάθε άνθρωπος βγήκε γυμνός από την κοιλιά της μητέρας του. Έτσι και γυμνός, όπως ήλθε, θα επιστρέψει εις την γην. Τίποτε από τους κόπους του δεν θα πάρει εις τα χέρια του, όταν πορευθεί στον τάφο του. ] Ο Γουέην Ντύερ στο βιβλίο του “Πραγματική μαγεία” γράφει: «Το μήνυμα της ζωής σου έγκειται σε αυτά που θα δώσεις. Ερχόμαστε στη ζωή χωρίς να έχουμε τίποτα και φεύγουμε επίσης χωρίς να έχουμε τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις σ' αυτή τη ζωή είναι το να δίνεις. Ο σκοπός αφορά πάντα την προσφορά. Όταν δίνεις, υπηρετείς, αγαπάς και προωθείς την αρμονία, θα νοιώσεις τη διαφορά μέσα σου.»