Στενοί Κύκλοι

“Ουδείς φίλος ώ πολλοί φίλοι”

(Κανένας φίλος για όποιον έχει πολλούς φίλους)

Αριστοτέλης

Έχετε ποτέ σκεφτεί ποια θα ήταν η απάντηση σας στην ερώτηση “πόσους φίλους έχετε”; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί η απάντηση θα πρέπει να περιλαμβάνει μόνο τους πραγματικούς, ουσιαστικούς φίλους της ζωής σας.

Πριν μερικά χρόνια θα μπορούσα να μιλήσω με μεγάλη σιγουριά και υπερηφάνεια για την πληθώρα των υπέροχων φίλων μου. Σήμερα, με το πέρασμα των χρόνων αυτό – και όχι μόνο για μένα νομίζω – έχει αλλάξει. Όχι γιατί δεν έχω πια φίλους, απλά οι φίλοι έχουν πάψει να είναι πληθώρα.

Η περίοδος που η ζωή μας ήταν απλή και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας μας ήταν μικρές, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε που οι μόνες μας έγνοιες ήταν οι έξοδοι μας, οι διακοπές μας και οι παρέες μας.

Παρέες που τους θεωρούσαμε δικούς μας ανθρώπους. Παρέες που μοιραζόμασταν μαζί τους τον χρόνο μας, τις σκέψεις μας, τις στιγμές μας. Παρέες με τις οποίες μοιραστήκαμε γέλια, νυχτοπερπατήματα, φλερτ, εκδρομές, ερωτικές απογοητεύσεις. Παρέες που τους θεωρούσαμε φίλους.

Και ήρθε μετά κάποια περίοδο της ζωής μας που τα πράγματα έπαψαν να είναι εύκολα και ανέμελα. Οι παρέες παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες, έκαναν την ζωή τους. Οι προτεραιότητες άλλαξαν, οι ευθύνες αυξήθηκαν, έγνοιες και προβλήματα προέκυψαν, η ζωή για κάποιους άλλαξε και για κάποιους δυσκόλεψε και έγινε ένας συνεχής αγώνας.

Και ο καθένας κλείστηκε στο μικρόκοσμο του κοιτώντας μόνο τη ζωή του, τα μικρά ή μεγάλα του προβλήματα του. Πάψαμε όλοι να προσπαθούμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλοτε φίλου μας.

Που πήγε λοιπόν εκείνη η πληθώρα φίλων σήμερα; Η πραγματική φιλία δεν αντέχει τις αλλαγές και λυγίζει στις δυσκολίες;

Πάντα πίστευα πως οι αληθινοί φίλοι είναι αυτοί που χαίρονται με τις χαρές σου, είναι αυτοί που νιώθουν υπερήφανοι για τις επιτυχίες σου. Είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να σε κάνουν ευτυχισμένο και δε θα σε αφήσουν να βουλιάξεις. Τι γίνεται όμως όταν η ζωή δεν είναι εύκολη και οι φίλοι δε χρειάζεται να σου δείξουν την χαρά τους στη χαρά σου, αλλά τη στήριξη τους στα δύσκολα;

Όταν η ζωή, μου τα έφερε δύσκολα οι φίλοι από “πληθώρα” έγιναν “άνθρωποι μετρημένοι στα δάκτυλα”… του ενός χεριού. Που πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους σύστηνα ως κολλητούς μου, πως ακυρώθηκαν όλες αυτές οι στιγμές που μοιραστήκαμε; Άλλαξε τόσο πολύ η ζωή τους, ώστε δεν είχε χώρο πια για παλιούς φίλους; Ή μήπως η φιλία τους ήταν συνώνυμο της καλοπέρασης και εγώ το είχα καταλάβει λάθος;

Τι συνέβη και οι κύκλοι μας πια στένεψαν τόσο πολύ; Μήπως τελικά είχαμε κάνει λάθος απ’ την αρχή και είχαμε μπερδέψει τους φίλους με τις παρέες; Μήπως αυτοί που παρουσιαζόταν όλα αυτά τα χρόνια ως φίλοι τελικά ήταν απλά παρέες;

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται.

Οι αληθινοί φίλοι είναι οι άνθρωποι που επιλέγουμε και μας επιλέγουν ως συνοδοιπόρους στην ζωή μας, όπως και να είναι αυτή. Είναι φίλοι στα δύσκολα και στα εύκολα. Είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν ακόμη και όταν η δική τους ζωή έχει σκοντάψει. Είναι δίπλα μας ακόμη και όταν είναι μακριά μας.

Οι ουσιαστικοί φίλοι μας έχουν αποδεχτεί γι’ αυτό που είμαστε και μας έχουν αγαπήσει με όλα τα “ναυάγια” μας. Θα μας συμβουλέψουν μέσα απ την καρδιά τους, αλλά θα μας στηρίξουν όταν επιλέξουμε το λάθος. Θα χαρούν με ο,τι μας κάνει χαρούμενους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μας έχουν κοντά τους.

Στο σήμερα μου, που οι μεγάλες φουρτούνες έχουν πλέον περάσει συνειδητοποιώ πως έχω γίνει πιο σκληρή. Έχει πάψει να με ενοχλεί η αδιαφορία των ανθρώπων που κάποτε ήταν μεγάλο κομμάτι στη ζωή μου. Δε με λυπεί που δεν είναι πια μέρος της. Και αυτό γιατί στα δύσκολα ήταν απόντες.

Τώρα νιώθω τυχερή για τους αληθινούς φίλους μου, αυτούς που παραμέρισαν ακόμη και τα δικά τους μεγάλα ή μικρά προβλήματα για να με στηρίξουν, να με εμψυχώσουν και να με συμβουλέψουν. Τους φίλους που μπορεί να μην έχουμε μια καθημερινότητα μαζί, λόγω απόστασης, λόγω υποχρεώσεών, αλλά που τον λίγο ελεύθερο χρόνο τους θα τον αφιερώσουν σε ένα τηλέφωνο, σε μια συνάντηση. Νιώθω όμως ευγνώμων που τους έχω στη ζωή μου ουσιαστικά. Γιατί πλέον δεν χρειαζόμαστε πληθώρα ανθρώπων, άλλα τους ανθρώπους μας, αυτούς τους μετρημένους στα δάχτυλα. Αυτό τον τόσο δικό μας στενό κύκλο.

Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν.

Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας

sxeseiszois

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ