Οι έρωτες των θεών στην μυθολογία μας...Γ΄ μέρος

Από την άλλη μεριά οι αρχαίοι Έλληνες δε διστάζουν να μιλούν και για τις απιστίες των θεών τους. 

Μια απ’ αυτές ήταν το σμίξιμο της Αφροδίτης με τον Άρη. 

Την πανωραία Αφροδίτη την είχε παντρέψει η Ήρα με τον κατάσχημο Ήφαιστο. 

Ας δούμε τον μύθο: 

Στο μάτι έβαλε ο Άρης την ομορφοστέφανη Αφροδίτη και με την όμορφη θωριά του ερωτικά βλέμματα της έριξε. Μα δεν άφηνε κι αυτή ευκαιρία να μη γευτεί του ομορφοσχηματισμένου άντρα τη σφιχτή αγκαλιά, που μ’ ορμή και πόθο γύρευε να τρυγήσει και να μεθύσει με του έρωτα τους καρπούς. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, σάματις αυτή είχε διαλέξει της κλίνης της το σύντροφο, τον κουτσοπόδαρο Ήφαιστο; Μήπως η Ήρα δεν της τον είχε επιβάλει; 

Έτσι δεν πέρασε πολύς καιρός από του γάμου τη μέρα, και η θεά, που τον έρωτα ενέπνεε σε θνητούς κι αθάνατους, άρχισε να δέχεται τον Άρη στην κάμαρή της, ντροπιάζοντας του Ήφαιστου το περίτεχνο κρεβάτι. 

Μα τίποτα δε ξεφεύγει από του Ήλιου το μάτι, που τα καμώματα και τα έργα των ανθρώπων και των θεών φωτίζει. Είδε το άνομο σμίξιμο του ζευγαριού κι έκρινε πως σωστό θα ήταν να καταγγείλει στον απατημένο σύζυγο το προσβλητικό φέρσιμο της γυναίκας του. Σαν άκουσε τα πικρά νέα ο Ήφαιστος στο εργαστήρι κλείστηκε και χάλκευσε δίχτυα από μέταλλο, αθέατα και λεπτά σαν της αράχνης τα νήματα, όμοια μ’ αυτά που τη μάνα του έπιασε στου θρόνου την αόρατη φυλακή. Στ’ αμόνι σφυρηλάτησε ασύντριφτα κι άλυτα δίχτυα για πάντα να δέσει, αυτούς που το στεφάνι του γάμου του πάτησαν. Γεμάτος με οργή τράβηξε στη κάμαρα κι άπλωσε τα δίχτυα στου κρεβατιού τα πόδια, ενώ άλλα κρέμασε από τα μεσοδόκια, αραχνοΰφαντα και λεπτά, που ούτε μάτι θεού δε μπόραγε να ξεχωρίσει, κι έτσι από παντού έζωσε το ένοχο κρεβάτι με τα δολερά του δίχτυα. Μετά καμώθηκε πως θα πήγαινε στη Λήμνο, που τα νερά της θάλασσας με άσπρο αφρό στεφάνωναν, στο εργαστήρι να δουλέψει το χαλκό και το ατσάλι. 

Ο αρματοντυμένος Άρης, φλογισμένος από πόθο, παραφύλαγε, και σαν είδε τον Ήφαιστο, τον ξακουστό τεχνίτη, να φεύγει, παίρνοντας το δρόμο για το μέρος που με το σφυρί και το αμόνι έδινε μορφή στο μαλακό από τη φωτιά μέταλλο, έτρεξε στης ερωμένης του το σπίτι. Της Αφροδίτης έπιασε το χέρι και στο κρεβάτι ξαναμμένος την τράβηξε, λέγοντας:

« - Καλή μου, ευθύς ας πλαγιάσουμε, τον πόθο να χαρούμε. Δεν είναι εδώ ο Ήφαιστος, θα κοντεύει να φτάσει στους άγριους Σίντιες, στην τραχιά τη Λήμνο».
Των ρούχων το βάρος πέταξαν κι έσμιξαν τα κορμιά τους μ’ ορμή πέφτοντας στο κρεβάτι, μα νιώσαν με αθέατα δίχτυα να τυλίγονται τα φλογισμένα τους σώματα και να μη μπορούνε να κάνουν ούτε μια κίνηση. Σαν είδε ο Ήλιος το ζευγάρι μάταια να προσπαθεί, σπαρταρώντας σαν τα ψάρια, ν’ απαλλαγεί από των διχτυών το δολερό τύλιγμα, μήνυσε στον Ήφαιστο, για το θέαμα, που ήταν για γέλια. Κι ο κουτσοπόδαρος θεός, κατακόκκινος από θυμό, έτρεξε στο σπίτι του, με πόνο άνοιξε διάπλατα θύρες και παραθύρια κι αφού στο πρόθυρο στάθηκε φώναξε οργισμένος μ’ άγρια φωνή:


«- Πατέρα Δία, κι εσείς αθάνατοι θεοί, ελάτε να γρικήσετε τις πομπές της γυναίκας, που μου δώσατε. Εμένα, οπού ΄μαι κουτσός με περιφρονεί και τον Άρη κρυφαγαπά, γιατί είναι όμορφος κι έχει γερά τα πόδια. Εγώ ανάπηρος ήρθα στο κόσμο τούτο, χωρίς να φταίω, γιατί το φταίξιμο είναι των γονιών μου, που να μη με γεννούσαν καν. Δέστε τους πως πλαγιάζουν χωρίς ντροπή πάνω στο κρεβάτι μου. Εγώ τους θωρώ και θεριεύω, μα ελπίζω για λίγο πως θα είναι έτσι γιατί θα τους κοπεί ο πόθος κι ας αγαπιούνται περισσά. Τα αόρατα δίχτυα μου θα τους κρατούν δεμένους, μέχρις ότου ο πατέρας της μου δώσει πίσω όλα τα δώρα, που για τη σκύλα κόρη του, του ‘χω δοσμένα για να μου δώσει για γυναίκα, γιατί μπορεί να είναι όμορφη , όμως δεν έχει πίστη».

Μαζεύτηκαν οι αρσενικοί θεοί, εκτός από το Δία, που δεν ήθελε να ανακατευτεί στων παιδιών του τα μαλώματα, γιατί και τα τρία ήσαν παιδιά του. Δεν πήγαν οι θεές από ντροπή για ν’ αντικρίσουν ένα τέτοιο θέαμα. Σαν είδαν τους δύο εραστές ολόγυμνους να ιδροκοπούν από αγωνία και ντροπή και σαν της θάλασσας τα ψάρια να σπαρταρούν, πιασμένοι στα αθέατα δίχτυα, ξέσπασαν σε γέλια. Τα χωρατά τους έκαναν να κρατούν τις κοιλιές τους από τα ασταμάτητα γέλια. 

«- Είδατε ποτέ κακιά δουλειά να προκόβει; Και να που τώρα ο αργοκίνητος κουτσός Ήφαιστος τσάκωσε τον πιο γοργοπόδαρο θεό του Όλυμπου με δόλο. Για το ντρόπιασμα ο Άρης χρωστάει να πληρώσει».

Γύρισε ο σαϊτορίχτης Απόλλωνας και ρώτησε τον φτεροπόδαρο Ερμή:

« - Θα σου άρεσε γιε του Δία, ψυχοπομπέ, να κείτεσαι στο στρώμα δεμένος με τη χρυσή Αφροδίτη μες στα δίχτυα ντροπιασμένος;»

Κι ο Ερμής αποκρίθηκε γελώντας:

«- Μακάρι αυτό να μου τύχαινε, αφέντη μακρορίχτη! Ας ξάπλωνα με τον πανωραία Αφροδίτη κι ας μ’ έζωναν τριπλάσια δίχτυα. Να γευόμουν το θεσπέσιο αυτό κορμί κι ας είσαι σαν όλοι οι θεοί και οι θεές μαζί από πάνω να βλέπετε και να γελάτε».

Ο μόνος που δε γέλαγε ήταν ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας, που ’νιωθε ντροπή για τα καμώματα των ανιψιών. Μπόρεσε με τα πολλά να πείσει τον κουτσοπόδαρο θεό να λύσει το παράνομο ζευγάρι, αφού πρώτα εγγυήθηκε πως ο Άρης θα του πληρώσει λύτρα, κι αν ο πολεμοχαρής θεός αρνιόταν, ο ίδιος θα τα ξεπλήρωνε. Τότε ο Ήφαιστος χαλάρωσε και τα δίχτυα έλυσε λυτρώνοντας τους εραστές, που από το κρεβάτι πηδώντας με κατεβασμένα μάτια σε αντίθετους δρόμους τράβηξαν. Η κρινοσώματη θεά πήγε στη Πάφο, στης Κύπρου το νησί. 

Εκεί στο τέμενός της περίμεναν οι Χάριτες την Αφροδίτη να τη λούσουν, έλειψαν με μυρωδάτο λάδι το κορμί και ρούχα ομορφοκεντημένα στόλισαν το σώμα της, που τράβηξε με πόθο των θεών τα βλέμματα. Ο Άρης τράβηξε για τη χώρα των Θρακών, που τον πόλεμο αγαπούσαν. 

Ο μεγάλος μας επικός ποιητής, ο Όμηρος, περιγράφει στην Οδύσσεια την απιστία της Αφροδίτης με τον Άρη και πώς ο απατημένος σύζυγος, ο Ήφαιστος τους έπιασε στα πράσα. Ένα κιθαρωδός τραγουδάει στο βασιλικό παλάτι των Φαιάκων, όπου έχει φτάσει ο περιπλανημένος Οδυσσέας:

« Κι αυτός κιθάρα παίζοντας όμορφα τραγουδούσε,
πως η ομορφοστέφανη Αφροδίτη κι ο Άρης
μ’ αγάπη έσμιξαν κρυφά στου Ήφαιστου το σπίτι·
τότε αυτός της χάρισε πολλά και το κρεβάτι 
του Ήφαιστου εντρόπιασε· τους είδε ο Ήλιος όμως
να σμίγουν και στον Ήφαιστο να τ’ αναγγείλει πήγε.
Το λόγο αυτό σαν άκουσε, πικρό για την ψυχή του,
στο εργαστήρι τράβηξε με το κακό στο νου του.
Δίχτυα να κάνει βάλθηκε σε στερεό αμόνι,
ασύντριφτα και άλυτα, για πάντα να τους δέσει.
Αφού τα κατασκεύασε, οργή γι’ αυτόν γεμάτος,
τράβηξε προς την κάμαρα, όπου ήταν το κρεβάτι,
και άπλωσε τα δίχτυα του στου κρεβατιού τα πόδια·
πολλά ακόμη κρέμασε κι από τα μεσοδόκια
αραχνοΰφαντα λεπτά, που ούτε θεός μπορούσε 
να ξεχωρίσει· με τόση τα είχε κάμει τέχνη.
Στο κρεβάτι σαν σκόρπισε τα δολερά του δίχτυα,
καμώθηκε πως πήγαινε στην καλόχτιστη Λήμνο,
που αγαπούσε πιο πολύ από τις άλλες χώρες.
Ο χρυσοχάλκινος Άρης προφύλαγε ωστόσο·
είδε να φεύγει ο Ήφαιστος, ο ξακουστός τεχνίτης,
και προς το σπίτι τράβηξε του ξακουστού Ηφαίστου
με την ομορφοστέφανη Κυθέρεια να σμίξει
λαχταρώντας· απ’ τον τρανό πατέρα της εκείνη,
μόλις γυρνώντας, κάθισε· και μπήκε εκείνος μέσα,
το χέρι της έπιασε και έτσι της μιλούσε:
« Καλή μου, ας πλαγιάσουμε, τον πόθο να χαρούμε·
δεν είναι ο Ήφιαστος εδώ· μα πια θα έχει φτάσει
κοντά στους αγριόφωνους τους Σίντιες της Λήμνου.»
Έτσι είπε· και της άρεσε να πέσει να πλαγιάσει.
Μες στο κρεβάτι πλάγιασαν· μα γύρω τους τα δίχτυα
άπλωσαν τα περίτεχνα του συνετού Ηφαίστου·
να σηκωθούν , να κινηθούν καθόλου δεν μπορούσαν·
και το κατάλαβαν καλά πως γλυτωμό δεν έχουν.
Ο κουτσοπόδαρος θεός στην ώρα πάνω ήρθε
πίσω γυρίζοντας αντί να πάει προς τη Λήμνο·
ο Ήλιος παραμόνευε, την είδηση του πήγε.
Πήγαινε προς το σπίτι του με πόνο στην ψυχή του·
στο πρόθυρό του στάθηκε και ήταν οργισμένος·
έβγαλε άγρια φωνή κι είπε στους αθανάτους:
« Πατέρα Δία και θεοί αθάνατοι, ελάτε
δουλειές που είναι να γελάς κι αβάσταχτες να δείτε,
πώς, επειδή είμαι κουτσός, η Αφροδίτη πάντα
εμένα με περιφρονεί, κρυφαγαπά τον Άρη,
γιατί είναι και όμορφος κι έχει γερά τα πόδια,
ενώ εγώ ανάπηρος στον κόσμο τούτο ήρθα·
άλλος δε φταίει κανείς γι’ αυτό, μόνο οι δυο γονείς μου,
που να μη γερνούσαν καν. Για δέστε πώς πλαγιάζουν
επάνω στο κρεβάτι μου! Τους βλέπω και θεριεύω.
Όμως ελπίζω πια πως θα πλαγιάζουν έτσι,
κι ας αγαπιούνται περισσά· θα τους κοπεί ο πόθος! 
Τα δολερά τα δίχτυα μου θα τους κρατούν δεμένους,
ωσότου ο πατέρας της μου δώσει όλα τα δώρα
που για τη σκύλα κόρη του εγώ του έχω δώσει·
γιατί είναι η κόρη του όμορφη, όμως δεν έχει πίστη.»
Έτσι είπε· κι ήρθαν οι θεοί στο χάλκινο το σπίτι·
ο κοσμαφέντης έφτασε, έφτασε ο πρωτοκλέφτης
Ερμής και ο Απόλλωνας ο μακροσαγιτάρης.
Μα οι θεές απόμειναν από ντροπή στα σπίτια.
Οι αγαθοδότες θεοί στάθηκαν μπρος στην πόρτα·
άσβηστο γέλιο ξέσπασε ανάμεσά τους τότε,
σαν είδαν τα τεχνάσματα του συνετού Ηφαίστου·
καθένας έτσι έλεγε τον διπλανό κοιτώντας:
« Κακή δουλειά δεν πρόκοψε· κι ο σιγανός προφτάνει
το γοργό. Να ο Ήφαιστος, που έπιασε τον Άρη,
αργός, κουτσός, τον πιο γοργό μες στους θεούς του Ολύμπου,
με δόλο· για το ντρόπιασμα χρωστάει να πληρώσει!»
Τέτοια αυτοί συχνόλεγαν ανάμεσά τους τότε.
Στον Ερμή ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία, είπε:
« Του Δία γιε, ψυχοπομπέ, Ερμή αγαθοδότη,
να κείτεσαι με τη χρυσή σε στρώμα Αφροδίτη
θα ήθελες όντας κι εσύ δεμένος μες στα δίχτυα;»
Γύρισε ο ψυχοπομπός αργοφονιάς και είπε:
« Μακάρι αυτό να τύχαινε, αφέντη μακρορίχτη:
Τριπλάσια δίχτυα άπειρα να ζώνουν το κορμί μου, 
ας πλάγιαζα με τη χρυσή μονάχα Αφροδίτη!»
Έτσι είπε· και σηκώθηκε γέλιο στους αθανάτους,
αλλ’ όχι στον Ποσειδώνα· αυτός παρακαλούσε
τον τεχνίτη τον ξακουστό τον Άρη να λυτρώσει·
μίλησε κι ανεμάρπαστα λόγια του είπε τότε:
« Λύσε τον· καθώς το ζητάς, εγγύηση σου δίνω
μπροστά σε όλους τους θεούς να σε καλοπληρώσει.»
Είπε ο κουτσοπόδαρος ο ξακουστός σ’ εκείνον:
« Ποσειδώνα κοσμαφένεη, μη μου θελήσεις τέτοια!
Χαμένου θες εγγύηση; Εσύ βγαίνεις χαμένος.
Πώς μέσα στους αθάνατους μπορώ να δέσω εσένα,
αν δεν πληρώσει ο Άρης γλιτώνοντας τα δίχτυα; »
Ο κοσμοσείστης μίλησε ο Ποσειδώνας κι είπε:
« Αν φύγει ο Άρης, Ήφαιστε, και σου αφήσει χρέος,
έχεις το λόγο μου εσύ, να σου το ξεπληρώσω.»
Κι είπε ο κουτσοπόδαρος ο ξακουστός σ’ εκείνον»
« Το λόγο σου να αρνηθώ δε γίνεται, δεν πρέπει. »
Έτσι είπε τότε ο Ήφαιστος και έλυσε τα δίχτυα.
Κι αυτοί όταν λυτρώθηκαν απ’ τα σφιχτά τα δίχτυα,
πηδώντας τράβηξαν μεμιάς, εκείνος για τη Θράκη
κι η Αφροδίτη η γελαστή, κατά την Κύπρο πέρα,
στην Πάφο, όπου έχει ναό, βωμό ευωδιασμένο.
Την έλουσαν οι Χάριτες, την άλειψαν με λάδι
αθάνατο, μ’ όποιο κορμιά αλείβουν, 
της πήγαν ρούχα όμορφα, χάρμα να δουν τα μάτια.» ( Όμηρος, “Οδύσσεια”, ραψ. θ’ 266-366)

Πιθανόν, διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα να γελάσαμε με το πάθημα των δύο εραστών. Αν, όμως, αποσυμβολίσουμε τον μύθο θα μείνουμε έκθαμβοι από το πλούσιο εσωτερικό του περιεχόμενο. Γιατί από το σμίξιμο του Άρη με την Αφροδίτη γεννήθηκε η Αρμονία, που αργότερα έγινε γυναίκα του θνητού Κάδμου, και ο Έρωτας Αυτή η απιστία είχε σαν γέννημα την Αρμονία, που εκφράζει τη σύζευξη των αντιθέτων για την εμφάνιση του κάλλους, και τον Έρωτα, το ενοποιητικό στοιχείο της φύσης. Αν διεισδύσουμε στο βάθος του μύθου από εσωτερικής πλευράς, θα δούμε το μεγαλείο της σύλληψής του. 


Η Αρμονία, λοιπόν, ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης. Είναι ο καρπός της συνεύρεσης θεών, που εκφράζουν δύο πολικά αντίθετες δυνάμεις και καταστάσεις, τον πόλεμο (Άρης) και την ειρήνη (Αφροδίτη), το μίσος και την αγάπη, την καταστροφή και τον δημιουργικό έρωτα, τον πόνο και την χαρά, τη βία και την τρυφερότητα, την σκόνη του πεδίου της μάχης και την αχλή από το ανάβλυσμα του πόθου στην κλίνη του έρωτα, τον θάνατο και τη γέννηση (την αναπαραγωγή ως αποτέλεσμα του έρωτα). Η επινόηση του μυθοποιού είναι καταπληκτική, γιατί όντως χρειάζεται ο συνδυασμός του δυνατού και άγριου, όπως ο Άρης, με το τρυφερό και ήμερο, όπως η Αφροδίτη, για να γεννηθεί η αρμονία στον κόσμο. Αλλά και ο γάμος της Αρμονίας με τον Κάδμο δεν είναι χωρίς νόημα, γιατί οι Θηβαίοι ταύτιζαν το όνομα Κάδμος (Κάσμος) με τη λέξη κόσμος (= τάξη ). 

Η Αρμονία, λοιπόν, είναι το παιδί ενός παράνομου έρωτα, γιατί ο νόμιμος σύντροφος της θεάς ήταν ο Ήφαιστος. Επομένως η Αρμονία είναι το αποτέλεσμα της διαμάχης των αντιθέτων, μα και της παρανομίας. 

Ο Άρης εκπροσωπεί το αρσενικό μέρος της υλικής δημιουργίας κι από τα κύρια στοιχεία τον αέρα και τη φωτιά, ενώ η Αφροδίτη,το θηλυκό μέρος και τα στοιχεία νερό και γη. Από την ένωσή τους γεννιέται η Αρμονία, επομένως η αρμονία στον κόσμο δεν είναι προϊόν ταύτισης ομοίων, αλλά προϊόν ζεύξης αντιθέτων. Ο Άρης με την αναταραχή και τη φωτιά εξατμίζει το συγκινησιακό νερό του θηλυκού στοιχείου, ( το νερό πάντοτε συμβολίζει τις συγκινήσεις ), και τον μετατρέπει στον ατμό του ενθουσιασμού. Έτσι η ψυχή μετέχει του θείου ( ενθουσιασμός= εν- θεού- ουσία ) κι ανυψώνει το σώμα (γη ) να επιτελέσει έργο θεάρεστο, έργο που να ξεφεύγει από την υλική μόνο ενασχόληση και την ικανοποίηση των ορμών και του πάθους. Mε αυτό τον τρόπο η ψυχή μεταρσιώνεται κι από ξηρή και ψυχρή, προσκολλημένη στα γήινα, γίνεται ανάλαφρη, θερμή και φωτογενής, στρέφεται προς τα ουράνια, τα πνευματικά. Τότε στο άτομο επέρχεται η αρμονία. 

Για τους νεοπλατωνικούς Πλωτίνο και Πρόκλο η Αφροδίτη έχει δύο όψεις, είναι ουράνια και πάνδημη. Επίσης είναι η Παγκόσμια Ψυχή, γιατί μέρος της ανήκει στον κύκλο του “Ταυτού” και άλλο μέρος στον κύκλο του “Ετέρου”, γιατί όπως αναφέρει ο Πρόκλος : « …η ουσία της Ψυχής του Παντός είναι ενδιάμεσος μεταξύ των δύο τούτων άκρων. Αφ’ ενός του Κοσμικού Νου και αφ’ ετέρου της όλης μεριστής ουσίας της υπαρχούσης εις όλα τα σώματα » ( Εν Τιμαίω, ΙΙ, 4-8 ). Η Αφροδίτη προΐσταται της γέννησης των ψυχών, στη δημιουργία πνευματικών έργων και στην επιστροφή των ψυχών στην αρχική τους πηγή. Ο Σαλούστιος μας λέει: « Μεταξύ των εγκοσμίων θεών…εκείνοι που δημιουργούν τον κόσμο είναι ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Ήφαιστος. Εκείνοι που τον εμψυχώνουν είναι η Δήμητρα, η Ήρα και η Άρτεμη. Εκείνοι που τον εναρμονίζουν είναι ο Απόλλωνας, η Αφροδίτη και ο Ερμής. Τέλος αυτοί που επαγρυπνούν για την τήρηση της αρμονίας είναι η Εστία, η Αθηνά και ο Άρης. Έτσι 3x4=12 » ( Περί Θεών και Κόσμου ).

Σαν Ουράνια Αφροδίτη είναι ο φυσικός νόμος της γέννησης και της διάπλασης σε όλο το Σύμπαν ακόμη και των πνευματικών πλασμάτων, έχοντας την ιδιότητα να θεάται τα πράγματα από πάνω, απ’ όπου πηγάζει ο Νους. 

Εδώ ταιριάζει το ακόλουθο απόσπασμα από τη “Μπαγαβάντ Γκιτά”:

« Εγώ είμαι το γλυκό άρωμα 
της γης, η αγνή ακτινοβολία του πυρός . Εγώ είμαι η ζωή σε
όλα τα όντα και η πειθαρχία των ασκητών.
Γνώρισέ Με σαν το Αιώνιο
σπέρμα όλων των υπάρξεων. Εγώ είμαι η ενόραση, η
καθαρή λογική και ο ηρωισμός όλων των ηρώων.
Εγώ είμαι η δύναμη των
δυνατών, αλλά χωρίς λαγνεία και πάθη. Στα ζωντανά όντα
είμαι η έφεση που βρίσκεται σε αρμονία με το καθήκον και 
την ευθύνη » ( Η Γιόγκα της Γνώσης και της Πραγμάτωσης ).

Το ζευγάρι από την παράνομη σχέση τους απόκτησαν κι άλλο παιδί, τον Έρωτα. Ο Έρωτας είναι το στοιχείο της σύζευξης των αντιθέτων για να επιτευχθεί η αρμονία. Ο Ηράκλειτος μας λέει: « Το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν και πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι ».
[ Μετάφρ.: Τα αντίθετα συνάπτονται και από τα διιστάμενα προέρχεται η τέλεια αρμονία και τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τους νόμους της συζυγίας των αντιθέτων ].

Η μορφοποίηση είναι το έργο της Αφροδίτης. Απαιτούνται αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις, ώστε με την αέναο επαφή της μορφής, που εκπροσωπείται από την Αφροδίτη, με το πολικό της αντίθετο, όταν συνευρεθεί με τη βοήθεια του έρωτα, αφού δράσει η φωτιά, που εκπροσωπεί ο φλογερός εραστής, βαθμιαία να δομηθούν όντα εξελιγμένα, που να έχουν θέση στον ουρανό, βοηθώντας τη ψυχή να ενοικεί σε συνεχώς πιο εξελιγμένα σώματα, εξελισσόμενη κι αυτή μαζί τους. Το πύρ θα εξατμίσει τα συναισθηματικά νερά, κι όπως ο ατμός παίρνει το δρόμο προς τον αιθέρα, έτσι και η ψυχή θα επανέλθει στην ουράνια κατοικία της, στην αγκαλιά της Ουράνιας Αφροδίτης. Ο Έρωτας μπορεί να εναρμονίσει τις αντιθέσεις, όντας το ένα τέκνο των δύο εραστών, από τους οποίους θα γεννηθεί και η Αρμονία. Έτσι μέσα από τις αντιθέσεις καταδεικνύεται η ανάγκη για την αρμονική συνεργασία των τεσσάρων στοιχείων, της γης-σώματος, του νερού- συναισθημάτων, του αέρα- ψυχής και της φωτιάς- διάνοιας. 

Αν πάρουμε τη σειρά των πλανητών, η Γη βρίσκεται μεταξύ της Αφροδίτης και του Άρη. Έτσι ο γήινος κόσμος υφίσταται τις συνεχείς επιδράσεις των δύο αυτών πλανητών. Μεταφορικά, στην ουράνια διάστασή του, ίσως ο πλανήτης μας να είναι το κρεβάτι, όπου με πόθο έσμιξαν οι δύο ουράνιοι εραστές για να γεννηθεί η Αρμονία. Εδώ γίνεται η σύζευξη των αντιθέτων, η διασταύρωση των ιδιοτήτων για να αναδυθεί το θείο. Στο γήινο κρεβάτι υπάρχουν τέσσερις πλευρές, που αντιπροσωπεύουν την τετραπλή ρευστή μορφή του ανθρώπου, τα τέσσερα μεταβλητά του σώματα, δηλ. το φυσικό, το αιθερικό, το αστρικό και το κατώτερο νοητικό. Αυτή η τετραπλή προσωπικότητα είναι το θέατρο των συγκρούσεων της γήινης με την ουράνια φύση, της υλικής με την πνευματική, όπου θα πρέπει να γίνει ο συγκερασμός και η εναρμόνιση από την ψυχή, ώστε να επιτευχθεί το κάλλος.

Στην φαινομενική παραδοξότητα του μύθου για την παράνομη σχέση των δύο εραστών, ο Ήφαιστος, νόμιμος σύζυγος της Αφροδίτης, τους δεσμεύει πάνω στο κρεβάτι με αδιόρατα δεσμά. Δεν συναινεί, βέβαια στην παρανομία, αλλά ίσως αντιλαμβάνεται πως είναι κοσμικός νόμος ότι η αρμονία και το κάλλος επιτυγχάνονται μέσα από τη διαδικασία της διαμάχης. Για να βοηθήσει αυτό το αναγκαίο σμίξιμο χαλκεύει τα δεσμά του. 

Είναι ο τεχνουργός που φτιάχνει με το πυρ στα καμίνια του κάθε χρήσιμο εργαλείο και μηχάνημα. Μεταμορφώνει το άμορφο μέταλλο με τη δύναμη της φωτιάς πάνω στο αμόνι του. Η φωτιά κάνει εύπλαστο το σίδερο, το σφυρί του δίνει το σχήμα με τη βοήθεια της αντίστασης του αμονιού και μετά το νερό, όταν βυθιστεί σ’ αυτό, το κάνει σκληρό, αφήνοντας ατμούς να ανυψώνονται από το σμίξιμο του πυρακτωμένου γήινου μετάλλου με το υγρό στοιχείο. Ο τεχνίτης θεός κατάλληλα χρησιμοποιεί τα τέσσερα στοιχεία. Ο Ήφαιστος είναι η έκφραση της εξέλιξης και της μεταμορφωτικής επίδρασης του πυρός. Το πυρ του πόνου κάνει το μέταλλο της ψυχής να αποβάλλει τη σκουριά του, να μην επηρεάζεται από τις αδρανειακές τάσεις του υλικού σώματος, και τη σφυρηλατεί να γίνει το κατάλληλο εργαλείο του πνεύματος, του μεγάλου αδελφού της. Πάντα από την αντίθεση παράγεται αποτέλεσμα, που στην αρχή μπορεί να έχει πόνο και αίμα, όμως στο τέλος επέρχεται η τάξη και το κάλλος, η εσωτερική γαλήνη.

vagiablog

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ